ยอม Surrender

“ยอม”

ในบ้านเช่าหลังน้อยท้ายซอยลึกและเปลี่ยว ‘รำเพย’ หญิงสาววัยยี่สิบกว่าๆ กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์เกี่ยวกับข่าวที่มีคนงานถูกหลอกไปค้าแรงงานบนเรือประมงเถื่อนแถวเกาะอัมบนของประเทศอินโดนีเซีย

หญิงสาววางหนังสือพิมพ์ลงด้วยสายตาปลดปลง หยาดน้ำตาใสๆ หยดไหลลงบนหนังสือพิมพ์ คราบน้ำตาเป็นวงชื้นอยู่บนแถวตัวอักษรของคอลัมน์ข่าว เขียนรายงานเกี่ยวกับคนงานเรือที่ถูกกักขังใช้งานเยี่ยงทาส

‘บุญเชิด’ สามีของรำเพยเป็นหนึ่งในนั้น เกือบปีแล้วที่ข่าวคราวของเขาเงียบหายไปจากการติดต่อ สร้างความเป็นห่วงให้กับรำเพยจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ

“รำเพย... บ่ายกว่าแล้วนะ วันนี้เอ็งกินข้าวบ้างหรือยัง”

ป้าลำดวนหญิงม่ายเพื่อนบ้านวัยห้าสิบปีที่เช่าห้องอยู่ติดกัน เอ่ยถามด้วยความสงสัย เมื่อเห็นรำเพยนั่งเหม่อลอยอยู่ที่ม้าหินอ่อนหน้าห้องพักมาพักใหญ่ๆ

“ฉันคิดถึงพี่เชิดจ้ะป้า... ป่านนี้ไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดียังไง... หลายเดือนแล้วที่ไม่ได้ข่าว”

หญิงสาวกล่าวเสียงเศร้า นัยน์ตาละห้อย ป้าลำดวนมองหน้ารำเพยด้วยความรู้สึกสงสารจับใจ

“เอ็งต้องเข้มแข็ง... ถ้ามันยังมีชีวิตอยู่สักวันมันต้องกลับมาหาเอ็ง”

ป้าลำดวนปลอบใจ ทั้งที่ลึกๆ ในใจก็เชื่อว่าไอ้บุญเชิดสามีของรำเพยน่าจะเสียชีวิตแล้ว หลังจากติดตามข่าวทำให้รู้ว่ามีแรงงานบนเรือประมงเถื่อนหลายคนที่ยอมเสี่ยงชีวิตโดดลงเรือ ตะเกียกตะกายเข้าฝั่งมาตายเอาดาบหน้า และมีหลายคนที่ว่ายน้ำจนหมดแรงก่อนถึงฝั่ง... ป้าลำดวนสังหรณ์ใจว่าบุญเชิดสามีของรำเพยอาจเป็นหนึ่งในนั้น ไม่งั้นคงไม่เงียบหายไร้ข่าวคราว

“หนูจะลงใต้... จะไปหาข่าวทางใต้ บางที่เรือประมงแถวนั้นอาจมีเบาะแสของพี่เชิด”

รำเพยกล่าวอย่างมีความหวัง หารู้ไม่ว่านั่นเท่ากับเป็นการงมเข็มในมหาสมุทร การจะหาใครสักคนที่นั่นไม่ใช่เรื่องง่าย

“บ้าไปแล้ว... นี่ไม่ใช่เรื่องที่ผู้หญิงตัวคนเดียวอย่างเอ็งจะทำได้... ถ้าเอ็งไปแล้วเจ้าริวลูกชายเอ็งใครจะเลี้ยง”

คำเตือนของป้าลำดวนทำให้แรงทะยานกล้าในแววตาของแม่ลูกอ่อนเริ่มแผ่วลง

ตอนนี้รำเพยมีลูกชายในวัยหนึ่งขวบให้ต้องเลี้ยงดู ชื่อ ‘น้องริว’ เป็นลูกชายที่เกิดกับบุญเชิด กำลังจ้ำม่ำน่ารักน่าชัง

ก่อนบุญเชิดจะตัดสินใจไปทำงานกับเรือประมง ตอนนั้นน้องริวเพิ่งลืมตาดูโลกได้เพียงสองเดือน และการเกิดของลูก... ทำให้คนเป็นพ่อตัดสินใจไปทำงานกับเรือประมง หวังเอาเงินรายได้มาจุนเจือครอบครัว

รำเพยยังจำได้ ในวันที่บุญเชิดเดินทางไปขึ้นเรือที่มหาชัยเพื่อไปทำงาน เดือนแรกเขาก็ส่งเงินมาตามปกติ แต่หลังจากนั้นก็หายเงียบมาจนทุกวันนี้

