ยัยตัวร้าย(กับ)ผู้ชายสองบุคลิก

ยัยตัวร้าย(กับ)ผู้ชายสองบุคลิก

Ep.1(คนเมา)

•โมรี•

​เวลา 01 :45 น.

โรงพยาบาลเอกชลชื่อดังในจังหวัดแห่งหนึ่ง

"หมอโมคะ ! มีเคสด่วนค่ะ!"

เสียงพี่เตือนตา พยาบาลอาวุโสร่างอวบระยะสุดท้ายประจำตึกอุบัติเหตุวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหาฉันที่ห้องพัก ด้วยท่าทางรีบร้อน

แทบจะสำลักกาแฟเลยเหอะ ในใจก็อยากจะถามพี่เตือนแกว่า โทรศัพท์ก็มีไหม ? ทำไมไม่โทร แต่ได้แค่คิดค่ะ. . .

เพราะในความเป็นจริงฉันรีบคว้าเสื้อกาวน์ขึ้นมาสวบทับแล้วรีบวิ่งตามพี่เตือนแกไปที่ตึกอุบัติเหตุอย่างไว จรรยาบรรแพทย์มันค้ำคอจริง ๆ

สวัสดีค่ะ ขอแนะนำตัวก่อนละกัน ระหว่างทาง

ฉัน 'โมรี ' หรือที่ทุกคนในโรงพยาบาลเรียกว่า ' หมอโม ' อายุ 27 ปี

ฉันเป็นหมอประจำตึกศัลยกรรมชายค่ะ และตอนนี้ฉันก็กำลังอยู่ในระหว่างเข้าเวรดึก

ชีวิตของฉันไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นหรอก วันๆวนเวียนอยู่แต่ในโรงพยาบาลจะไปมีเรื่องตื่นเต้นอะไรล่ะว่าไหม?

และโปรดอย่าถามถึงคนรู้ใจ เพราะฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าคนๆนั้นมันเกิดรึยัง. . .

"อุบัติเหตุร้ายแรงเหรอคะพี่เตือน คราวนี้เจ็บเยอะไหม"

ฉันถามพี่เตือนขณะที่เท้าทั้งสองข้างก็จ้ำเอาๆ ปานว่าควายหาย

"เจ็บเยอะค่ะหมอโม เหตุทะเลาะวิวาท แต่พี่ให้พยาบาลประจำตึกทำแผลแล้วก็ให้กลับบ้านไปแล้วค่ะ"

อ้าวว ให้กลับบ้านไปแล้ว แล้วมาตามฉันเพื่อ. .?

งงสิคะ. .จะรออะไร แทบจะหยุดเดินเลยเหอะ ถ้าพี่เตือนแกไม่พูดต่อ

"แต่มีอยู่คนนึงค่ะ เมามาก บาดแผลนี่เต็มตัว แต่ไม่ยอมให้พยาบาลทำแผลให้ พี่เลยต้องมาตามหมอโมนี่แหล่ะค่ะ"

เหรออออ เลยต้องมาตามฉันอย่างนั้นเหรอ พูดง่ายๆว่าฉันเป็นหน่วยกล้าตายอะไรประมาณนี้ใช่ไหม?

เหมือนจะภูมิใจ แต่มันก็ยังไงๆอยู่. . .

แล้วฉันกับพี่เตือนก็มาถึงตึกอุบัติเหตุ

สถานการณ์ตรงหน้าที่เห็น ทำให้ฉันเข้าใจทันทีเลยว่าทำไมพี่เตือนแกต้องวิ่งไปตามฉัน แทนที่จะโทรไป

" ! "

แม่จ้าววว !!

ก็สภาพตึกอุบัติเหตุตอนนี้เละเทะไม่มีดีเลยน่ะสิ เครื่องมือแพทย์รวมทั้งโทรศัพท์กระจัดกระจายเกลื่อนพื้น

เอาเรื่องจริงเลยนะเมื่อกี้มีโจรบุกเข้ามาปล้นโรงพยาบาลใช่ไหม ?

"คุณอยู่เฉยๆสิคะ จะได้ทำแผลให้"

"อย่ามายุ่งกับกูดิ๊ ! รำคาญ ! อย่ามาจับ ! กูบอกว่าอย่าจับไงวะ !"

เคร้ง ! โครม !

ฉันหันไปตามเสียงทันที

เห็นพยาบาลคนหนึ่งพยายามจะเข้าไปทำแผลให้กับคนเมา. . .

ใช่ ! ฉันคิดว่าเขาน่าจะเมาอ่ะแหล่ะ. . .

แล้วพยาบาลคนนั้นก็ถูกไอ้คนขี้เมานั่นผลักออกมา ส่วนร่างของเขาก็ร่วงลงมาจากเตียงผู้ป่วย เพราะเมามากจนไม่สามารถพยุงตัวเองเอาไว้ได้

"หมอโมจัดการทีเถอะค่ะ น้องๆพยาบาลเข้าไปจนครบทุกคนแล้ว ไม่มีใครเข้าใกล้ได้สักคน พี่ปวดหัวไปหมดแล้วเนี่ย"

หืออออออ !? ให้ฉันจัดการหมอนี่ !?

ขนาดเข้าไปตั้งหลายคนยังไม่มีใครทำได้ แล้วฉันวิเศษมาจากไหนถึงจะทำได้

แต่. . . .สุดท้ายฉันก็ต้องทำ เพราะจรรยาบรรณแพทย์มันค้ำคออยู่ยังไงเล่า !

"แล้วนี่ฝีมือเขาเหรอคะ"

ฉันหันไปถามพี่เตือนเกี่ยวกับสภาพภายในตึกเพื่อความชัวร์ให้กับตัวเอง เละเทะขนาดนี้เขาไม่จับฉันทุ่มลงพื้นเลยเรอะถ้าเขาไม่พอใจขึ้นมา

แหยงๆ ยังไงไม่รู้เว้ย !

"อ๋อ ทั้งหมดนี่ไม่ใช่ฝีมือเขาคนเดียวหรอกค่ะ ไอ้พวกที่กลับไปแล้วก็มีส่วนค่ะ จะเข้าไปทำร้ายเขา แต่สุดท้ายก็ถูกเขาซัดกลับมาซะน่วมเลย"

งื้อออออออ !!!

นั่นไง ! ขนาดเมาๆ ยังซัดนักเลงซะน่วม แล้วผู้หญิงบอบบางอย่างฉันเนี่ยจะไปเหลืออะไร

"คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองโมรีคนนี้ด้วยนะเจ้าคะ"

ฉันสวดมนต์อ้อนวอนภาวนา ก่อนจะทำใจดีสู้เสือ ค่อยๆก้าวเข้าหาร่างสูงที่นั่งพิงเตียงอยู่ในสภาพหัวห้อยคอตกอย่างหวาดกลัว แล้วเอ่ยเรียกเขาเสียงสั่น

ก็คนมันกลัวนี่. . .

"คะ. . .คุณ. . .คุณคะ. . ."

•โมรี•