ตอนที่ 1 รักเหมือนยาพิษ (กุหลาบทะเลทราย)

ตอนที่ 1 รักเหมือนยาพิษ

ท่ามกลางความวุ่นวายของด้านหน้าอาคารผู้โดยสารขาออกของสนามบินกลางของประเทศรุวัยดา จุฑาพรพยาบาลสาวชาวไทยมองไปรอบๆเพื่อหาคนที่จะมารับเธอไปยังจุดหมายปลายทาง

“ขอโทษนะครับคุณผู้หญิง” หนุ่มหล่อชาวอาหรับเดินเข้ามาใกล้และโค้งให้หญิงสาว

“ค่ะ คุณพูดไทยได้” หญิงสาวถามด้วยเสียงที่ตื่นเต้น

“ครับ คุณคือคุณจุฑาพรใช่หรือเปล่าครับ” ชายหนุ่มถาม

“ใช่ค่ะ ดิฉันจุฑาพร มณีนุชค่ะอาจารย์หมอส่งฉันมาที่นี่ค่ะ” หญิงสาวรายงานตัวพร้อมกับบอกจุดประสงค์ของตนเอง

“ผมคัสซิมครับเป็นผู้ช่วยของคุณนาธานท่านสั่งให้ผมมารับคุณครับ”

“ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ” หญิงสาวยิ้มให้ด้วยรอยบุ๋มที่ข้างแก้มเวลายิ้มส่งให้หญิงสาวมีใบหน้าที่อ่อนหวานยิ่งขึ้น

“เชิญทางนี้ครับ” ชายหนุ่มเข้ามายกกระเป๋าและเดินนำหญิงสาวไปที่รถ

“เชิญครับ” ชายหนุ่มเปิดประตูให้และเมื่อหญิงสาวขึ้นไปนั่งเรียบร้อยแล้วเขาก็เข้าประจำที่คนขับ

“ผมดีใจนะครับที่คุณมาเพราะผู้หญิงไทยน่ารักอ่อนโยนและมีความอดทนมากกว่าผู้หญิงชาติอื่นๆ”

ชายหนุ่มชวนคุยเมื่อออกรถมาได้สักระยะ

“ทำไมพูดแบบนั้นคะ” หญิงสาวถามอย่างสงสัย

“คุณนาธานเป็นคนเจ้าอารมณ์ โมโหง่ายและยิ่งมาเป็นแบบนี้ด้วยทำให้เธอเป็นคนที่น่ากลัวมากเลยนะครับ” ชายหนุ่มบอกและสบตากับหญิงสาวที่กระจกส่องหลัง

“ขนาดนั้นเลยหรือคะ” หญิงสาวเลิกคิ้ว เธอได้ทราบเรื่องของเขามาจากอาจารย์หมอบ้างแล้วว่าเขาเป็นนักธุรกิจที่ดินของทากาซัสและเป็นกำพร้ามาตั้งแต่เด็กเมื่อสองเดือนก่อนเขาประสบอุบัติเหตุรถชนจนประสาทตาเสียทำให้เขามองไม่เห็นและพยาบาลของแต่ละโรงพยาบาลของที่นี่ก็ถูกส่งตัวมาพยาบาลเขาแต่ก็อยู่ได้ไม่ถึงอาทิตย์ต้องหนีไปด้วยความกลัวในอาการคลุ้มคลั่งของเขาเมื่อโมโห

“แล้วทำไมถึงคิดว่าชาวต่างชาติอย่างดิฉันจะทำได้หละคะ”

“เพราะคุณคือคนที่ ดร.เจษฏาเลือกมาแล้ว ผมรู้ว่าเขาต้องเลือกมาเป็นอย่างดี” คัสซิมยิ้ม

“ฉันจะพยายามอยู่ให้นานที่สุดนะคะ” หญิงสาวบอกและเหตุผลอีกอย่างหนึ่งที่หญิงสาวยอมมาที่นี่ก็เพื่อต้องการมารักษาแผลใจของตนเองด้วย เมื่อ 2 วันก่อนแฟนหนุ่มของเธอได้แต่งงานกับนักธุรกิจสาวทายาทตระกูลดัง เขาทิ้งเธอไปอย่างไม่มีเยื่อใยเขาบอกเพียงแค่ว่าเขาจำเป็นต้องแต่งตามที่ผู้ใหญ่จัดการให้ เขายังรักเธออยู่และจะแอบมาหาเธอเมื่อมีโอกาสแต่หญิงสาวทำไม่ได้ที่จะต้องเป็นเมียเก็บของเขา เธอไม่ชอบพฤติกรรมที่แสนเลวแบบนี้มันน่าอายมากกว่าน่ายินดี เธอจึงขออาสามาเป็นพยาบาลส่วนตัวถึงที่นี่เพื่อจะหนีจากเขาและความเจ็บช้ำที่เขาทำกับเธอและความรักที่เธอมีต่อเขา

