2

Chapter 2

“ใช่ครับ พวกผมมาจากจังหวัดอื่น ก็ว่าจะมาหางานทำที่นี่”

“ไปทำงานกับฉันไหม”

“งานอะไรครับ”

“เป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวฉันไง หรืออยากจะทำงานกับพ่อฉันก็ได้ พ่อฉันมีธุรกิจเยอะแยะ”

เธอเงยหน้ามองสองหนุ่มอย่างสำรวจตรวจตรา อธิปนั้นเป็นหนุ่มหล่อมาดเข้ม ใบหน้าคมสัน จมูกโด่ง หน้าเหลี่ยม คางเป็นรอยผ่า ริมฝีปากหยักสีแดงจัด คิ้วเข้มพาดเฉียง ดวงตาของเขาดำสนิทเหมือนรัตติกาล ร่างของเขาสูงมาก เขาเป็นคนร่างเพรียวที่ดูสง่างาม แผ่นหลังตรง เรียกว่าอกผายไหล่ผึ่ง บ่งบอกถึงบุคลิกที่ห้าวหาญและแกร่งกล้าไม่ลู่อ้อนแอ้นเหมือนผู้ชายหลายคน และไม่ใช่ผู้ชายสำอางที่เธอชอบเห็นทั่วไปตามนิตยสาร

ส่วนนพฤทธิ์นั้นหน้าตาธรรมดาติดจะหล่อเหลากว่าผู้ชายทั่วไป แต่หล่อน้อยกว่าอธิป เขาออกจะเป็นลูกไล่ของอธิปเสียด้วยซ้ำเมื่อเธอประเมินจากสายตา น่าจะเป็นลูกน้อง และอธิปเป็นลูกพี่มากกว่าเป็นเพื่อนกันอย่างที่เอ่ยอ้าง

“แล้วคุณหนูไม่มีบอดี้การ์ดเหรอครับ” เขาเลิกคิ้วถามเพราะเธอมาคนเดียว ไม่น่าเชื่อว่าลูกสาวเจ้าพ่อทรงอิทธิพลจะเดินทางไปไหนมาไหนคนเดียว

“มี... แต่เป็นของพ่อ และช่างน่าเบื่อและน่ารำคาญ” เธอตอบเลี่ยงๆ

“บอดี้การ์ดของคุณหนูคงไร้ประสิทธิภาพ ขนาดคุณหนูออกมาข้างนอกแบบนี้ยังตามมาไม่เจอ”

“แล้วนายล่ะ จะมีประสิทธิภาพหรือเปล่าถ้ามาเป็นบอดี้การ์ดของฉัน” ชัชญายืนขึ้นประจันหน้ากับอธิป เขาสูงมากจนเธอต้องแหงนคอตั้ง มือกรีดกรายไปตามอกเสื้อเชิ้ตสีเข้มของเขาเบาๆ อย่างยั่วเย้า สายตานั้นร้อนแรงจนอธิปสัมผัสได้

“ถ้าคุณหนูจะกรุณาผมกับเพื่อน ผมก็ไม่ขัด”

“ถ้านายกำลังหางานและสนใจก็ตามฉันมา” เธอละมืออกห่างอกเสื้อของเขา อธิปหลุบตามองปากจิ้มลิ้มรูปกระจับของเธอด้วยความเผลอไผล กลิ่นหอมหวานของเธอสูดดมแล้วสดชื่นจนเขาเผลอตัว

ผู้หญิงอะไรสวยชะมัด ทั้งดูมั่นใจ เปรี้ยวโฉบเฉี่ยวและน่าค้นหาในที

“คุณไทครับ เธอไปแล้ว” เทพฤทธิ์กระซิบบอกทำให้อธิปหลงจากภวังค์ความคิดอันแสนรวดร้าวของตัวเอง เขาคิดว่าจะได้เขมือบเธอเป็นอาหารรสชาติจัดจ้านเร็วๆ นี้

“เรียกชื่อฉันเฉยๆ ไอ้ไข่” อธิปกัดฟันพูด นพฤทธิ์พยักหน้ารับ เพราะเขามักเผลอตัวเรียกน้องชายเจ้านายว่าคุณเสียทุกครั้งไป

“ครับ”

“ฉันกับนายเป็นเพื่อนกัน และฉันก็ไม่ใช่ไก่อ่อน จำเอาไว้”

อธิปกัดฟันกรอดกระชากคอเสื้อของนพฤทธิ์เสียงดุ อีกฝ่ายหน้านิ่งแค่น้อมรับคำสั่ง อธิปสบถเสียงไม่พอใจ เขารู้แล้วว่าทำไมพี่ชายถึงให้หมอนี่มาทำงานกับเขาในระหว่างที่เขามาสืบเรื่องราวของเสี่ยชาญ ก็ไม่ว่าเขาจะอยู่ในอารมณ์ไหน หมอนี่ก็หน้านิ่งตลอด ยังกะพวกตายด้าน ไม่ก็ไร้ความรู้สึก เขายั่วหลายครั้งก็ไม่ตอบสนอง

