2 หมอของชาลส์

โรงพยาบาล ในห้องตรวจ

หลายวันผ่านไป

"หมอ ทำไมตาบวมแบบนั้น นอนดึกมากไปรึเปล่า " ฉันส่ายหน้าแล้วยิ้ม จะให้ตอบว่ายังไงดีละ? ไม่ตอบดีกว่า ถ้าบอกว่าอกหัก คนไข้คงขำจนเจ็บซี่โครงเป็นงานส่งห้องเอกซเรย์อีก ไม่บอกแหละดีแล้ว

"อกหักรึเปล่าหมอ " ถ้าไม่ติดว่าเป็นเด็กฉันเตะล่วงเก้าอี้ไปแล้วนะ ขอร้องล่ะ อย่าแซว อย่าเพิ่งเล่นกับอารมณ์ของฉันตอนนี้เลย หมอก็มีความรู้สึก โกรธได้ โมโหเป็น ตอนนี้อาการข้างในของฉันบอบช้ำมาก หนักจนแทบไม่มีแรงลุกมาทำงาน เจ็บหนักยิ่งกว่าวันแรก ฉันจะตายเพราะบอกเลิกผู้ชายอยู่แล้วใครจะรู้

"เป็นแค่ไข้หวัดธรรมดา หมอจะสั่งยาลดน้ำมูก ยาแก้ไอแล้วก็ยาลดไข้ให้นะคะ นี่ค่ะแฟ้ม เชิญ " ฉันนั่งลุ้นให้หมดวันเพราะอยากกลับไปนอน วันนี้ฉันลงตรวจOPD เจอคนไข้มากหน้าหลายตา อย่างเมื่อกี้ อยากตะโกนใส่หน้าไล่ให้ไปตรวจกับหมอคนอื่น แต่ก็ทำไม่ได้ ทำแบบนั้นโดนสั่งสอบแน่นอน ฉันไม่อยากให้ปาป๊ากับมาม๊าลำบากใจ

ตอนนี้ฉันกำลังจะตาย ตายไปกับคำว่ารัก เพิ่งรู้ว่าพิษของมันร้ายแรงมากกว่ามะเร็ง เนื้องอก แล้วก็เอดส์ หมอรักษาไม่ได้ กินยาก็ไม่หายนอกจากกินยาฆ่าตัวตายเท่านั้น ฉันไม่คิดทำอยู่แล้ว โง่แค่นี้พอ!! สงสารปาป๊ากับมาม๊า ถ้าฉันตายไปท่านก็ต้องเสียใจ บาปกรรมตกอยู่ฉันคนเดียวเต็มๆ

ขอทำความดีเดินขึ้นสวรรค์สวยๆ ดีกว่า

"เฮ้อ "

"คุณหมอคะ คนไข้เคสสุดท้ายค่ะ" ฉันรับแฟ้มจากคุณพยาบาลแล้วเปิดอ่านประวัติอาการเบื้องต้น น่าจะเป็นคนไข้ใหม่เพราะแฟ้มดูว่างเปล่ามาก ไม่เคยมีประวัติรักษากับทางโรงพยาบาลมาก่อน ชื่อก็แปลก เป็นชื่อไทยที่อ่านยากมาก

"เชิญพบคุณหมอได้เลยค่ะ "

ไอ เจ็บคอ ตัวร้อน รู้สึกปวดหัวบ้างเป็นบางครั้ง เป็นๆ หายๆ กลืนน้ำลายแล้วรู้สึกเจ็บคอ น่าจะเป็นไข้หวัดอีกราย ช่วงนี้ไข้หวัดกำลังระบาดเด็กเด็กโตเป็นกันหมด ผู้ใหญ่บางคนก็ด้วย

"เชิญนั่งค่ะ " ฉันผายมือเชิญคนไข้แล้วเงยหน้าขึ้นจากแฟ้ม อยู่ๆ ใจฉันก็หล่นวูบคล้ายจะเป็นลมแล้วอยากร้องไห้ดังๆ ให้ลั่นห้องตรวจ

ชาลส์!