“ถึงแล้วครับ” คัสซิมหันมาบอกเมื่อเห็นหญิงสาวนั่งเหม่อลอย จุฑาพรสะดุ้งและหันมายิ้มอย่างเขินๆให้กับชายหนุ่ม

หญิงสาวมองสำรวจไปทั่วๆบริเวณบ้าน ต้นไม้ของที่นี่ดูเขียวขจีเต็มไปหมด

“แปลกใจใช่ไหมครับว่าทำไมถึงมีต้นไม้มากขนาดนี้”

“ใช่ค่ะ” หญิงสาวยอมรับแต่โดยดี

“คุณนาธานเป็นคนชอบต้นไม้น่ะครับอาจจะผิดกับคนอาหรับทั่วไปที่ชอบทะเลทราย” ชายหนุ่มอธิบาย

“ไม่น่าเชื่อเลยนะคะว่าด้านนอกจะเป็นทะเลทราย”

“ครับ เชิญทางด้านนี้ครับ” หญิงสาวเดินตามชายหนุ่มเข้ามาในบ้านและเห็นสาวใช้ 3 คนกำลังยืนรออยู่แล้ว

“ผมจะแนะนำให้รู้จักกับทุกคนที่นี่นะครับ คนนี้ชื่อ ฟาตามะและ อามิยะ ครับทั้ง 2 คนเป็นคนรับใช้ของที่นี่ครับและคนที่กำลังเดินเข้ามานั่นคือแม่บ้านของที่นี่ชื่อ โซยาครับ” หญิงสาวยกมือไหว้ผู้อาวุโสและยิ้มให้อย่างเป็นมิตร

“ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะคะ”

“เช่นกันค่ะ” โซยายิ้มให้

“พูดไทยได้ด้วยหรือคะเนี่ยเก่งจังเลยนะคะ” หญิงสาวถามอย่างแปลกใจ

“พวกเราที่นี่พูดได้หลายภาษาค่ะ ด้วยความจำเป็นที่นายต้องการให้คนในบ้านพูดได้หลายภาษา” โซยาอธิบาย

“ดีค่ะ จุจะได้พูดกันรู้เรื่อง” หญิงสาวยิ้ม

“เดี๋ยวคุณโซยาจะพาคุณไปที่ห้องพักนะครับแล้วมาคุยรายละเอียดกัน” ชายหนุ่มบอก

“ค่ะ” หญิงสาวรับคำและเดินตามแม่บ้านขึ้นไปชั้นบน

“เพล้ง!” “ออกไป ออกไปก่อนที่ฉันจะฆ่าเธอ ไป!” เสียงของร่วงแตกและเสียงตวาดดังลอดออกมาจากห้องอีกด้านหนึ่งของบ้าน หญิงสาวหยุดยืนนิ่งฟังอย่างสนใจ

“เสียงคุณนาธานน่ะค่ะคงอาละวาดคุณพยาบาลอีกแล้ว” โซยาหันมาบอกกับหญิงสาว

“ขอฉันไปดูหน่อยได้ไหมคะ” หญิงสาวบอกแต่อีกฝ่ายทำสีหน้าไม่สู้ดีนัก

“ดิฉันว่าอย่าเพิ่งเลยนะคะ เอ่อ..คือว่า”โซยาทำท่าทางอึดอัด

“ฉันไม่กลัวเขาหรอกค่ะ นะคะ” หญิงสาวบอกแกมขอร้อง

“ก็ได้ครับเดี๋ยวผมพาไปเอง” คัสซิมเดินขึ้นมาพอดีจึงอาสาพาหญิงสาวไปพบเจ้านายคนใหม่ของเธอ

“ใครน่ะ คัสซิมหรือแล้วพาใครมา” นาธานหมุนตัวหันมาช้าๆ จุฑาพรแทบลืมหายใจเมื่อเห็นชายหนุ่มตรงหน้า ร่างสูงกำยำสมชาย จมูกโด่งเป็นสัน ปากเรียวเหมือนผู้หญิง สวมแว่นสีดำปิดบังดวงตาเอาไว้ หญิงสาวยอมรับว่าผู้ชายคนนี้หล่อสมบูรณ์แบบจริงๆ

