ตอนที่​ 2

ตอนที่​ 2

​

วันนี้เป็นวันดีข้าเลยจะไปเที่ยวเล่นแต่วันนี้จู่ๆท่านพ่อก็เรียกหาข้าวแต่เช้าข้าก็งงว่าท่านพ่อเรียกหาข้าทำไมข้าเลยไปตามคำสั่งของท่านพ่อ​ แต่เมื่อข้ามาที่ ห้องโถงที่มีแขกเข้ามามากมายข้าเดินเข้าไปอย่างงงๆมีท่านพี่ที่นั่งหน้าเครียดอยู่ที่โต๊ะข้างๆท่านพ่อ

"คารวะท่านพ่อเรียกข้ามามีธุระอันใดหรือ"

"เจ้าแม่กาลีเจ้ามาก็ดี คุณชายหยินหยาง พาผู้ใหญ่มาสู่ขอเจ้า"

"ห่ะ ท่านพ่อกล่าวว่าอันใดนะถ้ายังไม่อยากที่จะออกเรือนข้าไม่ยอมท่านพ่อ"

"เจ้าถึงวัยออกเรือแล้ว มีคนมาสู่ขอเจ้าพ่อก็ยินดีจะต่างออกไปเพราะคงสบายใจกว่า"

"แต่ว่าท่านพ่อ"

"ตกลงตามนี้เจ้าออกเรือนตามที่พ่อบอกเถอะ"

"แต่ว่า.."

"อวี้หลิง ทำตามท่านพ่อบอกเถอะเชื่อพี่เถอะ"

"ข้า.."

"ทำตามที่ท่านพ่อบอก"

"เจ้าค่ะ"

ในชีวิตของข้าท่านพ่อคือสิ่งสำคัญที่สุดในการทำอะไรก็ยอมทำให้ทุกอย่างท่านพ่อคอยดูแลข้า เลี้ยงข้ามาตั้งแต่เด็กข้าก็จะตอบบุญแทนคุณท่านถ้าข้าจะอยู่กับท่านพ่อตลอดไปตอบแทนบุญคุณ​ท่านพ่อเช่นนี้แม้จะผ่านไปนานเท่าใดก็ตาม​ ผ่านมาไม่กี่เดือนสกุลมู่ก็มีงานรื่นเริงอันใหญ่โตงานแต่งงานของข้าผู้เป็นบุตรสาวของท่านพ่อผู้ซึ่งเป็นหมออัจฉริยะที่เก่งกาจที่สุดรักษาได้ทุกโรคเป็นหมอเทวดาที่ทุกๆคนนับถือ แต่ข้าไม่คิดว่าท่านพ่อจะเชิญอดีตแม่ทัพใหญ่ไป๋อวี้มาด้วย

​

"บ่าวสาวคำนับฟ้าดิน"

"บ่าวสาวคำนับบิดามารดา"

"บ่าวสาวคำนับกันและกัน"

"เสร็จพิธี เข้าหอได้"

เวลาของข้ากำลังมาถึงการเข้าหอของสตรีที่พึ่งแต่งงานก็มีเพียงอย่างเดียว

ถ้าต้องใช้ชีวิตอยู่กับเจ้าซื่อบื้อนะต่อจากนี้สินะถ้าทำได้เพียงเข้าห้องหอตามคำสั่งของแม่สื่อที่เตรียมการไว้ทุกอย่างแล้วข้านั่งรอเพื่อให้เจ้าบ่าวมาเปิดผ้าคลุมหน้าออกค่านั่งรออยู่ 2 ชั่วยามเจ้าบ่าวก็เดินเข้ามาภายในห้องขอที่จัดเตรียมเอาไว้

"ข้ามาแล้วเจ้ารอข้านานมากหรือไม่"

"เจ้าเปิดผ้าคลุมของข้าออกเถอะ"

"ได้สิได้"

หลังจากเปิดผ้าคลุมออกข้าได้มองเห็นหน้าของสามีของข้าข้าก็เลยรู้ว่าเขาผู้นั้นก็คือคนที่ข้าวิ่งชนในครั้งนั้น รอยยิ้มของสามีที่เพิ่งแต่งงานของข้าแย้มยิ้มออกมาอย่างสดใสถ้าเกิดเขาเป็นสามีที่ดีของข้าได้ข้าก็พร้อมที่จะยืนอยู่เคียงข้างของเขาไม่ห่างไปไหน

