บทที่ 14 หนีต่อสิ

“หม่ามี๊เป็นอะไรครับ？เกิดอะไรขึ้นครับ？”

พอดีกับเวลานี้คิวคิวเข้ามาตามหม่ามี๊ที่ไม่เห็นออกมาสักที เขาจึงได้เห็นคนเป็นแม่โกรธขนาดนี้ ใบหน้าน้อย ๆที่แสนจะหล่อ เท่ห์รีบขมวดคิ้วแน่นเป็นปม

คนเลวรังแกหม่ามี๊อีกแล้วใช่ไหม？คุณแม่ถึงได้โกรธขนาดนี้！

“ไม่เป็นอะไรคะ ไม่เป็นอะไร คิวคิว เอ่อหม่ามี๊อยากหารือกับลูกเรื่องหนึ่ง ลูกกับน้องสาวกลับไปอยู่ที่บ้านคุณย่าเล็กได้ไหม？”

เส้นหมี่ย่อเข่าตรงหน้าลูกชาย พยายามข่มกลั้นอารมณ์ตัวเอง เริ่มหารือเรื่องนี้ด้วยความระมัดระวังทันที

เรื่องบานปลายใหญ่โตถึงขั้นนี้ เธอหนีไม่ได้แล้ว ต่อจากนี้เธอจำเป็นต้องไปพบหน้าไอ้สวะ เพื่อช่วยพิมแสงออกมา

แต่ลูกทั้งสองคนล่ะ？

เธอไม่พาลูกกลับไปแน่ และไม่มีทางปล่อยลูก ๆ ไว้ที่นี่อย่างแน่นอน เพราะถ้าทำแบบนี้มันจะอันตรายมาก ด้วยความโหดร้ายของไอ้สวะ มีความเป็นไปได้สูงที่จะตามหาลูก ๆ เจอ

ดังนั้นเพื่อไม่ให้ลูกๆ ตกอยู่ในมือของคนระยำ มีวิธีเดียวคือ แยกเป็นสองกลุ่ม โดยส่งลูก ๆ กลับประเทศ

ดวงตาคู่เหมือนพระจันทร์เสี้ยวหรี่ขึ้นพลันจ้องหน้าหม่ามี๊“กลับไปอยู่กับคุณย่าเล็ก？หม่ามี๊หมายถึงกลับประเทศใช่ไหมครับ？ได้สิครับ หม่ามี๊จะกลับไปด้วยไหมครับ？”

“อืม หม่ามี๊ก็จะกลับไป แต่หม่ามี๊จะตามไปทีหลังนะคะ หม่ามี๊จะให้คนไปส่งลูกกับน้องสาวกลับไปก่อน ได้ไหม？”

“ได้ครับผม งั้นหม่ามี๊ก็รีบตามกลับไปเร็ว ๆ นะครับ”

คิวคิวเป็นเด็กที่พูดง่าย ได้ยินหม่ามี๊บอกว่าให้เขากับน้องสาวกลับประเทศ เด็กน้อยก็รีบรับปากโดยพลัน

ดังนั้นเส้นหมี่จึงรีบจองตั๋วเครื่องบินให้กับลูกทั้งสองคน แล้วติดต่อเพื่อนที่เชื่อถือได้ให้ส่งกลับไป

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ณ ท่าเรือแห่งหนึ่งในถิ่นนั้น

เส้นหมี่ที่กำลังโกรธจนหายใจหอบขับรถด้วยความเร็วระดับที่เรียกว่าเกือบบินมาถึงจุดนี้ จากนั้นก็เห็นพิมแสงถูกมัดแขนมัดขาแล้วอยู่บนดาดฟ้าบนเรือ ซึ่งเวลานี้เพื่อนคนนี้ของเธอกำลังร้องไห้เสียงดังด้วยความหวาดกลัว

ไอ้สัตว์เดรัจฉาน！！

เส้นหมี่โกรธจนแทบเป็นบ้า เธอลงจากรถแล้วพุ่งไปยังเรือลำนั้น

“แสนรัก！ไอ้เลว คุณรีบปล่อยเธอเดี๋ยวนี้นะ คุณเป็นบ้าหรือเปล่า？คนที่คุณตามหาคือฉัน แต่คุณดันมัดตัวเธอไว้？คุณรีบปล่อยเธอเดี๋ยวนี้”

เส้นหมี่โกรธจนกระทั่งรู้สึกปวดศีรษะ ถ้ามีมีดอยู่ในมือ คาดว่าเธอจะสับไอ้สัตว์เดรัจฉานตรงหน้าทิ้งแน่！

