โทสะของพี่สาว

หลังจากที่เสี่ยวเอ่อร์พาท่านหมอมาตรวจดูอาการเธอ ตอนนี้ก็ผ่านมาได้สองวันแล้วที่เธอเอาแต่นั่งกินนอนกินและก็เอาแต่อ่านหนังสือที่ท่านเทพสมองจิ๋วให้มาด้วยความไม่สนโลก จนสาวใช้อย่างเสี่ยวเอ่อร์แทบจะไม่เชื่อสายตาตนเองว่าคุณหนูที่วันๆ เอาเวลาไปทำแต่เรื่องไม่เป็นเรื่องจะหันหน้าเข้าหาหนังสือ ไหนจะไอ้ท่าทางที่ทำตัวสบายชิวๆ จนเกินไปแถมเวลากินอาหารปกติจะกินแบบพอดีๆ เพราะห่วงสวยแต่นี้กลับกินอย่างกับวันนี้จะไม่ได้กินอีกมีเท่าไรยัดลงท้องจนหมดทุกจาน

"เสี่ยวเอ่อร์! "ตอนนี้นางอ่านหนังสือจบแล้วถามว่าทำไหมเร็วจังคงเพราะสมองความจำดีที่แค่เห็นแวบเดียวก็จำได้หมดทุกตัวอักษร

"เจ้าค่ะคุณหนูต้องการอะไรบอกข้ามาได้เลยเจ้าค่ะ"ถึงจะแปลกใจที่คุณหนูมีท่าทางและนิสัยที่ต่างไปจากเดิมแต่นางชอบที่คุณหนูเป็นแบบนี้ดีกว่ากันตั้งเยอะ

"ท่านพ่อได้กลับมาที่จวนบ้างไหมตลอดเวลาที่ข้าหมดสติไป แล้วท่านพี่ทั้งสามได้มาเยี่ยมข้าหรือเปล่า"นางแค่อยากรู้เพราะตั้งแต่นางมาอยู่ที่นี้ได้สองวันก็ไม่เคยเห็นหน้าผู้เป็นพ่อแท้ๆ ของนางเลยสักครั้งเดียว ส่วนพี่ชายในความทรงจำนี้คือคนที่ดีต่อนางแม้ว่าจะไม่ใช่น้องแท้ก็ตามทีแต่ตอนนี้นางกลับมาแล้วบ้านของนางครอบครัวที่แท้จริงของนาง แต่นางจะยังคงเก็บความลับนี้เอาไว้ก่อนนางต้องการชีวิตผจญภัยและมีหลายอย่างที่นางต้องการจะทำอีกเยอะ

"คุณหนู! นะ....นายท่านไม่ได้กลับมาที่จวนเลยเพราะวันที่คุณหนูเกิดเหตุนายท่านตัดสินใจรับราชองค์การไปออกรบส่วนคุณชายทั้งสามเคยกลับมาดูคุณหนูได้แค่สองวันก็ต้องไปสนามรบเพราะนายท่านได้รับบาดเจ็บเจ้าค่ะ"อะ อะไรนะท่านพ่อของเรานะหรอได้รับบาดเจ็บ

"เสี่ยวเอ่อร์ ท่านพ่อไม่กลับจวนมากี่เดือนแล้ว"

"สามเดือนเจ้าค่ะเป็นเวลาที่คุณหนูหมดสติไป แล้วก็เกิดเรื่องในจวนแต่ไม่มีใครทำอะไรได้เลยเจ้าค่ะ คุณหนูท่านต้องช่วยคุณหนูเล็กนะเจ้าค่ะ"เกิดเรื่องอะไรกันช่วยคุณหนูเล็ก น้องสาวแท้ๆ ของข้าเกิดเรื่องอะไรกับนางอย่างนั้นหรอ

"มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับนางกันบอกข้ามา"

