การตายของหัวหน้าสาว

หลังจากเธอฟื้นขึ้นมาได้เพียงสองวัน สำนักงานก็ได้ส่งยืนใบไล่ออกจากหน่วยราชการลับแจ้งบกพร่องในหน้าที่ขัดคำสั่งชั้นผู้ใหญ่พาลูกน้องฝีมือดีไปตายในหน้าที่ถึงสองคน เธอไม่มีความสามารถในการเป็นหัวหน้าของหน่วยเหยี่ยวอสูรอีกต่อไปเธอยอมจำนนต่อโชคชะตาชีวิตยอมลงนามปากกาลาออกอย่างเป็นทางการ

"หัวหน้า จะไปจริงหรือครับ"แย้มเข้ามาที่สำนักงานหน่วยราชการลับเพื่อเข้ามาเก็บของ ก่อนจะเดินทางนำกรอบรูปของน้องสาวที่ถ่ายกับลูกน้องคนสนิทออกไปจากหน่วยงาน

"จิมมี่ฉันไม่อยู่ดูแลตัวเองดีๆล่ะ"ก่อนไปก็อยากบอกหัวหน้าคนใหม่ให้เข้มแข็งสักหน่อยอ่อนแอเกินไปอาจจะเสียใจภายหลัง เธอไม่ต้องการให้ใครพบเจอความเจ็บปวดอีกหากหลีกหนีได้คงดี

"เจ้จะไปจริงดิ"

"อืม!"

"แค่เนี่ย! ไม่คิดจะพูดไรหน่อยหรอ"

"ก็ไม่มีไรนิ ขอให้โชคดีล่ะกัน"แย้มบอกแบบยิ้มๆ ก่อนจะไปขึ้นรถ

"เจ้ก็ด้วย! อย่าคิดมากล่ะผมเป็น.....ห่วง"จิมมี่ตะโกนบอกแย้มแต่ประโยคสุดท้ายเธอคงไม่ได้ยินเพราะแย้มขึ้นรถไปก่อน

สองชั่วโมงต่อมา

ซ่า ซ่า เสียงน้ำที่ถูกเทลงมายังตัวของเธอให้ฟื้นสติขึ้นมา

"แค่ก...แค่ก...แค่ก!"เสียงไอของเธอดังขึ้นเพราะหมดสติไปนานทำให้เธอคอแห้งมาก

"แปะ แปะ ว้าว!.....เหลือเชื่อว่าเธอยังรอดชีวิตมาได้"เธอมองหาคนที่เขามายังห้องที่เธอไม่คุ้นและครั้งสุดท้ายที่จำได้คือรถเธอระเบิดแต่โชคดีที่เธอกระโดดออกจากตัวรถก่อนที่มันจะระเบิดและทุกอย่างก็มืดดับลง

"แก...ไอ้ธงชัย"คนที่เธอเอ่ยถึงนั้นคือหัวหน้าผู้ก่อการร้ายระดับชาติค่ามนุษย์ ค่ายาบ้า ค่าอวุรผิดกฎหมายและเธอเคยจับมันเขาคุก ส่วนน้องชายของมันต้องคดีอายาฆ่าคนตายถูกโทษประหาร

"ฮาๆ...มึงยังจำกูได้สินะ"มันพูดด้วยคำหยาบคายกับเธอ

"แล้วไงแกมันก็แค่นักโทษแหกคุก ถุย"เธอไม่มีทางยอมคนที่ทำแต่เรื่องชั่วๆและสารเลวแบบมันหรอก

เพี๊ย เพี๊ย เพี๊ย~

"ไอ้ชาติชั่ว แกทำไรไว้อย่านึกนะว่าจะไม่มีใครเอาแกคืน"เธอโดนตบจนเลือดกบปากแล้วไง สักวันคนชั่วอย่างมันต้องไม่ตายดี

"ดี...ดี!...เก่งมันให้ได้ตลอดก็แล้วกันคุณอดีตหัวหน้าหน่วยเหยี่ยวอสูร"มันไม่พูดป่าวแต่นำปืนออกมาเล็งไปที่ขาของเธอ

ปัง ปัง~

"อึก.....ทำได้แค่นี้เองหรอว่ะไอ้กระจอก"ตอนนี้ขาทั้งสองข้างของเธอใช้การไม่ได้อีกแล้วเธอจะไม่อ้อนวอนขอชีวิตกับคนชั่วแบบมันเพราะเธอรู้ว่ายังไงก็ต้องตายอยู่ดี ตายยังง่ายกว่าทำตัวน่าสมเพช

"อีเวรนี้ปากดีนักนะมึง ผลัวะ~ เดียวมึงได้ตายสมใจแน่"มันใช้ดามปืนตบหน้าเธออย่างเต็มแรง

"ก็ฆ่าฉันเลยสิ...จะรีรออะไรอยู่อีกล่ะ"ไหนๆก็จะตายทั้งทีจะมั่วช้าอยู่ทำไหมตายเลยซะดีกว่า

ปัง ปัง

ปัง ปัง ปัง~

"เฮ้ย พวกมึงข้างนอกเกิดไรขึ้นว่ะ"มันตะโกนถามลูกน้องที่ยืนอยู่ข้างนอก

"เจ้านายพวกหน่วยเหยี่ยวอสูรบุกมาครับ ผมว่าเจ้านายรีบหนีไปเถอะครับ"ลูกน้องของมันรีบวิ่งเข้ามาบอกผู้เป็นนายให้หนีไป

