คืนร้าวราน

“น่าไม่อาย อุ๊ยพูดผิดไปน่าสงสารแต่งตัวรอเกี้ยวแต่เขากลับไปรับเจ้าสาวอีกตระกูล ข้าล่ะสงสารเจ้าเสียจริงน้องพี่ คุณหนูบ้านกวงงดงามอ่อนหวานข้าบอกเจ้าแล้วบุรุษใดจึงจะตาบอดเลือกหญิงที่ก๋ากั่นเช่นเจ้ากัน”

จูอันเล่อ ยิ้มน้อยๆ หันกลับไปจ้องตาพี่สาวต่างมารดาจูไห่หลิง

อยากจะโต้เถียง เป็นเวลาปกติมีหรือจะยอมนางแต่ยามนี้หัวใจราวกับแหว่งเว้าหายไป ไร้เรี่ยวแรงจะกล่าวใด

“ทำใจเสีย เขาเป็นถึงแม่ทัพใหญ่ บ้านจูของเราต่ำต้อยเพียงนี้ถึงเจ้าจะพูดว่าเขารักมั่นเพียงเจ้าแต่ตอนนี้เขาเองก็พูดว่ารักมั่นเพียงคุณหนูบ้านกวงที่เหมาะสมกับฐานะและตำแหน่งแม่ทัพของเขาเท่านั้น”

จูอันเล่อสะอื้นในอก ชุดสีแดงที่สวมไว้ยิ่งตอกย้ำความพ่ายแพ้ เป็นจูอันเล่อเองที่ไม่ถามเขาให้แน่ชัดเขาบอกว่าเขาจะแต่งงานอันเล่อถึงกับสวมชุดแดงรอเขาคิดว่าอย่างไรก็ต้องเป็นอันเล่อ บิดาโกรธจนตัวสั่นยืนรอขบวนเกี้ยวของท่านแม่ทัพ

“นายท่านขอรับจวนของท่านแม่ทัพจัดไว้สำหรับงานแต่งงานก็จริงแต่ตอนนี้ท่านแม่ทัพกำลังเข้าพิธีแต่งงานกับคุณหนูบ้านกวง”บ่าวในบ้านที่ให้ไปสืบข่าวกับมาด้วยสีหน้าเป็นกังวลอันเล่อทรุดกายลงกับพื้นหูอือตาลาย บิดาโกรธจนตัวสั่นลั่นจะไม่คบหาบ้านกวงอีกต่อไป แต่จะโทษใครในเมื่ออันเล่อเข้าใจผิดไปเองว่าเขาจะส่งเกี้ยวมา อยากร้องแต่ร้องไม่ออกกลืนน้ำตาลงในอกเสีย ไห่หลิงนางเองก็ยังไม่มีใครมาสู่ขอจึงรู้สึกอิจฉาจูอันเล่อทว่ายามนี้นางจึงสมน้ำหน้าได้เต็มปาก

ก้าวเดินยังจวนแม่ทัพ ซงหยวนอวีอย่างเลื่อนลอย

เดินเข้าไปไปง่ายดายไม่มีใครสงสัยหรือรั้งไว้ เพราะงานแต่งได้ผ่านพ้นไปแล้วบ่าวสาวกำลังเข้าหอความมืดช่วยบดบังร่างเล็กให้เร้นกายเข้าไปง่ายดาย

ห้องหอนั่น

“ ทะทะท่านแม่ทัพอ่าาา ช้าอยู่ไย ท่านแม่ทัพอ่าาา”อันเล่อถอนหายใจยาว

“เจ้างดงามสมกับที่ข้ารอคอย ข้ารักเจ้า…..”เสียงสุขสมของคนสมหวังสองคน ส่วนอีกคนที่ยืนนิ่งอยู่ด้านนอกมีดสั้นในมือถูกกำไว้แน่น

ประตูถูกผลักเข้าไปอย่างแรง

ภาพตรงหน้าคือร่างเกือบเปลือยของคนสองคนที่เบียดชิดแนบแน่นบนแท่นนอนสีแดง ซงหยวนอวีผละออกจากร่างเล็กเปลือยเปล่าของฮูหยินมาดๆ

“อันเล่อ”เปล่งเสียงแหบแห้งทั้งอายทั้งโกรธ

“บุรุษหนุ่มผู้องอาจผู้หนึ่งกล้าผิดคำสัญญา แต่งคนอื่นแทนข้า ใจท่านทำด้วยอะไรข้าอยากจะเห็นมัน”

ใบหน้าตื่นตกใจของบ่าวสาวในคืนเข้าหอที่กำลังจะสุขสม คุณหนูบ้านกวงดึงผ้าห่มมาคลุมร่างเกือบเปลือยของนางส่วนซงหยวนอวี นั่งห้อยขาเอาตัวบังฮูหยินของเขาไว้ อันเล่อจ้วงมีดในมือเข้าใส่ ซงหยวนอวีกลับผลิกตัวคมมีดกำลังจะจ้วงแทงเข้าไปที่แผ่นหลังเปลือยของซงหยวนอวีที่บังคุณหนูผู้งดงามไว้ อันเล่อยั้งมือไว้ทันก้มหน้ายิ้มหยันให้กับตัวเอง ซงหยวนลุกขึ้นคว้าข้อมือของอันเล่อบิดอย่างแรงพร้อมกับโทสะ