"ท่านคงเหนื่อยมากแล้วท่านพักผ่อนเสียเถิด"

หลังจากผ่านค่ำคืนอันแสนหอมหวานของเจ้าบ่าวเจ้าสาว วันเวลาก็ล่วงเลยถึงช่วงเช้าเสียแล้ว​ วันนี้ข้าก็เดินทางไปคารวะแม่สามีที่เรียนใหญ่​ แม้วันนี้ข้าอาจจะดูก็กล้าๆ กลัวๆไปเสียบ้าง​ แต่ข้าก็พยายามทำมันให้ดีที่สุด​ เมื่อมาถึงแม่สามีจับจ้องมาที่ข้าด้วยสายตาเรียบเฉยทำเอาข้ารู้สึกเกร็งขึ้นมาเพราะตั้งแต่เด็กจนโตนั้นข้าไม่เคยทำเรื่องราวที่สตรีควรทำเลยแม้แต่น้อยบัดนี้ได้แต่งงานเป็นลูกสะใภ้ผู้อื่นรู้สึกแปลกจริงๆเสียด้วย

"คารวะท่านแม่ ท่านแม่สบายดีหรือไม่"

"ทำไมข้าถึงจะไม่สบาย​ เจ้าเป็นสะใภ้วันเดียวเจ้าก็ทำตัวยิ่งใหญ่อาจหาญตื่นช้ากว่าข้า​ มาคารวะข้าสาย​เช่นนี้ได้อย่าไร​ เจ้าดูลูกสะใภ้คนอื่นสิพี่สะใภ้ใหญ่​ น้องสะใภ้​เจ้าสิมาคารวะข้าก่อนเจ้าเสียอีก ไม่เหมือนเจ้าทำตัวลอยชายไปวันๆ เป็นสะใภ้ก็ต้องทำตามกฎธรรมเนียมปฏิบัติ ทำตัวเหมือนไม่ได้รับการอบรมสั่งสอนจากบิดามารดา เช่นนั้นยังจะกล้าแต่งงานออกมาอีก"

"ขออภัยท่านแม่​ นางเพิ่งแต่งงานมาใหม่ไม่รู้กำหนดธรรมเนียมของท่านแม่ ลูกขออภัยแทนนางด้วยนะขอรับ ต่อไปท่านแม่ก็ควรชี้แนะนางนะขอรับ"

"เรื่องนี้จะให้ข้าผู้เป็นมารดาเจ้า สั่งสอนนางอย่างนั้นหรือ ข้าไม่ชอบนางเอาเสียเลย เจ้าหาภรรยาก็ควรหาสตรีที่มีคนทำมากกว่านี้ไม่ได้หรือไร"

"พี่สะใภ้พึ่งแต่งงานมาใหม่​ นางยังไม่รู้ขนบธรรมเนียมอะไรนะเจ้าคะท่านแม่​ ท่านแม่ให้อภัยให้นางเสียเถิดตัวข้าที่แต่งงานมาได้ 2 ปีอยู่กับคุณชายรองผู้เป็นสามีของข้ามา​ ตอนแรกๆท่านแม่ก็ไม่ชอบข้าพออยู่กันนานๆท่านแม่ก็ชอบข้าท่านแม่ให้อภัยพี่สะใภ้เถอะนะเจ้าค่ะ"

"พอได้แล้ว เจ้านี้นะสะใภ้รอง เจ้ามานี้เจ้ามาดื่มชากับแม่ดีกว่าส่วนเจ้าคนแซ่มู่เจ้าออกไปเถอะไป"

"เจ้าค่ะ​ ท่านแม่"

นี่คงจะเป็นศึกแรกที่ต้องเผชิญสินะ แม่สามีผู้เกลียดชัง ลูกสะใภ้คนนี้ ย่อมมีอะไร ที่ไม่ได้ดั่งใจมากกว่าผู้อื่นทำอะไรก็ยอมผิดไปมากกว่าผู้อื่นเป็นแน่ แต่จะให้ทำอย่างไรได้ เป็นลูกสะใภ้เขา ก็ต้องทำใจ หาไม่แล้ว ก็คงจะแยกจวนออกจากที่นี่ ต้องดูว่าสามีของตนพึ่งพาได้มากถึงเพียงใดก็เท่านั้น

"แค่ซักผ้ามันยากขนาดนั้นเลยหรือสะใภ้ใหญ่!!"