"เพราะนายท่านไม่ได้กลับมาจวนแถมคุณหนูก็ยังไม่ฟื้น คุณหนูเล็กจึงถูกสาวใช้ในจวนใช้งานนางจนเลือดตกยางออกแต่กลับไม่มีใครช่วยได้เลยสักคน"หมายความว่าไงนางเป็นคุณหนูเล็กลูกสาวของท่านพ่อเหมือนกันแล้วใครกันที่มันกล้าทำกับน้องสาวของนางขนาดนี้นางไม่เอามันไว้แน่

"ใครมันกล้าทำแบบนี้ข้าคงต้องจัดกฎระเบียบในจวนใหม่ซะแล้ว"กล้าทำนางก็กล้ากำจัดคนผู้นั้นเช่นกัน

"พ่อบ้านหวังกับลูกเมียของเขาเจ้าค่ะชุดที่นายท่านซื้อให้คุณหนูเล็กทั้งหมดพ่อบ้านหวังก็นำไปให้ลูกสาวของเขาเองและเอาชุดเก่ามาให้คุณหนูเล็กใส่แทนเจ้าค่ะ"คนพวกนี้มันกำเริบมักใหญ่ใฝ่สูงอยากเป็นใหญ่แต่ไม่เจียมกะลาหัวตัวเองเสียแล้ว สงสัยไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อ

"หึ! เล่นผิดคนแล้วไปกันเสี่ยวเอ่อร์ไปกำจัดพวกมดปลวกกัน"นางไม่เคยพูดเล่นแท้จริงนิสัยนางร้ายกาจกว่าที่คิดเวลานางเป็นคนดีแล้วมันทำอะไรไม่ได้ต้องร้ายให้มันถึงที่สุดพวกคนเลวๆ มันจะได้จำว่าไม่ควรมาเล่นกับนาง

"เจ้าค่ะคุณหนู! "

ณ เรือนไป๋ฮวา

เพี๊ย เพี๊ย~

"หยุดก่อนเสี่ยวเอ่อร์ ข้าว่าเราแอบดูอยู่ตรงนี้ก่อนจริงสิเสี่ยวเอ่อร์รีบไปที่ค่ายฝึกทหาร แล้วขอพบท่านลุงมู่ท่านเป็นครูฝึกทหารเป็นลุงแท้ๆ ของน้องเล็กไปรายงานท่านบอกว่าข้ามีเรื่องให้ช่วย"เรื่องที่น้องเล็กของนางมีลุงแท้ๆ อยู่นั้นมีแค่นางที่รู้เท่านั้นเพราะนางคนก่อนที่อยู่ในร่างของเธอเคยพบและคนผู้นั้นได้ขอร้องอย่าบอกผู้อื่น

"เจ้าค่ะข้าจะรีบไป คุณหนูท่านระวังตัวด้วยนะเจ้าค่ะ"สาวใช้คนสนิทของนางรีบวิ่งออกไปทันที

ทางด้านพ่อบ้านหวัง

"ตรงนี้ยังไม่สะอาด แกแหกตาดูสิ"เสียงของชายแก่ที่มีตำแหน่งเป็นถึงพ่อบ้านที่มักใหญ่ใฝ่สูงอยากหุบสมบัติของผู้อื่นทั้งที่ตนไม่มีสิทธิ์

"ท่านพ่อชุดนี้ลูกสวยไหมเจ้าค่ะ"เสียงเด็กน้อยคนหนึ่งคาดว่าคงคือลูกสาวของพ่อบ้านหวัง

"ท่านพี่ใจเย็นๆ ก่อนเจ้าค่ะนังเด็กนี้ข้าขอจัดการเองส่วนท่านนั่งพักตรงนี้ก่อนเถอะเจ้าค่ะ"จะจัดการน้องสาวข้า หึ! อยากจะหัวเราะให้ฟันหักไม่เจียมตัวไม่เจียมเลยจริงๆ

"มานี้ อีเด็กเวรทำผัวข้าอารมณ์เสีย ยัง ยังจะมองหน้าข้าอีก หน่อยอีเด็กนี้ มึงเจ็บตัวแน่"ทนไม่ไว้แล้วไว้ย อียัยป้ามหาภัยแกนะสิจะเจ็บตัวแน่ถ้ากล้าแตะน้องสาวนาง

