บทที่ 2 วางใจเถอะ ข้าไม่มีทางรับผิดชอบ

ความร้อนหมุนเวียนในร่างกาย ฉู่เชียนหลีรู้สึกเหมือนว่าตนเองเป็นปลาที่อยู่ในหม้อไฟ พร้อมที่จะสุกได้ทันที

ฉู่เชียนหลีรีบใช้มือกดลงไปตรงจุดฝังเข็มเพื่อระงับฤทธิ์ยา แต่กลับกลายเป็นว่ายานี้ออกฤทธิ์รุนแรงยิ่งขึ้น

ฉู่หลิงเซวียนผู้นั้นใช้ยาอะไรกับร่างเดิมกันแน่ ?

ในเมื่อการสกัดจุดไม่ได้ผล จึงทำได้เพียงแค่หนีออกไปก่อนเพื่อคิดหาวิธี

ฉู่เชียนหลีเหลือบมองไปที่คุก จากนั้นจึงยกมือขึ้นแตะผนัง

คุกแห่งนี้สร้างขึ้นอย่างแข็งแกร่งและลึกลับเป็นพิเศษ อีกทั้งมีขนาดพื้นที่เล็กมาก น่าจะเป็นการสร้างขึ้นส่วนตัว ในเมื่อเป็นเช่นนี้ก็จำต้องหลบหูตาของผู้คนให้พ้น เพื่อสะดวกแก่การเข้าออก และทิ้งทางหนีทีไล่เอาไว้เพื่อป้องกันข้อผิดพลาด

แน่นอนว่านางค้นพบกลไกบนผนังได้อย่างรวดเร็ว หลังจากแงะอิฐออกจากผนังหนึ่งก้อน ผนังก็เกิดการเคลื่อนไหว เผยให้เห็นทางเข้าของช่องทางลับด้านหลัง นา

เดินเข้าไปทันทีโดยไม่คิด

สติสัมปชัญญะของฉู่เชียนหลี่ค่อย ๆ เลือนรางมากขึ้น ฤทธิ์ของยาปลุกกำหนัดนั้นรุนแรงอย่างยิ่ง อีกทั้งเป็นเพราะของสิ่งนี้เป็นเป็นของชั้นต่ำ จึงทำร้ายร่างกายอย่างยิ่ง จำต้องรีบแก้ไขโดยด่วน

ยังดีที่ทางออกอยู่ไม่ไกลนัก เพียงแต่ตอนที่นางเพิ่งจะเดินออกมา ก็เกือบถูกความร้อนแผดเผาจนล้มลงไปกับพื้น

ทุกที่ล้วนเต็มไปด้วยต้นไม้และหญ้าแห้งสีดำ ราวกับมีเปลวไฟกำลังแผดเผา ความร้อนอยู่ในระดับที่น่าตกใจ ราวกับว่าสัมผัสเพียงเล็กน้อยก็จะถูกแผดเผาจนกลายเป็นจุณได้

หากถอยกลับไปตอนนี้แล้วถูกพบเข้าก็จะต้องตาย แต่ฝ่าออกไปก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเช่นกัน

แววตาของฉู่เชียนหลีดุดัน ออกแรงกัดปลายลิ้นแน่น อาศัยความเจ็บปวดช่วยประคองสติของตนเอง นางผ่านโลกมามากมายเช่นนี้ แม้กระทั่งทำลายโลกก็เคยมาแล้ว ไม่ว่าใครหน้าไหนก็อย่าคิดขวางทางการใช้ชีวิตในวันชราของนางได้ !

คิดพลาง ก็ใช้แรงทั้งหมดที่มี พุ่งตรงเข้าไปหาทะเลเพลิง

วินาทีต่อมา ฉากที่อยู่ตรงหน้าเปลี่ยนไปในทันที เปลวเพลิงหายไป กลับกลายเป็นหมอกจางขึ้นมาแทนที่ นางเดินไปได้สองก้าว วินาทีถัดมาก็วนกลับมาที่เดิม

ฉู่เชียนหลีฉุคิดขึ้นมาเล็กน้อย : ทำไมที่นี่ถึงมีค่ายกลระดับสูงเช่นนี้ได้ ?

