CHAPTER 2 คนที่มาจีบ

เพลงยอมรับว่าในบรรดาผู้ชายที่เข้ามาจีบเธอพี่แจ็คเป็นผู้ชายที่ดีมากเขาไม่มีข้อเสียอะไรด้วยซ้ำ แต่ติดที่เธอไม่ได้รักเขา พอได้ลองคบแล้วยิ่งรู้ใจตัวเองว่าคนบางคนก็เหมาะจะเป็นเพื่อนหรือพี่ชายมากกว่า

“ไม่ใช่ว่าไม่ดีตรงไหน แต่ไอ้เพลงมีคนในใจอยู่แล้ว” ครีมที่คบกันมาตั้งแต่มัธยมถึงขั้นสนิทสนมรู้ไส้รู้พุงเฉลยเหตุผลที่ทำให้หนุ่มหล่อโพรไฟล์เลิศแค่ไหนมาจีบเพื่อนเธอคนนี้ก็ล้วนอกหักกลับไปหมด

“หยุดเลยนะครีม” เพลงปรามเพื่อน ก่อนที่เรื่องจะลุกลามไปกันใหญ่ ก็มันเป็นการแอบชอบข้างเดียวของเธอมาตลอดหลายปี เขาคนนั้นไม่เคยรู้ว่าเธอมีตัวตนด้วยซ้ำ แต่ก่อนเพลงเป็นเพียงเด็กสาวหน้าตาธรรมดา ไม่ชอบแต่งตัว แต่พอได้เจอผู้ชายคนหนึ่งผู้ชายที่ดูโดดเด่น หน้าตาดีจนแทบจะเปล่งประกายออกมาจากนิตยสารคนนั้นก็นึกอยากดูแลตัวเองบ้าง เธอไม่ได้หวังให้เขามาสนใจ แค่หวังว่าวันหนึ่งจะสามารถยืนอยู่ต่อหน้าเขาในฐานะแฟนคลับได้โดยไม่ต้องอายนัก หญิงสาวหันมาออกกำลังกาย ดูแลตัวเอง หัดแต่งหน้า จนระยะหลังเพื่อนชมว่าฝีมือการแต่งหน้าของเธอดีมาก แต่ไม่ว่าเธอจะเปลี่ยนแปลงตัวเองแค่ไหน เขาก็ยังดูห่างไกลจากเธอเสมอ

“อะไรมีความลับกับเพื่อนเหรอ” พริ้งเกาะแขนเพลงเสียงหวานอ้อนเพื่อนอย่างน้อยใจ

“จริงบอกมาเลยนะ ไม่บอกงอนจริงด้วย” เกดเอาบ้าง

เพลงมองเพื่อนแต่ละคนอย่างเอ็นดู เพื่อนเธอแต่ละคนมีบุคลิกที่แตกต่างกัน พริ้งค่อนข้างเรียบร้อย มีพี่ชายอย่างพี่บอลคอยตามติด ส่วนเกดจะเป็นสาวห้าว เรียกว่าถ้าหนุ่มคนไหนจะเข้ามาจีบเพื่อนๆ ต้องผ่านสาวคนนี้ไปให้ได้ก่อน ส่วนครีมเป็นเพื่อนรักที่คบกันมาตั้งแต่มัธยมมีนิสัยจู้จี้จุกจิกจนได้รับฉายาคุณแม่ประจำกลุ่ม แม้ว่าชีวิตเธอจะมีเรื่องดราม่า เจอคนแย่ๆ มาแค่ไหน แต่มีสิ่งหนึ่งที่เพลงรู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากคือการมีเพื่อนดีๆ แบบนี้

“ก็...พี่มาร์คไง” เพลงยอมเฉลยในที่สุด ความจริงเพลงไม่เคยคิดอยากมีความลับกับเพื่อนๆ อยู่แล้ว แต่พอจะพูดว่าแอบชอบใครอยู่มันก็ไม่กล้าเสียทุกที อาจเพราะความรู้สึกว่าเขาห่างไกลกับเธอจนเกินเอื้อมนั่นล่ะมั้ง

