พรุ่งนี้เลยยิ่งดี

"พ่อบ้านหยุน...ท่านมองตาข้าสิ ท่านเห็นอะไรในแววตาของข้าบ้าง แววตามันโกหกไม่ได้หรอก" ชัดกัดฟันบอกกับพ่อบ้านหยุนเสียงกระซิบ หลังจากที่เขาเดินเข้าไปใกล้กับพ่อบ้านหยุน แล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ จนใบหน้าเกือบติดกับใบหน้าของพ่อบ้านหยุน พ่อบ้านหยุนผงะไปทางด้านหลังด้วยความตกใจ

"เข่อซิงเจ้า!!..."

"พ่อบ้านหยุนต้องการอะไรจากข้าเช่นนั้นรึ ข้าก็พร้อมที่จะไปหาท่าน ตามคำสั่งแล้วนี่ไงเล่า" ชัดเลิกคิ้วขึ้นสูงเป็นเชิงถาม ในขณะที่พ่อบ้านหยุนยืนอ้าปากค้าอย่างทำอะไรไม่ถูกอยู่ เพราะว่าเข่อซิงคุกคามเขา อย่างที่ไม่เคยมีใครกล้าทำกับเขามาก่อน โดยเฉพาะเข่อซิงที่ไม่น่าจะเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้

"พ่อบ้านหยุนขอรับ คุณหนูอี้เฉินให้มาตามขอรับ" ฮุ่ยซิวเดินเข้าไปบอกกับพ่อบ้านหยุน ด้วยท่าทางที่สุภาพ

"ข้าก็ต้องไปด้วยใช่หรือไม่" ชัดถามคนที่มาใหม่ เมื่อเขาเห็นว่าพ่อบ้านหยุนยังโมโหจนพูดอะไรไม่ออกอยู่

"เข่อซิง...เจ้าตามข้ามา" พ่อบ้านหยุนกัดฟันบอกกับเข่อซิงเสียงกระซิบ เพราะว่าเขาเค้นเสียงออกมาได้แค่นั้นจริงๆ ก่อนที่เขาจะเดินนำเข่อซิงไป โดยที่เขาไม่มองหน้าของใครทั้งนั้น

"เอาล่ะ มีเรื่องอะไรกัน เริ่มจากเข่อซิงก่อน เดี๋ยวจะหาว่าข้ารังแกเจ้า เข่อซิง...เจ้ามีอะไรจะบอกกับข้าหรือไม่" อี้เฉินมองหน้าของเข่อซิงนิ่งอย่างรอคำตอบ ในขณะที่เธอนั่งอยู่บนโซฟาตัวหรู อย่างกับนางพญาในห้องโถงของบ้าน มีพ่อบ้านหยุนกับเข่อซิง แล้วก็เหล่าคนรับใช้ยืนห่างจากเธอออกไปพอประมาณ

"ไม่มี ข้าถูกเรียกให้มาที่นี่ คนที่เรียกข้าต้องเป็นคนบอกกับข้าไม่ใช่รึ ว่าเรียกข้ามาที่นี่ทำ..."

"เข่อซิง!! เจ้าพูดกับคุณหนูใหญ่ของตระกูลเจิ้ง..."

"หยุดก่อนพ่อบ้านหยุน ก็จริงของเข่อซิง งั้นข้าจะเป็นคนถามเจ้าเอง เจ้าออกมาจากห้องใต้ดินได้อย่างไร ใครเป็นผู้อนุญาตให้เจ้าออกมา" อี้เฉินยกมือห้ามพ่อบ้านหยุนให้หยุดพูด ก่อนที่เธอจะถามพร้อมกับยิ้มให้เข่อซิง อย่างเจ้านายที่มีคุณสมบัติที่ดีและมีเมตตา ทั้งที่ในใจของเธอตอนนี้ เธออยากจะสั่งให้พ่อบ้านหยุน เอาแส้ลงหลังของเข่อซิงยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด เพราะว่าคำพูดของเข่อซิงเมื่อกี้ ทำให้ใบหน้าของเธอร้อนผ่าว ด้วยความโกรธและอาย แต่เธอก็ต้องเก็บอาการเอาไว้ เพื่อไม่ให้คนรับใช้ในบ้านเห็น

"ข้าออกมาจากห้องใต้ดินได้ เพราะว่าพ่อบ้านหยุนเป็นคนเปิดประตูให้ เพื่อให้ข้าออกมาทำงานช่วยคนอื่นๆ ใช่หรือไม่พ่อบ้านหยุน" เข่อซิงหันไปถามพ่อบ้านหยุนพร้อมกับยิ้มกว้างให้

"เข่อซิง...ข้าไม่ได้เปิดประตูให้เจ้าออกมา เจ้าออกมา..."