"ท่านแม่เจ้าค่ะ​ แต่นี้คืองานของบ่าวรับใช้นี้เจ้าค่ะ ท่านให้ข้ามาทำทำไมเจ้าค่ะ"

"เจ้านี้บังอาจยิ่งนัก เป็นภรรยาต้องเชื่อฟังสามีเป็นลูกสะใภ้ต้องเชื่อฟังแม่สามีเจ้าอย่ามาเถียงข้า!"

"แต่ว่า "

เพี๊ยะ!!!!!!!!

ใบหน้าของข้าหันตามแรงตบของผู้เป็นแม่สามีครั้งนี้ มันเกินจะเยียวยาจริงๆ ทุกครั้งที่โดนต่อว่าโดนจิกหัวใช้เยี่ยงบ่าวในเรือน ก็ต้องตัดฟันอดทน เพราะเมื่อบอกสามี ตัวของสามีเองก็บอกว่าฉันแม่ก็เป็นเช่นนี้ให้อดทนกับนางให้มากๆหน่อย แต่ครั้งนี้ถึงขั้นลงไม้ลงมือทำร้ายข้า โดยที่ต้องมาทำงานอะไรก็ไม่รู้ บ่าวไพร่มีมากมาย กลับมาให้สะใภ้อย่างข้ามาทำงานเช่นนี้

"ท่านพี่ มารดาของท่าน ลงมือตบตีข้า หลายครั้งหลายคราบัดนี้ลงมือหนักข้อขึ้นทุกวัน ตัวของข้าเป็นสะใภ้ของนาง เป็นภรรยาของท่าน เหตุใดจึงไม่ให้เกียรติตัวของข้าเลย ครั้งนี้ ข้าจะไม่ยอมเด็ดขาด"

"น้องหญิงเจ้าควรลดราวาศอกท่านแม่บ้าง ท่านแก่มากแล้วอารมณ์ร้ายเป็นธรรมดาเจ้าของทนอดกลั้นน้ำเอาไว้"

"ข้าอยู่กับท่านมาเกือบปีความรู้สึกของข้าก็เริ่มรักท่านมากขึ้น ตอนนี้ท่านคือสามีของข้า ท่านยอมที่จะทิ้งท่านแม่แล้วออกไปสร้างครอบครัวของเราทั้งสองหรือไม่"

"อวี้หลิง ท่านแม่ของข้ามีบุญคุณต่อข้ามากข้ามิอาจละทิ้งนางได้ เจ้าอย่าให้ข้าได้เลือกเลย"

"ท่านรู้หรือไม่ ท่านแม่ของท่านอยากให้ท่านแต่งภรรยารอง และอนุภรรยาอีก แต่ข้าไม่อยากให้ท่านแต่งกับผู้อื่น "

"ข้า.."

"ข้าขอร้องท่านอย่าแต่งให้ผู้อื่นเลยได้หรือไม่"

"ข้าสัญญาเมื่อข้าจะมีเจ้าเพียงผู้เดียวอวี้หลิง"

ผ่านมา 4 เดือนข้าก็ตั้งท้องขึ้นมาข้าดีใจมากที่ข้านั้นตั้งท้องให้สามีของข้าเสียที​ สามีของข้าดีใจยิ่งนัก ดูแลข้าเป็นอย่างดี ทั้งแม่ก็ไม่ได้มาสนใจอะไรอีก แต่กาลเวลาผ่านไปสามีข้ากลับไม่เหมือนเก่า นับตั้งแต่ที่แม่สามีมอบกิจการใหญ่มากมายให้กับสามีของข้า ได้ครอบครองดูแลตัวของเขาก็เริ่มเปลี่ยนไปจากที่กลับบ้านตรงเวลาก็ไม่กลับบ้านเลย ตลอด 1 เดือนที่ผ่านมา หลังจากที่ข้าตั้งครรภ์

"ท่านพี่ ท่านพักบ้างเสียเถิด ดื่มน้ำแกงที่ข้าต้มนี้เสียก่อน"

"ข้าไม่หิว เจ้ากลับไปเถอะข้ายังต้องทำงานอีกมาก"

"แต่ว่า"

"เจ้าฟังคำข้าไม่รู้เรื่องหรือฉวี้หลิง!"

