บทนำ1-2

วังหลวงแห่งแคว้นซ่ง

"นางตายหรือยัง?"

"ยังพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท"

เสียงพูดคุยสนทนาที่อยู่ด้านนอกไม่ไกลนัก ทำให้หญิงสาวที่ถูกขังอยู่ในคุกหลวงค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาช้าๆ นางรู้สึกเจ็บปวดไปทั่วทั้งสรรพางค์กาย หญิงสาวค่อยๆ หยัดกายลุกขึ้นนั่งพิงกำแพง ได้ยินเสียงฝีเท้าที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เมื่อนางเงยหน้าขึ้นไปมองก็พบคนผู้หนึ่งที่กำลังเดินเข้ามาหยุดอยู่ที่หน้าคุกคุมขังและมองนางด้วยแววตาเรียบเฉย

"ฉู่อี้เฉิน เหตุใดท่านจึงทำกับข้าเช่นนี้"

"เพราะเจ้าหมดประโยชน์แล้วอย่างไรเล่า"

ฉู่อี้เฉินตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา เดิมทีเขาและนางเคยสัญญาว่าจะแต่งงานกัน

หญิงสาวที่ถูกคุมขัง มีนามว่าเจี่ยงหร่าน เป็นบุตรสาวเพียงคนเดียวของแม่ทัพใหญ่แคว้นซ่ง มีความสามารถทั้งบุ๋นและบู๊เพราะแคว้นซ่งเปิดกว้างเรื่องสตรีอยู่ไม่น้อย เจี่ยงหร่านจึงได้เข้าค่ายทหารตามบิดา ไม่นานก็รั้งตำแหน่งรองแม่ทัพแห่งกองทัพหวังหย่ง เป็นสตรีคนแรกที่มีตำแหน่งสูงสุดในกองทัพ

การที่เขาเข้าหานาง เดิมทีก็เพื่อผลประโยชน์ ก่อนหน้านี้คนตระกูลเจี่ยงไม่เห็นด้วยที่เจี่ยงหร่านใกล้ชิดสนิทสนมกับเขา เนื่องจากคนในตระกูลเจี่ยงขึ้นตรงต่อฮ่องเต้แคว้นซ่งบิดาของเขา ไม่ขึ้นตรงต่อองค์ชายคนใดทั้งสิ้น การที่เจี่ยงหร่านมอบใจให้กับเขา อาจส่งผลทำให้ฮ่องเต้ไม่ไว้วางใจคนในตระกูลเจี่ยง แต่เจี่ยงหร่านกลับไม่คิดเช่นเดียวกับบิดาตน นางปักใจรักหลงใหลในตัวเขาอย่างสุดซึ้ง มองว่าเรื่องความรักเป็นเรื่องส่วนตัว นางแยกแยะได้ทั้งสิ้น นางจึงดื้อรั้นไม่รับฟังคำทัดทาน ต้องการคบหากับเขาให้จงได้ จนถึงขั้นยอมมอบกายและใจให้เขาจนหมดสิ้น

ฉู่อี้เฉินใช้คำลวงหลอกล่อเจี่ยงหร่าน สัญญาว่าหากเขาได้เป็นองค์รัชทายาทและขึ้นครองราชย์เมื่อใด เขาจะแต่งตั้งนางเป็นฮองเฮา ชั่วชีวิตนี้เขาจะมีเพียงนางผู้เดียวเท่านั้น แรกเริ่มเจี่ยงหร่านยังมีท่าทีเป็นกังวล แต่เพราะเขาใช้สารพัดวิธีมาหลอกล่อนางให้เชื่อมั่น

เจี่ยงหร่านที่ไร้เดียงสา วันๆ ใช้ชีวิตอยู่แต่ในสนามรบไม่ประสีประสาเรื่องความรักจึงหลงเชื่อเขาจนหมดใจ นางไม่สนใจคำเตือนของแม่ทัพใหญ่เจี่ยงเลยแม้แต่น้อย

