กูเกมส์เร็วตลอดอยู่แล้วปะ

ปั้ง! ปั้ง!

อืม ไม่ใช่เสียงอะไรหรอก เสียงไอ้บ้านั่นแล้วก็พี่ๆ น้องๆ ที่ตอนนี้กำลังตบวอลเลย์กันแบบเมามันส์ ฉันถอนหายใจก่อนจะหยิบหูฟังขึ้นมาเชื่อมต่อกับโทรศัพท์แล้วก็เปิดหนังดูจากนั้นก็หยิบขนมมันฝรั่งห่อใหญ่ที่ซื้อมาขึ้นมากิน

ปี๊ด!

“พักก่อนๆ”

“เชี้ยเซทท์ มึงเสริฟ์ลูกแรงฉิบหาย”

ผมเท้าเอวพร้อมกับพยักหน้าแล้วตอบทุกคนที่เล่นด้วยกันออกไป

“อืม มันเป็นต่อเวลาลงแข่ง ส่วนมากคนที่ไม่แข็งจริงๆ รับลูกเสริฟ์ความแรงขนาดนี้ไม่ได้ อีกอย่างเอาไว้ใช้เสริฟ์แบบจี้ พวกมึงเพิ่มแรงทุกครั้งที่ซ้อมเดี๋ยวแรงก็ถึง”

“แหม่ ครูชู ยิ้มไม่หุบเลยนะ”

“นั่นดิ ครูไม่เก็บอาการเลยนะ”

“หึหึ นี่พยายามเก็บอย่างที่สุดแล้วเว้ย”

“อือหื้อ นี่ขนาดว่าเก็บแล้วนะ”

ผมยิ้มมุมปากก่อนจะมองที่ครูชูศักดิ์แล้วยิ้มให้ท่าน เพราะปีที่แล้วที่ผมมาแข่งกับที่นี่ผมก็ชนะแล้วก็ได้แชมป์ไป

“งั้นเดี๋ยวพวกเราพักกันก่อน ไปนั่งกินน้ำนั่งกินขนม เดี๋ยวครูจะลองให้ผู้หญิงเล่นบ้าง”

“ครับครู”

“เซทท์”

ผมหันมองตามเสียงเรียกแล้วก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่ง ผิวขาว หน้าตาก็น่ารักอยู่นะ แต่ดูท่าทางจะเรียบร้อยมากอะ ใส่ชุดกีฬาของทางโรงเรียนแสดงว่าอยู่ชมรมนี้เหมือนกัน

“ว่า”

“น้ำไหมคะ”

ผมเลิกคิ้วแล้วมองไปที่ขวดน้ำในมือของผู้หญิงตรงหน้าที่ยื่นเข้ามาให้ก่อนจะละสายตามองไปที่ยัยตัวแสบที่ตอนนี้แทบจะนอนแล้วมั้ง สภาพ ผมเลยสั่นหัวก่อนจะตอบผู้หญิงตรงหน้ากลับไป

“ขอบใจ แต่ไม่เป็นไร กูไปพักละ”

“เออๆ รีบเลยนะมึงอะ”

“ไม่รีบได้ไงมึงดูสภาพ แม่งแทบจะนอนกินอยู่ละ”

“ฮ่าๆ”

“เฮ้ย ลูกสาวครูโหดนะเว้ย”

“ฮึ ผมไม่กลัวลูกสาวครูหรอก ถ้ากลัวจะพามาได้ไง”

“เนี่ยยย!!”

“ง้ววว!!”

ฉันละสายตามองไปที่สนามที่อยู่เสียงก็เหมือนจะดังขึ้นมา มันก็ไม่เห็นจะมีอะไรมีนี่หว่า มีแต่คนยืนคุยกันฉันเลยหันมาดูหนังต่อ แต่ความสุขในชีวิตของฉันแม่งน้อยเกินจริงๆ ต้องไปต่อรองสิ่งศักดิ์สิทธิ์บ้างแล้วมั้ง

“ไอ้เตี้ย เอาน้ำมากินสิ”

“หยุด อย่าเข้ามา”

