บทที่ 3 หย่า

บทที่ 3 หย่า

จ้องตากันสักพัก สายตาของกงชิงวี่เต็มไปด้วยความเยือกเย็น

หาเรื่องไม่ได้ ต้องหลบไปก่อน อย่าพึ่งเผชิญหน้า รอให้กราบทูลฮ่องเต้เรื่องการหย่าก่อน อันหลินหยุนคิดเช่นนี้ แล้วทำเป็นมองไม่เห็นแล้วหันหลังเดินจากไป

นึกไม่ถึง อันหลิงหยุนยังไม่ทันได้เดินไป กงชิงวี่ก็ได้พูดขึ้น “ทำไมล่ะ เห็นข้าผู้นี้แล้วยังไม่รีบมาคำนับอีกเหรอ หรือว่าแค่กลับบ้านไปไม่กี่วันก็ลืมกฎระเบียบแล้วเหรอ?”

แม่งเอ่ย.......

ในใจอันหลิงหยุนอยากด่าคนมากๆ หันหลังอดความคิดในใจที่เต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น กัดฟันไว้ “อันหลิงหยุนคำนับท่านอ๋อง”

แม่ทัพอันเห็นกงชิงวี่แกล้งลูกสาวอันเป็นที่รัก ทันใดนั้นก็โกรธขึ้นมาก “กงชิงวี่ ทำไมเจ้าไม่คำนับข้าล่ะ”

“คนที่ข้าจะคำนับ แน่นอนก็ต้องเป็นท่านพ่อตาอยู่แล้ว แต่วันนี้ข้าได้ปลดอันหลิงหยุนให้เป็นเมียทาสแล้ว แน่นอนว่าข้าก็ไม่มีความจำเป็นที่ต้องไปคำนับท่าน”

แม่ทันอันสั่นไปทั้งตัว ใบหน้าขาวซีด

คนรอบข้างก็ซุบซิบกันมากขึ้น

อันหลิงหยุนขมวดคิ้วเล็กน้อย ทำไมกงชิงวี่ต้องกดขี่ข่มเหงกันขนาดนี้ แค่ไม่อยากแต่งงานกับนาง ก็ดี นางก็ไม่อยากแต่งงานด้วยเหมือนกัน

อดทนก่อนมันก็จะสงบ ถอยมาก้าวหนึ่งเพื่อความสำเร็จ นี่ยังไม่ถึงเวลาต่อกลอนกับกงชิงวี่ อันหลิงหยุนยังไม่อยากไปพัวพัน หันหลังแล้วเดินจากไป

“ช้าก่อน” กงชิงวี่ค่อยๆยิ้มเยาะเย้ย “พระชายาของข้าเวลาคำนับข้าไม่จำเป็นต้องคุกเข่า แต่เจ้า......ไม่ได้” วาจาที่เย้ายวนและน้ำเสียงที่เข้มขรึม แทรกเข้าไปในหูของอันหลิงหยุน เปรียบดั่งเสียงมารร้าย

อันหลิงหยุนกัดฟัน “หลิงหยุนถวายบังคมท่านอ๋อง”

ต่อหน้าคนมากมาย อันหลิงหยุนคุกเข่าลง

“เจ้าอยู่ต่อหน้าข้าไม่คู่ควรแทนตัวเองว่าหลิงหยุน เจ้าต้องพูดข้าน้อย”

กงชิงวี่รูปร่างเปล่งประกาย กับใบหน้าที่เยื่อหยิ่ง

อันหลิงหยุนยืนตรง แล้วพูดอีกครั้ง “ข้าน้อยขอถวายบังคมท่านอ๋อง”

ณ ตอนนี้แม่ทัพอันแทบล้มทั้งยืน โมโหจนเกือบร้องไห้ออกมา “ลูกข้า......”

แต่แรกอ๋องเสียนก็ไม่คิดที่จะปล่อยอันหลิงหยุนง่ายๆ พูดเสียดสีต่อ “ถวายบังคมก็ต้องมีท่าของมัน ต้องคุกเข่าก้มหัวถึงจะถูก”

อันหลิงหยุนในใจได้ด่าบรรพบุรุษทั้ง 18 รุ่นของกงชิงวี่ ท้ายที่สุดก็สองมือแนบพื้น ก้มหัวคำนับ

“......”ทำไมนางแพศยาคนนี้ถึงเปลี่ยนไป ?

กงชิงวี่นึกไม่ถึงว่านิสัยที่หยิ่งผยองของคุณหนูอัน ทำไมวันนี้เชื่อมได้เหมือนลูกแมวน้อย

รู้สึกว่าไม่ใช่ตัวตนของนาง แล้วได้ถอนหายใจอย่างเย็นชา ก้าวข้ามผ่านตัวของอันหลิงหยุน

ก้าวไปไม่กี่ก้าว อ๋องเสียนก็ได้พูดขึ้น

“เป็นแค่เมียทาส ก็ไม่มีสิทธ์เข้าไป วันนี้ลงโทษเจ้าให้ไปนอนที่ห้องเก็บฟืน ถ้ากล้าออกมา ข้าจะตีขาหมาเจ้าจนกว่าจะหัก!”