“ผมพาคุณพยาบาลคนใหม่มาแล้วครับ” ชายหนุ่มบอกและหันไปมองพยาบาลสาวชาวอาหรับที่ยืนก้มหน้าร้องไห้อยู่เงียบๆข้างโต๊ะ

“คุณออกไปได้แล้ว อ้อ แล้วก็ไปรับเงินค่าจ้างที่คุณแม่บ้านได้เลยครับ” ชายหนุ่มบอกเป็นภาษาพื้นเมืองของที่นี่และเธอจึงรีบเดินออกไปโดยไม่ต้องบอกซ้ำ

“เธอชื่ออะไร เป็นคนไทยใช่ไหม”นาธานเริ่มคำถามเป็นภาษาไทย

“ค่ะ ดิฉันชื่อ จุฑาพร มณีนุชค่ะ”

“เธอคิดดีแล้วหรือที่จะมาดูแลฉันขนาดพยาบาลของโรงพยาบาลชื่อดังของที่นี่ยังดูแลฉันไม่ได้เลย ไม่เอาไหนกันทั้งนั้น” ชายหนุ่มกล่าวอย่างตำหนิ

“คิดว่าได้ค่ะ” หญิงสาวตอบเสียงเรียบ

นาธานเดินคลำมานั่งที่โต๊ะทำงานของตนเอง

“ฉันไม่รู้นะว่าคัสซิมไปเอาเธอมาจากไหนและด้วยวิธีการอะไรแต่เมื่อจะมาทำงานกับฉันแล้วก็ต้องทำให้คุ้มค่าไม่ใช่ทำเพื่อให้ผ่านไปวันๆ” ชายหนุ่มบอก หญิงสาวยืนฟังอย่างใจเย็น

“ค่ะ ดิฉันจะทำให้เต็มความสามารถ”

“ดี งั้นเธอไปพักผ่อนก่อนแล้วพรุ่งนี้ค่อยมาหาฉัน”

“ค่ะ” หญิงสาวรับคำและเดินออกมา เธอไม่ชอบคำพูดดูถูกของชายหนุ่มแม้แต่น้อย ทำยังกับว่าเธอมาของานเขาทำทั้งๆที่เธอมาตามคำขอของผู้ช่วยของเขาเองแท้ๆ หญิงสาวก็อยากรู้เหมือนกันว่าคัสซิมทำไมถึงเลือกพยาบาลชาวไทยและเมื่อชายหนุ่มเดินออกมาเธอจึงเอ่ยถามเขาทันที

“คุณคัสซิมคะฉันอยากรู้น่ะค่ะว่าทำไมถึงเลือกพยาบาลชาวไทยคะ”

“ผมคิดแล้วว่าคุณจะต้องสงสัย คือว่าแม่ของผมเป็นคนไทยน่ะครับท่านเคยเป็นพยาบาลเก่าที่โรงพยาบาลที่คุณทำงานอยู่ ท่านก็เลยติดต่อผ่านอาจารย์หมอของคุณเพราะแม่คิดว่าความอ่อนโยนและช่างเอาใจคนไข้ของสาวไทยจะทำให้คุณนาธานอารมณ์ดีขึ้น อาการปวดหัวจะได้หาย” ชายหนุ่มไขข้อสงสัยของหญิงสาวจนกระจ่าง

“แล้วเอ็กซเรย์ดูหรือเปล่าคะว่ามีเลือดคั่งในสมองหรือเปล่า”

“ครับ แต่ไม่พบอะไรเลยหมอบอกว่าคงเป็นอาการเกร็งของกล้ามเนื้อน่ะครับเวลาโกรธหรือโมโหมากๆ”

หญิงสาวพยักหน้ารับรู้

“ขอตัวพักผ่อนก่อนนะคะ” หญิงสาวบอกเมื่อเดินมาถึงหน้าห้องของตนเอง

“ครับแล้วตอนเย็นเจอกันนะครับ” ชายหนุ่มโค้งให้และเดินลงไปชั้นล่าง

จุฑาพรเดินลงมาที่สนามหญ้าหน้าบ้าน อากาศในตอนเช้ายังคงเย็นอยู่มากเธอจึงต้องใส่เสื้อถึงสองชั้น หญิงสาวรู้สึกสดชื่นขึ้นมากและเมื่อคืนก็นอนหลับได้เต็มอิ่มคงเป็นเพราะความเพลียจากการเดินทาง