ผมมองยัยตัวแสบที่ใช้ยกขาขึ้นมาห้ามผมไว้ไม่ให้เดินเข้าไปใกล้ แต่ถ้าถามว่าผมยอมไหม บอกเลยไม่ครับผม ผมยิ้มที่มุมปากก่อนจะใช้มือดึงขาของยัยตัวแสบลงมา

“โอ๊ย! ปล่อย ตัวก็มีแต่เหงื่อ ออกไปเลย”

ฉันโวยวายก่อนจะดิ้นแล้วใช้มือตีไปที่ไอ้บ้านี่ แล้วตัวมันก็มีแต่เหงื่ออะ ซึ่งบางคนแบบ โอ๊ย นักกีฬามีเหงื่อแล้วดูดีจัง ฉันคิดต่างจ่ะ ฉันไม่ชอบ แล้วนี่มันไม่รู้เล่นขนาดไหนสภาพถึงมีเหงื่อท่วมตัวขนาดนี้ทั้งๆ ที่ในอาคารนี้มีแอร์นะจ๊ะ แต่ถ้าเปิดให้นักเรียนซ้อมครูเขาก็จะเปิดเป็นจุดๆ ไม่ได้ทั้งหมดเหมือนตอนมีงาน แต่มันก็อยู่ในระดับที่เย็นอะ

“ฮึ เหรอ”

“เออ”

พรึ่บ!

ผมถอยหลังออกมานิดหน่อยพอจังหวะที่ยัยนี่ไม่ทันจะได้ตั้งตัวผมเลยรีบเดินไปแล้วจับชายเสื้อตัวเองคลุมไปที่ศีรษะของยัยตัวแสบและใช้มือล็อกเอาไว้ แล้วไม่ต้องถามว่ายัยนี่เป็นยังไงนะ แม่งดิ้นเหมือนถูกน้ำร้อนลวกอะ

“งื้ออออ ไอ้บ้า! ปล่อยฉัน!”

ฉันพยายามดิ้นแล้วตอนนี้หน้าฉันโดนหน้าท้องของไอ้บ้านี่เต็มๆ แล้วจะไม่ให้ฉันโวยวายยังไงวะ ฉันใช้ขาเตะเขาแล้วก็ได้ยินเสียงไอ้บ้านี่หัวเราออกมา

“หึหึ หยุดดิ้นแล้วฉันจะปล่อยเธอ โอ๊ยย!! ยัยหน้าซาลาเปา!!”

ผมหัวเราะได้แป๊บเดียวก็ต้องร้องออกมาเสียงดังหลังจากยัยนี่ใช้ฟันกัดลงมาที่หน้าท้องของผม ผมเลยปล่อยมือแล้วยัยนี่ก็ดึงเสื้อออก พอก้มมองหน้าท้องตัวเองเท่านั้นแหละ แม่งเป็นรอยฟันยัยนี่แบบชัดเจน

“สมน้ำหน้า”

ฉันแลบลิ้นให้คนตัวสูงก่อนจะใช้มือจัดผมตัวเอง เพราะตอนนี้สภาพหัวไม่น่าจะไหว แต่ความคิดนี้ต้องหยุดไปเพราะไอ้บ้านี่แม่งใช้มือจับที่หน้าแล้วก็กดหัวฉันลงมาที่พนักพิงของเก้าอี้ฉันเลยใช้เท้าดันหน้าท้องของคนตัวสูงพร้อมกับใช้มือตีที่แขนของเขา

เพี๊ยะ เพี๊ยะ!

“ปล่อย!”

“ไม่ปล่อย! ฮึ ยัยตัวสั้น เธอจะยอมฉันไหมห๊ะ!”

ผมถามยัยตัวแสบและใช้มือจับขาข้างหนึ่งของยัยนี่เอาไว้ส่วนอีกข้างผมก็ใช้ขาของผมกดขายัยนี่เอาไว้กับเก้าอี้ แล้วแรงแค่นี้จะสู้อะไรผมได้

“ไอ้เปรต ปล่อย นายจะปล่อยฉันไหม”

“ไม่ปล่อยเว้ย ตัวสั้นๆ แบบเธอจะทำอะไรฉันได้ แนะนำให้ไปศัลยกรรมต่อขาก่อนครับผม เฮ้ย”

ฉันใช้แขนข้างหนึ่งโอบคอไอ้บ้านี่แล้วดึงลงมาก่อนจะใช้มืออีกข้างต่อยเข้าไปที่เอวของไอ้บ้านี่แรงๆ ถ้ายืนแล้วต่อสู้นะ ฉันจะเรียกกำลังแล้วจับไอ้บ้านี่ทุ่มลงกับพื้นจนกระอักเลือดเลย

ตุบ ตับ ตุบ

“ยัยตัวสั้น!”

