บทที่ 8 ฮ่องเต้เป็นเรื่อง

บทที่ 8 ฮ่องเต้เป็นเรื่อง

“ฮ่องเต้มีราชโองการ เชิญพระชายาตวน พระชายาเสียนเข้ามา” ขันทีขาน แม่ทัพอันไม่สนใจ ดึงอันหลิงหยุนไว้ “ลูกข้าไม่ต้องกลัว พ่อจะเข้าไปพร้อมเจ้า”

“ท่านพ่อ ข้าไม่กลัว ท่านรออยู่ที่นี่ ข้าจะรีบกลับมา”

กลัวว่าแม่ทัพอันจะเป็นห่วง อันหลิงหยุนได้ปลอบโยนเขา

แม่ทัพอันมองเข้าไปข้างใน กล่าวอย่างเป็นห่วง “ มีเรื่องอะไรก็เรียกหาพ่อ พ่อจะรีบเข้าไป”

“ตกลง”

อันหลิงหยุนปล่อยมือแล้วเดินเข้าไป พระชายาทั้งสองได้เข้าวังพร้อมกัน มีความสง่าเท่าเทียมกัน

พอถึงวังเฟิ่งหยีทั้งสองได้คุกเข่าคำนับ ขณะนี้อันหลิงหยุนได้รู้ว่า ในวังเฟิ่งหยีนอกจากฮ่องเต้กับฮองเฮาแล้ว ยังมีอีกสองท่าน

“หม่อมฉันถวายบังคงฮ่องเต้ ฮองเฮา”

“หม่อมฉันถวายบังคงฮ่องเต้ ฮองเฮา”

“ลุกขึ้นมาเถอะ” ฮ่องเต้ชิงหยู่กล่าว อันหลิงหยุนและจุนฉูฉูลุกขึ้นพร้อมกัน

ทั้งสองเงยหน้าขึ้น ทั้งสองข้างมีอ๋องเสียนกงชิงวี่และอ๋องตวนกงชิงหยินนั่งอยู่

ทั้งสองท่านราวกับมังกรกับหงส์ ทั้งหนุ่มและสง่า

ทั้งสองได้ใส่ชุดสีดำและสีม่วง บนหัวได้สวมมงกุฎทองประดับด้วยมุกสีม่วง เป็นครั้งแรกที่อันหลิงหยุนได้เห็นแววตาที่เศร้าโศกและลึกซึ้งของกงชิงวี่

แต่แววตานั้นรู้ได้ทันทีว่ามองไปที่จุนฉูฉู และแววตาของจุนฉูฉูก็มองไปที่กงชิงวี่ ถึงแม้จะบดบังได้ดี แต่ท่าทางที่เยือกเย็นนั้น แม้ว่าตัวกงชิงวี่ที่แข็งทื่อก็โดนอันหลิงหยุนมองออก

จะนับว่าเป็นวีรบุรุษ วีรบุรุษที่ยิ่งใหญ่ก็หนีไม่พ้นสาวงาม แต่กะนั้น ทั้งอาณาจักรและคู่ครองของกงชิงวี่ถูกร่างเดิมทำลายจนหมดสิ้น

กงชิงวี่ไม่เกลียด มันก็คงแปลก

แต่ร่างเดิมก็รู้สึกตำหนิตัวเอง

ก็ไม่รู้ว่านางไปหาเรื่องใครบ้าง จึงซวยมาถึงหน้าบ้าน

“วันนี้เชิญพวกเจ้าเข้าเฝ้าก็ไม่ใช่เรื่องอะไร เพียงแค่ฮองเฮารู้สึกเบื่อ ก็เลยให้พวกเจ้าเข้ามาอยู่เป็นเพื่อน”ฮ่องเต้ชิงหยู่พูดด้วยความนิ่ง

“ใช่”

จุนฉูฉูก้มหัวของเขาด้วยความเคารพ อันหลิงหยุนก็ตอบพร้อมกัน

ฮ่องเต้ชิงหยู่หมดปัญญา แต่ดูแล้วก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น อย่างน้อยถ้าทำอย่างนี้ก็คงจะดี ถ้าไม่ใช่เรื่องน่าอายเหล่านั้น ทำให้เสียชื่อเสียงราชวงศ์ ก็ไม่ได้สำคัญ

“พวกเจ้าเข้ามา”