“ลงมาเดินเล่นแต่เช้าเลยนะคะ” โซยาส่งยิ้มมาให้หญิงสาวและร้องทักขึ้น

“คุณโซยาอรุณสวัสดิ์นะคะ จุชอบอากาศในตอนเช้าน่ะค่ะมันสดชื่นดี”หญิงสาวบอก

“ป้าก็ชอบนะคะ”

“แล้วมีใครเคยพาคุณนาธานลงมาเดินเล่นตอนเช้าบ้างหรือเปล่าคะ” หญิงสาวถาม

“ไม่มีหรอกค่ะเพราะนายไม่ต้องการและไม่ชอบค่ะ ตั้งแต่มองไม่เห็นนายก็ไม่เคยลงมาด้านล่างเลยค่ะ” แม่บ้านบอกกับหญิงสาว จุฑาพรครุ่นคิดและขอตัวกลับเข้าข้างในบ้าน หญิงสาวรีบกลับมาที่ห้องและอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า

“ก๊อก ก๊อก” จุฑาพรเปิดประตูเข้ามาเห็นชายหนุ่มนั่งอิงอยู่กับหัวเตียง

“เธอเองหรือ” หญิงสาวคิดว่าเขาคงใช้สัมผัสทางกลิ่นถึงได้รู้ว่าใครเป็นใคร

“ค่ะ ดิฉันจะมาพาคุณลงไปเดินเล่นด้านล่าง อากาศกำลังสดชื่นเลยนะคะ” หญิงสาวเดินเข้ามายืนตรงหน้าเขา

“ไม่ ฉันไม่อยากไปไหนทั้งนั้น เธออย่ามายุ่ง” เขาตวาดใส่หญิงสาว

“แต่แสงแดดและอากาศที่สดชื่นจะช่วยให้คุณหายเครียดได้นะคะ” หญิงสาวบอกกับเขาและตรงเข้าไปประคองให้ชายหนุ่มลุกขึ้นแต่อีกฝ่ายกลับสะบัดตัวหนี

“คุณนาธานคุณอย่าดื้อเป็นเด็กๆไปหน่อยเลย” หญิงสาวทำเสียงดุบ้าง ชายหนุ่มชะงักเล็กน้อย

“ฉันจ้างเธอมาดูแลฉันและทำตามที่ฉันต้องการไม่ใช่ให้ฉันทำตามที่เธอต้องการ”

“แต่สิ่งที่ฉันทำมันจะช่วยให้คุณหายนะคะ” หญิงสาวอธิบาย

“แต่มันขัดกับความต้องการของฉัน” ชายหนุ่มเถียง

“แต่มันเป็นการรักษาของฉัน ถ้าคุณอยากหายคุณก็ต้องทำตามที่ฉันสั่ง”

“มากไปแล้วนะเธอ เธอชื่ออะไรฉันจำไม่ได้แล้ว” ชายหนุ่มเริ่มอารมณ์เสีย

“จุฑาพรค่ะ เรียกจุเฉยๆก็ได้” หญิงสาวแนะนำตัวและเข้าไปดึงแขนของเขาให้ลุกขึ้นแต่เพราะชายหนุ่มตัวใหญ่กว่าหญิงสาวจึงล้มลงไปบนที่นอนแทนและทับบนหน้าอกของเขาพอดี ยิ่งมองเขาใกล้ๆก็ยิ่งทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงมากขึ้น

“จะลุกขึ้นได้หรือยัง หรือว่าที่ล้มลงมาเพราะต้องการให้ท่าฉัน” เมื่อโดนคำพูดดูถูกหญิงสาวจึงรีบดีดตัวลุกขึ้นโดยเร็ว

“ขอโทษนะคะ แต่ดิฉันไม่มีจิตคิดอกุศลแบบนั้นหรอกค่ะ” หญิงสาวปฏิเสธ

“คิดแบบนั้นได้ก็ดีเพราะฉันมีคนรักอยู่แล้วและไม่คิดจะมีคู่นอนเป็นสาวชาวต่างชาติด้วย”

หญิงสาวเม้มปากแน่นและสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเกลี้ยกล่อมเขาอีกครั้ง

“คุณรีบไปอาบน้ำแต่งตัวนะคะเดี๋ยวดิฉันจะมาพาลงไปทานข้าวที่สนามหญ้าด้านล่าง”

“เธอฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องไง ฉันบอกว่าไม่ไปก็คือไม่ไป” ชายหนุ่มลุกขึ้นท่าทางของเขาดูจะชำนาญมากในทิศทางและเครื่องเรือนภายในห้องว่าอยู่ตรงไหนและทิศไหน