"ท่านคงเหนื่อยข้าขอตัวก่อน"

ข้าทำได้เพียงสั่งให้สาวใช้ส่วนตัวส่งข้าวส่งน้ำให้สามีข้าที่ทำงานหนักมากเกินไป​ แต่สิ่งที่ข้าได้รับรู้ก็คือสามีข้ามีความสัมพันธ์กับสาวใช้ส่วนตัวของข้า​ จนนางตั้งครรภ์ มันเป็นเวลาเพียงแค่หนึ่งเดือน ที่พวกเขาได้ใกล้ชิดกัน ทำไมสามีข้าลืมสิ้นแล้วถึงคำสัญญาของข้ากับ กับเขาเช่นนี้ สาวใช้ผู้นั้นก็ทำร้ายจิตใจ หักหลัง ทรยศข้าได้ลงคอ เสียแรง ที่ไถ่ตัวออกมา จากแรงงานธาตุชั้นต่ำ กลับกลายเป็นว่าคนผู้นี้ น่ารังเกียจอย่างยิ่ง

"ฮูหยินใหญ่เจ้าค่ะ​ ฮูหยินผู้เฒ่าเรียกหาเจ้าค่ะ"

"อืม"

ข้าเพียงปลายตามองสาวใช้คนใหม่ที่เข้ามารับใช้ข้า​ แต่ข้ารู้ว่านางก็เป็นอีกคนที่สามีได้มีความสัมพันธ์ฉันชู้สาวกับนางแล้วเอาไว้มาจับตาดูข้าที่เป็นภรรยาเอกในตอนนี้ สมองคนตระกูลนี้ดียิ่ง ทำอะไรก็เป็นขั้นเป็นตอนไปเสียหมด ชั่วช้าสารเลวทั้งตระกูล

"คาราวะท่านแม่เจ้าค่ะ"

"เบื่อหน้าเจ้าเสียจริง แต่เอาเถอะเจ้าควรรู้เอาไว้ต่อไปนี้ไป๋อิงเย่วจะมาเป็นฮูหยินรองในเรือนนี้"

"ทำไมเจ้าค่ะ ทำไมต้องเป็นนางเจ้าค่ะ สามีภรรยาทำไมต้องไม่มีแค่สองคนทำไมต้องมีคนอื่น ข้าไม่ยอมเจ้าค่ะที่จะให้ทาานพี่แต่งกับไป๋อิงเย่วเด็ดขาด"

"กำเริบเสิบสานยิ่งนักมู่อวี้หลิง!!!"

"ใช่เจ้าค่ะ ตัวข้ากำเริบเสิบสาน ข้าเกลียดนางเกลียดสกุลไป๋ของนาง!!!"

เพี๊ยะ!!!!!

"หุบปากเจ้าเสียอวี้หลิงเจ้ากล้าตะคอกใส่มารดาข้าขนาดนั้นเลยหรือ!!"

"ท่านพี่...ท่านสัญญากับข้าเอาไว้ท่านจำได้หรือเปล่า ท่านพูดกับข้าว่า จะมีข้าเพียงผู้เดียวแต่ท่านผิดสัญญาไปมีความสัมพันธ์กับสาวใช้ของข้า ตอนนี้ยังจะแต่งไป๋อิงเย่วอีก ข้าทนไม่ได้!"

"บุรุษไม่มีภรรยาแค่คนเดียวแค่นี้เจ้าไม่รู้หรือมู่อวี้หลิง!"