ฮองเฮาเดินไปข้างหลัง อันหลิงหยุนก็เดินมาจุนฉูฉูเข้าไปพบฮองเฮา

ก่อนจะจากไปอันหลิงหยุนก็จ้องไปที่กงชิงวี่ เขาคงจะเจ็บปวดมาก ใบหน้านั้นช่างแข็งทื่อ

มาถึงด้านในของวังเฟิ่งหยี อันหลิงหยุนได้นั่งลง ฮองเฮากล่าว “เรียกพวกเจ้ามาไม่ใช่เพราะเรื่องอะไร จะถามพวกเจ้าว่า เรื่องผู้สืบทอดบัลลังก์ พวกเจ้าคิดไว้เช่นไร ? พวกเจ้าก็รู้ดี ราชวงศ์ของข้าบอบบาง ฮ่องเต้คิดไว้แล้วว่าระหว่างอ๋องเสียนและอ๋องตวนต้องเป็นใครสักคน”

“เรื่องนี้มันเป็นเรื่องใหญ่ ฉูฉูมิกล้าพูด”ใจของจุนฉูฉูตื่นเต้น แต่ไม่ได้แสดงออกมา เพียงหน้าแดง ก้มหน้าไม่พูดอะไร

อันหลิงหยุนไม่ได้พูดอะไร ยังไม่เข้าใจเจตนาของฮองเฮา แต่ว่าเรื่องที่นางไม่สามารถตั้งครรภ์ได้นั้นฮองเฮารู้ดี แล้วทำไมวันนี้ต้องเรียกนางมา ?

เข้าใจแล้วอันหลิงหยุนก็น่าขำ ตกลงว่าในวังนี้มาเป็นทีละชุด

“ขอถามฮองเฮา หลิงหยุนร่างกายไม่แข็งแรง ไม่สามารถมีทายาทได้ ขอให้ฮองเฮาพิจารณาด้วย ให้หลิงหยุนกับอ๋องเสียนได้หย่ากัน”

อันหลิงหยุนคุกเข่าลง จุนฉูฉูตกตะลึง มองดูฮองเฮาด้วยความแปลกใจ

ในตอนนี้อันหลิงหยุนก็เข้าใจ ให้ฉูฉูเข้ามาด้วยกัน เพราะต้องการให้เป็นพยาน ว่านางต้องการที่จะหย่าเอง

“หลิงหยุน เจ้าลุกขึ้นเถอะ เรื่องนี้ต้องพิจารณาอีกนาน ข้าไม่สามารถตัดสินได้ ข้าว่าออกไปพูดกับฮ่องเต้ดีกว่า แต่ก็ต้องให้อ๋องเสียนตกลงก่อน”

ฮองเฮามองไปทางจุนฉูฉู จุนฉูฉูกำลังพยุงอันหลิงหยุนลุกขึ้น

ทั้งสามก็ออกไปพร้อม

ถึงด้านนอกฮองเฮากราบทูล “ฮ่องเต้ หลิงหยุนพูดกับข้าว่า ต้องการที่จะหย่า”

ตาที่เย็นชาของกงชิงวี่มองไปที่อันหลิงหยุน อันหลิงหยุนคุกเข่าคำนับฮ่องเต้ชิงหยู่ “ฮ่องเต้ หม่อมฉันไม่มีความสามารถใดๆ ร่างกายก็อ่อนแอ ไม่คู่ควรที่จะเป็นสามีภรรยากับอ๋องเสียน ให้ฮ่องเต้อนุญาตให้หม่อมฉันและอ๋องเสียนได้หย่ากัน”

“ทายาท ข้าไม่ได้สนใจ” กงชิงวี่มองด้วยสายตาที่แหลมคม พูดด้วยเสียงที่เบา

สิ่งที่อันหลิงหยุนมองเห็นเกี่ยวกับเรื่องการหย่าต้องถูกขัดขวาง แต่ก็ไม่กลัวตาย “อ๋องเสียนไม่ใส่ใจ แต่ข้าใส่ใจ ข้าได้ข่าวว่าสามีภรรยาที่ดวงชะตาไม่ถูกกัน เลือดลมไม่ถูกกัน ทำให้ฝ่ายหญิงไม่สามารถตั้งครรภ์ได้ หากข้าได้แต่งงานใหม่ ข้าก็อาจจะสามารถตั้งครรภ์ได้อีกครั้ง!”

