ม่านพรางใจ (ชุดวิจิตรประภา 6)

บทนำ

บนเตียงนอนขนาดคิงไซส์ที่ถูกปูด้วยผ้าสีเทาทับด้วยผ้าห่มนวมผืนหนาคลุมร่างกายเปลือยเปล่าของหญิงสาวเอาไว้ เครื่องปรับอากาศทำงานอยู่ตลอดเวลาโดยไม่ไปรบกวนการนอนของคนที่กำลังอยู่ในห้วงนิทรา ม่านผืนหนาปิดกั้นแสงจากภายนอกไม่ให้ลอดเข้ามาได้ทั้งที่ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายสองซึ่งเป็นช่วงที่ดวงอาทิตย์กำลังส่องแสงแรงกล้าจนแทบเผาไหม้ผู้คน

ห้องนอนขนาดใหญ่ถูกจัดอย่างเป็นระเบียบโดยนักออกแบบและตกแต่งภายในเน้นสีขาวเทาตามความชอบของผู้อาศัยเป็นหลัก เสียงน้ำไหลดังขึ้นรบกวนการนอนของหญิงสาวบนเตียงจนขมวดคิ้วก่อนพลิกตัวมาอีกทางยกผ้าห่มขึ้นปิดทั่วศีรษะก่อนจะสัมผัสได้ถึงอากาศที่เย็นกว่าปกติ

มือเล็กค่อยลูบแขนตนเองก่อนจะพบว่าเนื้อตัวที่เคยมีเสื้อผ้าครบชิ้นตอนนี้กลับว่างเปล่า ดวงตากลมโตลืมขึ้นทันทีแล้วค่อยโผล่ศีรษะออกมาจากผ้าห่มเพื่อสำรวจว่าตอนนี้ตนเองอยู่ที่ใดแล้วก็พบกับสิ่งไม่คาดฝันคือห้องแห่งนี้ไม่ใช่ห้องนอนของเธอ

ร่างบางรีบยันกายขึ้นนั่งใช้ผ้าห่มคลุมตนเองพลางกวาดสายตาไปยังพื้นพรมที่เพียงแค่ใช้สายตามองก็รับรู้ได้ว่ามันนุ่มมากแค่ไหนแต่นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาสำรวจห้องเธอต้องรีบออกจากไปตรงนี้ก่อน ทว่าปัญหาคือจะใส่ชุดอะไรไปเพราะบนพื้นหรือรอบห้องไม่มีผ้าที่สามารถคลุมกายได้เลย

คิดพลางยีศีรษะจนกลุ่มผมยาวฟูไม่เป็นทรง หล่อนพยายามจะลุกเพื่อหาเสื้อผ้าใส่แต่แล้วความเจ็บที่บริเวณกึ่งกลางลำตัวก็พุ่งขึ้นมาจนไม่สามารถลุกไปไหนได้ เธอเบิกตากว้างเมื่อรับรู้ถึงความผิดปกติ การที่ผู้หญิงซึ่งมานอนห้องของคนอื่นด้วยเนื้อตัวเปล่าเปลือยทั้งยังเจ็บบริเวณจุดซ่อนเร้น..

หรือว่าเธอจะ..

“ไม่จริง”ส่ายศีรษะด้วยใบหน้าไร้สีเลือด หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ พยายามกล่อมตัวเองทั้งที่จำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้ด้วยซ้ำและก่อนจะได้นึกเรื่องราวที่เกิดขึ้นเสียงน้ำก็หยุดลงพร้อมการปรากฏกายของชายหนุ่มร่างสูงและใบหน้ายิ้มแย้มแสนหวานที่กระชากใจสาวได้ทั่วมหาวิทยาลัย

แต่สำหรับเธอมันคือรอยยิ้มของปีศาจที่กำลังหลอกหล่อเหยื่อ

“ตื่นแล้วเหรอคะคนดี” ผู้ชายคนนั้นเดินเข้ามาหาทั้งที่มีเพียงผ้าเช็ดตัวพันด้านล่างกันอุจาดตาเอาไว้ หยดน้ำเกาะทั่วร่างกายแต่ดูเหมือนเจ้าของห้องจะไม่สนใจเพราะเขากำลังเดินมาที่เตียงก่อนจะนั่งลงตรงหน้าหญิงสาวที่กำลังเม้มปากแน่นอย่างระงับอารมณ์

“ทำแบบนี้ทำไม” ถามเสียงเครือพยายามห้ามน้ำตาไม่ให้ไหลลงมาก่อนจะรีบปัดมือหนาซึ่งกำลังจะยื่นมาจับใบหน้าของหล่อนออกอย่างแรงจนชายหนุ่มหันมามองด้วยแววตาคมดุทว่าริมฝีปากกลับเหยียดยิ้ม

“อย่าพูดเหมือนเป็นคนอื่นคนไกลกันสิ เราคนคุ้นเคยกันแท้ๆ” มือหนาเปลี่ยนเป็นลูบไล้บนไหล่เนียนที่โผล่พ้นผ้าห่มผืนหนาก่อนที่ร่างเล็กจะกัดฟันแน่นยกมือขึ้นตบใบหน้าคมอย่างแรงด้วยอารมณ์โกรธที่ปะทุขึ้นมา

น้ำใสคลอเต็มเบ้ายามมองคนตรงหน้าที่ไม่ได้มีท่าทีสำนึกผิดเลยสักนิดว่าทำอะไรกับเธอ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นในเมื่อร่างกายบอกทุกอย่างจนมือเล็กที่กอดผ้าห่มเอาไว้กำแน่นด้วยความเสียใจ

เขาคือรักแรก..

