๑.๑ กรงสวาทมาเฟีย

๑

กรงสวาทมาเฟีย

สกายไฮท์ทาวเวอร์ มหานครนิวยอร์ก สหรัฐอเมริกา

ประตูลิฟต์ของตึกสูงระฟ้าซึ่งเป็นที่ตั้งของบริษัทผลิตอาวุธยุทโธปกรณ์ และอากาศยานยักษ์ใหญ่ในสหรัฐอเมริกา ถูกเปิดออกอย่างเป็นอัตโนมัติทันทีที่มันถูกนิ้วเรียวยาวของผู้เป็นเจ้าของตึกกดเรียก จากนั้นร่างสูงกำยำที่อยู่ในชุดสูทแบรนด์ดังหรูหราก็ก้าวเข้าไปยืนข้างในด้วยท่วงท่าสง่างาม แผ่รัศมีการเป็น ผู้ทรงอิทธิพลออกมาอย่างมากล้น จนดูเหมือนเขาสามารถสยบทุกอย่างบนโลกใบนี้ให้ศิโรราบได้ง่ายๆ แค่เพียงกระดิกนิ้วเท่านั้น!

เจ้าของร่างสูงสง่าพลิกข้อมือ และดูเวลาบนหน้าปัดของนาฬิการาคาแพง ซึ่งเข็มสั้นยาวชี้บอกเขาอย่างซื่อสัตย์เช่นเดียวกับพนักงานคนอื่นๆ ในตึกนี้ รวมถึงอีกหลายสิบตึกที่อยู่ภายใต้การควบรวมกิจการของบีเอเค ออโตบอตส์ ซิสเต็มส์

10.33 น.

นาฬิกาบอกเช่นนั้น ใช่...นี่เป็นเวลาที่สายมากเกินกว่าจะเป็น เวลาเข้างานปกติ หากเป็นพนักงานคนอื่นๆ คงไม่มีอภิสิทธิ์ใดๆ ที่จะมาทำงานเวลาไหนก็ได้ตามอำเภอใจเช่นนี้ แต่เป็นเพราะเขาคือเจ้าของอาณาจักรแห่งนี้และยังสามารถทำงานอยู่ที่ไหนก็ได้บนโลก ขอเพียงมีระบบการสื่อสารที่ดีเยี่ยมเท่านั้น อีกทั้งเมื่อวานเลขานุการหน้าห้องรายงานให้ทราบเรียบร้อยแล้วว่าเช้านี้ไม่มีนัดสำคัญอะไร ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะอ้อยอิ่งอยู่บนเตียงหนานุ่มเพราะ เขาใช้เวลาเกือบครึ่งค่อนคืนไปกับกิจกรรมผ่อนคลายสุดเร่าร้อน ซึ่งสิ้นเปลืองพลังงานไปมากพอสมควร

หลังจากที่ร่างสูงกำยำเข้าไปยืนในลิฟต์ได้ไม่กี่วินาที ประตูสองบานก็เคลื่อนที่เข้าหากันทันที แต่ทว่าเสียงหวานใสที่ดังขึ้นอย่างเร่งรีบ ทำให้คนที่อยู่ข้างในต้องกดปุ่มให้มันเปิดออกอีกครั้ง

“รอด้วยค่ะ รอด้วยค่ะ”

คิวเข้มที่อยู่เหนือดวงตานิ่งดุขมวดเข้าหากันเล็กน้อย เมื่อสาวน้อยรูปร่างอ้อนแอ้นวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในลิฟต์ เธอคงไม่รู้สินะว่าลิฟต์ตัวนี้เป็นลิฟต์ส่วนตัวของเขา

“ขอบคุณค่ะ...”

ฟ้าลดาเอ่ยขอบคุณความมีน้ำใจของเขา ก่อนจะอ้าปากค้างอย่างเหวอๆ ไปชั่วขณะเมื่อเห็นจังๆ ว่าบุรุษที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือ ‘ไบรอัน เคลย์ตัน’ สามีทางนิตินัยของเธอนั่นเอง!

เมื่อได้ยืนใกล้ๆ แบบนี้ก็รู้สึกทันทีว่าเขาหล่อเหลาคมคายมากขึ้นเป็นกอง ริมฝีปากหยักลึกนั้นบ่งบอกว่าเป็นคนที่รักแรงเกลียดแรง และเจ้าอารมณ์อยู่ไม่น้อย ตาสีฟ้าอมเทายังคงดูเย็นชา ยากแก่การคาดเดา แต่ก็ชวนมองจนแทบจะละสายตาไปไหนไม่ได้...