“เสี่ยยศเจ้าของบ้านบอกว่าเอ็งค้างค่าเช่าห้องมาสามเดือนแล้ว... ป้าว่าเอ็งควรออกไปหางานทำ”

ป้าลำดวนแนะอย่างคนที่อาบน้ำร้อนมาก่อน

“ตอนนี้ฉันมืดไปหมด”

พูดแล้วรำเพยก็ร้องไห้ ป้าลำดวนจ้องมองหยาดน้ำตากลมเกลี้ยงกลิ้งลงอาบนวลแก้มของหญิงสาวด้วยความรู้สึกสงสารจับใจ

“เอ็งต้องหางานทำ... ไม่งั้นเอ็งจะเอาเงินที่ไหนเลี้ยงลูก”

ป้าลำดวนแนะด้วยความหวังดี

“ผู้หญิงที่วันๆ เคยทำเป็นแต่งานบ้านอย่างฉัน... จะเอาความรู้ความสามารถอะไรไปสมัครงานล่ะจ๊ะป้า วุฒิการศึกษาก็ไม่มี”

“ไม่มีวุฒิการศึกษาก็ทำได้... ทำในสิ่งที่เอ็งถนัดสิวะ ในเมื่อเอ็งทำงานบ้านมาทั้งชีวิต ก็ลองหางานแม่บ้านสิวะ”

ป้าลำดวนแนะ

“จริงด้วยสิ... ว่าแต่งานแม่บ้านมันหากันได้ง่ายๆ หรือจ๊ะป้า”

“ก็ไม่ยาก... เอ็งจำนังเพ็ญที่อยู่ปากซอยได้ไหม นังนั่นก็ทำงานแม่บ้าน เห็นมันบอกว่ามีทั้งประจำทั้งชั่วคราว ถ้าเอ็งสนใจป้าจะช่วยถามให้”

“เอาจ้ะ... ขอบคุณจ้ะป้า”

มือเรียวกระพุ่มไหว้สตรีผู้สูงวัยกว่า รำเพยนึกขอบคุณในความเป็นคนใจดีของป้าลำดวน ที่ผ่านๆ มาก็ได้ผู้หญิงคนนี้คอยช่วยเหลือและให้คำแนะนำต่างๆ นานาด้วยความหวังดีเสมอมา

รำเพยรู้ว่าช่วงเวลาดิ้นรนของหล่อนมาถึงแล้ว ตอนนี้สวรรค์คงกำลังทดสอบหล่อน

ในวันที่ไร้เงาของสามี รำเพยรู้สึกเหมือนชีวิตไร้เสาหลัก หล่อนพยายามบอกตัวเองให้เข้มแข็ง ทั้งที่หลายครั้งก็แอบสิ้นหวัง ในวันที่ข่าวคราวของบุญเชิดเงียบหายไปท่ามกลางข่าวลือเรื่องการค้นพบหลุมฝังศพของแรงงานประมงเถื่อนนับร้อยบนเกาะอัมบนของประเทศอินโดฯ

“อย่างเอ็งน่าจะหางานไม่ยาก เอ็งเป็นผู้หญิงสวย... ถ้าลองได้แต่งเนื้อแต่งตัว รับรองว่าสะดุดตาผู้ชายเชียวแหละ”

ป้าลำดวนจ้องมองเรือนร่างเอิบอิ่มของหญิงสาว ในความเป็นแม่ลูกอ่อนยิ่งทำให้ผิวพรรณของรำเพยดูเปล่งปลั่งมีน้ำมีนวล ผู้หญิงคนนี้มีรูปเป็นทรัพย์

ป้าลำดวนอดคิดไม่ได้ ว่าชีวิตของรำเพยเหมือนโดนสวรรค์จับวางไว้อย่างผิดที่ผิดทาง ที่ลิขิตให้ผู้หญิงสวยๆ อย่างรำเพยต้องมาใช้ชีวิตคู่ร่วมกับผู้ชายจนๆ อย่างไอ้เชิดที่เป็นคนหาเช้ากินค่ำ

รำเพยกับป้าลำดวนนั่งคุยกันต่อมาอีกครู่ใหญ่ๆ เรื่องงานแม่บ้านที่หล่อนสนใจ จากนั้นหญิงสาวก็ต้องขอตัวเข้าห้อง เมื่อได้ยินเสียงลูกชายในวัยหนึ่งขวบส่งเสียงร้องจ้าออกมาจากห้อง หลังจากหลับสนิทอยู่ในเปลมาพักใหญ่ๆ