พูดจบผู้คนรอบๆต่างหัวเราะกันใหญ่ แม่ทัพอันกระดิกตัว ทนไม่ไหวอีกแล้ว ได้ด่าชุใหญ่ “เจ้ากงชิงวี่ กลั่นแกล้งคนอื่น เจ้าคิดว่าข้าตายไปแล้วเหรอ”

แม่ทัพอันรู้สึกว่าไม่คุ้มกับลูกสาว โกรธจนหน้าแดง แล้วอันหลิงหยุนก็ได้ลุกขึ้นจากพื้น ปัดๆเสื้อผ้าทีมีขน แต่ก็ไม่รู้สึกโกรธเท่าไหร่

กงชิงวี่เจ้าก็เป็นได้แค่นี้ ทำได้แค่กลั่นแกล้งผู้หญิงตัวเล็ก ดี เราค่อยมาดูกันต่อไป

“ท่านพ่อ เป็นเพราะลูกไม่ดีเอง เลยทำให้ท่านพ่อรู้สึกโดนเหยียดหยาม ท่านใจเย็นๆก่อน จากวันนี้เป็นต้นไปลูกจะไม่ให้ท่านพ่อต้องมาเหนื่อยแล้วกังวลอีกต่อไป”

อันหลิงหยุนพยุงตัวแม่ทัพอัน แม่ทัพอันรู้สึกตกตะลึงกับเรื่องที่ได้ยิน ดวงตากลมโต

มองดูลูกสาวด้วยความงุนงง นี่เป็นลูกสาวของข้าจริงเหรอ ?

อันหลิงหยุนพูด “ท่านพ่อ พวกเราเข้าไปกันเถอะ”

“แต่มัน......”

แม่ทัพอันโกรธจนแทบกระอักเลือด ชี้ไปทางกงชิงวี่

อันหลิงหยุนกลับพูดว่า “ท่านพ่อ เพราะลูกโดนปลดเป็นเมียทาสก็จะเข้าไปไม่ได้เหรอ? แม้ว่าลูกจะเป็นเมียทาสต้องฟังคำสั่งของเขา แต่ลูกก็เป็นลูกของท่านพ่อ ท่านพ่อคือแม่ทัพใหญ่ วันนี้ฮ่องเต้และฮองเฮาไม่ได้เชิญแค่อ๋องเสียน แต่ก็เชิญท่านด้วยนะ ลูกมากับท่านพ่อ”

อันหลิงหยุนรู้อยู่แล้ว แม่ทัพอันไม่ได้คิดอะไรมาก แต่นางต้องการย้ำเตือนคนรอบข้างได้รู้ว่า ถึงแม้เมื่ออยู่ต่อหน้ากงชิงวี่จะดูไร้ค่า แต่นางก็ยังเป็นถึงลูกสาวของแม่ทัพใหญ่

แม่ทัพอันนึกย้อนกลับมา สิ่งที่ลูกสาวพูดก็ถูก ในทางกลับกันก็ปลอบใจอันหลิงหยุน “ลูกข้าอย่ากลัว มีพ่ออยู่ตรงนี้ คำเชิญของฮ่องเต้แม้แต่วังสวรรค์ก็ไปได้”

พ่อลูกควรที่จะรีบเข้าวังให้เร็วกว่านี้ แต่อันหลิงหยุนยืดเวลาให้ทุกคนเข้าไปก่อน ขันทีขานร้องฮ่องเต้ฮองเฮาเสด็จแล้ว นางค่อยเดินเข้าพร้อมอันจือซาน

หลังจากที่เข้าไปแล้ว อันหลิงหยุนได้คุกเข่าลง “หม่อมฉันสมควรตาย ขอให้ฮ่องเต้ฮองเฮาทรงไว้ชีวิต!”

อันหลิงหยุนพูดจบก็คุกเข่าก้มคำนับ

ณ เวลานี้ในห้องโถงมีบรรยากาศแปลกๆ ฮ่องเต้และฮองเฮามองหน้ากัน ก็ไม่รู้มันคือเรื่องอะไร

“ลุกขึ้นมาเถอะ มีอะไรค่อยพูด ฮองเฮาและฮ่องเต้จะเป็นคนตัดสิน” ฮ่องเต้ชิงหยู่ส่งสัญญาณ

อันหลิงหยุนปฏิเสธ

อันจือซานมองดูลูก ก็ยิ่งทุกข์ใจ แล้วคุกเข่าต่อหน้าฮ่องเต้

ฮ่องเต้ชิงหยู่เริ่มทำไรไม่ถูก ชี้ไป “ฮองเฮา เจ้ายังงงอะไรอยู่เหรอ?”

