ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี

ฤดูหนาวในเดือนสิบสองตามจันทรคติ ในคุกใต้ดินที่เย็นยะเยือก

บนเครื่องทรมานที่เต็มไปด้วยคราบเลือด ฉู่เชียนหลีถูกมัดมือทั้งสองข้างเอาไว้ มีเพียงปลายเท้าที่ฝืนเหยียดจนแตะพื้นดิน

เชือกป่านหยาบกระด้างเสียดสีข้อมืออันบอบบางของนางจนถลอก เลือดไหลลงมาตามแขนขาวละเอียด จนทำให้เสื้อคลุมเปียกโชก ไหลต่อลงไปตามส่วนเว้าส่วนโค้งของร่างกาย และหยดลงบนแผ่นหินเย็นเฉียบที่อยู่ใต้เท้า

“เผียะ !”

ฉู่หลิงเซวียนสะบัดแส้เส้นยาวในมืออย่างมีความสุข และฟาดลงไปที่ฉู่เชียนหลีอย่างแรง

“เจ้าเป็นแค่หญิงแพศยาที่เติบโตมาในชนบท แต่กลับได้ครอบครองฐานะบุตรีภรรยาหลวงจวนเฉิงเสี้ยง ได้หมั้นหมายกับองค์ชายสามผู้เป็นที่รักของข้า แล้วจะให้ข้าปล่อยเจ้าไปได้อย่างไร ?

แส้ฟาดลงมาครั้งแล้วครั้งเล่า เสื้อคลุมที่เดิมทีเปื้อนไปด้วยเลือดของฉู่เชียนหลีฉีกขาด เผยให้เห็นผิวขาวเนียนละเอียดที่ไม่ได้รับความเสียหายอยู่ภายใน

ดวงตาของฉู่หลิงเซวียนหยุดนิ่งทันที นางโยนแส้ทิ้ง แล้วหยิบกริชที่วางอยู่ด้านข้างขึ้นมา พลางพูดด้วยความริษยา : “หญิงอัปลักษณ์ที่มีปานสีแดงอยู่เต็มใบหน้า แต่กลับมีรูปร่างที่สมส่วนและงดงามไว้ในครอบครองเช่นนี้ ยังกล้าพูดอีกหรือว่าไม่ใช่หญิงแพศยาแต่กำเนิด ? ยังเพ้อฝันที่จะแต่งเข้าจวนขององค์ชายสามอีกหรือ ? ข้าจะบอกเจ้าให้นะ องค์ชายสามตรัสไว้นานแล้วว่า ชาตินี้เขาจะแต่งกับข้าเพียงผู้เดียว !”

เชือกถูกตัดขาด ฉู่เชียนหลีโยนมันลงไปที่แอ่งเลือดบนพื้นอย่างแรง อีกสิ่งหนึ่งที่ถูกโยนจนแตกละเอียดไปด้วยก็คือ ความรักและมิตรภาพระหว่างพี่น้องอันยาวนานของนาง

“ข้าเห็นเจ้าเป็นเหมือนน้องสาวมาตลอด......”

“หากไม่ใช่เพราะมารดาแท้ ๆ ของเจ้าเกิดในตระกูลซู มีอิทธิพลมหาศาลในราชสำนัก องค์ชายสามจึงจำต้องใช้เจ้าเอาชนะใจคน ผู้ที่มีดวงชะตาเกิดมาฆ่ามารดาอย่างเจ้า เป็นพวกหยาบกระด้างที่เติบโตมาในถิ่นทุรกันดาร จะมีสิทธิ์อะไรหมั้นหมายกับเขา ?”

ฉู่หลิงเซวียนก้มลง ถือกริชเอาไว้ในมือแล้วหัวเราะเยาะออกมา จากนั้นจึงกรีดลงไปบนแก้มของฉู่เชียนหลีอย่างแรง

เลือดสาดกระเซ็นไปทั่ว ฉู่เชียนหลีกรีดร้องโหยหวนออกมาทันที

“โอ๊ย !”