“พี่มาร์คที่เป็นนายแบบอะนะ” พริ้งถามเพื่อนอย่างไม่มั่นใจ

“คนที่เป็นนายแบบ คนที่หล่อๆ แสนดี เป็นสามีในฝันของสาวๆ ทั้งมหาลัยนั่นแหละ” ครีมช่วยยืนยันอีกแรง

“และที่สำคัญคือคนที่นั่งอยู่โต๊ะโน้น กับพี่แจ็คที่มองแกอย่างกับจะจับแกกินลงท้องด้วย” ครีมสะกิดเพื่อนให้หันไปมองโซนวีไอพี แล้วก็เห็นผู้ชายในกลุ่มนั้นทั้งกลุ่ม แวบแรกเลยก็คือเห็นร่างสูงที่อยู่ในใจเธอมานาน มันเป็นแบบนี้มาตลอด ไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหนเธอมักจะมองเห็นเขาก่อนเสมอ ถัดมาคือพี่แจ็คที่มองมาตาเยิ้ม ดูท่าทางเหมือนเขาจะเมามาก ทันทีที่สบตากันเพลงก็เห็นแววตาตัดพ้อในสายตาเขา ทั้งที่มั่นใจมาตลอดว่าตัวเองไม่ผิด แต่ก็อดจะหลบสายตาที่มองมาไม่ได้ ที่ผ่านมาเพลงคิดว่าไม่เคยทำอะไรที่เหมือนให้ความหวังพี่แจ็ค แต่ไม่รู้เธอคิดแบบนั้นคนเดียวหรือเปล่า เพราะนานวันพี่แจ็คก็ทำตัวเหมือนเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเธอมากขึ้นจนถึงขั้นขอคบกัน

เพลงไม่คิดว่าตัวเองทำอะไรผิดตรงไหน ในเมื่อเธอโสด เธอก็มีสิทธิ์จะลองคุยกับใครก็ได้ ถึงแม้จะคิดแบบนั้นแต่การที่ทำให้ใครสักคนเสียใจก็ไม่ใช่เรื่องน่ายินดีนัก บางทีเธออาจจะเหมาะกับการอยู่คนเดียวมากกว่ามั้ง ลองคุยกับใครก็ยังไม่เคยรู้สึกว่าจะเจอคนที่ใช่เสียที เมื่อไม่ใช่ก็แค่ต่างคนต่างถอยออกมา เพราะแบบนั้นเพลงจึงมีข่าวเสียหายค่อนข้างเยอะ เพลงรู้ว่าหลายๆ คนพูดถึงเธอในทางไม่ดี แรด คบผู้ชายไม่เลือก อาจเพราะบุคลิกเธอก็ดูแรงๆ ด้วย แต่เพลงก็ไม่เคยคิดจะใส่ใจ ในเมื่อคนพวกนั้นไม่ได้รู้จักเธอดีพอด้วยซ้ำ

“ขอออกไปสูดอากาศข้างนอกก่อนนะ” หญิงสาวบอกเพื่อนแล้วเดินออกไปที่สวนในโซนสูบบุหรี่ ตั้งแต่คุณยายจากไปเพลงก็หลงทางไปมาก สมัยมัธยมเธอเริ่มติดเพื่อนเพราะขาดที่พึ่งทางใจ เริ่มติดเหล้า ติดบุหรี่ เป็นครีมที่ดึงเธอออกมาจากเพื่อนกลุ่มนั้น และทั้งคู่ก็ยังคบกันมาจนถึงมหาลัย จนได้มารู้จักกับพริ้งและเกด