“ไอ้เปรต ไอ้หมาบ้า งื้อ”

“ฮึ ถ้าเธอไม่หยุดเธอไม่มีจมูกหายใจแน่”

ผมปล่อยมือข้างที่จับขาของยัยตัวแสบอยู่มาบีบจมูกของยัยนี่เอาไว้แน่น แล้วแรงเตะต่อยแม่งก็โคตรจะเยอะ ผมช้ำหมดแล้วมั้ง เออ วิธีนี้เหมือนจะได้ผลเพราะพอยัยนี่เริ่มไม่มีอากาศหายใจก็เริ่มหยุดแล้วหน้าแม่งก็เริ่มแดง แล้วผิวยัยนี่แบบ จับนิดจับหน่อยแม่งก็แดงละ

“ปล่อย”

“ฮึ”

“เดี๋ยวนะ”

“อะไรของเธอ”

ฉันกับนายนี่หยุดทะเลาะกันแล้วเหมือนหัวมันเพิ่งนึกมาได้ว่าตอนนี้อยู่ในอาคารที่เค้าซ้อมวอลเลย์กันแต่ทำไมไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยวะ

“ทำไมเสียงเงียบจังวะ ไม่มีใครเล่นกันแล้วเหรอ”

พอยัยตัวแสบพูดจบผมสองคนมองหน้ากันก่อนจะหันไปมองที่สนาม พอหันไปมองทุกคนที่อยู่ในสนามก็มองมาที่ผมทั้งคู่แบบนิ่งๆ เงียบๆ เหมือนกันทุกคนไม่เว้นแม้แต่ครู แล้วพอครูเขารู้สึกตัวเลยปรบมือแล้วเรียกนักกีฬาผู้หญิงลงไปซ้อม

“เอ้าๆ มาๆ ใครจะไปพักก็ไป ส่วนผู้หญิงทุกคนลงมาที่สนามแบ่งเป็นสองฝั่ง ส่วนนักกีฬาผู้ชายไปพักได้”

ฉันมองไปรอบๆ ก่อนจะไปสะดุดตากับผู้หญิงรุ่นเดียวกันแต่อยู่คนละห้อง เหมือนนางจะอยู่ห้องหนึ่งนะ แต่ถ้าฉันตาไม่ฝาดคือนางเบะปากใส่ฉันจ่ะ ฉันก็เลยเบะปากใส่เหมือนกัน

“ทำอะไรของเธอ ปากเธอเป็นอะไรอีก”

ผมหันกลับมาแล้วเห็นยัยนี่เบะปากแล้วก็ขยับหัวดุกดิกไปมา พอมองไปก็เห็นเหมือนคู่กรณีของยัยนี่น่าจะเป็นผู้หญิงที่เอาน้ำมาให้ผมนะ ผมเลยเลิกคิ้วก่อนจะหันกลับมาและใช้มือหมุนศีรษะยัยตัวแสบมาหาพร้อมกับถามออกไป

“คู่กรณีของเธอ”

“ถ้าคอฉันเคล็ดนะ แล้วฉันก็ไม่รู้หรอกว่ายัยนั่นเป็นคู่กรณีของฉันไหมเพราะก่อนหน้านี้ก็ไม่เห็นมีอะไร แต่ถ้ามาเยอะใส่ฉันจะเตะให้สลบเลย”

ฉันบอกคนตัวสูงออกไปด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่จริงจัง เพราะถ้าไม่อะไรก็จบกันไป แต่ถ้ามาเยอะ มาทำตัวเหมือนอยู่ในบทละครเจอฉันแน่

“ฮึ เก่งจริงๆ เลยเนาะ ไอ้เตี้ย”