“หึ คนที่มีปานเต็มใบหน้าอย่างเจ้า จะมีรอบกรีดหรือไม่มีรอยกรีดก็คงไม่แตกต่างกันนัก แต่ว่า ได้กรีดเจ้าสักแผลทำให้ข้ามีความสุข”

ฉู่หลิงเซวียนและยิ้มด้วยความสบายใจอย่างถึงที่สุด

“ตอนนี้ ทุกคนต่างรู้เรื่องการหมั้นหมายระหว่างเจ้ากับองค์ชายสาม ต่อให้ต้องยกเลิก ก็ไม่อาจทำลายชื่อเสียงของเขาได้ ดังนั้น ความผิดทั้งหมดต้องตกอยู่ที่เจ้าเพียงผู้เดียว”

ฉู่เชียนหลีจ้องฉู่หลิงเซวียนตาเขม็ง แววตาฉาบไปด้วยความกลัวอยู่ลึก ๆ

“นำยาปลุกกำหนัดชั้นต่ำที่สุดมา ให้นางดื่มลงไป แล้วโยนให้นักโทษอุกฉกรรจ์เหล่านั้น จำไว้ว่า ข้าไม่ต้องการให้นางมีชีวิตรอดออกไปได้ แม้แต่ศพก็ห้ามมิให้เหลือซาก”

“ขอรับ”

ฉู่เชียนหลีถูกดึงตัวขึ้นมา และถูกบังคับให้อ้าปาก ยาปลุกกำหนัดที่เข้มข้นไหลลงไปในท้อง จากนั้นจึงถูกลากไปโยนทิ้งในห้องข้าง ๆ”

ภายในห้อง มีผู้ชายดวงตาแดงก่ำห้าคนพุ่งตรงเข้ามาหาทันที ดวงตาจับจ้องไปบนร่างกายของฉู่เชียนหลีอย่างตะกละตะกลาม

พวกเขาเคยเป็นอันธพาล เคยฆ่าข่มขืนหญิงสาวมาแล้วจำนวนมาก อีกทั้งยังมีนิสัยวิปริตกินเนื้อคน จึงถูกคุมขังอยู่ในคุกเพื่อรอความตาย คิดไม่ถึงว่าก่อนตาย พวกเขาจะยังได้ลิ้มลองรสชาติของหญิงสูงศักดิ์ที่กำเนิดในจวนเฉินเสี้ยง

ถึงแม้ใบหน้าจะอัปลักษณ์อยู่บ้าง แต่รูปร่างช่างงดงามไร้ที่เปรียบ

คิดพลาง พวกเขาก็พุ่งกระโจนเข้าไปหาฉู่เชียนหลีทันที

“หึ” เมื่อฉู่หลิงเซวียนเห็นภาพนี้ ก็ยิ้มเยาะออกมาอย่างเลือดเย็น : “ไปกันเถอะ อย่าดูให้เปลืองสายตาของพวกเราอีกเลย อีกสักพักค่อยกลับมาเก็บจัดการกับซากที่เหลือ จะได้ถือโอกาสเรียกคนอื่นมาดูว่า พี่สาวผู้แสนดีของข้ามีวิธีเสพสุขเช่นไร”

“ขอรับ”

ผู้คุมเดินออกไป ในช่วงที่นักโทษอุกฉกรรจ์เหล่านั้นกำลังจะสัมผัสตัวของฉู่เชียนหลี ดวงตาที่ปิดสนิทคู่นั้นก็เบิกโพลงขึ้นมาทันที ความสิ้นหวังและโศกเศร้า ถูกแทนที่ด้วยความดุดันและเหี้ยมโหด

ฉู่เชียนหลีเพิ่งตั้งสติได้ ก็เห็นผู้ชายดวงตาแดงก่ำคนหนึ่งกำลังกระโจนเข้ามา ร่างกายเต็มไปด้วยกลิ่นสาบ ท่าทีดูราวกับคนเสียสติ นางใช้เท้าเตะสวนกลับไป ปะทะเข้ากับหน้าอกของคนผู้นั้นพอดี

ผู้ชายถูกเตะจนล้มลงไปกับพื้น แต่กลับไม่ถูกเตะจนลอยกระเด็นออกไปอย่างที่คาดเอาไว้

“เอ๊ะ ?” ฉู่เชียนหลีเพิ่งสังเกตเห็นความผิดปกติ ไม่ต้องพูดถึงความเจ็บปวดบนแก้ม ดูเหมือนร่างกายนี้ก็ใกล้ที่จะเสื่อมสลายแล้ว แรงที่มีอยู่ไม่ถึงสองส่วนจากแรงที่นางเคยมีตามปกติ

นางยังไม่ทันได้ครุ่นคิดโดยละเอียด ผู้ชายที่เหลือก็ถูกกระตุ้นความชั่วร้ายขึ้นมา และพุ่งตรงเข้าใส่เพื่อสังหาร

แววตาของฉู่เชียนหลีดุดัน นางใช้ข้อศอกกระแทกเข้าใส่ลำคอของชายที่พุ่งเข้ามาคนแรกจนหัก

“เฮ้ย ฆ่าคนแล้ว......”