หลังจากที่ตะโกนไปหลายประโยค ชายระยำก็ปรากฏตัวขึ้นในท้ายที่สุด

อากาศที่หนาวเหน็บปานนี้ เสียงลมหนาวเปรียบดั่งคมมีดพัดผ่านจนเกิดเสียง “หวีด ๆ” เสียงร่ำไห้จะเป็นจะตายของผู้หญิงที่ถูกแขวนไว้บนดาดฟ้าของเรือลอยมาให้ได้ยินไม่หยุด แต่ไอ้คนสติฟั่นเฟือนกลับเดินถือแก้วไวน์แดง

เขาใส่ชุดสูทสีเข้ม เสื้อเชิ้ตด้านด้านในรีดได้เรียบมาก ยิ่งขับเน้นความสูงศักดิ์และความสง่างามในตัวให้เด่นชัดยิ่งขึ้น เมื่อมาถึงดาดฟ้าบนเรือก็สั่งให้ลูกน้องยกเก้าอี้มาให้นั่ง จากนั้นก็นั่งด้วยอิริยาบถขี้เกียจ สายตาเอ้อระเหยลอยชายมองมายังเส้นหมี่

“คุณมาได้เสียทีนะ？”

“……”

เส้นหมี่สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ระงับเพลิงโทสะอันรุนแรงในใจ

“คุณปล่อยเพื่อนฉัน คุณไม่ใช่ต้องการให้ฉันกลับไปกับคุณหรอกหรือ？ได้ ฉันรับปาก！”

“รับปากเร็วจัง？ไม่เล่นต่อแล้วเหรอ？”

“……”

เส้นหมี่หลับตาพลันกำหมัดแน่น บอกตัวเองว่าอย่าถือสาคนบ้าประเภทนี้ เพราะใครถือสาเท่ากับคนนั้นเป็นคนโง่

หลายนาทีต่อมา พิมแสงถูกปล่อยตัว ส่วนเส้นหมี่ก็ขึ้นไปยังเรือลำนี้

“สวยใสขอโทษ……”

พิมแสงถูกปล่อยตัว เมื่อเห็นเส้นหมี่ก็ยังคงสะอื้นไห้ด้วยความรู้สึกผิดไม่หยุด แม้ตอนนี้เธอยังไม่หายกลัว และข้อมือยังบวมแดงก็ตาม

เส้นหมี่รีบสวมกอดเพื่อนแล้วตบหลังเบา ๆ“ไม่เป็นไร เธอไม่ต้องขอโทษฉันหรอก จริงนะ คนที่สมควรกล่าวคำขอโทษน่าจะเป็นฉัน”

พิมแสง：“……”

ผ่านไปสักพัก ผู้หญิงที่ตัวสั่นเทิ้มมองคนที่ยืนด้านหลังเส้นหมี่ปราดหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยถามด้วยเสียงแหบพร่า

“พวกเขา......เป็นใคร？สวยใสเธอไปขัดใจอะไรเขา？พวกเขาจะพาเธอไปไหน？”

ในฐานะที่เป็นเพื่อนรักกันมาหลายปี เธอรู้สึกเป็นห่วงมาก

ทว่าเวลานี้เส้นหมี่จะยอมบอกความจริงกับเธอได้ยังไง？

ความหวังสูงสุดของเธอในตอนนี้คือ ไม่อยากให้จอมมารคนนี้ทำให้เพื่อนของตนพลอยเดือดร้อนไปด้วย

เส้นหมี่ให้คนพาตัวพิมแสงไป จากนั้นเธอก็ยืนอยู่บนดาดฟ้าเรือ พลางจ้องใบหน้าไม่สะทกสะท้านของผู้ชายตรงหน้าด้วยความเย็นเยียบ ผ่านไปสักพักใหญ่ ๆ เธอจึงใจเย็นลง

ทว่าดวงตาคู่นี้ของเธอยังคงคล้ายกับมีหิมะฤดูหนาวปกคลุม มองไม่เห็นความอบอุ่นเลยสักนิด ยิ่งไปกว่านั้นแสนรักยังเห็นความเกลียดแค้นชิงชังอันแรงกล้าด้วย

เธอเกลียดเขาอย่างนั้นหรือ？

ผู้ชายที่ถือแก้วไวน์แดงหรี่ตาอันแดงฉ่ำขึ้น

“คุณไม่ต้องจ้องผมแบบนี้ ผมเคยบอกแล้ว ผมจะพาคุณกลับไปขอขมาในความผิดของตน ถึงคุณจะตาย ผมก็จะนำศพกลับไป！”

“ให้ฉันขอขมา？แสนรัก ฉันสงสัยมากเลย คุณพยายามทุกวิถีทางเพื่อนำตัวฉันกลับไป คุณไม่กลัวฉันจะทำลายความรักอันยิ่งใหญ่ของคุณเหรอ？คุณอย่าลืมสิ พวกคุณต้องผ่านพ้น‘อุปสรรค’กว่าจะได้อยู่ด้วยกันนะ”

เส้นหมี่พูดจาแดกดันเขาทันที！