“แล้วนายมานี่ทำไม จะไปไหนก็ไปเลยไป แล้วเมื่อไหร่จะได้กลับบ้านวะ ฉันเบื่อแล้วนะ ฉันหิว ฉันอยากกลับไปนอน”

ผมเท้าเอวมองยัยตัวแสบที่เมื่อกี้แม่งยังจะฆ่าคนอื่นอยู่เลยพอพูดถึงของกินพูดถึงที่นอนอาการงี่เง่าเริ่มออก แต่บนเก้าอี้ยังมีขนมมันฝรั่งอยู่เลยนะ

“ปากยังกินอยู่เลยเธอบอกว่าหิว”

“เออสิ อันนี้มันคือขนม ไม่ใช่อาหารหลัก แล้วเลิกหรือยัง ฉันอยากกลับไปนอน”

ฉันมองคนตัวสูงก่อนจะขมวดคิ้วแล้วถามเขาออกไป แล้วปกติคือฉันต้องใช้เวลานี้ไปเดินซื้อหนังไก่ทอด เครปญี่ปุ่น ลูกชิ้นทอด แล้วนี่คือ โอ๊ะ

“ดูสภาพหน้า ซ้อมอีกรอบเดียวครูเขาก็ปล่อยแล้วแหละ รอผู้หญิงซ้อมเสร็จก่อน”

“เออ ดีนะแค่วันเดียว”

ผมมานั่งเก้าอี้ข้างๆ ยัยตัวแสบพอได้ยินเลยรีบถามยัยตัวแสบกลับไปอย่างเร็ว

“ใครบอกเธอ”

“เอ้า นายก็รู้ที่ตั้งอาคารแล้วปะ จะให้ฉันมานั่งเฝ้านอนเฝ้านายเล่นกีฬาทุกครั้งหรือไง”

“เออ แบบนี้แหละที่ฉันต้องการ”

“นายอายุเท่าไหร่ละ เด็กน้อยเบบี๋เค้ายังเดินมาที่สระว่ายน้ำคนเดียวได้เลยค่ะ”

“ก็ถ้าเธอไม่มาคะแนนเธอจะติดลบแน่ๆ เพราะฉันก็จะไม่มา ดีปะล่ะ”

“ไอ้โรคจิต”

“เอาน้ำเอาขนมมากินดิ๊ แม่งโคตรหิว”

“เอาไป”

ฉันหยิบถุงขนมที่ซื้อมาส่งให้คนตัวสูง ซึ่งมันก็ไม่น่าจะมีอะไร แต่ไอ้บ้านี่มันก็พยายามจะมีอะไรตลอดอะ

“หยิบออกมา ฉันเล่นกีฬามาเหนื่อยนะเว้ย ดูแลบัดดี้หน่อยดิวะ”

“ฉันอยากจะเตะให้ดั้งนายหักจริงๆ เลยว่ะ เอาไป ตอนตบวอลเลย์กูเห็นแม่งตบเอาๆ พอหยิบของจะขาดใจตายมั้ง”

“หึหึ เธอไม่เมื่อยปากมั่งเลยเหรอวะ”

“ฉันอยากกินก๋วยเตี๋ยวว่ะ”

ผมเปิดขวดน้ำแล้วก็ยกดื่มพร้อมกับปรายตามองยัยตัวแสบ พอกินน้ำเสร็จผมก็ปิดฝาขวดน้ำก่อนจะถามยัยตัวแสบออกไป แล้วไม่รู้ว่าพูดหรือละเมอเพราะปากแม่งก็พูดตาก็จ้องโทรศัพท์

“ก๋วยเตี๋ยวอะไร”

“ก๋วยเตี๋ยวไก่มะระ”

“แล้วมันอยู่ไหน”

“อยู่ซอยหลังโรงเรียน”

ฉันตอบคนตัวสูงแล้วก็กะว่าจะชวนเพื่อนไปกิน เพราะเพื่อนฉันขับรถเป็นส่วนฉันยังไม่เป็น แต่ต้องกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนค่อยชวนเพื่อนเพราะอยู่คอนโดเดียวกันอยู่ละ แต่ได้ยินเสียงของคนตัวสูงพูดขึ้นมาก่อน

“อืม ถ้าฉันซ้อมเสร็จจะพาไปกิน”

ผมพยักหน้าแล้วก็แกะขนมกิน เพราะผมก็เพิ่งมาอยู่แถวนี้ยังไม่ค่อยรู้พวกร้านข้าวหรืออะไรเท่าไหร่ แล้วหลังเลิกเรียนผมก็ไปที่ร้านสักของพี่บอย เป็นกลุ่มเพื่อนที่เป็นรุ่นพี่เหมือนกัน ผมมองไปที่สนามแล้วก็ประเมินการเล่นของนักกีฬาฝ่ายผู้หญิงอยู่เงียบๆ

ตุบ!