และเขาคือรักที่ไม่อาจเอื้อมได้

เพราะผู้ชายคนนี้เป็นว่าที่พี่เขยของเธอ

“มือหนักไม่เบานะ ที่จริงพี่ก็อยากลงโทษหนูเหมือนกันนะคะที่ตบหน้าพี่แบบนี้ แต่พอคิดดูแล้วว่าเมื่อคืนพี่เองก็รังแกหนูไปเยอะเหมือนกัน” หน้ากว่าครึ่งซีกขึ้นสีแดงเป็นรูปรอยมือมันเจ็บจนเขารู้สึกชาแต่ก็หันมามองใบหน้าหวานพลางอมยิ้มไม่ถือสากับสิ่งที่หล่อนทำ

“อย่ามาเรียกฉันแบบนั้นนะ” ย้ำหนักแน่นเพราะรู้สึกว่าสรรพนามแทนตัวของเขาช่างทำราวกับเธอเป็นอีหนูของเสี่ย ไม่ชอบเลยสักนิด

ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปกี่ปีผู้ชายคนนี้ก็ยังเหมือนเดิม เล่นกับความรู้สึกคนอื่นโดยไม่สนใจสักนิดว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกเช่นไร

“ถ้าไม่อยากให้เรียกแบบนั้น ต่อไปนี้เธอต้องเรียกฉันว่าพี่รบ ทั้งต่อหน้าและลับหลังทุกคน ไหนเรียกสิ พี่รบ” ไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดลอยเขารีบคว้ามันไว้พร้อมจ้องที่ดวงตากลมโตซึ่งวาววับราวต้องการจับผู้ชายคนนี้ฉีกเป็นชิ้นๆ

“ไม่” ปฏิเสธทันทีอย่างไม่ไตร่ตรอง

“อ่า ไม่อย่างนั้นเหรอ” เจ้าของห้องยิ้มมุมปากก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงจนร่างหนาปรากฏแก่สายตาหล่อนอีกครั้งจนต้องเมินหนี อดยอมรับไม่ได้ว่ารูปร่างเขาดีราวนายแบบจนเผลอใจเต้นไปกับสิ่งยั่วยวนทว่าต้องรีบตัดความรู้สึกนั้นออกไป

ถึงอย่างไรเขาก็เป็นพี่เขยที่พี่สาวของเธอรักหมดหัวใจ

“ถ้าอย่างนั้นฟังเสียงนี้หน่อยไหม” เขากลับมาอีกครั้งพร้อมโทรศัพท์อยู่ในมือ แววตาคมเจ้าเล่ห์จนเริ่มไม่ไว้ใจกับเหตุการณ์ตรงหน้า จะลุกขึ้นไปเพื่อยื้อแย่งก็ไม่ได้เพราะร่างกายไม่มีชุดปกปิดทำได้เพียงมองด้วยความเจ็บใจว่าชายหนุ่มกำลังจะเล่นตลกอะไรกับเธอ

“อ่ะ จะ เจ็บ อือ” เสียงครางที่คุ้นเคยทำเอาดวงตากลมเบิกกว้างขึ้นแล้วส่ายศีรษะไปมาราวรับไม่ได้ต่างจากใบหน้าคมที่เหยียดยิ้มสมใจ

“ไม่จริง” เอ่ยขึ้นเบาจนแทบไม่ได้ยินเสียงทำเอาร่างสูงต้องเดินมานั่งลงบนเตียงที่เดิมแล้วเปิดให้ฟังอีกครั้งจนหล่อนรีบปิดหูพลางส่ายศีรษะจนเส้นผมปลิวกระจายพลางหลับตาแน่นไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น ไม่อยากแม้แต่จะรู้ว่าเสียงครางที่ได้ยินเป็นเสียงของตนเอง

“ถ้าเธอไม่อยากให้พ่อแม่และพี่สาวสุดที่รักของเธอรู้เรื่องระหว่างเรา ต่อจากนี้ไปต้องทำตามคำสั่งของฉันทุกอย่าง!”

หยาดน้ำใสไหลลงมาช้าๆ ในขณะที่สองดวงตาสบกันก่อนเธอจะเสหลบพลางปาดน้ำตาออกทันที มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้อย่างไร ทั้งที่พยายามอยู่ห่างจากเขาและขีดสถานะไว้อย่างชัดเจนแต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่เป็นผลเลยเพราะสุดท้ายเขาก็กลับเข้ามาในชีวิตและข้ามผ่านเส้นที่หล่อนกั้นเอาไว้

ผู้ชายที่เธอแสนเกลียดแต่ก็อยู่ในใจไม่เคยลืมได้ลง