มาเฟียหวงรัก

"ชาลส์ ตกลงจะเอายังไง อิงชาถามไม่ได้ยินหรอ!! "

"อิงชา ชาลส์ทำงาน " เสียงเรียบของเขาทำให้ฉันโมโหหนักขึ้นมากกว่าเดิม ฉันพยายามทำใจให้เย็นดั่งสายน้ำตามคำแนะนำของมาม๊า ไม่โหวกเหวกโวยวายเสียงดังอย่างที่ปาป๊าเคยสอน ฉันทำไม่ได้แล้วจริงๆ! มันไม่ไหวแล้ว ฉันเหนื่อยแล้วก็เบื่อมาก!!

ฉันอยู่เวรทั้งคืน เดินราวด์วอร์ดตั้งแต่เช้าเพิ่งได้พัก อีกสิบนาทีก็ต้องไปทำงานต่อ แล้วตอนนี้ฉันก็อยากได้คำตอบที่ชัดเจนว่าคนที่อยู่อีกซีกโลกจะเอายังไงกันแน่! เขาจะกลับมามั้ย แล้วเขาเคยคิดถึงฉันบ้างรึเปล่า หรือฉันแค่คิดไปเองฝ่ายเดียวว่าชาลส์รักและเป็นห่วงฉันมาก เหมือนอย่างที่ฉันรู้สึกกับเขา

ฉันจะบ้าตาย!

เหนื่อยที่จะง้อแล้วนะ! ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองตามตื๊อเขาอยู่ฝ่ายเดียว ฉันเป็นหมอ งานท่วมหัวบางวันเหนื่อยสายตัวแทบขาดกลับถึงบ้านสิ่งแรกที่ทำคือโทรหาชาลส์ แต่สิ่งที่ได้คือ เขาไม่รับสาย ติดงาน ติดประชุม บ้าบออะไรบ้างก็ไม่รู้ เฮ้อ เขาไม่ใช่เด็กชายชาลส์แล้วนี่เนอะที่จะมีเวลาว่างรอรับโทรศัพท์อยู่ตลอดเวลา

เขาคือมาเฟียที่ใครๆ ก็รู้จัก ชาลส์ได้รับกิจการทุกอย่างต่อจากลุงเดเนียล เขาทำงานหนักทุกวัน ฉันก็หนักเหมือนกัน งานของเขาทำให้ฉันคิดมากตลอด แต่ฉันก็พยายามไม่คิดเพราะลำพังงานที่ทำก็เหนื่อยมากพออยู่แล้ว

รึว่า!! เขามีผู้หญิงคนอื่น สาวเอเชียหน้าบ้าน ๆอย่างฉันจะไปสู้ฝรั่งตาน้ำข้าวไซต์บิ๊กบึ้มได้ยังไง นม สะโพก เฮ้อ ... ไม่มีอะไรเลย หน้าก็โทรมเพราะอยู่เวร ก็ฉันเป็นหมอนี่ หมอต้องรักษาคนไข้ มาเฟียอย่างเขาเคยเข้าใจบ้างมั้ย?!

"อิงชาเหนื่อยแล้วนะ เหนื่อยมากๆ ด้วย ชาลส์จะเอายังไงว่ามาเลย "

"เราเป็นแฟนกันนะอิงชา ยังไงชาลส์ก็ต้องเลือกอิงชาอยู่แล้ว " ฉันวางแก้วกาแฟในมือลงแล้วปล่อยน้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้ออกมาให้หมด ชาลส์พูดออกมาแบบนี้ได้ยังไง!! เขารู้รึเปล่าว่าความหมายของมันคืออะไร!?

ชาลส์ไม่ได้มีแค่ฉัน! เรื่องนี้ฉันรู้มานานแล้ว ฉันปล่อยผ่านมาตลอด หวังว่าสักวันชาลส์จะหยุด แต่เขาก็ยังไม่หยุด ฉันเริ่มเกลียดงานของเขามากขึ้นทุกวันแล้วนะ!

"อือ รู้แล้ว แต่อิงชาไม่อยากรอแล้ว อิงชาเหนื่อยมาก "

"ร้องไห้รึเปล่า "

โครม!

เสียงทำลายข้าวของ เป็นแบบนี้ทุกครั้ง ถ้าฉันร้องไห้เขามักจะทำแบบนี้ ทำลายข้าวของ ทำลายทุกอย่างที่อยู่ใกล้มือ เห็นมั้ยว่าเขารู้ รู้ทุกอย่าง แค่ได้ยินเสียงชาลส์ก็รู้ว่าฉันรู้สึกยังไง เขาดูแลเอาใจใส่ฉันดีมาก แบบนี้จะทำให้ฉันตัดใจจากเขาได้อย่างง่ายดายมันไม่ง่ายเลยนะ

"นายครับ "

"อย่ามายุ่งกับกู ออกไปให้หมด!!!!! "

