ไม่อาจแยกแยะ

“อืออออ ข้าอยากจะ…

“เปลี่ยนใจหรืออยากจะเปลี่ยนใจใช่หรือไม่ ข้าคงผิดหวังในตัวเจ้าน่าดูหากว่าเจ้าเปลี่ยนใจ”คำดูถูกชวนให้อันเล่อที่ กำลังตั้งใจประชดตัวเองมีความฮึกเหิมขึ้นมาอีกครั้ง

“เอิ่มมมมอยากจะร้อง”

“สำราญหรือไม่”อันเล่อบิดตัวกอดรัดอีกคนไม่โต้ตอบว่าเช่นไร

“สำราญหรือไม่เจ้าก็แค่ร้องครางไม่ต้องอายแค่เพียงส่งเสียงร้องครางให้ข้ารู้ว่าเจ้าสุขสม”อาการโลกหมุนศีรษะหนักอึ้งเมื่อเจอรสสาวทจึงเคลิบเคลิ้มและหอมหวานกว่าปกติ

ร่องสวาทฉ่ำเยิ้มกำลังจะสุกงอมหอมหวาน มืออุ่นยังวนที่ตรงนั้นไม่ไปไหน ทำไมเขาปลุกเร้าอารมณ์ได้ดีเพียงนี้จะเก่งเกินไปแล้ว อันเล่อที่ไม่เคยผ่านมือชายถึงกับกระดกเอวรับกับนิ้วเรียวของหลี่หลงเซียว

“ข้าๆๆ ขะข้า เบามือกับข้าหน่อยได้ไหม ข้า รู้ว่ากำลังจะไม่ไหวแล้ว”กระดกเอวสอดรับเหมือนเร่งเร้า อีกคนยอมตามใจนิ้วเรียวสอดลงไปจนสุดนิ้ว

“อ่าาาาาเจ็บ”เผลอส่งเสียงร้องคราง

“หืออออไม่ช่ำชองเหมือนปากเจ้าพูด แบบนี้จึงเรียกว่าอย่างไรดี แค่นิ้วก็บอกว่าเจ็บแล้วหากเป็นแก่นกายที่ใหญ่กว่าแข็งกว่านิ้วเล่า เจ้ามิตายเลยหรือ หรือว่าแค่หญิงปากกล้าทว่าใจเสาะ”

“ข้า แค่เพียงให้ท่านปรานี”เสียงสั่นกระเส่าริมฝีปากแดงเม้มเข้าหากันด้วยความกระสัน หลี่หลงเซียวอมยิ้ม

“ไหนบอกว่าอยากสำราญ เจ้าโกหกเก่งนะแต่ข้าก็รู้ว่านี่คือครั้งแรกของเจ้าแม่นางเจ้าเป็นของข้าแล้ว”สอดนิ้วลงไปชักเข้าออกจนฉ่ำแฉะ

“ใครบอกท่าน ครั้งแรกเช่นไรข้าจึงยอมจ่ายเล่าหากครั้งแรกข้าต้องเรียกเก็บเงินถึงจะถูก”ความเมาบงการให้ไม่ยอมใครยังคงต่อปากต่อคำ หลี่หลงเซียวคิดถึงเงินหนึ่งถุงของนางที่น้อยนิดสำหรับเขา

หลี่หลงยิ้มกรีดนิ้วไปบนร่างเปลือยที่ขาวผ่องก้มลงหยอกเย้ากับเนินอวบฝั่งจมูกลงริมฝีปากก็ดูดเลีย ร่างเล็กดีดตัวขึ้นดันอกอวบให้ชูชันหลี่หลงเซียวแทบจะอดใจไม่ไหวปลดสายรัดเอวของตัวเขาอาภรณ์ถูกโยนออกไปให้พ้นตัว

มืออุ่นยังล้วงลึก กระตุ้นร่องฉ่ำให้ฉ่ำเยิ้มกว่าเดิมเพื่อให้อีกคนพร้อมเต็มที่

“อึกๆๆๆ เจ็บ”กดริมฝีปากดูดเนินอวบจนเป็นรอยซ้ำหลายรอย ยิ้มกับผลงานของตัวเอง นางหอมหวานสดใหม่จนเขาแทบจะคลั่ง

ลากลิ้นต่ำลงไปเรื่อยๆ จนถึงร่องฉ่ำ มืออุ่นบีบเคล้นที่สะโพกกลมมนซุกใบหน้าลงตรงร่องฉ่ำสอดลิ้นล้วงลึกกระดกดูดเลีย

“อ่าาาาาาาาาอึกๆๆๆๆๆ”กระดกเอวบางรับกับลิ้นอุ่นนุ่มลื่น เสียวกระสันถึงขีดสุด

“อ่าาาา”

“ยังกล้าโป้ปดอีกไหมยอมรับมาเถอะเจ้าไม่เคยต้องมือชายนี่เป็นครั้งแรกของเจ้าและข้าคือคนแรกของเจ้า”อันเล่อส่ายหน้าไปมา

ร่างสูงขยับตัวขึ้นมาทาบทับร่างเปลือยอุ่นละมุนกดเอวหนาสอดแก่นกายลงไปอย่างยากลำบาก

“อ่าาา อึกๆๆๆๆๆ เจ็บ”