เสินหยุนชูลุกขึ้นและลงมาจากที่สูง แล้วรีบพยุงอันจือซานขึ้นมา “จือซานนี้เจ้ากำลังทำอะไรอยู่ มีอะไรค่อยๆพูด หลิงหยุนก็รีบลุกขึ้นเถอะ เดี๋ยวจะเสียสุขภาพ”

เสินหยุนชูพูดแบบนี้ อันจือซานหันหลังกับไปดูอันหลินหยุน ณ ตอนนี้อันหลิงหยุนยังคุกเข่าอยู่

มาแบบนี้อีกแล้ว ?

กงชิงวี่ยืนข้างๆอย่างไม่แยแส รู้สึกไม่พอใจ ไม่รู้ว่าพ่อลูกคู่นี้จะมีแผนอะไร

แต่งก็ได้แต่งเข้าจวนอ๋องเสียนแล้ว ยังอยากจะแสดงละครอะไรอีก แล้วยังต้องการอะไรอีก ?

กงชิงวี่มองดูหญิงสาวที่คุกเข่าอยู่ไม่ไกลด้วยสีหน้าค่ำเครียด พึ่งรู้สึกว่าอันหลิงหยุนในวันนี้ดูแปลกไป นางใส่ชุดขนสีขาว

ไม่ได้แต่งองค์ทรงเครื่อง แม้แต่ผมก็ไม่ค่อยมีเครื่องประดับ

แต่เมื่อก่อน อันหลิงหยุนชอบการแต่งกายแบบอลังการ แต่ละชุดมีแต่สีสันมากมาย มองไปช่างสะดุดตา

“หลิงหยุน เจ้าลุกขึ้นมาพูด ข้าจะเป็นคนตัดสินเองให้เจ้าเอง”

อันหลินหยุนค่อยๆเงยหน้าขึ้น หน้าผากตอนโขกกับพื้นแรงไปหน่อย ทำให้หน้าผากบวมแดงเลือดไหล หน้าที่ไม่ได้แต่ง กับสีหน้าที่ขาวซีด ดูแล้วน่าสงสาร

ฮ่องเต้ชิงหยู่แปลกใจ ทำไมเหมือนกำลังป่วยหนัก?

“ฮ่องเต้ หม่อมฉันมีเรื่องขอร้อง”

อันหลิงหยุนเห็นบรรยากาศแล้ว ขอร้องด้วยเสียงอันเศร้าโศก

ณ ตอนนี้อันจือซานกังวลมาก มองเห็นหน้าผากลูกสาวแล้วเจ็บปวดใจ

“ฮ่องเต้ หม่อมฉันของหย่า”

คำพูดที่ออกมา ทำให้ตกตะลึงไปทั้งห้องโถง

อันหลินหยุนจะหย่ากับท่านอ๋องหรอ?

กงชิงวี่ได้ยินคำพูดนี้ ก็มองไปที่อันหลินหยุน “นางโง่คนนี้ ยังรู้จักหาโอกาสให้เป็นประโยชน์”

ฮ่องเต้ชิงหยู่รู้สึกงงกับเหตุการณ์ ลือกันว่านางเพื่อที่จะได้ซึ่งกงชิงวี่ อันหลิงหยุนทำได้ทุกอย่าง ทำไมพึ่งแต่งานก็คิดที่จะหย่าแล้ว ?

ฮองเฮาเสินหยุนชูรู้สึกทำอะไรไม่ถูก แล้วมองหน้าน้องสาวเสินหยุนเอ๋อ

เสินหยุนเอ๋อก้มหน้าไม่รู้จะทำอย่างไร วันนี้อันหลิงหยุนมีอะไรผิดปกติ นางรู้ได้อย่างไรว่าเกิดอะไรขึ้น?

ฮ่องเต้ชิงหยู่มองดูทุกคน เหมือนกับว่าทุกคนมีท่าทางผิดปกติ แล้วพูดด้วยความอึกอัด “ทุกๆคนออกไปก่อน วันนี้ข้าจะจัดการเรื่องในครองครัวก่อน”

เสนาบดีทั้งหลายก็ได้ถอยออกไป ฮ่องเต้ชิงหยู่ก็ลุกขึ้น “กลับวังเฟิ่งหยี”

วังเฟิ่งหยีเป็นตำหนักของฮองเฮาเสินหยุนชู เสินหยุนชูก็ต้องเชิญอันหลิงหยุนไปอยู่แล้ว

ตลอดทางไม่พูดอะไรสักคำ กงชิงวี่รู้สึกแปลกๆเมื่อเดินผ่านนาง