เฮ้อ..กับคนอื่นหยาบคายตลอด คราวนี้ฉันจะไม่ดุ อยากทำอะไรก็เชิญ ระเบิดภูเขา เผาบ้านก็ตามใจ ฉันไม่ห้ามแล้ว เพราะจากนี้ไปเราสองคนจะไม่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของกันและกันอีก

พอกันทีคุณมาเฟีย ฉันตัดสินใจแล้ว พอแล้ว บ้าจริง! น้ำตาทำไมไหลไม่หยุดแบบนี้ พอเถอะนะฉันต้องราวด์คนไข้ต่อ

"ชาลส์ "

"อิงชา อย่าร้องไห้เลยนะ " อย่าใจอ่อนเด็ดขาด ห้ามเด็ดขาดนะอิงชา เธอจะรอผู้ชายคนนี้จนอายุครบสามสิบเลยหรือไง พรุ่งนี้ก็ยี่สิบเก้าปีเต็มแล้ว

ที่บ้านจัดงานฉลองวันเกิดให้ฉันทุกปี แล้วทุกๆ ปีก็ไร้เงาของชาลส์มาร่วมงาน ฉันจำได้ครั้งสุดท้ายที่ชาลส์มางานวันเกิด ตอนนั้นฉันอายุครบสิบแปด จากนั้นชาลส์ก็ไม่โผล่มาอีกเลย

มีแต่ของขวัญที่ส่งมาล่วงหน้าก่อนวันเกิด ฉันดีใจ แต่ก็ใจแป้วไปพร้อมๆ กับเห็นกล่องของขวัญพวกนั้น ทำให้รู้ล่วงหน้าว่าเขาไม่ว่างมางานวันเกิดฉันแน่นอน

"ไม่ร้องได้ไง มีเหตุผลมั้ยถามหน่อยสิ อิงชาร้องไห้ทุกครั้งที่คุยกับชาลส์ ฮึก ชาลส์ควรคิดได้แล้วนะว่าจะเอายังไงต่อไป "

"คิดแล้ว หยุดร้องก่อนนะ "

"ฮึก อิงชาจะไม่ทนอีกต่อไปแล้ว พอกันที พอสักที อิงชาเหนื่อย ฮึก อิงชาเบื่อ เราเลิกกันนะ เลิกแบบ ต่างคนต่างอยู่ ห้ามโทรหา ห้ามคอล ห้ามส่งของมาให้ ห้ามคิดถึงกันด้วย ฮึก ๆ ฮื่อ "

ตี๊ด!

ฉันกดวาง ปิดเครื่อง แล้วฟุบหน้าลงบนโต๊ะร้องไห้เสียงดัง ไอ้คนโง่ คนบ้า ไอ้คนบ้างาน ไม่รู้หรือไงว่าฉันต้องการอะไร ฉันรักเขามาก เขาเคยรู้บ้างมั้ย ข้าวของแพงๆ บ้าๆ พวกนี้ฉันไม่เคยอยากได้เลยสักนิด ฉันถอดนาฬิการาคาหลักล้าน ข้อมือฝังเพชร ทุกๆ อย่างในตัวที่เขาซื้อให้ออกจนหมด ฉันจะเอาไปขายแล้วเอาเงินไปทำบุญให้หมด

ฉันจะต้องลืมเขาให้ได้ ยากมากแค่ไหนฉันก็ต้องทำให้ได้

"ฮึก ฮื่อ" ฉันฟุบหน้าลงบนโต๊ะอีกครั้ง ฉันจะร้องจนพอใจ ร้อง ให้กับความโง่ของตัวเอง ฉันรอมาได้ยังไง? จะขึ้นคานอยู่แล้ว เพื่อนๆ คนอื่นแต่งงานมีลูกมีเต้ากันหมด มองดูตัวเองสิ ผู้ชายบ้างาน แถมยังต้องอดทนกับงานบ้าๆ ของเขาที่มีผู้หญิงเข้ามาเกี่ยวพันอยู่ซ้ำๆ ซากๆ

ฉันรับไม่ได้แล้ว ฉันไม่ใช่แม่พระ ฉันเป็นหมอที่มีหัวใจแล้วก็รักชาลส์มาก รักมากจนแทบขาดใจตอนพูดประโยคบอกเลิกกับเขา

"ฮึก ถึงจะลืมไม่ได้ ฉันก็จะลืม ฮึก "

"อะนี่ น้ำมูกไหลหน้าเละหมดแล้ว " ฉันยื่นมือไปรับผ้าเช็ดหน้าโดยไม่สนใจว่าของใคร เดาจากเสียงน่าจะเป็นหมอธี ช่างเถอะ ใครก็ช่าง ตอนนี้ฉันไม่ไหวแล้วจริงๆ ฉันอยากกลับบ้าน

"ขอบคุณนะ ฮึก "

"ลืมอะไร บอกได้มั้ย " หมอธีเลื่อนเก้าอี้ตรงหน้าออกมานั่ง ฉันยังไม่อยากคุยกับใคร ฉันเลือกส่ายหน้าแล้วก็เช็ดน้ำตาสั่งขี้มูก ใส่ผ้าเช็ดหน้าอย่างเต็มแรง