"จุ๊ๆ ถ้าพ่อบ้านหยุนไม่เปิดประตู แล้วข้าจะออกมาได้อย่างไรเล่า ท่านให้ข้ามาช่วยงานคนอื่น ข้าก็แค่รีบออกมากินข้าวก่อน เพื่อที่จะมาช่วยคนอื่นทำงาน แต่ถึงข้าจะรีบแล้ว ก็ยังไม่ทันใจพ่อบ้านหยุนอีก แล้วไม่อยากให้ข้าทำงานให้แล้วรึ ถึงเรียกให้ข้ามาคุยอยู่ตรงนี้" ชัดถามคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลเจิ้งยิ้มๆ

"เข่อซิง!! เจ้าออกมาจากห้องใต้ดินเอง โดยที่ข้าไม่ได้อนุญาต..."

"แล้วทำไมข้าต้องรอให้ใครสักคนอนุญาตด้วยเล่า ข้าเป็นคนงาน ที่มาทำงานเพื่อแลกเงิน ไม่ใช่นักโทษ ที่จะถูกขังโดยที่ไม่รู้ความผิดของตัวเอง" ชัดเถียงสวนกลับไปอย่างไม่ยอม ในขณะที่คุณหนูใหญ่ของตระกูลเจิ้ง นั่งคอเชิดตั้งตรงอยู่โดยที่ไม่ห้ามอะไร ที่คนรับใช้ในบ้านทะเลาะกัน เพราะว่าเธอกำลังนั่งคุมสติอารมณ์ของตัวเองเอาไว้อยู่ เธอก็เลยปล่อยให้พ่อบ้านหยุนจัดการเข่อซิงไปก่อน

"เจ้าลืมไปแล้วรึ ว่าที่เจ้าโดนขังที่ห้องใต้ดิน เพราะว่าเจ้าทำแจกันของคุณหนูอี้เฉินตกแตก ในขณะที่เจ้ากำลังยกของอยู่..."

"แค่แจกันตกแตก ทำไมท่านไม่หักเงิน..."

"หักเงินอะไรของเจ้า...เข่อซิง เจ้าฝันอยู่รึ แจกันที่เจ้าทำตกแตก เจ้าทำงานที่นี่จนตาย เจ้ายังชดใช้ให้กับคุณหนูไม่หมดด้วยซํ้า" พ่อบ้านหยุนสวนกลับทันทีเช่นกัน

"ท่านเห็นกับตารึ ว่าข้าเป็นคนทำแจกันแตก" ชัดถามกลับไป เมื่อเขานึกขึ้นได้ ว่าที่นี่ยังไม่มีกล้องวงจรปิดแน่นอน

"เข่อซิง!! เจ้าพูดแบบนี้ เจ้าจะไม่รับผิดเช่นนั้น..."

"ข้ารับผิดแน่ ถ้ามีหลักฐานว่าข้าทำผิด และถ้ามีหลักฐาน ก็จับข้าส่งทางการสิ อย่ามาตัดสินความผิดกันเองเช่นนี้" ชัดเถียงกลับไปพร้อมกับพยายามกลั้นยิ้มเอาไว้ เมื่อเขารู้สึกสนุกกับฝันครั้งนี้แล้วสิ

"หลักฐาน...หลักฐานเช่นนั้นรึ เจ้ามาถามหาหลักฐานอะไรเวลานี้ แล้ววันที่เกิดเรื่อง ทำไมเจ้าถึงไม่พูดเช่นนี้เล่า" อี้เฉินมองไปที่เข่อซิงนิ่งอย่างพิจารณา เธอคิดว่าเข่อซิงดูไม่ใช่คนเดิม ดูฉลาดขึ้น แล้วก็กล้าสบตากับเธอด้วย ถึงรูปร่างหน้าตาจะเหมือนเดิม แต่แววตาไม่เหมือนเดิม เธอรู้สึกอย่างนั้น

"เพราะวันนั้นข้าถูกต่อว่า จนข้าไม่มีโอกาสได้พูดต่างหากเล่า แต่ถึงกระนั้นข้าก็ไม่ได้ยอมรับว่าข้าเป็นคนผิด แต่ข้าก็โดนตัดสินว่าผิดอยู่ดี ข้าถูกบังคับให้ยอมรับผิด ทั้งที่ข้าไม่ได้ทำ" ชัดพูดด้วยหน้าตาที่เรียบเฉย และดูมั่นใจในตัวเอง ทั้งที่เขาแค่เดาเอาว่ามันน่าจะประมาณนี้ เขาก็เลยพูดกลางๆเอาไว้ แล้วก็พูดวกไปวนมาให้ฟังแล้วงงเอาไว้ก่อน เขาคิดว่าเข่อซิงจะต้องโดนต่อว่า จนไม่มีสิทธิ์ได้แก้ต่างให้กับตัวเองแน่ๆ

"เจ้าพูดอะไรของเจ้า...เข่อซิง เจ้าจะพูดยังไงก็ได้ เจ้าก็มีความผิดอยู่ดี หลักฐานอะไรที่เจ้าพูด ไม่มี..."