ฟึบ เพี๊ย เพี๊ย~

ความอดทนของนางขาดลงเมื่อเห็นยัยป้าจะตบหน้าน้องสาวของนางอีกครั้งนางเดินเข้าไปและคว้ามือที่จะตบน้องสาวนางเอาไว้และสวนกลับทันที ยัยป้าถึงกับหน้าเหวอเลย

"ตบมาอีกสิ เป็นแค่คนใช้มีสิทธิ์อะไรมาทำร้ายเจ้าของบ้านและยังมาทำตัวเป็นใหญ่ในบ้านเขาอีก"บอกแล้วอย่าให้ต้องร้าย ถึงจะร้ายก็ร้ายแบบมีเหตุผลไม่ใช้อารมณ์โดยขาดสติยั้งคิด

"คะ...คุณหนูสี่...เออข้าไม่ทราบว่าท่านฟื้นแล้ว"ไม่รู้ก็แน่ล่ะทำตัวเสวยสุขกับสิ่งที่ไม่ใช่ของตนแบบนี้

"ข้าถาม ก็ตอบสิ! "ถึงกลับต้องให้ข้าตะคอกใส่เลยรึไงกัน จะหัวหดเข้ากะดองทำมั้ยก่อนทำไม่กลัวทำไปแล้วจะมากลัวอะไรอีก

"คุณหนูสี่ข้าแค่จะสอนงานบ้านให้คุณหนูเล็กเองนะเจ้าค่ะ"สอนงานบ้านเหอะคงเชื่อตายล่ะ

"อย่าแถ! ข้าไม่ได้หูหนวกตาบอดทำอะไรเอาไว้กล้าๆ รับหน่อยทำอะไรอย่านึกว่าผู้อื่นไม่รู้ไม่เห็นสิ"คนแบบนี้ล่ะที่เกลียดที่สุดทำผิดแล้วยังจะพยายามหาดีเข้าตัวอยู่อีก

"พะ....พี่สี่"จู่ๆ เสียงเล็กฟังดูน่ารักแต่พอเธอเห็นสภาพของน้องสาวแล้วเกิดโทสะอย่างหนักน้องสาวที่น่ารักของนางมีบาดแผลเต็มตัวแถมยังหัวแตกไหนจะปากที่แตกจนเลือดออกแก้มสองข้างน้อยยังมีรอยนิ้วมือครบทั้งห้าบนใบหน้าอีก

"น้องเล็ก...เจ้าเจ็บมากมั้ยพี่สี่มาช่วยเจ้าแล้วนะ...ฮึก..น้องพี่"นางค่อยก้มลงไปมองน้องสาวก่อนใช้มือจับเข้าที่ใบหน้าน้องสาวอย่างเบามือเพราะกลัวว่าคนร่างเล็กจะเจ็บเอา หยดน้ำตาใสๆ หยดลงพื้นอย่างห้ามไม่ได้

"ท่านพ่อท่านแม่นางเป็นใครทำมั้ยต้องกลัวนางด้วย ไล่นางไปสิเจ้าค่ะข้าไม่ชอบหน้านางเลย"ยัยเด็กนิสัยเสียกล้าเอาชุดน้องสาวนางไปใส่ยังมีหน้ามาไล่เจ้าของบ้านอีกข้าต่าหากที่จะไล่พวกเจ้าออกไป

"เงียบน่า! เจียวเอ่อร์"

"กรี๊ด กรี๊ดๆ เพราะเจ้าท่านพ่อถึงได้ดุข้ากรี๊ด! "โอ๊ย เด็กบ้านี้

"เงียบ! ฟังให้ดีนะยัยเด็กแก่แดดนี้มันบ้านของข้าพ่อกับแม่เจ้าเป็นแค่คนใช้อย่ามาใช้กิริยาต่ำๆ ในบ้านของข้าแบบนี้"เด็กอะไรทำตัวแก่แดดน่าเกลียดเพราะพ่อแม่ตามใจเลยเสียคนแบบนี้