"อืม โอเค ราวด์ไหวมั้ย ไม่ไหวกลับบ้านได้นะ " ฉันส่ายหน้าอีกครั้ง ทำไมมันหนักขนาดนี้ ต่อจากนี้ฉันจะไม่มีชาลส์มาคอยกวนใจแล้วใช่มั้ย? ทำไมมันเจ็บแบบนี้

"ไปเถอะ เดี๋ยวราวด์ต่อให้เอง " ฉันยื่นผ้าเช็ดหน้าคืนหมอธี แต่ก็ถูกปฏิเสธ

"เอาไปเถอะ แล้วก็ไม่ต้องซักมาคืนนะ ที่บ้านมีเยอะ " หมอธีคงรังเกียจ ฉันไม่ตอบอะไรนอกจากพยักหน้าแล้วรีบเก็บของใส่กระเป๋าเดินออกมาข้างนอก พอมาถึงรถฉันก็ร้องไห้อีกรอบ ร้องจนหมดแรง ถ้าขับรถกลับบ้านสภาพนี้ฉันต้องลงข้างทางไปไม่ถึงบ้านแน่นอน

ทำไมมันทรมานขนาดนี้ เมื่อไหร่มันจะผ่านไป นี่แค่วันแรกเองนะยังหนักขนาดนี้ วันต่อๆ ไปล่ะ จะเป็นยังไง

"ฉันจะต้องลืม ฮึก ถ้าลืมไม่ได้ฉันจะผ่าหัวใจออกมา ฮื่อ ฉันจะบ้าตายอยู่แล้วนะชาลส์ " ฉันเหมือนคนบ้า พูดคนเดียว สักพักก็ร้องไห้ อยู่ๆ ก็หัวเราะ ฉันอยู่แบบนี้ต่อไปไม่ไหวแล้ว

ฉันรีบยกมือขึ้นปาดน้ำตาออก ฝืนลืมตาขึ้นมองไปข้างหน้า มันบอบช้ำอย่างหนักไม่ต่างจากหัวใจ ฉันกดปุ่มสตาร์ทรถแล้วค่อยๆ ขับออกมาช้าๆ ฉันกลับบ้านสภาพนี้ไม่ได้เด็ดขาดฉันไม่อยากตอบคำถามปาป๊ามาม๊ากับเรื่องที่เกิดขึ้น ตาบวมแบบนี้หาเรื่องโกหกไม่เนียนแน่นอน

ฉันเลือกขับรถกลับคอนโดที่ปาป๊าซื้อให้เป็นของขวัญเรียนจบ ฉันมานอนที่นี่บ่อยหลังเลิกงาน เพราะขับกลับบ้านไม่ไหว อย่างเช่นวันนี้ อกหักหนักกว่าราวด์เวรทั้งอาทิตย์อีก ไม่ใช่สิ ฉันเทเขาต่างหาก

พอเปิดประตูเข้ามาในห้องฉันก็รีบเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบขวดไวน์มาเปิดแล้วรีบหาแก้วเทใส่จนเต็มกระดกลงคอเหมือนน้ำเปล่า

อึก อึก อึก

"ฮึก ฮื่อ ไอ้ชาลส์บ้า ฮื่อออ "

"เปิดเครื่องสิวะ เปิดเครื่องสิ "

"นายครับ คุณอิงชาไม่ได้กลับบ้านครับ ตอนนี้คุณอิงชาอยู่ที่คอนโด "

"เคลียร์งานให้เร็วที่สุด เอาให้เร็วที่สุด! "

"ครับนาย " ผมโยนโทรศัพท์ลงบนโซฟา อยากขว้างลงพื้นใจจะขาดแต่ทำไม่ได้เพราะในเครื่องมีรูปของอิงชาเต็มไปหมด ผมกำลังจะบ้า อยากบินกลับไทยตอนนี้ เดี๋ยวนี้! อิงชาบอกเลิกผมแล้วปิดเครื่อง ทำไมเป็นแบบนี้วะ?!

ผมต้องเก็บเรื่องนี้เอาไว้ก่อนแล้วรีบบินให้เร็วที่สุด ถ้ามามี๊รู้ผมโดนด่าเละแน่ๆ ปาป๊าของอิงชาอีกคน ท่านไม่สนับสนุนให้ลูกสาวคบกับผมเรื่องนี้ผมรู้มาตลอด แต่ผมได้รับการสนับสนุนจากมาม๊ากิ่ง โชคเข้าข้างผมมาก  ผมจะไม่ทำให้ทุกคนผิดหวังอย่างแน่นอน

"นายครับ คุณอิงชา ดื่มไวน์จนเมาหลับไปแล้วครับ "

"เฮ้อ เออๆ ออกไปได้แล้ว " ขอบคุณที่รายงานผมทุกอย่าง เมาจนหลับแบบนั้นคงไม่ได้อาบน้ำ อดทนหน่อยนะอิงชา อีกแค่นิดเดียว

"เธอบอกเลิกฉัน ถามฉันหรือยังว่าอยากเลิกรึเปล่า "

--------