พับผ่าสิ! พี่ชายช่างเลือกคนได้เหมาะสมดีแท้ อยากจะบ้าตายโว้ย

แผนการของเขาที่ทำให้ตัวเองเป็นฮีโร่และบาดเจ็บทำให้มีรอยแผลตรงแขน แต่ก็คุ้ม คราแรกนพฤทธิ์คัดค้านเพราะเห็นว่าเสี่ยง น่าจะแค่เข้าต่อสู้ช่วยเหลือก็พอ แต่อธิปอยากให้สมจริงสมจัง เขาเลยยอมทุ่มเจ็บตัว ซึ่งลูกน้องของพี่ชายคนนี้ก็ปิดปากเงียบ เหมือนให้เขาเป็นคนตัดสินใจ ไม่ขัดแย้งอะไรอีก จริงๆ มันก็มีข้อดีไม่ได้มีข้อเสียไปเสียทั้งหมด

ชัชญาพาสองหนุ่มเข้ามาในไร่สายธาร ไร่ที่มีอาณาเขตกว้างขวางเป็นพันๆ ไร่ เนื้อที่ของไร่เจริญรุ่งเรืองและมีสิ่งอำนวยความสะดวกมากมาย แต่ยังคงความเป็นธรรมชาติเอาไว้ อากาศนั้นสดชื่นสูดได้เต็มปอดเลยทีเดียว

“บัดซบเอ๊ย!”

ขณะเดินเข้าไปในคฤหาสน์หลังใหญ่ ที่ทำให้คนที่เดินเข้าไปตัวเล็กลีบนิดเดียว คฤหาสน์หลังใหญ่ที่อยู่ท่ามกลางหุบเขาโอบล้อมไปด้วยธรรมชาติ ทำให้อธิปกับนพฤทธิ์มองอย่างทึ่งจัด ความร่ำรวยของชาญ รุ่งรัศมี มากมายมหาศาลจริงๆ พี่ชายของเขาเทียบไม่ได้แม้แต่ฝุ่น อธิปคิดในใจ แม้อุกฤษฏ์พี่ชายของเขาจะไม่ได้น้อยหน้าใคร แต่ถ้าเทียบกับเสี่ยใหญ่คนนี้แล้ว ถือว่ายังห่างไกลนัก…

“คุณพ่อพอเถอะค่ะ” แม้หลายครั้งที่ชัชญาชอบแกล้งบอดี้การ์ดแสนน่ารำคาญของบิดา แต่หลายครั้งที่เธอนึกสงสารอยู่เหมือนกัน

“ยัยชัช”

ชาญชะงักมือหันมามองบุตรสาวที่เดินเข้ามาในห้องโถงกว้าง ลูกน้องของบิดาก็คือบอดี้การ์ดที่ท่านส่งไปคุ้มครองเธอก้มหน้างุด ด้วยเหตุที่เขามีศัตรูเยอะรอบด้าน จึงทำให้ชัชญารู้สึกไม่เป็นอิสระเมื่อต้องออกไปนอกบ้าน ยกเว้นในบ้านที่ไม่มีใครกล้ายุ่งวุ่นวายกับเธอ

แม้ตอนเด็กๆ บิดาจะเย็นชานัก แต่พอโตขึ้นเธอก็แอบคิดอยู่บ้างว่าท่านก็อาจจะเป็นห่วงเธอไม่มากก็น้อย เมื่อเวลาที่เธอหนีเที่ยว ท่านก็จะให้ลูกน้องออกตามหาเธอตลอด

“ชัชไม่เป็นไรค่ะพ่อ” เธอบอกบิดาด้วยสีหน้านิ่งสนิท สองพ่อลูกไม่ค่อยแสดงความรักกันมากนัก แต่ชาญก็ยกย่องบุตรสาวเหนือใครอื่นในอาณาเขตของไร่สายธาร และไม่มีใครกล้าขัดใจบุตรสาวคนเดียวของเสี่ยใหญ่ผู้ทรงอิทธิพลเลยแม้แต่คนเดียว

“นี่ใคร” ชาญกระแทกตัวลงนั่งตรงข้ามกับบุตรสาว เสี่ยชาญไม่ใช่เสี่ยลงพุง อ้วนเป็นหมูตอนแต่เขาเป็นหนุ่มใหญ่ภูมิฐานและเจ้าอารมณ์ อีกทั้งกามารมณ์ก็คุกรุ่นออกมาอย่างไม่ปิดบัง

