ตอนที่ 2 (2)

“วันนัดไปร้านผมมารับนะครับ” ผกามาศพยักหน้ารับ แล้วลงจากรถ เมื่อชายหนุ่มเคลื่อนรถขับออกไปเธอก็ได้แต่มองตามไปอย่างครุ่นคิด บางทีเธอควรคุยเรื่องนี้กับปรินทร์ให้เขาปรับปรุงตัวเสียที เพราะดูเหมือนว่าตอนนี้เขาจะยังไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำว่าทำสิ่งที่ไม่ควรลงไป จะโทษเกณิกาก็ไม่ได้ฝ่ายนั่นเหมือนจะรู้กาลเทศะยอมเว้นระยะห่าง แต่เป็นคนของเธอนี่สิ ที่ไม่รู้เลยว่าอะไรควรไม่ควร

อยากให้เขาอย่าดึงเกณิกาเข้ามามีบทบาทในชีวิตส่วนตัวมากนัก หรือไม่ก็ให้น้อยลงกว่านี้หน่อย ไม่ใช่อะไรเอะอะก็พูดถึงแต่เกณิกา นั่นคือคำร้องขอจากว่าที่เจ้าสาวของปรินทร์ ชายหนุ่มฟังแล้วถึงกับนิ่งอึ้ง ไม่คิดว่าการที่ตัวเองกับเกณิกายังคงเป็นเพื่อนสนิทกันมันจะผิด แต่ผกามาศก็แย้งมาว่า

“ผึ้งไม่ได้ให้ปริ๊นซ์เลิกคบ แต่ไม่ใช่เอ่ยถึงตลอดเวลาแบบนี้ ปริ๊นซ์เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่เราเริ่มคบกัน ก่อนหน้านี่เราเป็นแค่แฟนกัน ผึ้งเข้าใจและไม่ถือสา แต่ตอนนี้เรากำลังจะแต่งงานกันใช้ชีวิตร่วมกัน แต่ปริ๊นซ์ กลับเอาแต่พูดถึงเกมตลอดเวลาเกือบจะทุกอิริยาบถ คงไม่มีผู้หญิงคนไหนชอบใจหรอกนะหากสามีของตัวเองเอาแต่พูดถึงผู้หญิงคนอื่น แม้ผู้หญิงคนนั้นจะเป็นแค่เพื่อนก็เถอะ หวังว่าปริ๊นซ์คงจะเข้าใจนะคะ”

ปรินทร์พยักหน้ารับแล้วขอตัวกลับโดยไม่ค้านอะไร

ชายหนุ่มต่อสายหาเกณิกานัดเธอออกมาปรึกษาปัญหาหัวใจ ไม่ใช่สิน่าจะปัญหาชีวิตหรือปัญหาครอบครัวอะไรทำนองนั้นมากกว่า ตอนแรกเกณิกาปฏิเสธเหมือนพักหลังๆ มานี้ที่ชอบบ่ายเบี่ยงไม่ยอมออกมาหาเหมือนที่ผ่านๆ มา แต่เมื่อปรินท์บอกว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับเธอด้วยเกณิกาจึงยอมตกลง

ปรินทร์นัดเจอที่ร้านกาแฟไม่ไกลจากหมู่บ้านที่เกณิกาอาศัยอยู่มากนัก ทันทีที่ปรินทร์เข้าไปนั่ง สั่งกาแฟมาดื่มแก้วหนึ่งเกณิกาก็เดินเข้ามาในร้าน

“มีอะไรว่ามา” ทันทีที่ก้นแตะเก้าอี้เกณิกาก็เข้าเรื่องทันที

“ไม่สั่งอะไรหน่อยเหรอ”

“ไม่อะ อิ่มแล้ว รีบคุยจะได้รีบกลับ”

“เฮ้ย อะไรวะ เดี๋ยวนี้ทำตัวห่างเหินนะเรา” ปรินทร์ต่อว่าอย่างไม่จริงจังพร้อมกับเอามือไปโยกศีรษะอีกฝ่ายอย่างที่เคยชอบทำ แต่เกณิกาก็ปัดออก

“ธรรมดาละ เรียนจบแล้วต่างคนต่างก็มีชีวิตเป็นของตัวเอง”

“แล้วความเป็นเพื่อนของเราล่ะ” ปรินทร์ถามอย่างรู้สึกน้อยใจเล็กๆ เมื่อรู้สึกว่าเกณิกาเริ่มให้ความสำคัญกับตัวเองน้อยลง

“ก็เหมือนเดิม แต่เราคงจะไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ เหมือนแต่ก่อนไม่ได้ แกมีครอบครัวมีลูกเมียและหน้าที่การงานที่จะต้องดูแล ส่วนฉันก็...ก็มีหน้าที่ของตัวเอง” เกณิกาเลือกที่จะไม่บอกเรื่องที่ตัวเองจะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ

“แสดงว่าจากนี้ชีวิตฉันก็คงจะมีแค่ลูกเมียและงานใช่ไหมเนี่ย”

“ใช้คำว่าส่วนใหญ่ดีกว่า เพื่อนน่ะพบได้แต่ต้องปะปราย จะมาใช้ชีวิตลั้นลากับเพื่อนเหมือนเมื่อก่อนก็คงจะไม่ได้ แกเข้าใจใช่ไหม” ปรินทร์ปรายตามองเพื่อนสนิทที่เทศนาสั่งสอนเขาแล้วถอนหายใจ

“ผึ้งก็บอกฉันมาคล้ายๆ นี้แหละเรื่องแก” เกณิกาเลิกคิ้วแล้วชี้มาที่ตัวเองอย่างสงสัยว่าผกามาศพูดถึงเธอเรื่องอะไร

“เขาบอกว่าฉันไม่ควรดึงเอาแกมามีบทบาทในชีวิตให้มากนัก...คืออย่างนี้ฉันชอบพูดถึงแกว่าเวลาไปโน้นมานี่กับเขาน่ะ ก็มันชินนี่หว่า” ปรินทร์บอกอย่างรู้สึกผิดและลำบากใจกลัวเกณิกาจะไม่พอใจที่ผกามาศพูดแบบนี้ แต่ดูเหมือนเขาจะคาดการผิด

“มันก็จริง ผู้หญิงน่ะเขาไม่ชอบให้คนที่เขารักพูดถึงหรือให้ความสำคัญผู้หญิงอื่นมากกว่าตัวเองหรอกนะ”

“พูดเหมือนกันเปะ แสดงว่าฉันผิดใช่ไหมเนี่ย”

“ใช่ เรายังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม แต่แกจะมาโทรเรียกให้ฉันไปหาไปโน้นมานี่ด้วยบ่อยๆ ก็คงไม่ได้ มันคงดูไม่ดีเท่าไหร่” แม้จะเจ็บปวดเจียนตายทุกครั้งที่พูดเรื่องนี้ออกไป แต่ในเมื่อปรินทร์เลือกแล้วเธอก็อยากจะให้ชายหนุ่มทำในสิ่งที่ถูกต้อง แม้จะรู้ว่าการมาพบพูดคุยกับเธอนั้นชายหนุ่มจะบริสุทธิ์ใจแต่ผกามาศนั้นคงคิดมากแน่นอน

“ขาดแกไปชีวิตฉันคงขาดรสชาติไปเยอะ” ปรินทร์บอกอย่างเซ็งๆ

“เราไม่ตายจากกันเสียหน่อย แค่เจอกันน้อยลงก็แค่นั้นเอง อะไรที่ทำให้คนที่เรารักสบายใจก็ทำๆ ไปเถอะ”

“ถ้าไม่ใช่แกพูด ฉันไม่เชื่อนะนี่” ว่าพลางยิ้มทะเล้น

เกณิกาหัวเราะน้อยๆ เธอควรดีใจใช่ไหมที่ปรินทร์ให้ความสำคัญกับเธอขนาดนี้ แต่ถึงอย่างนั้นก็คงไม่สำคัญพอที่จะเป็นอย่างอื่นนอกจากเพื่อน

“เรื่องที่จะพูดกับฉันมีแค่นี้ใช่ไหม” เกณิกาถามพร้อมกับทำท่าจะลุก เห็นแล้วปรินทร์ต้องรีบดึงมือบางเอาไว้

“อย่าเพิ่งไปสิคุยกันก่อน งานเลี้ยงส่งอาทิตย์หน้าแกจะไปไหม ไปด้วยกันสิ”

“ไป แต่จะไปคนเดียว ส่วนแกก็ไปกับผึ้งสิ” เกณิกาข่มใจแนะนำ

“คณะเขาก็เลี้ยงวันนั้นเหมือนกัน เลยว่าจะต่างคนต่างไปถือว่าเลี้ยงส่งความเป็นโสดด้วย” ปรินทร์บอกอย่างดี๋ด๋า

“เพื่อความสบายใจของผึ้ง เราไปเจอกันที่งานดีกว่านะ ไปละ” พูดจบเกณิกาก็ลุกขึ้นเดินออกจากร้าน ปล่อยให้ปรินทร์มองตามตาละห้อย บอกตัวเองไม่ถูกทำไมเขารู้สึกอาลัยอาวรณ์เกณิกาแปลกๆ เหมือนเพิ่งโดนคนรักบอกเลิก ทั้งที่แค่อีกฝ่ายบอกว่าจะไม่ได้เจอกันบ่อยเหมือนที่ผ่านมาเท่านั้นเอง สงสัยเขาจะเป็นโรคติดเพื่อนขั้นรุนแรง