“เด็กๆ จับตัวคนร้ายมีคนร้าย ใครฆ่าคนบุกรุกได้ข้ามีรางวัลหนึ่งพันชั่ง เจ้าช่างกล้าบุกรุกห้องหอของข้าดูสิจะรอดไปได้อย่างไร แค่นี้ยังอับอายไม่พอใช่ไหมอยากจะไร้ที่ยืนข้ายินดีส่งเสริมเจ้า” อันเล่อมองไปที่ซงอวีด้วยสายตาปวดร้าว หันหลังวิ่งออกจากห้องหอ

“พวกเจ้าฆ่านางเสียนางบังอาจทำฮูหยินข้าตกใจ”ซงอวีหันกลับมาประคองกอดฮูหยินอย่างปลอบประโลม เสียงคนรับใช้และทหารในจวนแม่ทัพวิ่งไล่อันเล่อ ไปติดๆ ซงหยวนอวี่กัดฟันแน่นโกรธจนตัวสั่น เขาว่ายามกินยามนอนและยามอุ่นเตียงคือยามที่ไม่ควรมีใครมาขัดจังหวะแน่แล้ว

“ฮือออออ ทำกับข้าได้ลงคอเชียวหรือ คนอะไรใจร้ายที่สุดความจริงวันนี้ต้องเป็น

คืนเข้าหอของข้าสิฮืออออๆๆๆๆ แต่ท่านกับเขาหอกับนางมารนั่นฮือออออๆๆๆ แล้วยังส่งคนไล่ฆ่าข้าจบสิ้นกันทีความสัมพันธ์สองเรา”กระแทกจอกสุราลงบนโต๊ะ

แล้วยกไหสุรากรอกลงคอจนตัวเปรอะไปด้วยสุรา

“ในเมื่อข้าทำตัวเยี่ยงหญิงงามรักนวลสงวนตัวเพื่อท่านแต่ท่านกลับทำลายหัวใจข้า ฮือออออ”ปาดน้ำตาเพียงครู่กลับคิดได้ว่า

เชอะใครสนใจ ท่านคิดว่าคนอย่างอันเล่อจะโศกเศร้าเจียนตายเลยหรือไร

ลุกขึ้นเดินโซซัดโซเซไปยังด้านล่างของโรงเตี๊ยมใหญ่ที่คลาคล่ำไปด้วยเหล่าบุรุษหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ หญิงแก่แม่ม่ายที่มาเพื่อร่ำสุราเคล้านารี บางคนก็เคล้าบุรุษในยุคนี้ยุคที่รุ่งเรือง ไร้ศึกสงคราม

อันเล่อสอดส่ายสายตาพบเข้ากับร่างสูงในอาภรณ์สีขาว คนนี้แหละสูงยาวดีทีเดียวพุ่งตัวเข้าไปกอดรัดร่างสูง ที่ยืนรีรออยู่กลางห้องคล้ายกำลังรอใครบางคน ร่างสูงรับร่างเล็กที่มีกลิ่นสุราไม่เมาทว่าทำสุราหกรด อาภรณ์สีแดงกลิ่นฟุ้งไปทั่ว

“น้องชาย นี่สำหรับเจ้าคืนนี้ทำให้ข้ามีความสุข”ยื่นถุงเงินที่กำไว้ตรงหน้าบุรุษหล่อเหล่าคนนั้น คิ้วคมเข้มขมวดเข้าหากัน

“หมายความว่าอย่างไร”ใบหน้าแสดงความสงสัยอย่างเต็มที่

“จะหมายความว่าอย่างไรเล่าฮ่าาาาๆๆๆ ก็หมายความว่าข้าเลือกเจ้าในคืนนี้เพื่อให้ความสำราญกับข้าในที่เช่นนี้ ไยต้องอธิบายให้มากความ ไปหาความสำราญกันดีกว่า”คนร่างสูงองอาจราวหล่อเหลากับเทพมาจุติมองร่างเล็กที่สวมใส่อาภรณ์สีแดงราวกับนางเพิ่งจะผ่านงานวิวาห์มา นี่เจ้าบ่าวนางไม่ยอมแต่งนางหรือว่านางหนีการแต่งงานกันแน่ ราวกับนั่งในใจ

“อย่าสงสัย ไปเถอะหากว่าเจ้าทำดีกับข้าทำให้ข้าสุขสมลืมเรื่องราวทุกข์ตรมไปเสียได้ ข้าจะมอบทองให้กับเจ้าอีกหนึ่งชั่งทันที”

ยกนิ้วเรียวขึ้นมาแกว่งไปตรงหน้า หลี่หลงเซียวคว้ามือเล็กไว้อันเล่อกลับทิ้งตัวในอ้อมกอดของหลี่หลงเซียวในทันที ยิ้มสดใสใบหน้าแดงระเรื่อน่ามองอีกคนชะงักงั้นกับใบหน้าละมุนนั้น

“อิอิ อ้อมกอดท่านอุ่นดีเสียจริงอากาศหนาวเช่นนี้…เราสองคนไปอุ่นเตียงกันเถอะ”พยุงอันเล่อที่ชี้นิ้วไปด้านบนขึ้นไปยังห้องพักชั้นบน