ช่างเถอะ ไม่สนแล้ว ทำลายให้ได้ก่อนแล้วค่อยว่ากัน !

ฉู่เชียนหลีกลั้นหายใจ เท้าของนางก้าวย่างด้วยจังหวะที่ลึกลับอย่างยิ่ง ร่างของนางค่อย ๆ เคลื่อนไหวอย่างแผ่วเบาไปยังตาค่ายของค่ายกลใหญ่

ทันทีที่นางก้าวเข้าไปบนตาค่าย หมอกก็หายวับไป บนพื้นที่ว่างด้านหน้า มีชายสวมชุดสีแดงงดงามนอนหมดสติอยู่

“เอ๊ะ ? ผู้ชาย ?”

ฤทธิ์ยาทำให้ฉู่เชียนหลีเดินเข้าไปโดยไม่ทันคิด จากนั้นก็แสดงแววตาประหลาดใจออกมา

ชายหนุ่มที่นอนอยู่บนพื้นสวมใส่ชุดสีแดงเพลิงสะดุดตา ร่างกายสูงโปร่ง รูปร่างเป็นเลิศ ผมสีดำขลับสยายอยู่บนพื้น ใบหน้าของเขางดงามราวกับงานแกะสลักที่ไร้ที่ติ

ดวงตาที่อยู่ภายใต้คิ้วโก่งของเราปิดสนิท จมูกดูคมสัน ริมฝีปากขาวเล็กน้อย ไม่สมควรลดหรือเพิ่มสิ่งใดทั้งสิ้น ทุกส่วนเผยให้เห็นถึงความหล่อเหลาจนเกือบจะมีกลิ่นอายของปีศาจ

“วู......”

ยาเริ่มออกฤทธิ์อีกครั้ง ฉู่เชียนหลีพ่นลมหายใจออกมา ร่างกายของนางโอนเอนจนเกือบจะล้มลง นางหันมองผู้ชายที่นอนไม่ได้สติอยู่บนพื้น แล้วพูดออกมาเบา ๆ หนึ่งประโยคว่า

“พี่ชาย ขอโทษด้วยนะ”

ฉู่เชียนหลีกวาดสายตามองโดยรอบ เห็นห้องเล็ก ๆ อยู่ห่างออกไปไม่ไกล จึงออกแรงลากผู้ชายคนนี้ไป

“อยากแก้ฤทธิ์ยาปลุกกำหนัดไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริง ๆ”

พูดจบ นางก็ฉีกชุดสีแดงของผู้ชายออก

วินาทีต่อมา

จู่ ๆ ดวงตาที่ปิดอยู่ของชายผู้นั้นก็เปิดขึ้น ประกายสีแดงอันงดงามแวบขึ้นมาในลูกตาที่ดำขลับ ทำให้ดวงตาเรียวยาวราวกับตาหงส์คู่นั้นดูน่ากลัวยิ่งขึ้น จากนั้นเขาก็รู้สึกเย็นวาบอยู่ในอก ยื่นมือเรียวยาวและเย็นยะเยือกออกไปสัมผัส ช่างน่าหวาดกลัวจนทำให้ตัวสั่นได้จริง ๆ

ร่างกายของผู้ชายแข็งทื่อ เจตนาฆ่าอันรุนแรงพลุ่งพล่านขึ้นมาจากใจของเขาทันที เป็นพลังที่น่าหวาดกลัวและแข็งแกร่งอย่างยิ่ง

“ใคร ?”

“พี่ชาย เจ้าฟื้นแล้ว ?”

“เจ้า......”

