บทที่ 18 จับหนอนบ่อนไส้

“ถ้าอยากรู้ ก็รอถามคุณเตมินทร์เอาเองละกัน” ก่อนหญิงสาวจะหันสายตาสั่นไหวไปยังพนักงานคนสุดท้ายที่เดินเข้าร้านมา สองเท้าของนารารีบวิ่งไปยังกระเป๋าของเธอ แล้วเบี่ยงตัวหลบเข้าไปในห้องพัก ก่อนเสียงเคาะประตูจะทำให้นาราสะดุ้งตัวโหยง กล้า ๆ กลัว ๆ ที่จะเปิดประตู ก่อนเสียงเรียกของวาสนาจะดังขึ้นมา

“นารา นารา” เมื่อได้ยินดังนั้น หญิงสาวจึงค่อย ๆ เดินไปเปิดประตู พบว่าวาสนายืนอยู่หน้าห้องด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก ก่อนสายตาของวาสนาจะเลื่อนไปเห็นกระเป๋าที่นาราเก็บไว้อย่างเรียบร้อย

“เก็บเสื้อผ้าทำไม” นาราหันไปยังกระเป๋าของตัวเองแล้วอ้ำอึ้งอีกครั้ง ก่อนจะแก้ตัวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“ฉันกะว่าวันหยุดครั้งหน้าจะออกไปค้างกับเพื่อนน่ะค่ะ ไม่มีอะไรหรอก” คำแก้ตัวของเธอไม่ทำให้วาสนาไม่สนใจมากนัก ด้วยท่าทางตระหนกของอีกฝ่าย ทำให้นารารู้สึกหวาดหวั่นอย่างบอกไม่ถูก

“เธอรีบเข้าไปข้างในเถอะ” วาสนาจับมือหญิงสาว แล้วลากเธอไปตามทางเดินด้วยความรีบร้อน

“ทำไมต้องเข้าไปข้างในด้วยคะ มีอะไรหรือเปล่า” สองเท้าของนาราเดินตามวาสนาไปแล้วเอ่ยถามด้วยความอยากรู้

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ตอนนี้คุณเตมินทร์เรียกสอบพนักงานทุกคน ไม่เว้นแม้แต่ฉันก็ต้องโดนเหมือนกัน และวันนี้ก็ไม่มีการเปิดร้านอะไรทั้งนั้น ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ตั้งแต่เปิดร้านมายังไม่เคยมีเหตุการณ์แบบนี้เลยสักครั้ง มันต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ ๆ” วาสนาพึมพำด้วยความกังวลใจ

เพียงเปิดประตูเข้าไปด้านในห้องลับขนาดใหญ่ หญิงสาวเบิกตากว้างเมื่อเห็นพนักงานจำนวนมากยืนเรียงแถว พร้อมด้วยการ์ดหลายคนคุมเชิงอยู่ไม่ห่างไปไหน บรรยากาศในตอนนี้ทำให้หญิงสาวรู้สึกขนลุกขึ้นมาด้วยความหวาดหวั่น ก่อนจะเลื่อนสายตาไปยังด้านหน้าแล้วพบกับเตมินทร์ ชายหนุ่มร่างสูงในชุดสีดำทอดสายตามายังพนักงานทุกคนด้วยใบหน้าเคร่งขรึม และนั่นทำให้มือน้อย ๆ ของนาราเริ่มสั่นไม่เป็นจังหวะ เธอรีบก้มหน้าลงในทันที ก่อนเสียงของเตมินทร์จะพูดบางอย่างออกมา

“ใครเป็นคนถ่ายรูปบรรยากาศในร้าน ตอนที่ลูกค้ากำลังสนุกอยู่สารเสพติดส่งให้ตำรวจ วาสนาบอกพวกคุณแล้วไม่ใช่เหรอว่ากฎของร้านเราเป็นแบบไหน หน้าที่ของพนักงานคือมองข้ามเรื่องพวกนั้น แล้วตั้งใจทำงานของตัวเองให้ดีที่สุด แล้วภาพที่ลูกค้ามั่วสารเสพติดมันถูกส่งไปยังตำรวจได้ยังไง” เตมิ­นทร์ พูดด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง ทำให้พนักงานที่อยู่ในนั้นต่างมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ก่อนเสียงของเตมินทร์จะทำให้ทุกอย่างในนั้นนิ่งเงียบอีกครั้ง

“รู้ใช่ไหม ว่าถ้าผมจับได้ว่าใครเป็นคนทำ โทษจะเป็นยังไง” เขาพูดพร้อมกับวางปืนลงบนโต๊ะ ทำให้พนักงานทั้งหมดนิ่งเงียบด้วยความหวาดกลัว