จุนฉูฉูมองไปที่แววตาของกงชิงวี่ ช่างน่าเห็นใจ

ดูสิ พึ่งแต่งงาน ก็คิดว่าจะแต่งงานใหม่แล้ว?

ฮ่องเต้ชิงหยู่ไม่อยากเชื่อ คุณหนูตระกูลอัน วาจาช่างกล้า

กงชิงวี่กำเก้าอี้อย่างแน่น แล้วก็ได้ลุกขึ้น “ท่านพี่ก็วัยกลางคนแล้ว ควรพิจารณาเรื่องทายาทของตัวเอง ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของข้า อันหลิงหยุน เจ้าไปกับข้า ข้ามีเรื่องจะคุยด้วย”

กงชิงวี่ได้เดินออกจากวังเฟิ่งหยี อันหลิงหยุนอยากจะอยู่ที่เดิม แต่นางเป็นคนของกงชิงวี่ นอกจากคุกเข่าไม่ยอมลุก ไม่งั้นก็คงต้องตามไป

“หม่อมฉันทูลลา”

ดูท่าฮ่องเต้ก็ทำอะไรไม่ได้ อันหลิงหยุนหันหลังเดินตามออกมา

พึ่งออกมาก็ได้ยินเสียงที่ตกใจของฮองเฮา “ฮ่องเต้ ฮ่องเต้......รีบตามหมอหลวง!”

กงชิงวี่รีบหันกลับไป หน้าเปลี่ยนสี รีบไปที่ด้านหลัง ต่อหน้าอันหลิงหยุนเหมือนมีลมพัดผ่าน พอนางหันกลับไป ในวังก็วุ่นวายไปหมด ฮองเฮาก็ร้องห่มร้องไห้

อันหลิงหยุนเดินเข้าไปดู กงชิงวี่กอดฮ่องเต้ไว้แน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้า ไม่รู้จะทำอย่างไร

อันหลิงหยุนเกือบจะปรบมือแล้วพูดว่า เจ้าก็มีวันนี้ด้วย

แต่เรื่องความเป็นความตาย อันหลิงหยุนทำไม่ได้ที่จะเห็นตายไม่ช่วย

“ข้าขอดูหน่อย”

อันหลิงหยุนอยากเข้าไป แต่กงชิงวี่โมโห “หลีกไป!”

รอบๆก็เงียบลง พวกขันทีก็ไม่กล้าโวยวาย

แต่ตอนนี้ฮองเฮาร้องไห้คร่ำครวญ

อันหลิงหยุนลังเลสักครู่ แต่ก็พูดมา “ข้ามีความรู้ด้านการรักษาเล็กน้อย ขอข้าดูหน่อย”

กงชิงวี่นึกว่าอันหลิงหยุนยังต้องการที่จะเอาชนะ สายตามีแต่ความฆาต “หลีกออกไป!”

พูดจบกระชับแขนไว้แน่น ด้วยสีหน้ากังวล

อันหลิงหยุนหมดปัญญา หากเป็นแบบนี้ต้องตายแน่ ใบหน้าเป็นสีซีด

หน้าซีด ?

อันหลิงหยุนก็คิดได้ “เจ้ารีบปล่อย ฮ่องเต้ต้องกินอะไรเข้าไปติดในลำคอแน่ อีกเดียวก็โดนเจ้ารัดตายหรอก”

พูดจบอันหลิงหยุนไม่สนคนอื่น ก็รีบพูดขึ้นมาอีก “ฮองเฮา แล้วก็อ๋องตวนและพระชายา พวกท่านหลีกไปก่อน เดี๋ยวข้าจะทำให้สิ่งที่อยู่ในลำคอของฮ่องเต้ออกมา อาจจะดูไม่สมควร”

“นี่......”ฮองเฮาลังเล

กงชิงวี่มองดูหญิงสาวที่พูดขึ้นมา เหมือนคนที่มีความรู้ด้านการแพทย์ จึงเชื่อใจ “หากไม่สามารถรักษาได้ ข้าจะฆ่าเจ้าอย่างแน่นอน”

“หากรักษาไม่หาย ก็แล้วแต่ท่าน” อันหลิงหยุนตอบอย่างเย็นชา “ถ้าหายแล้ว ขอแค่อ๋องเสียนเมตตา ยอมหย่ากับข้า”

ฮองเฮาเห็นการรับประกันเช่นนี้ โบกมือให้อ๋องตวนกับจุนฉูฉูออกไป

ในขณะเดียวกัน ฮองเฮาร้องด้วยความตกใจ “ฮ่องเต้ไม่หยุด......”