ท่านแม่กล่าวออกมาอย่างเลือดเย็นที่สุด จริงอย่างที่นางกล่าวมา บุรุษไม่ได้มีสตรีเพียงแค่คนเดียว แต่ในเลย จะไม่มีบุรุษที่รักภรรยาเพียงแค่คนเดียว แต่งนางเพียงแค่คนเดียว บัดนี้ความรู้สึกมากมาย ก็พังทลายลง ไม่มีอีกแล้ว ความเชื่อใจ เพราะข้าจะไม่เชื่อใครอีกแล้ว พอกันเสียที

"แต่อิงเย่วตั้งท้องกับข้าได้เจ็ดเดือนแล้ว!!ถ้าข้าไม่รับนาง​ เจ้าจะให้ข้าทำอย่างไร อีกอย่างข้ารักนางก่อนเจอเจ้าเสียอีกที่ข้าแต่งกับเจ้าเพราะคำขอร้องของนางต่างหาก"

ใจของข้าสั่นไหวขึ้นมาทันทีไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาจากปากของข้าแสดงว่าทั้งสองมีความสัมพันธ์กันมานานแล้วนานกว่าข้า​ แล้วสามีข้ายังแต่งงานกับข้าเพราะคำพูดของอิงเย่วอย่างนั้นหรือ

ข้าเดินถอยหลังออกไปช้าๆก่อนจะหันหลังก่อนจะเดินออกไปช้าๆเดินไปเรื่อยๆจนถึงเรือนของข้า นั่งลงที่เตียงที่อดีตคือห้องหอของข้าในตอนนั้น

ข้านั่งนิ่งน้ำตาใหลช้าๆน้ำตาของข้าใหลออกมาอย่างไม่อาจกลั้นได้อีกต่อไป ความเจ็บปวดของข้าที่ถูกคนที่ข้ารักกระทำเอาไว้อย่างเจ็บปวดแสนสาหัส

ข้าลูบท้องที่มีลูกน้อยอยู่ข้างในอย่างช้าๆข้ากลายเป็นคนเก็บตัวมากกว่าเดิมแม้แต่งานแต่งงานที่แสนรื่นเริงข้างนอกข้าก็ไม่สนใจใยดีเลยสักนิดในตอนี้ข้าเพียงต้องการรักษาระยะห่างจากคนพวกนั้นไม่ยุ่งเกี่ยวใดๆด้วยในทุกสิ่ง

อิงเย่วนางคงสะใจที่ข้าเสียรู้นางเต็มๆนางชั่งเสียสละยิ่ง เสียสละแม้กระทั่งตำแหน่งฮูหยินใหญ่ให้แก่ข้าให้ตัวเองเป็นเพียงฮูหยินรองจากข้านางชั่งใจเด็ดเดียวเสียจริงหลอกได้แนบเนียนดีจริง การเสียสละของนางทำให้ข้าตาสว่างยิ่งนักความเจ็บแค้นนี้ทำให้ข้าเก็บมันแล้วกลืนมันลงท้องสะสมความเกลียดนั้นเอาไว้ในใจข้านี้เอาไว้!!

"คาราวะท่านพี่หญิง"

"......"

"แม้ท่านพี่เนี่ย ไม่เอ่ยปากใดๆกับข้าเลยหรือท่านพี่หญิง"

"...."

"ท่านพี่หญิงเจ้าค่ะท่านรู้หรือไม่ ว่าทำไมท่านพี่หยินหยางถึงแต่งกับท่าน ก็เพราะว่าท่านเอาแต่อยู่ในร้านอาหารขายแรงงาน ข้าเลยกลัวท่านหาสามีไม่ได้เลยขอร้องให้ท่านพี่หยินหยางแต่งกับท่านอย่างไรล่ะ"

"ตอนนี้ข้าตั้งครรภ์ใกล้คลอดเต็มทีแล้ว ท่านพี่หญิงก็อีกหลายเดือนถึงจะคลอดสินะเจ้าค่ะ ท่านพี่หญิงต้องขอบคุณข้านะเจ้าค่ะ"