“ข้าจะทำให้เจ้าหายเจ็บ”มืออุ่นลูบไล้ปลอบประโลมอย่างปลอบโยน แก้นกายร้อนสอดเสียบยากยิ่งด้วยความที่ไม่เคยต้องมือชายใดหลี่หลงเซียวยิ่งรู้สึกตื่นเต้นหฤหรรษ์

“อ่าาาาาาา อ่าาาา”หลี่หลงเซียวกดเอวลงเน้นๆ ร่างเล็กเปลือยเปล่ากอดรัดเขาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

เล็บคมจิกลงบนแผ่นหลังเปลือยเกร็งสุดตัว หลี่หลงเซียวไม่กล้าขยับตัวกดเอวนิ่งใจเต้นตึกตัก ก้มลงกดริมฝีปากกับปากสั่นระริก

“อึกกกๆๆๆๆๆๆ อืออออ”หลี่หลงเซียวกอดประคองร่างเล็กแนบลำตัวบดเบียดแนบสนิทอยากจะบอกว่าพอแต่อีกใจกับอยากรู้ว่าจะจบลงแบบไหน

“แค่เพียงร้องครางออกมาอย่างที่เจ้าต้องการ ข้ายินดีปรนเปรอมอบความสำราญให้เจ้า”ขยับเอวแกร่งขึ้นลง เน้นๆ อันเล่อส่งเสียงร้องครางทั้งเจ็บปวดและสุขสมหลี่หลงเซียวยิ้มกับรสรักที่หวานจนล้น อยากจะละเลียดความหวานนี้เสียให้พอ

“อ่าาาาเจ้าติดตรึงใจข้าเสียจริง”มิใช่แค่คำหวานการกระทำยิ่งหวานล้ำ อันเล่อยิ้มบางๆ ไม่ถามแม้กระทั่งซื่อแซ่แค่เพียงสุขสมร่วมกันในคืนร้าวราน ยอมเก็บรักษาพรหมจรรย์ไว้ให้ซงหยวนอวีแต่บัดนี้เขากลับทอดทิ้งไม่เหลียวแล จะสนใจไปทำไมในเมื่อบุรุษอื่นก็ให้ความสุขสมได้เช่นกันจะต่างกันอย่างไรรักหรือไม่ในเมื่อตอนนี้คนที่นอนทาบทับขย่มเขย่า ก็ทำให้อันเล่อเชื่อว่าเขาทำไปทั้งหมดเพราะความรัก หาใช่เพียงแค่ต้องการร่างกายและพรหมจรรย์อย่างเดียว ในเมื่อเขาปรนเปรอเพียงนี้เช่นไรจึงไม่สุขสม คืนเขาหอที่คสวรจะเป็นอันเล่อที่เข้าหอแต่ตอนนี้กลับเข้าหอกับบุรุษอื่น

หลี่หลงเซียววนเวียนจุมพิตที่หน้าผากเปลือกตาและริมฝีปากก่อนจะเร่งจังหวะรัวเร็วร่างทั้งสองที่แนบชนิดเกร็งกระตุกโบยบินสู่สรวงสวรรค์ไปพร้อมกัน

อันเล่อ รู้สึกแปลกใหม่และมีบางอย่างบอกว่า อันเล่อไม่ใช่อันเล่อคนเดิมแล้ว ยิ้มหยันให้กับตัวเอง ทอดกายให้บุรุษที่ไม่รู้จักชื่อแซ่ แล้วยังจ่ายเงินซื้อเขามาน่าอายยิ่งนัก แต่ในเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้วไม่อายหันหลังกลับ ซุกตัวลงบนอกอุ่นของหลี่หลงซียว ที่จุมพิตหน้าผากอย่างอ่อนโยน

“สุขสมหรือไม่ เจ้าพอใจหรือไม่”อันเล่อพยักหน้าขึ้นลง ยามไหนแล้วไม่รู้รู้เพียงว่าบัดนี้ร่างแกร่งขยับตัวขึ้นมาทาบทับอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้งด้วยความยินยอมของอันเล่อที่เปล่งเสียงร้องครางแทบจะสำลักความสุข

ช่างมันก็แค่พรหมจรรย์ที่เก็บรักษาไว้คืนนี้ก็คือคืนร้าวรานพรุ่งนี้ก็ต่างแยกย้าย คืนนี้ขอทำตามใจสุขสมเสียให้พอ ยอมให้คนตัวใหญ่ขย่มเขย่าจนพอใจหลับใหลพร้อมกันไปยามรุ่งสาง

อันเล่อวางก้อนเงินหนึ่งชั่วบนโต๊ะข้างแท่นนอน สวมอาภรณ์จัดแต่งให้เรียบร้อยแล้วก้าวออกจากหอโอชารสทั้งที่ฟ้ายังไม่สว่างด้วยซ้ำไป

สามเดือนผ่านไป

“เจอตัวหรือไม่ไคเฉิง”ไคเฉิงก้มหน้าประสานมือ

“ไม่พบตัวเลยพ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยตามไปจนทั่วเขตวังหลวงและนอกเขตจนเกือบถึงด่านชายแดนล้วนไม่มีใครพบเห็นหญิงคนนั้น ”

“นางหายไปไหนนี่ก็สามเดือนแล้วที่ข้าให้ท่านหานางแต่ไร้วี่แวว”

หลี่หลงเซียวฮ่องเต้ถอนหายใจ