เจี่ยงหร่านเป็นคนมีฝีมือ เป็นหมากตัวสำคัญที่ทำให้ฉู่อี้เฉินลอบสังหารรัชทายาทและพี่น้องคนอื่นๆ ได้สำเร็จ วันหนึ่งแม่ทัพใหญ่เจี่ยงล้มป่วยจนแทบเอาชีวิตไม่รอด นางจึงลอบขโมยตราพยัคฆ์สั่งการทหารของบิดามามอบให้ฉู่อี้เฉิน นำกองทัพทหารหวังหย่งร่วมหลายแสนนายสวามิภักดิ์ต่อเขา และช่วยเปิดทางให้เขาเข้าบุกเมืองหลวงแคว้นซ่งสังหารฮ่องเต้และขุนนางที่ภักดีจนตายหมดสิ้น นางช่วยเขาจนสามารถก้าวขึ้นเป็นฮ่องเต้แคว้นซ่งได้สำเร็จ

ท้ายที่สุดเมื่อฮ่องเต้และเหล่าองค์ชายทั้งหลายล้วนล้มหายตายจาก ฉู่อี้เฉินก็ครองบัลลังก์ขึ้นเป็นฮ่องเต้องค์ใหม่ และสั่งประหารคนตระกูลเจี่ยงทั้งตระกูล เพื่อยึดอำนาจทางทหารร่วมหลายแสนนายของตระกูลเจี่ยงมาไว้ในมืออย่างสมบูรณ์ เขาไม่มีทางยอมให้ตระกูลที่เขาไม่มีความไว้ใจมีโอกาสมาเชิดคออยู่ข้างกายเป็นอันขาด อย่างไรล้วนต้องหวาดระแวงและไม่ไว้ใจกัน

อีกทั้งฉู่อี้เฉินมีสตรีที่รักมากอยู่แล้วคนหนึ่ง นางคือบุตรสาวของท่านรองท่านราชครูแคว้นซ่งนามว่าฟ่านเหยา นางสนับสนุนเขาอย่างจริงใจ เขาและนางมีความรักต่อกันอย่างลึกซึ้ง นางยอมกล้ำกลืนมองดูเขามีความสัมพันธ์กับเจี่ยงหร่าน นางยอมทุกอย่างเพื่อให้เขาทำการใหญ่ได้สำเร็จ ทั้งยังอ่อนหวานเอาอกเอาใจ ใบหน้าของนางงดงามเป็นหนึ่งในแคว้นซ่ง

แตกต่างจากเจี่ยงหร่านที่แข็งกระด้างไม่มีความเป็นสตรีเพราะอยู่แต่ในกองทัพมาตั้งแต่เด็ก ที่สำคัญนางไม่งดงามเท่าฟ่านเหยา อีกทั้งบิดาของฟ่านเหยายังนำพาบรรดาบัณฑิตในแคว้นซ่งมาสวามิภักดิ์ต่อเขาทำให้เขาขึ้นเป็นฮ่องเต้ได้อย่างราบรื่น

ฉู่อี้เฉินจึงแต่งตั้งนางเป็นฮองเฮา สุดท้ายเจี่ยงหร่านก็ไม่มีค่าใดๆ ในสายตาของเขา เขาสั่งขังนางเอาไว้ในคุกใต้ดิน นางเป็นคนตระกูลเจี่ยงเพียงคนเดียวที่ยังมีชีวิตอยู่ในขณะนี้

คราแรกเจี่ยงหร่านคิดหลบหนี แต่กลับถูกฉู่อี้เฉินจับตัวกลับมาได้ อย่างไรเสียก็อยู่ด้วยกันมานานปีแม้จะไม่มีความรักแต่ก็ย่อมมีเศษเสี้ยวความผูกพันเพียงน้อยนิดหลงเหลืออยู่บ้าง

ฉู่อี้เฉินจึงขังเจียงหร่านเอาไว้ ให้นางอดข้าวอดน้ำ หากว่านางยอมกราบกรานของความเห็นใจจากเขา ไม่แน่เขาก็อาจมอบฐานะให้นางเป็นนางบำเรอ แต่นางกลับใจแข็งยิ่งนัก ทั้งยังหยิ่งทรนงอยู่ไม่น้อย ไม่แม้แต่จะมองหน้าเขาเลยเสียด้วยซ้ำ

เดิมทีทั่วทั้งสี่แคว้นมีเพียงแคว้นฟงหลิงและแคว้นซ่งเท่านั้นที่มีอำนาจทางการทหารไม่ด้อยไปกว่ากัน ทั้งสองแคว้นต่างทำสงครามประลองกำลังกันไปมาเพื่อแย่งชิงอำนาจการขึ้นเป็นเจ้าแห่งใต้หล้านี้