"ถ้าไม่มีหลักฐาน ก็ไม่ควรกล่าวหาข้าหรือผู้ใด เพราะว่าถ้าคนภายนอกรู้ จะหาว่าบ้านนี้รังแกคนที่ไม่มีทางสู้ จริงไหมขอรับคุณหนูอี้เฉิน คุณหนูให้ความเป็นธรรมกับข้าด้วย ข้ารู้ว่าคุณหนู ต้องเป็นนายที่ให้ความยุติธรรมกับคนงานในบ้านหลังนี้" ชัดก้มหัวให้กับคุณหนูใหญ่ของตระกูลเจิ้ง เพื่อแสดงให้รู้ว่าเขารู้สึกตามที่พูดจริงๆ

"เอาล่ะ ในเมื่อเจ้าก็รับโทษไปแล้ว ก็ถือว่าจบไป เจ้าหายดีแล้ว และพร้อมที่จะออกมาทำงานได้แล้วใช่หรือไม่" อี้เฉินสบตากับพ่อบ้านหยุน ก่อนที่เธอจะพูดกับเข่อซิง

"ถ้าคนทำงานไม่พอจริงๆ คนที่ถูกเฆี่ยนตีจนตัวลายไปทั่วทั้งตัวเช่นข้า ก็จะออกมาทำงานตามที่คุณหนูอี้เฉินสั่งขอรับ" ชัดก้มหัวทำความเคารพคุณหนูใหญ่ของตระกูลเจิ้ง เพื่อให้เห็นว่า เขาพร้อมที่จะรับคำบัญชาของคุณหนูใหญ่ ตามที่คุณหนูใหญ่ของตระกูลเจิ้งเห็นว่าสมควร

"เข่อซิง!!" พ่อบ้านหยุนกำมือของตัวเองเอาไว้แน่น เขาสบตากับคุณหนูของเขาอย่างรู้กัน ในขณะที่ตอนนี้คุณหนูของเขา เหมือนกับนิ่งอึ้งไป กับคำพูดแล้วก็การกระทำของเข่อซิง ที่ดูเปลี่ยนไป จนเขากับคุณหนูรับมือไม่ถูก เพราะว่าเข่อซิงดูเปลี่ยนไปอย่างไม่น่าเชื่อ

"ข้าว่าเจ้ายังเจ็บอยู่ ถ้าเช่นนั้น เจ้าก็ไปพักผ่อนเถอะ พ่อบ้านหยุน...ท่านให้ใครเอายาทาแผลกับยาแก้ไข้ให้กับเข่อซิงด้วยนะ พร้อมทั้งข้าวและอาหารด้วย" อี้เฉินยิ้มให้เข่อซิงเล็กน้อย หลังจากที่เธอพูดจบแล้ว ซึ่งใครดูก็รู้ ว่าเธอฝืนยิ้มแค่ไหน

"คุณหนูอี้เฉินขอรับ ข้ามีเรื่องจะขอร้องคุณหนูอี้เฉินอีกเรื่องหนึ่งขอรับ" ชัดสบตากับคุณหนูใหญ่นิ่ง หลังจากที่เขาพูดจบแล้ว

"เจ้ามีเรื่องอันใดก็ว่ามา" อี้เฉินบอกกับเข่อซิง เธอกำมือของตัวเองเอาไว้แน่น เธอทำอะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว เพราะว่าตอนนี้ มีคนงานอยู่ด้วยเกินครึ่งจากที่มีทั้งหมด ด้วยที่พ่อบ้านหยุน อยากจะให้คนงานมารับรู้ ว่าเข่อซิงได้ทำเรื่องเลวร้ายอะไรขึ้น กลับเป็นว่า ทำให้เธอทำอะไรเข่อซิงได้ไม่ถนัดนัก

"ข้าต้องการที่พัก..."