ฉู่เชียนหลีไม่ปล่อยให้คนที่เหลือได้มีโอกาสโต้กลับ นางจัดการพวกเขาทีละคน ๆ ด้วยวิธีเดียวกัน และท้ายที่สุดก็ล้มลงกับพื้นอย่างหมดแรง

นางปฏิบัติภารกิจทุกอย่างเสร็จสิ้น สะสมเงินทองและสมบัติล้ำค่าเอาไว้นับไม่ถ้วน ควรจะใช้ชีวิตวัยเกษียณอย่างมั่งคั่งและสุขสบาย ทำไมถึงมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ได้ ?

จู่ ๆ ก็เกิดอาการปวดหัวอย่างรุนแรง และความทรงจำเกี่ยวกับร่างเดิมก็ปรากฏขึ้น

“เฮ้อ......”

ฉู่เชียนหลีถอนหายใจเบา ๆ หนึ่งครั้ง และพยายามฝืนลุกขึ้น ต่อให้จะฝึกตนมาอย่างดีเพียงใด ก็อดไม่ได้ที่จะสบถคำหยาบออกมา

“องค์กรกาลเวลา ให้ตายเถอะบัดซบสิ้นดี !”

จากความทรงจำ ร่างเดิมคือบุตรีภรรยาหลวงจวนเฉิงเสี้ยงประเทศตงเสวียน แต่เป็นเพราะตอนให้กำเนิดนาง ผู้เป็นมารดาต้องเสียชีวิตก่อนวัยอันควร รวมทั้งถูกคนทำนายดวงชะตาว่าเป็นกาลกิณีต่อบุพการี จึงถูกส่งไปอยู่ในชนบท

เดิมทีการเติมโตขึ้นอย่างยากจนก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่นางกลับบังเอิญช่วยชีวิตขององค์ชายสามเอาไว้ จึงถูกพบเข้าและถูกรับตัวกลับมายังจวนเฉิงเสี้ยงอีกครั้ง ซ้ำท่านแม่ขององค์ชายสามยังเกิดจดจำขึ้นมาได้ว่า นางเคยพูดคุยเรื่องหมั้นหมายเอาไว้ตอนที่มารดาของร่างเดิมกำลังตั้งครรภ์ จึงขอพระราชทานงานแต่งให้กับทั้งสอง

นี่ไม่เท่ากับเป็นเสี้ยนหนามของภรรยาหลวงคนใหม่จวนเฉิงเสี้ยงหรอกหรือ ?

ร่างเดิมเป็นคนโง่เขลา เพียงแค่มอบรอยยิ้มให้นาง นางก็ยินดีจะทุ่มเทให้ทุกสิ่ง จึงได้พลาดท่าเห็นบุตรสาวของภรรยาหลวงคนใหม่ฉู่หลิงเซวียนเป็นเหมือนพี่น้องที่ดีต่อกัน ซ้ำยังเกลี้ยกล่อมท่านลุงให้ช่วยเหลือองค์ชายสาม แต่สุดท้ายกลับพบจุดจบเป็นการถูกทรมานจนตาย

ความร้อนไหลเวียนเข้าสู่ร่างกาย ฉู่เชียนหลีกัดฟันขาวเอาไว้แน่น ร่างเดิมนี้ถูกป้อนยาปลุกกำหนัดเข้าไปอีกด้วย

“ดี ดีมาก !”

นางฉู่เชียนหลีผ่านการต่อสู้มาตลอดหลายปี ไม่ใช่เพื่อใช้ชีวิตในวัยชราอย่างสบายอย่างนั้นหรือ ?

อันที่จริงตอนนี้ตัวนางเองก็เกษียณแล้ว ต่อให้เง็กเซียนฮ่องเต้จะมาด้วยตนเอง ก็ไม่อาจขวางความคิดที่จะชีวิตวัยชราของนางได้ !