“หื้อ อุบัติเหตุเหรอ”

ฉันได้ยินเหมือนเสียงอะไรหล่นเลยมองไปที่สนามแล้วก็เห็นยัยผู้หญิงที่เบะปากให้ฉันล้มลงไปที่พื้นทุกคนที่อยู่บริเวณนั้นก็รีบวิ่งเข้าไปดูพร้อมกับได้ยินเสียงคนตัวสูงพูดขึ้นมา

“ฮึ การแสดง นั่งรออยู่นี่ เดี๋ยวไปซ้อมรอบสุดท้ายแล้วจะพาไปกินก๋วยเตี๋ยว”

“อือ”

ผมมองเหตุการณ์ตรงหน้าแบบไม่ใส่ใจ เพราะผมก็เห็นว่าผู้หญิงคนนั้นล้มลงไปเองโดยที่ไม่ได้มีอุบัติเหตุอะไร อีกอย่างผมก็ไม่ใส่ใจอะไรอยู่แล้ว ผมก็ซ้อมแค่ในส่วนของผม ผมลุกขึ้นแล้วก็ส่งขวดน้ำกับถุงขนมให้ยัยตัวแสบก่อนจะใช้มือบีบแก้มทั้งสองข้างของยัยนี่เข้าหากัน

“โอ๊ย นายจะบีบแก้มฉันทำไมห๊ะ”

“ฉันพอใจ ทำไมอะ”

“ไอ้บ้า โรคจิต”

ฉันบ่นพึมพำออกมาพอไอ้บ้านี่หันหลังเลยใช้ขาเตะไปที่เอวของเขาเป็นการแก้แค้น

ปัก

“เดี๋ยวจะโดนนะเว้ย”

“รีบไปซะ ก่อนที่ฉันจะเลื่อนขาขึ้นไปเตะก้านคอนาย”

“ฮึ น่ากลัวจังมั้ง”

ผมมองยัยนี่ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ จากนั้นก็เดินมาหาครูในสนาม

“ครูให้ผู้หญิงพักก่อนเถอะครับ งั้นเดี๋ยวพวกผมเล่นอีกรอบเดียวแล้วผมขอกลับเลยนะ”

“โอเคๆ มาๆ พวกผู้ชายเล่นรอบสุดท้ายแล้วแยกย้ายได้เลยนะ”

“ครับ!!”

“ไอ้เซทท์ มึงคบกับน้องมิลินท์แล้วเหรอ”

“แหม่ๆ เกมส์เร็วเลยนะมึง”

“เออ มันจะเกินปุยมุ้ย”

ผมยิ้มก่อนจะหยักคิ้วให้พวกพี่เขาที่เดินเข้าในสนามแล้วคุยด้วยผมเลยตอบพวกพี่เขากลับไป

“ฮึ กูเกมส์เร็วตลอดอยู่แล้วปะ มึงเห็นกูช้าตอนไหน”

“สัสเอ๊ย กูเกลียดมันว่ะ”

“เออ จะว่าไปกูก็เพิ่งเคยเห็นน้องมิลินท์มาที่ชมรมพวกเรานี่แหละ”

“หึหึ เออ จริง”

“แล้วยัยนี่ทำไมต้องมา”

ผมขมวดคิ้วก่อนจะเท้าเอวถามเพื่อนผมออกไปด้วยสีหน้าแบบไม่เข้าใจ เพราะยัยนี่ไม่ได้อยู่ชมรมกีฬาไม่มาก็ถูกแล้วปะ

“อือหื้อ หน้าตามึงพร้อมฆ่าพวกกูใช่ไหม”

“กูแค่ถาม”