“คนที่ช่วยชัชเอาไว้จากโจรวิ่งราวกระเป๋าค่ะ”

“ทำไมไม่เอาบอดี้การ์ดไป หรืออยากโดนทำร้ายจนตาย”

ชาญถามอย่างไม่พอใจ เขาไม่ปิดบังอารมณ์ใดๆ และไม่สงบเงียบนิ่งเฉย อธิปประเมินว่าผู้ชายคนนี้เหมาะจะแสดงอารมณ์เกรี้ยวโกรธทุกครั้งที่ไม่พอใจ ด้วยอำนาจบารมีที่ทุกคนต้องทำตามและน้อมรับคำสั่ง จึงไม่มีแววของคนที่อ่อนน้อมหรือยอมก้มหัวต่อใครเลยสักนิด

“ก็บอดี้การ์ดของพ่อน่ารำคาญ”

“ถ้าแกเป็นอะไรขึ้นมา”

“พ่อคงดีใจ”

“ยัยชัช” ชาญเสียงดังใส่บุตรสาว เรียกว่าแผดเสียงใส่ถึงจะถูกกว่า ชัชญาไม่ได้มีท่าทีหวั่นเกรง แต่เข้าเรื่องสำคัญทันที

“หนูมีบอดี้การ์ดส่วนตัวแล้ว สองคนนี่จะตามดูแลหนู”

“ไอ้คนที่ช่วยแกไว้อย่างนั้นเหรอ” ชาญตวัดสายตามองอธิปและนพฤทธิ์อย่างสำรวจตรวจตรา สายตาหวาดระแวงเป็นนิจทำให้สองหนุ่มผู้มาใหม่หนักใจว่าวิธีนี้อาจจะไม่ง่ายอย่างที่คิดเสียแล้ว

“ใช่ค่ะ ลูกน้องของพ่อห่วย”

“มันคงโง่ในสายตาแกด้วยมั้ง ถึงตามหาแกไม่เจอ”

“ให้หัดใช้สมองเสียบ้างสิคะ เอาแต่ทำตามคำสั่ง”

เธอนั่งไขว้ห้าง ตวัดสายตามองบรรดาลูกน้องของบิดา ทุกคนก้มหน้างุด เพราะรู้ฤทธิ์เดชของชัชญาดี แม้แต่ชาญเองก็ยังยอมแพ้เมื่อเจอฤทธิ์ของบุตรสาว ทุกคนรู้ดีว่าชัชญาไม่ได้เกิดจากความรักแต่เกิดจากความผิดพลาด ดังนั้นพ่อลูกคู่นี้จึงพูดกันน้อยมาก และไม่เคยกอดหอมกันเหมือนพ่อลูกคนเดียว และชาญก็ไม่ได้เอาใจบุตรสาวด้วยความสัมพันธ์ที่ดูน่ารักอบอุ่น แต่กลับใช้อำนาจเงินอำนวยความสะดวกให้เท่าที่ลูกสาวต้องการเท่านั้น

“แกจะรับใครสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้ ไม่มีหัวนอนปลายเท้า” ชาญดึงบุหรี่ออกมาจุดสูบ อัดควันเข้าออกอย่างตรึกตรอง สีหน้าครุ่นคิด สายตามองสองหนุ่มอย่างไม่ไว้วางใจ

“พูดยังกับลูกน้องของพ่อมีหัวนอนปลายเท้า”

นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่พ่อลูกคู่นี้เป็น อธิปสังเกตมันอย่างงงงวย ชัชญาไม่มีความยำเกรงบิดา อยากจะต่อล้อต่อเถียงหรือพูดอะไรก็โพล่งออกไปตรงๆ เขาเคยเห็นลูกสาวเจ้าพ่อหลายคนที่เป็นคุณหนูจ๋า ถูกเลี้ยงอย่างตามใจ และบิดาของพวกหล่อนก็เอาอกเอาใจ ฟูมฟักยังกับไข่ในหิน

แต่สำหรับชัชญาเขามองความสัมพันธ์นั้นเป็นเรื่องที่บาดหมางกันมากกว่า ต่างคนต่างอยากเอาชนะ ไม่มีความเอาอกเอาใจบุตรสาวหรือประคบประงมเหมือนไข่ในหิน แต่ชัชญาแข็งแกร่งและเข้าถึงจิตใจได้ยาก เธอออกจะกระด้างเสียด้วยซ้ำ

“ถ้าแบบนั้นผมขอเสนอว่าควรจะพิสูจน์ฝีมือกันสักหน่อยเพื่อจะพิจารณาว่าจะรับหรือไม่รับ” คิมหันต์เสนอ