เพลงพยายามเลิกบุหรี่จนช่วงหลังๆ นี้สูบน้อยลง มีวันนี้ที่รู้สึกเครียดจนต้องออกมาดูดเพื่อผ่อนคลาย ความจริงเพลงไม่เคยคิดว่าตัวเองเหมาะกับใครสักนิด ไม่ว่าพี่แจ็คหรือผู้ชายคนไหนที่เคยผ่านมา เธอปล่อยควันออกจากปากช้าๆ พร้อมกับความเครียดที่ลอยไปพร้อมกับควันบุหรี่ด้วย เพลงได้แต่หวังว่าพี่แจ็คจะไปเจอผู้หญิงที่ดีกว่าเธอ

เมื่อเห็นว่าออกมานานพอสมควรแล้วจึงหมุนตัวกลับ คิดจะแอบไปแปรงฟันในห้องน้ำก่อนกลับไปหาเพื่อน เพราะไม่อยากให้กลิ่นติดตัวไป ขณะเดินกลับเธอรู้สึกเหมือนเวียนหัวนิดๆ จนสะดุดขาตัวเอง ดีที่มีใครอีกคนมาช่วยดึงแขนไว้ไม่งั้นคงได้ล้มหัวกระแทกพื้นจบไม่สวยแน่ พอร่างบางกระทบกับอกเขาก็ได้กลิ่นบุหรี่ที่เสื้อ แค่ได้กลิ่นก็รู้แล้วว่าเป็นคนประเภทเดียวกัน คงออกมาดูดบุหรี่เหมือนกัน เพลงเงยหน้าขึ้นมองเมื่อทรงตัวได้

เธอรู้จักและคุ้นหน้าผู้ชายคนนี้ดีเขาคือเวล เพื่อนของพี่บอลพี่ชายพริ้ง

“ดูดเหมือนกันเหรอเรา”เวลมองร่างเล็กที่เขายังช่วยพยุงไว้อย่างแปลกใจ จนเธอทรงตัวด้วยตัวเองได้จึงปล่อยมือให้เจ้าตัวยืนเอง

“พี่... อย่าบอกใครได้ไหมคะ” คนตัวเล็กกว่าก้มหน้าอย่างอับอายที่อยู่ดีๆ ก็มีคนมารู้ความลับ เพราะเธอสัญญากับเพื่อนแล้วว่าจะดูดบุหรี่ให้น้อยลง ถ้าพี่เวลไปบอกพี่บอล ยัยพริ้งก็จะรู้ เพื่อนๆ คงจะผิดหวังในตัวเธอมาก คนเพื่อนน้อยอย่างเธอเห็นแก่ตัวถึงขั้นไม่อยากจะสูญเสียเพื่อนคนไหนไปเลย

“ไม่มีความจำเป็นอะไรที่ฉันต้องเอาเรื่องของเธอไปพูดนี่” พี่เวลยักไหล่เหมือนไม่ได้ใส่ใจ พอเห็นเธอยืนได้ด้วยตัวเองก็ดับบุหรี่ในมือแล้วเดินกลับเข้าไปข้างใน พอเขาพูดแบบนั้นเพลงก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก เท่าที่เธอรู้มาผู้ชายคนนั้นไม่ใช่พวกชอบยุ่งเรื่องของชาวบ้านนัก อย่างน้อยก็โล่งใจไปเปลาะหนึ่งว่าเขาคงไม่เอาเรื่องของเธอไปพูด เห็นเขาเดินเข้าไปสักพักแล้วเพลงก็กำลังจะเดินกลับโต๊ะไปหาเพื่อนบ้าง แต่ขณะกำลังจะเดินไปกลับถูกใครบางคนกระชากจากข้างหลังจนเซล้ม คราวนี้ร่างที่เธอปะทะไม่ได้กลิ่นบุหรี่เหมือนเมื่อครู่ แต่เป็นกลิ่นหอมอ่อนๆ ของน้ำหอมผู้ชาย เพลงเงยหน้าขึ้นมองอย่างมึนๆ พอสบตาคมดุคู่นั้นกลับทำเอาหัวใจเธอเต้นกระหน่ำจนแทบจะทะลุออกมานอกอก

“อย่ายุ่งกับผู้ชายคนนั้น” เสียงดุๆบอกเมื่อเธอเงยหน้าสบตาเขา