ตอนที่ 1

“ยอดรักของนายหัว”

ณ จังหวัดหนึ่งในภาคใต้ ภายในบ้านที่ปลูกสร้างด้วยไม้สักทั้งหลัง ตั้งอยู่ในสวนปาล์มเนื้อที่หลายร้อยไร่ของ ‘นายหัวเผ่าพงษ์’

“นายคะ... มีไรอะไรหรือเปล่าคะ... ป้านิ่มบอกว่านายอยากเจอมิ้นใช่ไหมคะ”

‘มิ้น’ คือชื่อเล่น แต่ชื่อจริงของสาวน้อยผู้มีใบหน้าสะสวยสะดุดตาคนนี้ก็คือ ‘มิญญา’

หล่อนถามเสียงซื่อ ขณะดวงตากลมโตดำขลับ วิบวับไปด้วยหยาดแววความมีชีวิตชีวา กวาดสำรวจไปทั่วห้องนอนของผู้เป็นนาย แลเห็นขวดสุราที่วางอยู่บนโต๊ะพร่องไปเกือบครึ่งขวด ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขากำลังดื่มอยู่คนเดียว

“ใช่... ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับเธอสักครู่”

นายหัวเผ่าพงษ์กล่าวกับสาวน้อย ตอนนั้นเขาอยู่ในสภาพนุ่งผ้าขาวม้าเพียงผืนเดียว อวดร่างกายท่อนบนเปลือยเปล่าสุดเซ็กซี่ แผงอกว้างแน่นนูนไปด้วยมัดกล้าม มีเส้นขนสีดำเป็นแพแผ่กระจายปกคลุมขึ้นมาถึงคอ หัวไหล่ทั้งสองข้างเต็มตึงไปด้วยมัดเนื้อแข็งแกร่งสุดเซ็กซี่ นอนเหยียดยาวไขว้ปลายเท้าอยู่บนเตียงด้วยแววตาท่าทางซึ่งมิญญายอมรับว่าเดาอารมณ์ไม่ถูก

“นายมีเรื่องอะไรจะคุยกับมิ้นคะ”

สาวน้อยในวัยใกล้สิบเก้าปี จ้องมองร่างเซ็กซี่ของนายหัวที่นอนอยู่บนเตียง

“มาตรงนี้... เข้ามาใกล้ๆ”

เสียงเข้มฟังดูดุ หญิงสาวในชุดนอนสีชมพูหวานลายคิตตี้แคทรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ก็ปกตินายหัวไม่เคยเรียกหล่อนเข้ามาในห้องนอน แต่วันนี้กลับเรียกให้เข้ามาถึงในห้อง

“เข้ามา... ”

เสียงดุทำให้เรือนร่างรัดรึงขยับเข้ามาทรุดลงนั่งที่ริมขอบเตียง เหลือบมองหน้าเจ้าของห้องแล้วเอ่ยถาม

“นายเมาหรือเปล่าคะ”

ที่มิญญาถาม ก็เพราะว่าวันนี้สุ้มเสียงของนายหัวฟังดูห้วนๆ จึงอดถามไม่ได้

“ไม่รู้... ”

ยังคงตอบเสียงห้วนเหมือนเดิม

“นายไม่สบายหรือเปล่าคะ”

รู้สึกแปลกใจ สาวน้อยเอื้อมเอาหลังมือข้างหนึ่งขึ้นมาแตะที่บริเวณหน้าผากกว้างของนายหัว

“ตัวก็ไม่ร้อนนี่คะนาย”

“ก็ฉันไม่ได้เป็นไร”

เขาส่ายหน้า ความใกล้ชิดทำเอาหนุ่มใหญ่เจ้าของสวนปาล์มใจเต้นแรง ยิ่งในตอนที่สาวน้อยโน้มกายเข้ามาใกล้ ให้ตายเถอะโรบิ้น... กลิ่นสาปสาวของหล่อนและทรวงอกอวบใหญ่ที่เบียดลงมาชนไหล่ ทำให้หัวใจของเขากระตุกสั่น เกิดปฏิกิริยาทางความรู้สึกบางอย่างที่ทำเอาท่อนเนื้อตรงกึ่งกลางกายเหยียดขยาย... แข็งเป็นลำอยู่ภายใต้ผ้าขาวม้า

“อ่า... ”

เผ่าพงษ์พริ้มตา พยายามหักห้ามอารมณ์อย่างสับสนใจ อีกใจนึกอยากกระชากเรือนร่างเอิบอิ่มของมิญญาเข้ามาปลุกปล้ำจูบฟัดแล้วร่วมรักให้สมใจอยาก หากอีกใจกลับร้องห้ามว่า ‘อย่า’ สติที่ยังหลงเหลืออยู่บ้างบอกย้ำๆ กับตัวเองว่าสาวน้อยคนนี้รักและเทิดทูนเขาราวกับพ่อ... เขาจะทำตามความปรารถนามืดดำไม่ได้

‘ไม่... ’

หนุ่มใหญ่บอกย้ำกับตัวเอง เขาต้องหยุด ในฐานะผู้ปกครองของหล่อน... มันสมควรแล้วหรือ? ที่เขาจะกระทำย่ำยีด้วยการพรากพรหมจารีของเด็กสาวที่เขาอุตส่าห์เลี้ยงดูหล่อนมานานเกือบสิบปี นับตั้งแต่มิญญาอายุได้สิบขวบ

“ฉันเปลี่ยนใจแล้ว”

ท่าทางของนายหัวดูสับสน

“เปลี่ยนใจ... ยังไงคะ”

เด็กสาวย่นหน้าผาก วันนี้นายหัวดูแปลกๆ ตั้งแต่ตอนที่รู้ว่าเขาใช้ให้คนไปตามหล่อนขึ้นมาพบที่ห้องนอน

“ออกไป... ไปไกลๆ อย่าเข้ามาใกล้ฉัน”

เผ่าพงษ์รู้ว่าตัวเองมีความปรารถนามืดดำซุกซ่อนอยู่ในตัวตน สาวน้อยต่างหากที่ไม่เคยรู้ว่าในคราบของผู้ปกครองผู้แสนดีคนนี้... มีซาตานร้ายกระหายสวาทแอบแฝงอยู่ภายใต้แววตาเปี่ยมกรุณาปราณี

“นายเป็นไรคะ... เรียกมา... แล้วก็ไล่ นายไม่สบายหรือเปล่าจ๊ะ”

สาวน้อยแอบเบะปาก ต่อว่าคนที่มีอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ เอาใจไม่ถูก นึกในใจว่าอีตาคนนี้สงสัยใกล้วัยทองเต็มที อารมณ์จึงขึ้นๆ ลงๆ เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาจนตามไม่ทัน

“อย่าถามมาก... บอกให้ออกไปก็รีบไปสิ... ขืนชักช้าเดี๋ยวเธอจะโดนหนัก”

เผ่าพงษ์เท่านั้นที่รู้ดีตัวเองป่วย และไม่ใช่ความเจ็บป่วยทางกายชนิดที่ว่าปวดหัวตัวร้อนธรรมดา แต่เขาป่วยด้วยอาการที่เรียกว่า ‘hypersexuality’

อาการนี้เผ่าพงษ์รู้ตัวดีว่าเป็นมานานแล้ว นับตั้งแต่ร่างกายเริ่มเติบโตเข้าสู่วัยรุ่น อาการยิ่งรุนแรงขึ้นในวัยหนุ่มฉกรรจ์ ‘hypersexuality’ ทำให้เขากลายเป็นคนหื่น