ฉู่อี้เฉินให้คนเปิดประตูคุก ก่อนจะก้าวเดินเข้ามาหาเจี่ยงหร่านที่นั่งอยู่ ยามนี้นางดูอ่อนแรงเป็นอย่างมาก ริมฝีปากมีมีโลหิตสีแดงไหลซึมออกมา

แน่นอนว่าฟ่านเหยาย่อมไม่มีทางยอมให้เจี่ยงหร่านอยู่อย่างเป็นสุข เพราะเจี่ยงหร่านมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับฉู่อี้เฉิน จึงสั่งให้คนทรมานนางสารพัดวิธี เมื่อรู้ว่านางตั้งครรภ์บุตรของฉู่อี้เฉิน ฟ่านเหยาเกรงว่าฉู่อี้เฉินจะใจอ่อน จึงจัดการกรอกยาแท้งบุตรใส่ปากเจี่ยงหร่าน อย่างไร้ความปรานีจนสุดท้ายนางก็สูญเสียบุตรในครรภ์ไป

เจี่ยงหร่านรู้สึกเย้ยหยันตนเองยิ่งนัก ท่านพ่อและคนในตระกูลเตือนนางตั้งเท่าใด แต่นางกลับดื้อรั้นดันทุรังไม่ฟัง ทั้งที่ใช้ชีวิตอยู่ในกองทัพมาตั้งแต่วัยเยาว์ เป็นถึงรองแม่ทัพผู้เก่งกาจ ชำนาญการรบ เชี่ยวชาญการศึก แต่เรื่องหัวใจนางกลับโง่เขลาไร้เดียงสาจนน่าขบขัน กลายเป็นหินรองเท้าให้คนเหยียบย่ำขึ้นไปสู่ที่สูง หากว่านางตายไปคนเดียวก็ช่างเถิด แต่นี่กลับลากคนทั้งตระกูลเจี่ยงลงนรกไปพร้อมกับนางด้วย

เจียงหร่านอยากร้องไห้แต่นางร้องจนไร้น้ำตาแล้ว ตั้งแต่รู้ว่าฉู่อี้เฉินสั่งประหารคนตระกูลเจี่ยงทั้งตระกูล นางร่ำไห้ราวกับคนบ้า นางร้องจนน้ำตาแทบเป็นสายเลือด แต่นางก็ไม่อาจกลับไปแก้ไขสิ่งใดได้อีกแล้ว

นางโง่เองจะโทษผู้ใดได้เล่า!

ฉู่อี้เฉินจ้องมองสตรีตรงหน้าด้วยแววตาคมกริบ นางมิใช่สตรีที่งดงามเท่าฟ่านเหยา ไม่อ่อนหวานเอาใจเก่งเช่นสตรีที่เขาเคยพบเห็น แต่นางกลับมีความเข้มแข็งและเด็ดเดี่ยวเหนือกว่าสตรีอื่นใด

น่าเสียดายที่โง่งมเพราะความรัก

"หร่านเอ๋อร์ หากเจ้ายอมร้องขอข้า ข้าอาจจะพาเจ้าออกไปที่นี่ได้ ถ้าข้าเอ่ยปาก เหยาเหยาย่อมต้องละเว้นเจ้า ข้าจะให้เจ้าเป็นนางบำเรอ อย่างน้อยสถานะของเจ้าก็อาจจะดีกว่าอยู่ในคุกแห่งนี้เป็นไหนๆ เจ้าว่าไหมล่ะ"

เจี่ยงหร่านที่ได้ยินเช่นนั้นก็ส่งเสียงหัวเราะออกมา ก่อนจะถ่มน้ำลายใส่หน้าของฉู่อี้เฉินอย่างดูแคลน ฉู่อี้เฉินแค่นส่งเสียงหึออกมา กำลังจะง้างมือขึ้นตบนางสักฉาดแต่เมื่อสบเข้ากับดวงตาที่มองมาอย่างไม่หวาดกลัว เขาก็ชะงักไปในทันที

"ข้าเคยโง่มาครั้งหนึ่งแล้ว ย่อมไม่โง่ซ้ำสอง ข้าไม่มีวันยอมรับใช้คนชั่วเช่นท่าน ท่านให้นางคนชั้นต่ำนั่นมาสังหารลูกของข้า ฉู่อี้เฉิน ท่านยังมีความเป็นคนอยู่หรือไม่ นั่นคือบุตรของท่านนะ!"