"เข่อซิง!! ในเมื่อเจ้าพ้นโทษแล้ว เจ้าก็กลับไปที่ห้องพักเดิมของเจ้าสิ เจ้าอย่าให้มันเกินไปนัก" พ่อบ้านหยุนหันไปตะคอกเข่อซิงด้วยความลืมตัว เพราะเขาคิดว่าเข่อซิงจะเรียกร้องอย่างเอาแต่ใจมากเกินไปแล้ว

"ห้องพักเดิม!!?  นี่แหละที่ข้ากำลังจะขอ ข้า...ข้าก็จะขอกลับไปที่ห้องพักเดิมอยู่แล้ว" ชัดบอกกับพ่อบ้านหยุน แต่ในใจของเขากำลังคิด ว่าเขาจะรู้ได้ยังไง ว่าห้องพักเดิมของเขาอยู่ที่ไหน พอเขานึกขึ้นได้ว่าลู่จิวต้องรู้ แต่พอเขาหันไปมองลู่จิวทางด้านหลังของเขา ลู่จิวกลับนอนหลับคอพับคออ่อนอยู่ มิน่าล่ะ ทำไมถึงเงียบจัง

"พรุ่งนี้จะมีงานใหญ่ที่บ้านของข้า เข่อซิง...เจ้ากับลูกของเจ้า อยู่แต่ในห้องพักเท่านั้น เจ้าอย่าออกมาเกะกะด้านนอกให้ใครเห็นเป็นอันขาด เนื้อตัวของเจ้าลายไปทั่วทั้งตัวเช่นนี้ เจ้าอย่าออกมาให้แขกของข้าเห็น เดี๋ยวใครเห็นเข้า จะหาว่าข้าทารุณคนงานในบ้าน เอาล่ะ...พวกเจ้าทุกคน อย่าหาเรื่องมาให้ข้าปวดหัวอีกเป็นอันขาด ออกไปได้แล้ว พ่อบ้านหยุนอยู่คุยกับข้าก่อน" อี้เฉินเหลือบตามองไปที่เข่อซิงเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะเมินหน้าหนีด้วยความเกลียดชังทั้งพ่อและลูก

"ขอรับ" คนงานทุกคนก้มหัวให้คุณหนูใหญ่ของตระกูลเจิ้ง ก่อนที่จะทยอยเดินตามกันออกไปจากห้องโถง

"พ่อบ้านหยุน...ท่านเดินมาใกล้ๆข้าสิ" อี้เฉินสั่งพ่อบ้านหยุน เมื่อเธอเห็นว่าคนงานทุกคนเดินออกไปพ้นห้องแล้ว

"ขอรับคุณหนู" พ่อบ้านหยุนรีบก้าวขาเข้าไปหาคุณหนูของเขาอย่างร้อนใจไม่แพ้กัน

"ข้าไม่ต้องการเห็นหน้าของมันที่บ้านของข้า กำจัดมันสะ ข้าเกลียดมัน" อี้เฉินกัดฟันบอกกับพ่อบ้านหยุนเสียงกระซิบ เธอเกลียดเข่อซิงจนเธอไม่อยากจะเอ่ยชื่อของมันออกมา เธอเกลียดมากขึ้นกว่าเดิมอีกหลายร้อยเท่า เมื่อก่อนเธอยังไม่เกลียดเท่านี้ เพราะว่าเข่อซิงก่อนหน้านี้ ก้มหน้าอยู่ตลอดเวลา ไม่เคยเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเธอเลย แต่มาวันนี้ เข่อซิงไม่ใช่แค่กล้าสบตากับเธอเพียงอย่างเดียว เข่อซิงยังกล้าต่อปากต่อคำกับเธอด้วย แล้วเธอจะเก็บมันเอาไว้ให้เป็นหอกข้างแคร่ของเธอทำไมเล่า

"ต้องรอให้ผ่านพรุ่งนี้ไปก่อนนะขอรับคุณหนู เพราะไม่เช่นนั้น อาจจะเกิดเรื่องวุ่นวายในวันสำคัญของคุณหนูเอาได้" พ่อบ้านหยุนกระซิบกลับเสียงเบาไม่ต่างกัน แต่ภายในใจของเขาตอนนี้ มันลิงโลดด้วยความดีใจ เพราะว่าเขาเองก็คิดไม่ต่างจากคุณหนูของเขาเลย แต่เขาอยากจะขังมันให้ตายอย่างทรมานมากกว่า ที่จะให้มันตายง่ายๆ

"พรุ่งนี้เลยยิ่งดี ในระหว่างที่งานของข้ากำลังเริ่ม คนงานจะออกมาช่วยงานในบ้านกันหมด เหลือมันกับลูกที่บ้านพักแค่สองคน เวลานั้น ท่านจ้างคนจากที่อื่นมาจัดการกับมันสะ พรุ่งนี้เป็นต้นไป อย่าให้ข้าเห็นหน้าของมันอีก" อี้เฉินสั่งพ่อบ้านหยุนเสียงนิ่งเรียบและเด็ดขาดในนํ้าเสียง

"ขอรับคุณหนู ข้าจะดำเนินการเดี๋ยวนี้แหละขอรับ" พ่อบ้านหยุนก้มหน้ารับคำสั่ง ก่อนที่เขาจะเดินออกจากห้องโถงไป