"อร๊าย! กรี๊ด กรี๊ดๆ ข้าไม่ยอมข้าไม่ยอม"เริ่มมีน้ำโหแล้วนะยัยเด็กนี้กินนกแก้วเข้าไปหรือไงกรี๊ดอยู่ได้รำคาญชะมัด

"หุบปาก! ข้าบอกให้หุบปากเดียวนี้ก่อนที่ข้าจะทนไม่ไหวแล้วอย่าหาว่าข้าใจร้ายนะ"

"คุณหนู คุณหนูข้ามาแล้วเจ้าค่ะ"เสี่ยวเอ่อร์วิ่งเข้ามาพอดีกับที่ยัยเด็กนั้นยอมเงียบเสียงลงแน่สิถ้าไม่เงียบนะจะหาอะไรมายัดปากให้เหมือนน้องหมาเลย

"เสี่ยวเอ่อร์มาเอาคุณหนูเล็กกลับไปที่เรือนของข้าแล้วไปตามท่านหมอกงฉินมาตรวจดูอาการของนางด้วย ข้าจัดการทางนี้เสร็จจะรีบตามไป"เสี่ยวเอ่อร์รีบทำตามที่นางสั่ง แต่ยังไม่ทันไปน้องสาวของนางกับจับเสื้อของนางจนแน่นไม่ยอมปล่อยมือ

"พี่สี่ข้ากลัว"แค่นางเห็นน้องสาวร้องไห้ก็แทบทนไม่ไหวอยากจะฆ่าไอ้แก่นี้ให้ได้

"ไม่ต้องกลัวนะเด็กดีพี่อยู่นี้แล้วจะไม่มีใครทำอะไรเจ้าได้อีก"

"นี้มันเกิดอะไรขึ้น หมิงเอ่อร์ทำมั้ยหลานของข้าถึงเป็นแบบนี้ ใคร! ใครมันกล้าทำหลานสาวข้าแบบนี้ มันอยู่ไหน"ท่านลุงของน้องเล็กเมื่อเห็นสภาพหลานสาวคนเดียวมีสภาพแบบนี้ก็โกรธมากจนเลือดขึ้นหน้า

"ท่านลุงมู่ ไว้ข้าจะอธิบายท่านทีหลังตอนนี้ข้าต้องการกำจัดพวกที่ทำร้ายน้องสาวของข้า"

"คุณหนูแล้วแบบนี้ข้าจะพาคุณหนูเล็กไปที่เรือนได้อย่างไรกัน"

"เอาแบบนี้เสี่ยวเอ่อร์เจ้าไปตามท่านหมอให้มารอข้าที่เรือนของข้าก่อนเดียวข้าจะพานางไปเอง"นางอุ้มน้องสาวขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนน้ำหนักแค่นี้นางถือว่าเบามาก

"เจ้าค่ะ"

"คุณหนูสี่ให้ข้าอุ้มนางแทนดีหรือไม่"ท่านลุงมู่รักหลานสาวคนนี้มากสมัยก่อนเขาเป็นเพียงนายทหารเล็กๆ แต่เพราะน้องสาวเป็นอนุภรรยาของท่านแม่ทัพ ท่านจึงเปลี่ยนตำแหน่งให้เขามาเป็นครูฝึกแทนเพราะเห็นถึงความสามารถ และน้องสาวของเขาก็จากไปหลังจากให้กำเนิดหลานสาวหลังจากนั้นเขาก็ให้คำมั่นสัญญาต่อน้องสาวว่าจะดูแลปกป้องหลานสาวคนนี้ให้มีความสุขและไม่ให้เกิดเรื่องเลวร้ายแต่เขาก็ไม่นึกว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาจนได้

"ไม่เป็นไรท่านลุงน้องสาวของข้า ข้าจะอุ้มนางเองท่านอย่าได้ห่วง"น้องสาวของนางกอดนางแน่นมากแถมตัวยังสั่นเพราะความหวาดกลัว