“เจ้าวางใจเถอะ ข้าเพียงใช้เจ้าถอนพิษเท่านั้น ใช้เวลาไม่นานหรอก”

ฉู่เชียนหลีไม่รู้สึกหวาดหวั่นกับพลังของผู้ชายเลยแม้แต่น้อย ดูเหมือนมือของนางยังคงเคลื่อนไหวไม่หยุด จนในที่สุดก็ถอดเสื้อผ้าของผู้ชายออกจนเปลือยเปล่า

นางแอบกลืนน้ำลายอย่างเงียบ ๆ ในใจเริ่มก่นด่าองค์กรกาลเวลาขึ้นมาอีกครั้ง

ก่อนหน้านี้มัวแต่ยุ่งอยู่กับภารกิจเพื่อเตรียมตัวเกษียณ จึงไม่เคยมีคนรักมาก่อน หญิงสาวที่ครองตัวเป็นโสดมาหลายร้อยปีตั้งแต่เกิด ครั้งแรกก็ต้องใช้กำลังกับผู้ชายเสียแล้ว มันช่างน่า......ตื่นเต้นจริง ๆ !

“พี่ชาย รูปร่างของท่านดีจริง ๆ”

รูปร่างของผู้ชายสมส่วนไร้ที่ติ กล้ามเนื้อได้รูป ดูมีพลังแต่ไม่เกินงาม ไหปลาร้าลึก ลำคอยาวระหง ตอนนี้เขาโกรธจนอกกระเพื่อมขึ้นลง ใบหน้าอันหล่อเหลาดูมีสีสันขึ้นเล็กน้อย ประกอบกับเสื้อผ้าที่รกรุงรัง ยิ่งดูเหมือนปีศาจร้ายที่ไม่ธรรมดา

ผู้ชายจ้องมองฉู่เชียนหลีที่ร่างกายเปื้อนไปด้วยเลือด อดไม่ได้ที่จะใช้สายตาโจมตีนาง แต่ทำไมร่างกายของเขาจึงขยับไม่ได้

“ออกไป......”

ฉู่เชียนหลีพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม : “อีกเดี๋ยวก็จะไป วางใจเถอะ ข้ารับรองว่าจะไม่รับผิดชอบเจ้าแน่นอน”

ถึงแม้ยังไม่เคยมีประสบการณ์จริง แต่ด้วยทฤษฎีมากมายที่มีอยู่ ก็สามารถสนับสนุนให้นางลงมือทำต่อไปได้

เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นเรียบร้อย ฤทธิ์ยาลดน้อยถอยลง ฉู่เชียนหลีก็ถอนหายใจออกมา

ผู้ชายที่นอนอยู่บนพื้นแก้มแดงระเรื่อ ดวงตาทั้งสองข้างจ้องเขม็งมาที่ฉู่เชียนหลี มีเจตนาฆ่าปรากฏลึกอยู่ในดวงตาเรียวยาวดุจหงส์คู่นั้น

ผู้หญิงคนนี้ !

หลังจากที่ฉู่เชียนหลีรู้สึกผิดเล็กน้อย ก็ยื่นมือออกมาปิดตาของเขา ท่าทางดูราวกับปิดตาให้กับคนที่นอนตายตาไม่หลับอย่างไรอย่างนั้น

“พี่ชาย ช่วยชีวิตคนได้บุญยิ่งกว่าสร้างเจดีย์เจ็ดชั้น ต่อไปหากมีโอกาส ข้าจะตอบแทนเจ้าอย่างเต็มที่แน่นอน”

หน้าอกของชายหนุ่มกระเพื่อมอย่างรุนแรงอีกสองครั้ง เขาพยายามยกมือเรียวยาวขึ้น และคว้าข้อมือของฉู่เชียนหลีเอาไว้ จากนั้นจึงสัมผัสถูกมือที่เต็มไปด้วยรอยบาดแผลเปื้อนเลือด จึงอดไม่ได้ที่จะหันมองไป จึงพบว่าบนร่างกายของนางมีบาดแผลอยู่เต็มไปหมด แต่สีหน้าของนางกลับไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด

......

ฉู่เชียนหลียิ้มอย่างรู้สึกผิด : “พี่ชาย มีอะไรก็พูดจากันดี ๆ เถอะ เจ้า......”

วินาทีต่อมา มีเลือดไหลออกจากมุมปากของผู้ชาย จากนั้นเขาก็หมดสติไปในทันที