สาวน้อยวัยยี่สิบสองเกิดอาการเกร็ง สั่นเทิ้ม เสื้อผ้าที่ดูเนี๊ยบ เรียบหรู กลิ่นเสื้อผ้ารวมถึงกลิ่นกายสะอาดสะอ้านแต่เต็มไปด้วยความเป็นบุรุษแสนเข้มข้นของเขาทำเอาใจสั่นระรัวราวกับกลองรบเหมือนเช่นทุกครั้งที่ได้เผชิญ หน้ากันใกล้ๆ เช่นนี้

หัวใจของฟ้าลดาเต้นแรงโลดราวกับจะทะลุออกมานอกอกยามที่สบประสานสายตากับดวงตาสีฟ้าอมเทาที่ดูเย็นชาแต่เซ็กซี่ คล้ายกับว่าแค่เขายืนนิ่งๆ ก็มีผลต่อระบบการทำงานของทุกอวัยวะในร่างกายของเธออย่างรุนแรง โดยเฉพาะตรงท้องน้อยที่ดูเหมือนจะปั่นป่วนกว่าส่วนไหนๆ

“หน้าผมมีอะไรผิดปกติหรือเปล่าคุณผู้หญิง”

เสียงห้าวทุ้มน่าฟังของเขาดังขึ้นอย่างเป็นทางการ ทำให้ฟ้าลดาได้สติ ตายล่ะ! นี่เธอเผลอสำรวจเขานานขนาดนั้นเชียวรึ ดวงตากลมโตที่ประดับด้วยแพขนตาดำขลับงอนหนารีบกะพริบปริบๆ เพื่อกลบเกลื่อนอาการของตัวเอง

“ฉันขอโทษค่ะ”

“มาทำอะไร”

คิ้วเข้มดกหนาของเขาเลิกขึ้น ขณะมองเธออย่างสำรวจตรวจตราตั้ง แต่หัวจรดเท้า ก่อนจะมาหยุดมองที่ใบหน้าหวานใส มองนิ่งๆ แต่เจือไว้ด้วยความประหลาดใจและความโหยหาอย่างไม่ปิดบัง

“จะให้คุยในนี้เลยเหรอ...”

“คงไม่ได้หลงทางมาหรอกใช่ไหม”

“เปล่า... แต่ตั้งใจมาค่ะ” ฟ้าลดาตอบเบาแสนเบาทว่านั่นก็ฉะฉานที่สุดแล้วยามที่ต้องเผชิญหน้ากับผู้ชายแบบ...ไบรอัน เคลย์ตัน

“คงไม่ใช่เพราะคิดถึง?”

“ไม่ใช่...” สาวน้อยเชิดคางมนขึ้นเล็กน้อย “คุณก็รู้นี่ว่าฉันไม่เคยคิดแบบนั้น”

“อืม...” ไบรอันพยักหน้านิดๆ “รู้พอๆ กับที่รู้ว่าคุณไม่ซื่อสัตย์กับหัว ใจตัวเองนั่นแหละ”

ฟ้าลดารู้สึกอับอายจนแก้มแดงปลั่งเมื่อรู้สึกว่าตัวเองถูกจับไต๋ได้ มันคงเป็นคำโกหกที่ดูโง่เง่ามากในสายตาของเขาสินะ ไบรอันทำให้เธอรู้สึกว่าตัว เองเป็นเด็กเลี้ยงแกะ ในขณะที่เขาเปิดเผยและตรงไปตรงมากับความรู้สึกของตนเสมอ และเพราะอย่างนี้นี่เองเขาถึงได้ทะเลาะกับครอบครัวอย่างรุนแรง ถึงขนาดย้ายออกมาสร้างอาณาจักรของตัวเองเพียงลำพัง จากนั้นก็กลับบ้านแทบจะนับครั้งได้ตลอดช่วงสี่ปีที่ผ่านมา...

เมื่อคิดมาถึงตรงนั้น ฟ้าลดาก็หน้าเจื่อนไปเล็กน้อยหลังจากนึกถึงสาเหตุที่ทำให้เขาทะเลาะกับครอบครัว

“มีอะไรด่วนมากที่ทำให้คุณมาหาผมถึงนี่ได้ล่ะมิสซิสเคลย์ตัน” เขาเน้นคำสุดท้ายเป็นพิเศษ ก่อนที่ลิฟต์จะเปิดออกเพียงไม่กี่ถึงอึดใจ ฟ้าลดารู้สึกเคืองใจไม่น้อยที่เขาเรียกเธออย่างห่างเหินและเย็นชาเช่นนั้น แต่ยังไม่ทันได้ตอบโต้ลิฟต์ก็เปิดเสียก่อน

ร่างสูงสง่าผายมืออย่างให้เกียรติ สาวน้อยจึงต้องรีบก้าวออกจากลิฟต์ เธอค่อนข้างที่จะตะลึงเมื่อมายืนข้างนอกแล้วพบว่าเบื้องหน้าเยื้องไปด้านขวามือมีการตกแต่งอย่างโอ่อ่าหรูหราทุกตารางนิ้ว ตั้งแต่พื้นที่ปูพรมเนื้อดีไปยันจรดเพดานซึ่งประดับด้วยไฟสีสบายตา

พนักงานสาวน่าจะวัยไม่เกินสามสิบนั่งอยู่หลังโต๊ะหรูหราสมฐานะหน้าห้องของเจ้าของบริษัท ซึ่งฟ้าลดาคาดว่าผู้หญิงสวยสง่าคนนั้นน่าจะเป็นเลขานุการหน้าห้องของไบรอัน

หญิงสาวคนนั้นรีบลุกขึ้นมาจากโต๊ะและกล่าวทักทายกับผู้เป็นเจ้านาย

“อรุณสวัสดิ์ค่ะท่าน”

“นี่มิสซิสเคลย์ตัน เธอเป็นแขกของผม” ไบรอันเอ่ยแนะนำฟ้าลดากับเลขานุการหน้าห้องของตัวเอง ซึ่งดูเหมือนฝ่ายนั้นจะชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อที่ไบรอันใช้เรียก