วันเดินทาง

"นายครับ ป่วยแบบนี้จะไหวหรือครับ "

"ถ้ากูไม่ป่วยจะไปหาหมอได้ยังไง ถึงแล้วปลุกด้วย " ทรมานชิบ!! อย่างที่ผมตอบลูกน้อง ถ้าผมไม่ป่วยแล้วจะไปหาหมอได้ยังไง อาการผมแย่ขนาดนี้ไม่ว่าหมอที่ไหนก็ต้องรักษา แต่ไม่ใช่หมอที่ไหนก็ได้ มีแค่หมออิงชาคนเดียวเท่านั้นที่รักษาผมได้

สาวน้อยมหัศจรรย์ ไม่มีวันไหนที่ผมไม่คิดถึง เวลาพักผ่อนของผมแทบไม่มี ทำแต่งานแล้วก็งาน ทุกอย่างที่แด๊ดสร้างตอนนี้อยู่ในมือผมทั้งหมด ส่วนชีต้าน้องสาวคนเดียวของผมเรียนจบแพทย์ ตอนนี้ทำงานอยู่โรงพยาบาลของที่บ้าน ชีต้ามีอิงชาไอดอล ส่วนผมเป็นอะไรไม่ได้นอกจากมาเฟีย

หลังจากวันนั้น วันที่อิงชาบอกเลิกผม ผมก็ให้ลูกน้องที่ไทยเฝ้าติดตามอิงชาอย่างใกล้ชิด ปกติก็ไม่คลาดสายตาอยู่แล้ว อิงชาของผมอาการหนัก ดื่มไวน์เมาทุกวัน นอนคอนโดทุกคืนไม่ยอมกลับบ้าน ถ้ากลับเป็นเรื่องแน่ๆ เพราะปาป๊าของเธอจ้องหาเรื่องผมอยู่

11ปี ที่แสนทรมาน ผมไม่ได้ทิ้งอิงชาให้รอ มันมีบางอย่าง บางข้อตกลงที่ผมต้องรักษาเอาไว้ บางครั้งผมก็ไม่อยากทนอีกต่อไปแล้ว

งานวันเกิด วันเรียนจบ วันสำคัญอีกหลายๆ วัน ผมก็ไม่ได้กลับไปร่วมแสดงความยินดีและอยู่เคียงข้างเธอ เพราะงานของผมส่วนหนึ่ง แด๊ดสร้างทุกอย่างขึ้นมาด้วยน้ำพักน้ำแรงจะให้ผมทิ้งไปง่ายๆ คงไม่ดีแน่

ผมอยากมีชีวิตที่มั่นคง มีธุรกิจให้ลูกๆ ได้สานต่อ มีเงินใช้ยันชาติหน้าโดยไม่เดือดร้อน จะนั่งกินนอนกินก็ไม่หวั่นเรื่องเงินทอง ตอนนี้ผมคิดว่ามันมั่นคงพอแล้ว ข้อตกลงที่วางเอาไว้ผมคิดว่าคงสมบูรณ์พอแล้วละ ถ้ามากกว่านี้ผมคงต้องฉุดอิงชาหนี

"แค่กๆ " หลับตาลงได้ไม่เกินห้านาทีอาการไอก็กำเริบ ไอไม่พอเจ็บคออีก กว่าจะป่วยได้ขนาดนี้ผมต้องไปยืนตากหิมะนานหลายชั่วโมง สุดท้ายป่วยสมใจอยาก แล้วก็ดีที่ไม่ช็อกตายเสียก่อน

"น้ำครับนาย "

"อืม ขอบใจ "

"จะไม่กินยาก่อนจริงๆ หรือครับนาย "

"กลัวกูตายก่อนรึไง " แค่ไข้หวัดธรรมดาทำอะไรผมไม่ได้หรอก แฟนผมเป็นหมอ ผมจะบินไปให้แฟนรักษา แล้วผมก็จะไปง้อเธอด้วยอาการอ่อนแอแบบนี้ อิงชาต้องสงสารผม ไม่รู้ละ ยังไงผมก็ต้องรักษาชีวิตตัวเองให้รอดจนถึงไทย ถึงแม้ว่าตอนนี้ไข้จะขึ้นอีกรอบแล้วก็ตาม

กูต้องรอด!