คำว่าหายใจยังไม่ทันพูดออก อันหลิงหยุนตบไปทีหนึ่ง ฮองเฮาก็สลบไปเลย

“อันหลิงหยุน”

กงชิงวี่กัดฟันโกรธอันหลิงหยุน แต่ยังไม่มีโอกาสพูด เข็มแต่ละเล่มได้ทิ่มลงที่กลางอกของเขา เขาขยับไม่ได้ พอขยับก็เจ็บกลางอก

“เจ้า”

“ข้าจะช่วยคน เจ้าอย่าออกเสียง”

ในสายตาของกงชิงวี่ที่เหมือนลูกศร อันหลิงหยุนใช้ความนิ่งและความเร็วดึงตัวของฮ่องเต้ชิงหยู่ ออกจากอ้อมกอดกงชิงวี่ วางนอนหงายไว้ข้างๆ

ในห้องโถงไม่มีใครเข้ามา อันหลิงหยุนสัมผัสร่างกายตัวเอง แล้วหยิบเข็มออกมา แล้วฝังลงไปที่จุดชีพจรของฮ่องเต้ชิงหยู่ แล้วเอามีดมากีดแขนตัวเอง มีความว่องไว เห็นแล้วสยอง

กงชิงวี่มองด้วยความสงสัย

เห็นแต่อันหลิงหยุนนำเลือดที่แขนป้อนใส่ปากของฮ่องเต้ชิงหยู สีหน้ากงชิงวี่ถึงค่อยๆคลายลง

เริ่มรู้สึกตัวขึ้นมาหน่อย อันหลิงหยุนฉีกผ้าตรงมุมกระโปรง ใช้มือพันหลายรอบใช้ความรวดเร็วพันข้อมือไว้ แล้วยังผูกเป็นโบว์ที่สวยงาม

เรียบร้อยทุกอย่าง ค่อยๆดึงเข็มออกจากอกกงชิงวี่

กงชิงวี่มองอันหลิงหยุนด้วยความโกรธ มีข้อสงสัยมากมาย

อันหลิงหยุนมองไปอีกทาง ไม่อย่ามองหน้า

“อันหลิงหยุน เจ้า......”

“ฮ่องเต้ฟื้นแล้ว”

อันหลิงหยุนพูดขัดกงชิงวี่ไว้ก่อน

กงชิงวี่ก็รีบมองไปที่ฮ่องเต้ชิงหยู่ แล้วรีบถาม “เสด็จพี่ ท่านเป็นอย่างไร”

อันหลิงหยุนมองไป ใครบอกว่าราชวงศ์ไม่มีความรักใคร่ คงไม่ใช่อย่างที่คิด

“ข้าเป็นอะไรไปเหรอ” ฮ่องเต้ชิงหยู่รู้สึกอ่อนเพลีย ตอนตื่นขึ้นมายังรู้สึกเวียนหัว

กงชิงวี่จ้องมองอันหลิงหยุนไม่กระพริบตาอยู่นาน เต็มไปด้วยคำถาม

อันหลิงหยุนเริ่มพูดมั่วๆไป “คงจะกินอะไรผิดเข้าไป เลยไปติดที่ลำคอ แต่ว่าหม่อมฉันได้เอาสิ่งที่ติดอยู่ออกเรียบร้อยแล้ว ฮ่องเต้ไม่เป็นไรแล้ว”

ฮ่องเต้ชิงหยู่ไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น “เจ้ารักษาเป็นด้วยเหรอ”

ต่างก็รู้กันว่าคุณหนูบ้านแม่ทัพอันเหมือนคนหยาบกระด้าง รู้จักแค่รำดาบ

“ทูลฮ่องเต้ หม่อมฉันชอบอ่านหนังสือแพทย์ตั้งแต่เด็ก ฆ่าเวลาตอนที่ท่านพ่อไม่อยู่” อันหลิงหยุนหาข้ออ้าง แต่ก็เสี่ยวจนขนหัวลุก มีคนกำลังจ้องมองนางเหมือนตากำลังจะลุกเป็นไฟ

ยังไงกงชิงวี่ก็หมั่นไส้นางอยู่แล้ว แต่ก็ไม่สนใจที่ให้เขาคิดว่านางชอบพูดเรื่องไร้สาระ