“หึหึ หัวหน้ากูไม่ใช่แค่ไม่ชอบเล่นกีฬา ออกกำลังกายหัวหน้ากูก็ไม่ชอบ ก็ไม่แปลกหรอกที่จะไม่เห็นหัวหน้ากูมาที่ชมรมกีฬา”

ผมหันไปมองไอ้อาร์มก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจพร้อมกับตอบพวกมันกลับไปและพากันหัวเราะออกมา

“กูก็ไม่แปลกใจหรอก ให้พามาชมรมกีฬาเหมือนจะถูกเชือด”

“ฮ่าๆ”

“แต่หัวหน้าเป็นแชมป์เทควันโดนะเว้ย ปีที่แล้วก็ชนะ”

“หึ วอร์มเครื่องไว้เตะกูมั้ง ตัวกูช้ำไปหมดละ วันหยุดสงสัยกูต้องไปตรวจว่าช้ำในหรือยัง”

“ฮ่าๆ”

“สัสเอ๊ย แต่ก็เหมือนที่เค้าบอกไง มีเมียต้องรักและเคารพเมีย”

ฉันเงยหน้าขึ้นมาจากจอโทรศัพท์หลังจากเริ่มรู้สึกว่าถูกจ้องเลยมองไปที่สนามแล้วตอนนี้นักกีฬาผู้ชายพากันหัวเราะแล้วมองมาที่ฉัน แล้วไอ้แกนนำไม่น่าจะใช่ใครหรอก ไอ้บ้านั่นแน่ๆ ฉันเลยใช้นิ้วชี้ ๆ ไปที่เขาพร้อมกับทำหน้าข่มขู่แล้วก็หันกลับมาดูหนังต่อ

“พรืด สัสเซทท์ มึงนอนนอกห้องแน่ๆ”

“เซ้นส์น้องมิแม่งแรงจริง”

ผมมองยัยตัวแสบที่ใช้นิ้วชี้มาที่ผมแล้วทำหน้าตาข่มขู่ด้วยนะ อยากจะตัดมือมันทิ้งจริงๆ ผมมองยัยตัวแสบก่อนจะพึมพำออกมา พวกเพื่อนในชมรมของผมมันได้ยินก็พากันหัวเราะออกมาเสียงดัง

“ฮึ อาการนี้กูคงต้องยกพานดอกไม้ขอขมาแม่งทุกวันเลยมั้ง มา กูพร้อมละ จะตบให้ลูกแตกเลย”

“ฮ่าๆ มาเว้ยๆ พี่เซทท์กูเครื่องร้อนละ”

ผมเล่นวอลเลย์ต่อไปสักพักก็แยกย้ายแล้วก็พากันเดินมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ซึ่งพวก สบู่ ยาสระผม แปรงสีฟัน ยาสีฟัน ผ้าขนหนู ทางโรงเรียนเตรียมเอาไว้ให้แล้ว พออาบน้ำเสร็จผมก็มาแต่งตัวแล้วก็ถามเพื่อนในชมรมเรื่องเสื้อผ้า

“แล้วเสื้อผ้าเราเอากลับไปซักเองหรือว่ายังไง”

“ไม่ต้องๆ มึงจำเลขหลังเสื้อของมึงก็พอ เอาใส่ไว้ในนี้แหละจะมีคนเอาไปซักให้แล้วเขาก็จะเอามาแขวนไว้ให้ ส่วนผ้าขนหนูก็เอากลับไปซักเอง”

“อ๋อ เค งั้นกูกลับก่อนนะ”

“เออๆ เจอกันๆ”

ผมพยักหน้าให้เพื่อนในชมรมแล้วก็เดินมาหายัยตัวแสบที่นั่งรออยู่ที่เดิม แล้วตอนนี้ในสนามก็มีนักกีฬาผู้หญิงซ้อมอยู่

“ปะ เก็บของ”

“อือ”

ฉันเก็บของเสร็จเรียบร้อยคนตัวสูงก็พาฉันเดินมาสวัสดีครูชูศักดิ์ ท่านก็แซวเหมือนเดิมนั่นแหละ จากนั้นก็เอาขยะทิ้งแล้วก็พากันเดินออกมาข้างนอก