"ถ้านายเป็นอะไรขึ้นมา เฮียใหญ่เอาผมตายแน่นอนครับ " เฮียใหญ่ที่ว่าคือแด๊ดผมเอง แด๊ดวางมือจากงานทุกอย่างแล้วพามามี๊ไปเที่ยวรอบโลกชดเชยช่วงที่แด๊ดเอาแต่ทำงานหนักจนไม่ค่อยมีเวลา

"อืม ตายตามกูจงรักภักดี ดีออก "

"ผมยังไม่มีเมียเลยครับนาย "

"แล้ววันนั้น ในห้องเก็บของ " ผมส่ายหัวแล้วนอนต่อ ไอ้พวกหื่นไม่ดูตาม้าตาเรือ หื่นไม่ดูกล้องวงจรปิด

"นายครับ ถึงไทยแล้วครับ ทางสนามบินเตรียมรถพยาบาลเอาไว้รอแล้วครับ " ผมถอนหายใจแล้วโบกมือปฏิเสธ ผมไม่ไปรถโรงพยาบาลคันไหนทั้งนั้น ผมจะไปหาหมอ หมอที่เป็นแฟนผมคนเดียวเท่านั้น!

" ไปหาอิงชา "

"นายไม่ไหวแล้วนะครับ "

"อิงชาเป็นหมอ บอกให้ไปก็ไปสิ! " ลูกน้องพยักหน้ารับแล้วพาผมขึ้นรถตู้แทนรถพยาบาลที่กำลังจอดรอ ผมกำลังถูกพิษไข้เล่นงานอย่างหนัก มันร้อนผ่าวไปหมดแม้กระทั่งลมหายใจ

หวังว่าผมจะไม่ตายก่อนได้เจอหน้าอิงชาหรอก ใช่มั้ย?

โรงพยาบาล ในห้องตรวจ

"คิดถึงจัง " เขามันหน้าด้านที่สุด ยังมีหน้ามาพูดคำนี้กับฉันอีกหรอ! ฉันเบือนหน้าหนีเพราะไม่อยากให้เขาเห็นน้ำตาโง่ๆ ที่กำลังไหลออกมา

"แค่กๆ มาหาแล้วนี่ไง " พูดได้แค่นี้! แค่นี้จริงๆ หรอ! สกิลการง้อโคตรห่วยเลย ว่าแต่เขาเป็นอะไร? แกล้งป่วยหรอ!? เล่นเนียนมากเลยนะ ปากแห้ง หน้าแดง ดวงตาอิดโรย เสียงกระแอมกระไอนั่นอีก

"ไปเล่นไกลๆ มีงานต่อ "

"ชาลส์ป่วยจริงๆ ปวดหัวมากด้วย ตัวก็ร้อนจี๋ไม่เชื่อลองจับดูสิ " เขาเหมือนคนป่วยจริงๆ จรรยาบรรณแพทย์ของฉันต้องตรวจอาการเบื้องต้นของเขา ไหนๆ ก็เข้ามาในห้องตรวจได้แล้ว อาการดูแย่ลงจริงๆ

ถ้าแกล้งฉันจะเรียกตำรวจมาลากเขาออกไป!

"ไข้ 40 เฟครึเปล่า " ฉันเงยหน้ามองเขาสลับกับมองข้อมูลในแฟ้มที่คุณพยาบาลเขียนลงไป

"จริงๆ " เขาตอบเสียงเบาจนฉันรีบเลื่อนเก้าอี้เข้าไปใกล้แล้วใช้มือแตะหน้าผาก

"ว้าย! ทำไมตัวร้อนขนาดนี้ "

"บอกแล้วไงว่าป่วยจริงๆ "

พรึ่บ!

"ชาลส์!! คุณพยาบาลเข้ามาข้างในหน่อยค่ะ "

ตึก ตึก ตึก

"ว้าย ตายแล้ว ว่าแล้วเชียว ไข้สูงขนาดนี้ " เขาไม่ได้แกล้งหรือเนี่ย ฉันสั่งคุณพยาบาลให้เรียกบุรุษพยาบาลเข้ามาช่วย ระหว่างที่รอฉันก็ฟังอัตราการเต้นของหัวใจเขาไปด้วย ทำไมถึงปล่อยให้ตัวเองแย่ขนาดนี้

"ชาลส์ ชาลส์ ได้ยินมั้ย!? " เขายังมีสติอยู่ แค่โดนพิษไข้เล่นงานจนไม่มีแรงแล้วหล่นจากเก้าอี้ ลูกน้องเขาล่ะ? ไปไหนหมดทำไมไม่มาดูแลเจ้านายตัวเอง?

"อื้อ ชาลส์ป่วยจริงๆ นะ หมอต้องรักษาชาลส์นะ หมอของชาลส์ " ให้ตายสิ! เขากลับมาอ้อนฉันแล้ว

-----