บทที่4 วางแผนออกจากจวน1

สายลมในฤดูใบไม้ผลิแต่งแต้มสีเขียวขจีดอกท้อออกดอกสีแดงสะพรั่งรับฤดูกาลพริบตาเดียวก็ผ่านพ้นไปหนึ่งเดือน

ซินเยว่นั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างกำลังใช้ความคิดอยู่เงียบๆ คนเดียว ที่นี่เป็นเรือนเก่าท้ายจวนติดกำแพงด้านหลัง องครักษ์ที่คอยเดินตรวจตราก็ไม่เคยเดินมาถึงตรงนี้ แบบนี้ยิ่งสะดวกสำหรับนางคงต้องหาทางออกไปสำรวจด้านนอกดูสักหน่อย หาทางหนีทีไล่ไว้ก่อนเผื่ออนาคต

"คุณหนู คุณหนูเจ้าคะ"

ฮุ่ยหลิงมองคุณหนูของนางที่เอาแต่นั่งเหม่อลอยอยู่อย่างนั้นนางจึงแตะไปที่แขนของซินเยว่เบาๆ เพื่อเรียกสติให้กลับมา

"หืม มีอะไรหรือ"

ซินเยว่หันไปมองคนฮุ่ยหลิงที่ย่นหัวคิ้วมองนางอย่างไม่สบายใจ

"คุณหนูเป็นอะไรหรือเจ้าคะบ่าวเห็นนั่งเหม่ออยู่ตั้งนานหรือว่าท่านคิดถึงเรื่องการหมั้นหมายของท่านกับองค์ชายสาม"

ซินเยว่ส่ายหน้า

"ไม่ใช่องค์ชายสามอะไรนั่นข้าไม่เคยสนใจอยู่แล้ว ข้าก็แค่เบื่ออยากออกไปข้างนอกบ้าง"

ซินเยว่จ้องบ่าวตัวน้อยของนางอย่างชั่งใจ ตั้งแต่มาอยู่ในร่างนี้ก็ผ่านไปหนึ่งเดือนแล้วนางถูกหยางหลันฮวาคอยตามหาเรื่องไม่เว้นวันนางช่างไม่รู้จักเบื่อเสียบ้างเลย ดีที่ซินเยว่ไม่ค่อยออกนอกเรือนหยาง หลันฮวาเลยหาเรื่องนางได้ไม่ถนัดนัก

ซินเยว่คิดว่านางคงจะต้องวางแผนหาทางออกไปจากที่นี่ ไม่อย่างนั้นได้อดตายแน่ๆ ตัวนางตอนนี้ผอมแห้งเหลือเกินแรงจะเดินแทบไม่มี "ฮุ่ยหลิงเจ้ามีอะไรก็ไปทำเถอะไม่ต้องเฝ้าข้าหรอกข้าขอนอนพักสักเดี๋ยว"

ซินเยว่มีเรื่องที่ต้องคิดให้รอบคอบก่อนที่นางจะลงมือทำอะไรบางอย่าง "เจ้าค่ะ"

ฮุ่ยหลิงรับคำแล้วจึงเดินปิดประตูออกไปเงียบๆ ซินเยว่ล้มตัวลงนอนคิดเรื่องที่จะเอาตัวรอดในวันพรุ่งนี้

ตอนเย็นหลังจากที่เซวี่ยฟังเฟยกลับมาจากการทำงานที่ร้านขายผ้าตระกูลหยาง

"ท่านแม่ท่านรักแม่ทัพหยางหรือไม่"

ซินเยว่ถามนางออกไปตรงๆ หลังจากที่นั่งเผชิญหน้ากับมารดา นางไม่เคยเรียกหยางจิ่งเทียนว่าท่านพ่อเพราะนางไม่ชอบใจที่บุรุษเห็นแก่ตัวผู้นั้นกระทำกับเซวี่ยฟังเฟยและหยางซินเยว่เเบบนี้ ถึงหยางซินเยว่จะไม่มีพลังปราณแต่ถึงอย่างไรนางก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา

แต่หยางจิ่งเทียนไม่เคยมาดูดำดูดีสองแม่ลูกทั้งๆ ที่แต่งเซวี่ยฟังเฟยมาเป็นฮูหยินเอก โลกเก่านางกำพร้าตั้งแต่ยังจำความไม่ได้ แต่โลกนี้นางมีมารดาที่รักและทำทุกอย่างเพื่อนางซินเยว่ไม่อยากให้ท่านแม่ที่นางพึ่งได้มาต้องเสียใจไปมากกว่านี้