“ผมต้องการสอบพวกคุณทีละคนด้วยตัวเอง” หลังจากพูดจบ เตมินทร์ก็เบี่ยงตัวเข้าไปในห้องมืดที่มีฉากกั้น ก่อนพนักงานคนแรกจะถูกแดนเทพนำตัวเข้าไปให้เตมินทร์สอบ ภายในห้องลับมีเพียงความเงียบและแสงไฟสลัว ๆ หญิงสาวยืนมองพนักงานคนอื่น ที่เข้าไปแล้วถูกปล่อยออกมาทีละคน ก่อนจะถึงคิวเธออีกเพียงไม่กี่คนเท่านั้น หัวใจของนาราเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ สายตาสั่นไหวเลื่อนไปมาอย่างใช้ความคิด เม็ดเหงื่อมากมายผุดขึ้นบนใบหน้า เปียกซกราวกับเพิ่งตกน้ำ ก่อนเธอจะยกมือขึ้นปาดมันออกช้า ๆ

“ฉันยังไม่ได้บอกลาพี่ทินเลย มันจะจบแบบนี้ไม่ได้ ยังไงฉันก็ต้องหนีออกจากที่นี่ ก่อนทุกอย่างจะสายไป” เมื่อนึกได้ดังนั้น สายตาของหญิงสาว จึงหันไปยังประตูที่มีการ์ดสองคนเฝ้าอยู่ ก่อนจะกลืนน้ำลายอึกใหญ่ เพื่อหาจังหวะในการหลบหนี.

“คนต่อไปครับ” แดนเทพพูดขึ้น อีกเพียงไม่กี่คนก็จะถึงคิวของเธอ นารากำมือแน่นพลันเบี่ยงตัวเดินออกจากแถว

“จะไปไหน” วาสนาดึงตัวลูกน้องแล้วกระซิบถาม ก่อนนาราจะตัวสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว แล้วตอบส่ง ๆ ด้วยท่าทางรีบร้อน

“ฉันอยากเข้าห้องน้ำ” นาราสะบัดมือของวาสนาออก แล้วมุ่งตรงไปยังการ์ดสองคนที่ยืนเฝ้าประตูด้วยท่าทางรีบร้อน

“ฉันอยากเข้าห้องน้ำ ฉันขอไปเข้าห้องน้ำก่อนได้ไหม” เธอพูดด้วยท่าทางน่าเห็นใจ ก่อนจะหันกลับมายังแดนเทพเป็นระยะด้วยความหวาดหวั่น

“จะเข้าห้องน้ำตอนนี้เหรอ” การ์ดคนหนึ่งขมวดคิ้ว ก่อนนาราจะยิ้มกว้างแล้วพยักหน้าขึ้นลงอย่างมีความหวัง

“ฉันอยากเข้าห้องน้ำมาก ๆ หากคุณไม่อนุญาต ฉันคงต้องราดตรงนี้” สิ้นเสียงของนาราเท่านั้น การ์ดที่ผ่านการอบรมฝึกซ้อมมาอย่างดี ตัดสินใจลากหญิงสาวตรงไปยังแดนเทพทันทีไม่รอช้า

“คุณแดนเทพครับ ผู้หญิงคนนี้ทำตัวมีพิรุธต้องการหลบหนี” ท่ามกลางสายตาของพนักงานคนอื่น ๆ ที่จับจ้องมองมายังนาราเป็นจุดเดียว

“ไม่จริงค่ะ ฉันแค่ปวดท้องเข้าห้องน้ำ ฉันไม่ได้คิดหลบหนี” นาราปฏิเสธ ก่อนแดนเทพจะสังเกตเห็นเหงื่อบนใบหน้าของหญิงสาวที่มีมากกว่าคนอื่น ๆ แล้วจับจ้องมองตรงมายังนาราอย่างมีความหมาย

“งั้นคุณ ก็เข้าไปหาคุณเตมินทร์เป็นรายต่อไป อดทนอีกหน่อยละกัน ถ้าคุณเตมินทร์สอบเสร็จ คุณก็ออกไปทำหน้าที่ได้ตามปกติ” ว่าแล้วแดนเทพก็ดึงเอาหญิงสาวเดินเข้าไปหลังฉากกั้นทันทีไม่รอช้า พร้อมหัวใจเต้นรัวของนาราจะสั่นไหวขึ้นมาอีกครั้ง

เพียงสายตาของเตมินทร์ที่นั่งอยู่บนโซฟาขนาดเล็ก ทอดมองตรงมายังนาราครู่หนึ่ง ใบหน้าแสนคุ้นตาของอีกฝ่ายทำให้คิ้วสองข้างขมวดคิ้วติดกันอย่างไม่ต้องบังคับ ก่อนค่อย ๆ หรี่ตาแล้วขยับท่านั่งเล็กน้อย จับจ้องมองเธออย่างใช้ความคิด

“เธอ..” ชายหนุ่มชี้มือมายังใบหน้าสวยของอีกฝ่าย ก่อนนาราจะก้มหน้าลงเล็กน้อย พร้อมหัวใจสั่นไหวไม่เป็นจังหวะด้วยความหวาดกลัว

“แดนเทพ” เตมินทร์หันไปยังคนสนิทของเขา ก่อนอีกฝ่ายจะน้อมกายลงเล็กน้อย

“ครับคุณเตมินทร์”