บทนำ

ตอนที่1 บทนำ

 ณ บ้านเติมฝัน

 สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้มีเด็กกำพร้ามากมายที่ถูกทิ้งไว้ หนึ่งในนั้นคือ ‘ตะวันฉาย’ เด็กน้อยวัยสิบขวบที่ตั้งแต่จำความได้เธอก็อาศัยอยู่ที่นี่แล้ว 

 ท่ามกลางเด็กมากมายตะวันฉายเป็นคนที่ดูหน้าตาน่ารัก ปากนิดจมูกหน่อย ผิวพรรณดีกว่าเด็กคนอื่น ๆ ทุก ๆ เดือน เด็กบางคนจะมีครอบครัวใจดีมารับอุปการะได้มีชีวิตที่สดใสมากกว่าเดิม เด็กน้อยอย่างตะวันฉายเองก็หวังว่าจะได้เจอคนที่ใจบุญ รักเธอและรับอุปการะเธอเช่นเดียวกัน

 “ตะวัน” เสียงคุณแม่ปราณีคนที่ดูแลเด็กทุกคนที่นี่ร้องเรียก

 เด็กน้อยที่เอาแต่นั่งเหม่อมองแต่ท้องฟ้า ทุก ๆ วันตะวันฉายชอบมานั่งเล่นที่แห่งนี้แล้วเอาแต่มองท้องฟ้าอยู่ตลอด เธอรู้สึกอิจฉาดวงอาทิตย์ที่ได้

 เฉิดฉายบนท้องนภา ใคร ๆ ต่างให้ความสำคัญ ไม่เหมือนเธอ ตะวันฉาย ที่ไม่มีใครต้องการ 

 "ค่ะ คุณแม่ปราณี" เสียงหวานตอบกลับด้วยรอยยิ้ม เธอเป็นคน

 ว่านอนสอนง่ายใคร ๆ ที่นี่ก็รักเอ็นดู แต่ทว่าทำไมกันนะถึงไม่มีใครสักคนมารับอุปการะเธอเลย 

 "มานั่งทำอะไรตรงนี้อีกแล้ว มานี่มา แม่มีคนจะแนะนำให้รู้จัก"

 "ใครคะ"

 "อืม สิ่งที่หนูหวังมาตลอดไงจ๊ะ" เด็กน้อยยิ้มหน้าบาน ในที่สุดสิ่งที่เธออ้อนวอนวันนี้ก็เป็นจริง เธอจะมีครอบครัวแล้ว 

 "ดีใจมากเลยสิ ไปล้างหน้าล้างตาก่อนเข้าไปด้วยละ ดูสิ เล่นมาเปื้อนหมดแล้ว" เด็กน้อยรีบพยักหน้าก่อนจะวิ่งไปล้างหน้าล้างตาตามที่

 คุณแม่ปราณีบอก แค่คิดว่าจะมีคนมารับอุปการะเธอ โลกทั้งใบของ

 ตะวันฉายก็สดใสอีกครั้ง 

 แต่สิ่งที่เธอคิดคาดหวังไว้มันกลับพังทลายลงตั้งแต่ได้ก้าวเท้ามาเหยียบที่บ้านหลังนี้ จริงอยู่ที่คุณพ่อคุณแม่บุญธรรมต่างรักและดูแลเธอเหมือนลูกสาวคนหนึ่ง 

 แต่ 'พายุภัค' ปีศาจในคราบของมนุษย์ ลูกชายคนเดียวของบ้านกลั่นแกล้งเธอมาตั้งแต่วันเเรกที่ก้าวเข้ามาจนถึงวันนี้ เขาก็ยังรังแกเธอ

 แววตาเศร้าสลดหางตามีหยดน้ำใส ๆ ไหลออกมาเมื่อตอนนี้ร่างกายหญิงสาวในวัยยี่สิบเอ็ดปีนอนแน่นิ่งมีเพียงเขาที่ทาบทับกายบางอรชรของตะวันฉายไว้ ริมฝีปากหนาหยักได้รูปซุกไซ้ตามซอกคอระหงอย่างสนุกสนาน เธออยากขัดขืนแต่มันยากเกินกว่าจะทำได้ 

 "อึก ฮื่อออ คุณพายุ! ตะวันขอร้องอย่าทำอะไรตะวันเลยนะคะ"

 "เงียบ ฉันอนุญาตให้เธอพูดหรือตะวันฉาย!" เสียงเข้มพูดจาดุดันจนเธอสะดุ้ง หญิงสาวกำมือแน่นเมื่อพายุภัคเริ่มปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาของเธออย่างช้า ๆ เขามองหญิงสาวอย่างหื่นกระหาย ยิ่งนึกถึงเวลามีพวกผู้ชายเข้าหาเธอ เขายิ่งไม่พอใจ เนินอกอวบอัดเผยออกมาให้เห็น พายุภัคยิ้มพอใจเมื่อสิ่งตรงหน้ามันช่างสวยงามยิ่งนัก เขาดึงเสื้อเธอออกก่อนจะซุกหน้าลงไปจูบเนินอกของหญิงสาว 

 "เธอกลัวฉันหรือตะวัน!" น้ำเสียงเย็นชาจ้องใบหน้าหญิงสาวที่ตอนนี้สั่นไม่ต่างจากลูกนก เธอหลบสายตาไม่กล้าแม้แต่จะมองตาชายหนุ่ม 

 ในเมื่อเธอไม่ตอบ พายุภัคก็ยักไหล่ก่อนจะค่อย ๆ โน้มหน้าลงไปข้าง ๆ ใบหูขวาของหญิงสาวแล้วขบกัดเม้นมัน ลิ้นสากเลียวนไปวนมาจนตะวันฉายดิ้นขัดขืน 

 "ม่ายยยยยยย! อย่าทำอะไรตะวันนะ!" เสียงร้องลั่นออกมาก่อนเธอจะดีดตัวลุกขึ้น 

 "เป็นอะไรพี่ตะวัน ฝันร้ายหรือจ๊ะแล้วนี่พี่ดีขึ้นรึยัง" เสียงใบตอง หลานคุณป้าอ่อนแม่บ้านคนเก่าคนแก่ที่บ้านหลังนี้ดังขึ้น 

 "ใบตองพี่ขอโทษจ้ะพอดีพี่ฝันร้าย แล้วนี่พี่มาอยู่ที่ห้องได้ยังไงในเมื่อตอนแรกพี่อยู่ที่สระน้ำ!" เธอถามอย่างมึนงง

 "นี่พี่ลืมแล้วหรือจ๊ะ ก็พี่ตะวันจมน้ำตกดึกก็ไข้ขึ้นจนทุกคนเป็นห่วง คุณหญิงให้คุณหมอธิติมาดูอาการพี่ด้วย" 

 เมื่อตะวันนึกย้อนกลับไปเธอก็หน้าเสียขึ้นมา เพราะเขาแกล้งเธอจนไม่สบาย

 "นี่นะ คุณชายดูหน้าซีดไปเลยที่เห็นพี่ไม่ได้สติ"

 "คุณชาย?" หญิงสาวคิ้วขมวดขึ้นเล็กน้อย 

 "ใช่แล้วจ้ะ คุณชายดูเป็นห่วงพี่มากเลยนะ ใบตองได้ยินป้าอ่อนพูดว่าอีกไม่นานคุณหญิงจะจัดงานแต่งงานให้พี่กับคุณชาย ต่อไปพี่ก็จะขึ้นเป็นคุณผู้หญิง ฉันละดีใจแทนพี่จัง" 

 ตะวันฉายยิ้มแห้งให้หญิงสาว ดีใจอย่างนั้นหรือ?