"แม่ไม่รู้สึกอะไรกับเขาตั้งแต่เราสองแม่ลูกต้องมาอยู่ที่เรือนท้ายจวนแล้วล่ะ ในตอนนี้ทั้งชีวิตของแม่มีเพียงเยว่เอ๋อคนเดียว"

เซวี่ยฟังเฟยพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย ดวงตากลมโตคลอหน่วยไปด้วยน้ำใสกลิ้งไปมาใกล้หยาดหยดเต็มที นางไม่อยากให้ซินเยว่เห็นนางร้องไห้จึงยืนหันหลังให้บุตรสาว ใบหน้าหวานหม่นหมองอมทุกข์น่าเวทนายิ่ง

"ท่านแม่คิดอย่างไรถ้าหากข้าบอกว่าข้าอยากออกไปจากจวนตระกูลหยาง ออกไปจากที่นี่ไปอยู่ในที่ที่มีแค่เราแม่ลูกข้าจะดูแลท่านแม่เองเจ้าค่ะ"

เซวี่ยฟังเฟยหันกลับมามองบุตรสาวของนางอย่างเต็มตา นางลูบหัวบุตรสาวคนเดียวของนางอย่างแสนรักใคร่ "ไม่ว่าเรื่องใดแม่ก็ตามใจเยว่เอ๋อทั้งนั้น ตัวแม่สามารถอยู่ได้ทุกที่ต่อให้ลำบากมากกว่านี้แม่ก็ทนได้ขอให้มีลูกอยู่ด้วย"

เซวี่ยฟังเฟยกล่าวน้ำเสียงอ่อนโยนกับซินเยว่

"ไม่ได้นะเจ้าคะถ้าฮูหยินกับคุณหนูจะออกไปจากที่นี่จะขาดบ่าวไปได้อย่างไร ฮูหยินกับคุณหนูไปที่ใดบ่าวก็จะตามไปด้วย"

ฮุ่ยหลิงวิ่งพรวดพราดเข้ามาในห้องหลังจากได้ยินสองแม่ลูกคุยกัน ซินเยว่ได้แต่ส่ายหัวให้กับความโผงผางของนาง

"ใช่จะขาดเจ้าไปได้อย่างไรขนาดข้าคุยกับท่านแม่ยังต้องมีเจ้าเข้ามาร่วมวงด้วย"

พูดจบซินเยว่ก็หัวเราะน้อยๆ ตั้งแต่นางมาที่นี่ก็มีฮุ่ยหลิงคอยช่วยเหลืออยู่ข้างกายนางตลอด ซินเยว่มองนางเหมือนน้องสาวคนหนึ่งไม่เคยเห็นนางเป็นบ่าวเลยสักครั้ง

"คุณหนูท่านแกล้งข้า"

ฮุ่ยหลิงส่งค้อนให้ซินเยว่หนึ่งวง ท่าทางกระเง้ากระงอดของนางช่างดูน่ารักเรียกเสียงหัวเราะของสองแม่ลูกได้ป็นอย่างดี

"เอาล่ะๆ ไหนๆ เราก็ตกลงว่าจะไปจากที่นี่ลูกคิดว่าเราจะออกไปได้อย่างไร เราต้องวางแผนกันก่อนเพราะตอนนี้เราไม่มีเงินสักนิดเดียว สินเดิมที่ติดตัวแม่มาก็นำออกมาขายหมดแล้ว เหลือแค่แหวนหยกที่เป็นของที่ท่านปู่ของลูกให้แม่เก็บเอาไว้ก่อนที่ท่านจะจากไป แม่ไม่ได้ขายเพราะรู้สึกเสียดาย"

เซวี่ยฟังเฟยล้วงแหวนหยกออกมาจากอกเสื้อเเล้วยื่นให้ซินเยว่ดู 'เอ๊ะนี่มันแหวนที่ติดตัวเรามาตอนที่ถูกทิ้งไว้ที่บ้านเด็กกำพร้านี่นา' ซินเยว่หมุนแหวนในมือไปมามีตัวอักษรคำว่า'หยาง'สลักอยู่ด้านใน

"เรื่องนี้ข้าวางแผนไว้แล้วท่านแม่อย่าได้เป็นห่วงท่านแค่ทำตัวตามปกติเหมือนเช่นทุกวัน ข้าจะทำให้พวกเขาปฏิเสธไม่ให้เราออกจากตระกูลหยางไม่ได้เอง"

นางบอกมารดาแล้วหันมาหาบ่าวตัวน้อยที่นั่งทำตาแป๋วรอรับคำสั่งจากนาง

"ฮุ่ยหลิงเจ้ารู้วิธีออกไปด้านนอกจวนที่ไม่มีใครเห็นหรือไม่"