ฉู่อี้เฉินที่ได้ยินเช่นนั้นก็ส่งเสียงหัวเราะออกมา ก่อนกล่าวถ้อยคำเหยียดหยัน

“แน่ใจหรือว่าใช่บุตรของข้า เจ้าอยู่ในค่ายทหารตลอดเวลา อาจจะเป็นบุตรของทหารสักคนก็ได้ เจ้านอนกับข้าได้ง่ายดาย ข้าไม่เชื่อหรอกว่า เจ้าจะนอนกับบุรุษอื่นไม่ได้น่ะ”

เพียะ!

“สารเลว”

เจี่ยงหร่านยกมือขึ้นตบหน้าของฉู๋อี้เฉินจนเต็มแรง ฉู่อี้เฉินหันกลับมามองเจี่ยงหร่านด้วยแววตาที่เย็นเยียบ ก่อนจะยื่นมือมาบีบปลายคางของนางอย่างไม่ปรานี

"ให้ดื่มสุราคาราวะเจ้าไม่ดื่ม แต่กลับจะเลือกดื่มสุราลงทัณฑ์ เจ้าอย่าคิดว่าข้าจะใจดีกับเจ้า เจ้ามันก็แค่สุนัขรับใช้ตัวหนึ่งที่ข้าเลี้ยงเอาไว้เท่านั้น ข้าจะไม่ฆ่าเจ้า แต่จะให้เจ้าทรมานเช่นนี้ อยากตายก็ตายไม่ได้ นี่คือบทลงโทษที่เจ้าไม่เชื่อฟังข้า เจี่ยงหร่าน เจ้าเคยเป็นเด็กดีว่าง่ายของข้า หากเจ้ายอม..."

"ถุย ไสหัวไป!"

"เหอะ ต่อให้เจ้าเกลียดข้า แล้วจะเปลี่ยนแปลงอันใดได้เล่า เจ้าดื้อรั้นเองไม่ใช่หรือ เป็นเจ้าเองที่พาคนตระกูลเจี่ยงไปตาย"

"ไม่ ข้าไม่อยากฟัง หุบปากเดี๋ยวนี้ ฮือ…"

"ฟังข้า เจ้านั่นแหละที่ทำให้คนในตระกูลของเจ้าต้องตาย เจ้ามันโง่เอง"

"ไม่ ฮือ ฆ่าข้าเถอะ ฆ่าข้าเสียที"

เจี่ยงหร่านกรีดร้องราวกับคนคลุ้มคลั่ง ในความทรงจำผุดภาพหนึ่งขึ้นมา

สหายแดนไกลผู้นั้นเคยเอ่ยกับนางประโยคหนึ่ง

อย่าเชื่อในวาจาของบุรุษ เจ้ายังไร้เดียงสาเรื่องนี้เกินไป หากไม่ระวังเจ้าจะกลายเป็นหมากตัวสำคัญที่ลากทุกคนลงนรกไปด้วย และสุดท้ายเจ้าจะไม่เหลือสิ่งใดแม้กระทั่งชีวิต!

เจี่ยงหร่านยิ้มอย่างอ่อนระโหยโรยแรง ยามนั้นที่ได้ยินประโยคนี้นางยังนึกดูแคลน นางมั่นใจว่าฉู่อี้เฉินย่อมไม่มีวันทรยศนาง

แต่คำเตือนของเขากลับเป็นจริงแล้ว

สหายแดนไกลผู้นั้นยามนี้คงจะมีชีวิตที่สุขสบายดีกระมัง ต่างจากนางยิ่งนัก น่าเสียดายที่นางกับสหายแดนไกลผู้นั้นคงไม่มีวันได้พบกันอีกแล้ว

หากมีโอกาสอีกครั้ง ข้าจะทวงทุกอย่างของคนตระกูลเจี่ยงคืน ลูกอกตัญญูผู้นี้ จะทวงความเป็นธรรมแทนท่านพ่อท่านแม่ ข้าจะทำให้ฉู่อี้เฉินและฟ่านเหยาทุกข์ทรมานโดดเดี่ยวเสียยิ่งกว่า ข้าขอสาบาน จะให้คนทั้งสองหลั่งเลือดชโลมดิน ชดเชยให้บุตรของข้าที่ไม่มีโอกาสแม้กระทั่งได้ลืมตาดูโลก!