"เจ้าพูดพอหรือยัง ถ้าพูดจบแล้วก็ออกไปข้าไม่ต้องการ การเสียสละของเจ้าเสียหน่อยหุบปากเน่าๆที่บิดามารดาเจ้าสั่งสอนแต่เรื่องเลวๆไร้มารยาทนั้นเสียทีข้าฟังแล้วอยากอาเจียนใส่ให้เจ้าเสียจริงคนเช่นข้าโง่เง่าให้เจ้าเพียงครั้งเดียวเท่านั้นเจ้าจงจำเอาไว้ อิงเย่วในวันนี้เจ้าทำกับข้าเช่นไร ข้าจะคืนให้เจ้าและพวกเจ้าทุกคนอย่างทั่วถึงกันแน่นอน!!!!"

"เจ้า!!!"

"เจ้าก็เหมือนกับมารดาของเจ้าที่เสแสร้งแกล้งเป็นคนดีต่อหน้าผู้อื่นแต่ลับหลังทำตัวชั่วช้าเจ้ากับมารดของเจ้าก็เป็นเพียงเศษขยะ ที่ไร้ค่าในสายตาข้า มารดาของเจ้าแย่งท่านบิดาข้าไม่พอ ยังใส่ร้ายมารดาข้าจนต้องตายด้วยคมมีดของบิดาเจ้าอีก​ ถ้าข้าเลือกเกิดได้ข้าไม่ขอเกิดมามีสายเลือดเดียวกับเจ้าเด็ดขาด!!"

"เจ้าก็ล้าว่ามารดาข้าหรอ!!!!"

เพี๊ยะ!!

เพี๊ยะ!!

ข้าตบตีกับอิงเย่วจนหยินหยางเข้ามาห้ามแล้วพลักข้ากระเด็นออกมาตัวข้ากระแทกกับพื้นอย่างแรงข้าที่กระเด็นออกมาไม่มีผู้ใดมาดูดำดูดีมีแต่น้องสะใภ้รองที่วิ่งเข้ามาประคองข้าที่ตอนนี้เลือดใหลดออกมาเต็มพื้น เจ็บที่ใจไม่พอยังเจ็บที่ร่างกายเสียอีก ข้าจะไม่มีวันให้อภัยคนตระกูลนี้อีกเด็ดขาด จะไม่มีวัน พบเจอที่ใด สังหารที่นั่น ไม่มีอ่อนข้ออีกเด็ดขาด

"ไปตามหมอมาเร็ว"

เสียงของหยินหยางตะโกนให้บ่าวรับใช้ให้ไปตามหมอมาตรวจ หรือที่ตัวของเขาก็ไม่ได้สนใจใยดีข้าอีกเลย จ้องมองด้วยสายตาที่ไม่พอใจ พอมองภรรยาของตนที่ตนเองรักมานาน ก็มองด้วยสายตาห่วงใย ห่วงหาอาทรอย่างยิ่ง

"ให้มาตรวจฮูหยินรองเร็ว"

ข้าที่เลือดออกมาจนข้าทนไม่ไหวจนข้าสลบไป​ แต่ความเจ็บเข้ามารุมล้อมเข้ามาอีกครั้งจนข้ารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาข้ามองไปรอบๆนี้คือห้องของข้า​ แต่มีเพียงใบหน้าของน้องสะใภ้รองเท่านั้นที่นั่งเฝ้าข้าอยู่ข้างเตียงอยู่อย่างนั้น

"น้องสะใภ้รอง"

"ท่านพี่สะใภ้ใหญ่ท่านเป็นอย่างไรบ้าง"

"ลูกของข้าล่ะ ลูกของข้าอยู่ที่ไหน"

"ท่านพี่สะใภ้ใหญ่ บุตรของท่านเสียแล้วเจ้าค่ะ"

ข้าเงียบไปทันทีน้ำตาของข้าใหลออกมาอย่างเจ็บปวดทรมานหัวใจบีบรัดแน่น แม้แต่ลูกของข้ายังไม่อยู่กับข้าเลยลูกแม่ทำไมเจ้าถึงทิ้งแม่ไปอย่างนี้​ เจ้าทำไม่ถึงทิ้งแม่อย่างนี้!!