"เสียใจกับแกด้วยนะที่สวรรค์ไม่เข้าข้างคนเลวๆแบบแก"

"ต่อให้ยกกันมาทั้งกองแกก็ไม่มีทางรอดออกไปได้หรอก ฮะ....ฮา..ฮ่าๆ"หมายความว่าไงที่มันพูดหรือว่าบัดซบไอ้นรกส่งมาเกิด

ปึกปัง~

"มานี้"จิมมี่พังประตูเข้ามา แต่ไอ้เลวนี้กับลากเธอไปตรงหน้าต่างที่มีความสูงมากเพราะชั้นที่เธออยู่คือชั้นที่30

"อย่าเข้ามานะไม่งั้นอีนี้เละแน่"มันจนมุนขนาดเอาเธอเป็นตัวประกันแต่เธอคิดว่านี้คงคือจุดจบสุดท้ายที่น่าเวทนายิ่งกว่าฉากจบในละครเสียอีก

"วางอาวุธปืนลงซะที่นี้เจ้าหน้าที่ล้อมไว้หมดแล้ว"นายมาช้าไปแล้วจิมมี่ฉันรู้มาตลอดว่านายมีใจให้ฉันแต่ฉันก็ปฎิเสธความรู้สึกของนายมาโดยตลอดครั้งนี้คงไม่มีโอกาสได้บอกนายแล้ว

"กูวางให้โง่สิ"

"หัวหน้า!"อดีตลูกน้องของเธอพากันเรียกเธอพร้อมกัน

"ทุกคนนี้คือคำสั่งเสียครั้งสุดท้ายของฉันหากฉันไม่อยู่แล้วพวกนายต้องไม่เศร้าเสียใจและอย่าจมปักกับอดีตจงเดินหน้าต่อไปอย่างภาคภูมิใจ เข้าใจมั้ย!"เธอบอกกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและบังคับ

"เจ้จะทำไรอ่ะ"

"จิมมี่ฉันรู้ว่านายรู้สึกยังไงกับฉันแต่ตอนนี้ฉันคงตอบรับความรู้สึกของนายไม่ได้อีกแล้ว ถ้าฉันไม่อยู่นายอย่าปิดกั้นหัวใจตัวเองและอย่าจมอยู่กับความทุกข์ใจเลยนะคำสั่งสุดท้ายสำหรับนาย จงมีความสุขเพื่อฉันด้วยนะ"เธอกล่าวเสร็จและยิ้มทั้งน้ำตาก่อนจะใช้แรงครั้งสุดท้ายเพื่อกระโดดลงจากดึกไปพร้อมกับไอ้ธงชัย

"แก..แก..อีบ้ากูไม่อยากตายมึงๆปล่อยกูปล่อยกู.....อ๊ากๆ"เสียงโหยหวยครั้งสุดท้ายของมัน

พรึ่บ ฟิ้ว~

"หัวหน้า หัวหน้า!"เสียงตะโกนด้วยความตกใจใครกันจะคิดว่าเหตุการณ์ที่คาดไม่ถึงจะเกิดขึ้นมาอย่างรวดเร็วจนคนที่อยู่ในเหตุการณ์นี้ถึงกับใจหายกันเป็นแถว

"แย้ม! ม่ายยยย.......ฮึก....ฮือๆ..ทำไมต้องเป็นเธอด้วยทำไม!"เขาเสียใจไม่น้อยที่ความรักครั้งนี้ไม่อาจเป็นดั่งใจหวัง

หลังจากเธอเสียชีวิตไปหน่วยเหยี่ยวอสูรก็ปราบปรามผู้ก่อการร้ายได้อยู่หมัดจนไม่ต้องห่วงอะไรอีก แต่ก็มีคนให้น่าห่วงอยู่หนึ่งคนซึ่งก็คือจิมมี่เขาได้อุทิศตนขอบวชตลอดชีวิตเพื่อเธอเขาไม่สามารถรักใครได้อีกหากไม่ใช้เธอคนที่เขาหมอบให้หมดทั้งใจ

สำนักงานข่าวได้ตีพิมพ์เรื่องราวของเธอด้วยได้บรรยายทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเธอเอาไว้ ทุกอย่างจบลงด้วยการตายของอดีตหัวหน้าสาวที่มากด้วยความสามารถอย่าง น.ส.กณิกา วรศิลป์ หรือ แย้ม เสียชีวิตลงด้วยวัยเพียง 23 ปีส่วนสำนักงานตีพิมพ์นิยายได้ปล่อยผลงานชิ้นสุดท้ายของเธอและประกาศระงับผลงานดาวน้อยด้วยให้เหตุผลว่าเธอไม่สามารถผลิตผลงานออกมาได้อีกแล้ว ส่วนหัวหน้าคนใหม่ของหน่วยเหยี่ยวอสูรนั้นคงต้องวิ่งวุ่นเพราะงานล้นมือแถมยังต้องคอยควบคุมลูกน้องให้อยู่ในระเบียบวินัยอีกคงปวดหัวแย่  ส่วนตัวฉันในตอนนี้จะไปไหนนะหรอคงต้องติดตามดูเรื่องราวต่อไปของฉันแล้ว แต่ชีวิตใหม่ของฉันจะเป็นไงนั้นคงต้องรอดูแล้วล่ะ