ฉู่อี้เฉินมองนางด้วยความสมเพชเวทนาก่อนจะเดินออกไป ยังไม่ทันที่เขาจะก้าวออกไปก็ได้ยินเสียงของเจี่ยงหร่านเอ่ยขึ้นมาเสียก่อน

"ในเมื่อท่านไม่ยอมสังหารข้า เช่นนั้นข้าก็จะปลิดชีพตนเองเสีย!"

ฉู่อี้เฉินที่ได้ยินเช่นนั้นก็รีบร้อนหันกลับไปมอง ก่อนจะพบว่า เจี่ยงหร่านใช้ปิ่นปักผมที่เขาเคยมอบให้นางแทงลำคอของตนเองจนเลือดไหลทะลักออกมา เขาไม่คิดว่านางจะยังเก็บปิ่นปักผมอันนี้เอาไว้ ฉับพลันแววตาของเขาก็โกรธเกรี้ยว ก่นด่าทหารที่เฝ้าเวรยาม

"ข้าสั่งให้พวกเจ้าจับตาดูนางให้ดี เหตุใดพวกเจ้าจึงให้นางเก็บของมีคมไว้กับตัว!"

"เอ่อ อย่างไรนางก็เป็นสตรีของฝ่าบาท พวกกระหม่อมจึงไม่กล้าตรวจค้นร่างกายของนางพ่ะย่ะค่ะ"

เหล่าทหารเฝ้าเวรยามต่างรีบร้อนอธิบายด้วยน้ำเสียงที่หวาดกลัว ฉู่อี้เฉินจ้องมองเจี่ยงหร่านที่สิ้นใจไปแล้ว ดวงตาของนางยังคงเบิกกว้างราวกับมีเรื่องติดค้างอยู่ในจิตใจ เขาไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดในใจจึงมีความรู้สึกโศกเศร้าสายหนึ่งเคลื่อนผ่าน แต่เพียงครู่เดียวเท่านั้น ก็กลับมาเป็นปกติราวกับไม่เคยมีความสึกใดๆ ต่อนางทั้งสิ้น

"นำศพนางไปโยนทิ้งนอกเมืองหลวง ไม่ต้องทำพิธีศพ เพราะโทษของนางคือกบฏ!"

สั่งความจบเขาก็สะบัดชายอาภรณ์เดินจากไปทันที เหล่าทหารต่างนำร่างของนางห่อใส่ผ้า ก่อนจะนำมาที่ที่ป่าด้านนอกเมืองหลวง ราวกับศพนางเป็นสิ่งไร้ค่าอย่างไรอย่างนั้น

ทั้งชีวิตของเจี่ยงหร่านมีแค่ฉู่อี้เฉินที่เป็นชายคนเดียวที่นางรักและหวังพึ่งพิง แต่สิ่งที่นางได้รับตอบแทนจากเขาก็คือความตาย

ในขณะเดียวกันที่เมืองหลวงแคว้นฟงหลินจวนตระกูลจางก็เกิดเรื่องขึ้นแล้ว เมื่อจางเหมี่ยวลี่เกิดล้มป่วยขึ้นมาอย่างฉับพลัน ท่านหมอที่มาตรวจร่างกายบอกว่านางดื่มของสกปรกเน่าเหม็นเข้าไปเป็นเวลานาน จึงทำให้ล้มป่วยลงอย่างกะทันหัน เกรงว่าจะอดทนมีชีวิตรอดได้ไม่ถึงหนึ่งเดือนนี้แล้ว

จางฮูหยินเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็ร่ำไห้เสียใจจนน้ำตาแทบกลายเป็นสายเลือด นางกอดบุตรสาวเอาไว้แน่นก่อนจะให้คนไปส่งข่าวไปยังสามีที่ชายแดนในทันที!