ข้าเจ็บปวดทรมานกับการจากไปของบุตรของข้า ข้าไม่พูดไม่จากับใครไม่มีใครมาสนใจข้ามีเพียงน้องสะใภ้รองเท่านั้นที่คอยมาดูแลแต่ข้าไม่อยากให้นางต้องเดือดร้อนจึงสั่งนางไม่ต้องมายุ่งกับข้า

ข้าพักฟื้นอยู่ถึงสองเดือนแต่ไม่มีวี่แววของสามีเลยแม้แต่น้อยวันนี้ข้าเขียนหนังสือหย่าให้กับเขา ข้านั่งอยู่ที่ห้องโถงใหญ่ของจวนหยินหยาง ที่ในนั้นมีแต่บรรดาพ่อแม่พี่น้องของสามีข้า ที่ต่างพากันยินดีที่อิงเย่วคลอดบุตรได้บุตรชาย โดยที่ลืมไปหมดสิ้นว่าใครทำอะไรไว้กับข้า

"คาราวะท่านพ่อ ท่านแม่และคาราวะทุกท่าน"

"เจ้ามาทำไมสะใภ้ใหญ่"

"ท่านยังจำได้ด้วยหรือว่าข้าคือสะใภ้ของสกุลไป่แห่งนี้ด้วย วันนี้ที่ข้ามาข้ามีเรื่องที่สำคัญที่สุดมาหาพวกท่านในตอนนี้ ตัวข้าตั้งแต่แต่งเข้ามาในสกุลไป่ไม่มีวันไหนเลยที่แม่สามีจะรักใคร่ให้ความเอ็นดูตัวข้า มีเพียงแต่ทำร้ายทุบตีข้าทุกวัน​ แต่แทนที่สามีของข้าจะช่วยเหลือข้าแต่กลับบอกข้าให้อดทน แล้วสัญญากับข้าจะมีเพียงข้าคนเดียวด้วยสัญญาลูกผู้ชาย แต่สามีข้าผิดสัญญาได้เสียกับสาวใช้ข้าที่ตอนนี้กลายเป็นอนุภรรยาไปแล้ว และในไม่นานก็บอกจะแต่งกับไป๋อิงเย่วที่ท้องเจ็ดเดือนเป็นภรรยารองต่จากข้า พวกท่านก็รู้ว่าสกุลมู่กับสกุลไป๋มีความแค้นต่อกันแต่พวก่านก็ยังแต่งนางเข้ามา แล้วบอกเหตุผลกับข้า​ ที่ข้าได้แต่กับสกุลไป่นั้นเพราะคำขอของไป๋อิงเย่วที่ของกับสามีข้าไป่หยินหยาง แล้วข้าทะเลาะกับไป๋อิงเย่วจนแท้งบุตรแทนที่สามีข้าจะห่วงใยกลับมาดูแล ไป๋อิงเย่วที่เป็นภรรยารองโดยทิ้งข้าให้น้องสะใภ้รองดูแลข้าแทน ในตอนนี้ในใจของข้าอยากถือดาบเข้ามาบั่นคอพวกท่านทุกคนจนใจจะขาด"

"แต่ข้าจะเก็บความแค้นนี้เอาไว้ในใจถ้าข้าเจอพวกท่านอีกต่อไปนี้ข้าและพวกท่านสกุลไป่กับสกุลไป๋จะกลายเป็นศัตรูของข้าทันที ในวันนี้ข้าได้เขียนหนังสือหย่าแล้วลงนามของข้าแล้ว ช่วยลงนามให้กับข้าด้วย"

"เจ้า.."

"ข้ายังพูดไม่ชัดอีกหรือ ลงนามของท่านด้วยแล้วข้าจะกลับสกุลเก่าของข้าเองโดยที่พวกท่านไม่ต้องไล่ข้า"

หลังจากที่ไป่หยินหยางลงนามในหนังสือหย่าให้ข้าแล้ว​ ข้าก็ออกจากสกุลไป่ทันที่โดยที่ข้าได้ตรียมของไว้นานแล้ว​ จข้าเจอพวกนั้นเมื่อไหร่ข้าจะไล่ฆ่าทันทีเช่นกันเจ็บมากข้าจะสนอกคืนเช่นกัน