"พวกเจ้าทำไรไว้ข้าจะเอาคืนให้สาสม! "นางจะไม่ยอมปล่อยให้คนแบบนี้ออกไปทำร้ายใครอื่นอีกคนแบบนี้ควรชดใช้กรรมที่ตนกระทำเอาไว้

"คุณหนูสี่....ข้าขอร้องปล่อยลูกและเมียข้าไปเถอะข้าผิดเอง.....ลงโทษข้าแต่เพียงผู้เดียวเถิด"ทีน้องข้าขอร้องพวกเจ้า พวกเจ้ายังไม่เห็นให้ความเมตา แล้วเรื่องอะไรข้าต้องให้

"เจ้ามันคนต่ำช้าไม่สมควรเป็นพ่อบ้านตระกูลเว่ยอีกต่อไปและสิ่งที่เจ้าขออย่าหวังว่าข้าจะเห็นใจ! "

"ท่านพี่ไม่ต้องไปขอร้องมัน! คุณหนูสี่ท่านมันก็แค่ลูกที่พ่อไม่รักก็แค่เด็กร้ายกาจที่ดันโชคดีเกิดมาในตระกูลใหญ่โตเท่านั้นท่านก็ไม่ต่างอะไรเป็นแค่สวะเท่านั้น"พ่อไม่รักเพราะไม่ใช่นางร้ายกาจหรือข้อนี้ยอมรับแต่ร้ายกาจแบบไม่ปราณีอันนี้สิถึงเหมาะกับนาง

"หุบปากของเจ้าก่อนที่ข้าจะตัดลิ้นเจ้าออกมาประจานความผิด เจ้ากล้ามากนะทำร้ายหลานสาวของข้ายังไม่พอกล้าดูถูกคุณหนูสี่แบบนี้เจ้าคงไม่กลัวโทษตายซะแล้ว"ท่านลุงมู่ที่ยืนฟังอยู่ทนนานจนทนไม่ไหวท่านดูออกแค่นี้ก็เพียงพอสำหรับคำตอบแล้วคงไม่ต้องถามให้มากความ

"ท่านลุงตามกฎแล้วคนที่คิดคดทรยศสมควรโดนโทษหนักสถานใดกัน"คนแบบนี้ไม่สมควรมีชีวิตอยู่เลยจริงอยู่ไปก็ขยะชาติบ้านเมือง

"โทษทัณสถานหนักต้องโทษประหารไม่มีอภัยโทษ"

"คะ.....คุณหนูข้าขอร้องลูกข้ายังเด็กโปรดอย่าถือโทษเมียกับลูกของข้าเลย..ข้า...ข้าขอรับโทษแต่เพียงผู้เดียวได้โปรดคุณหนู"

ถึงอย่างนั้นนางก็ไม่ได้ใจร้ายอะไรแต่จะปล่อยไปง่ายก็ไม่ใช่นาง

"ได้สิพ่อบ้านหวังข้าจะไว้ชีวิตเมียกับลูกของท่านแต่เมียท่านจะต้องถูกตัดมือทั้งสองข้างและขับไล่ไปอยู่ชายแดนจะได้ไม่ริอาจตบใครอื่นอีกข้าใจดีพอแล้วนะ"นางว่าจบแล้วเดินจากไปโดยไม่สนใจอะไรอีกสิ่งสำคัญที่สุดคือน้องสาวของนางต่างหาก

"คุณหนูสี่พาหมิงเอ่อร์ไปเถอะทางนี้ข้าจะจัดการต่อเอง"ท่านลุงมู่กล่าวก่อนที่ทหารที่ตามมาด้วยสองนายจะเข้าไปจับพ่อบ้านหวังออกไป พร้อมลูกเมียของคนผู้นั้นที่นางกระด้างปากจะเอ่ยถึง

"ฝากท่านลุงมู่แล้วข้าคงต้องขอตัวก่อนนะเจ้าค่ะ"ใครดีนางดีตอบร้ายมานางเอาคืนเป็นสิบเท่า ทางที่ดีอย่ามายุ่งกับนางจะดีกว่า