10 ขออ้อนได้ไหม

“ป้ารู้ไหมว่าไข้ทับระดูคืออะไรอันตรายมากไหม” ออสตินถามป้าแม่บ้านหลังจากที่พยายามหาข้อมูลแล้วก็ยังไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่

“ไข้ทับระดูไม่อันตรายหรอกค่ะ ก็แค่มีไข้ช่วงที่เป็นประจำเดือน ว่าแต่ใครเป็นเหรอคะ หรือว่าหนูเมล่อน”

“ครับ”

“แล้วเธอปวดท้องด้วยไหม”

“ไม่รู้เหมือนกันครับ ผมเอายาลดไข้ให้เธอแล้ว เห็นเธออยากนอนก็ออกมารอข้างนอก”

“เดี๋ยวป้าไปเตรียมกระเป๋าน้ำร้อนมาให้นะคะ เผื่อเธอจะปวดท้อง แล้วเย็นนี้ป้าจะทำข้าวต้มให้ทาน แล้วคุณออสตินล่ะคะเย็นนี้อยากทานอะไรเป็นพิเศษไหม”

“ผมเอาข้าวต้มก็ได้ ป้าจะได้ไม่ต้องเหนื่อยทำหลายรอบ”

พอป้าแม่บ้านเอากระเป๋าน้ำร้อนไฟฟ้ามาให้ออสตินก็กลับเข้าไปในห้องนอนของตนเองอีกครั้ง

“คุณออสติน” เธอรู้สึกตัวเมื่อเขานั่งลงข้างๆ

“เป็นไงบ้าง ปวดท้องไหม”

“นิดหน่อยค่ะ”

“ป้าแม่บ้านฝากกระเป๋าน้ำร้อนมาให้เธอจะเอาไหม”

“เอาค่ะ” พอเขายื่นให้เธอก็รีบรับมาแล้วสอดใต้ผ้าห่มก่อนจะวางลวงบนท้องน้อยของตนเอง

“ฉันไม่รู้ว่าที่เธอเป็นแบบนี้เพราะเรื่องเมื่อคืนหรือเปล่า”

“ไม่เกี่ยวกันหรอกค่ะ ผู้หญิงทุกคนก็เคยเป็นแบบนี้โดยเฉพาะช่วงที่ร่างกายอ่อนแอ”

“แล้วกี่วันถึงจะหาย”

“เท่าที่เมล่อนเคยเป็นก็สองสามวันค่ะ”

“เธอบอกว่าเคยเป็นแล้วตอนนั้นใครดูแลเธอล่ะ แม่เลี้ยงกับพี่สาวเหรอ”

“แค่นี้เมล่อนดูแลตัวเองได้ค่ะ สองคนนั้นก็แค่อาศัยอยู่บ้านเดียวกัน” วรรษมนไม่ได้พูดเกินจริงเพราะเธอกับแม่เลี้ยงและพี่สาวนั้นต่างคนต่างอยู่นับตั้งแต่บิดาเสียชีวิต

“เธอคงเหงามากใช่ไหม”

“เหงาสิคะ แต่ก็เหงาไม่นานหรอกค่ะ พอได้ทำงานพิเศษก็ไม่มีเวลาเหงาแล้วล่ะคะ”

“ฉันอยากรู้นะว่าเธอเคยทำงานพิเศษอะไรมาบ้างแต่เอาไว้คุยกันวันหลังดีกว่า วันนี้ฉันอยากให้เธอได้นอนพัก”

“คุณจะอยู่กับเมล่อนไหม”

“อยากให้อยู่หรือเปล่า” เขาถามกลับแล้วมองหน้า

“ถ้าบอกว่าอยากให้อยู่จะอยู่ไหมคะ” วรรษมนไม่รอฟังคำตอบเธอขยับมานอนหนุนตักเขาพลางเอามือเขามากอดไว้แน่น

เวลาไม่สบายแบบนี้หญิงสาวอยากให้ใครสักคนคอยอยู่ใกล้ๆ มันทำให้รู้สึกอบอุ่น

ออสตินไม่ตอบแต่เขาเอาหมอนอีกใบวางแล้วตัวเองก็นั่งพิงอยู่ตรงหัวเตียงปล่อยให้วรรษมนนอนหนุนตักอย่างที่เธอต้องการ

เขานั่งอ่านเมลและสั่งงานลูกน้องระหว่างรอให้อีกคนตื่นถึงจะรู้สึกเมื่อยแต่ก็ยังไม่ขยับ เขาอยากให้เธอนอนพักอย่างเต็มที่เพราะรู้สึกผิดที่ทำให้หญิงสาวไม่สบาย ถึงแม้วรรษมนจะบอกเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเขาก็ตาม

วรรษมนนอนกระสับกระส่ายเพราะรู้สึกไม่ค่อยสบายตัวใบหน้าสวยตอนนี้ชื้นไปด้วยเหงื่อ ออสตินเกลี่ยไรผมที่ร่วงมาปิดหน้าผากมนพอปลายนิ้วสัมผัสก็รู้สึกถึงไอร้อนที่ปลายนิ้ว

เขาไม่เคยดูแลใครมาก่อน ไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไรบ้าง ชายหนุ่มจึงค่อยเอาศีรษะเธอออกจากขาแล้วเดินออกไปนอกห้องเพื่อเรียกป้าแม่บ้านเข้ามา

“คุณออสตินมีอะไรหรือเปล่าหรือว่าไม่สบายอีกคนคะ”

“ผมสบายดีแต่เมล่อนตัวร้อนมาก เธอกินยาไปแล้วแต่ยังไม่ถึงสี่ชั่วโมง ก็เลยอยากจะถามป้าว่าพอจะทำอะไรได้ไหม”

“ถ้าทานยาแล้วไข้ยังไม่ลงก็ต้องเช็ดตัวค่ะ เดี๋ยวป้าขอไปปิดเตาแก๊สก่อนนะคะแล้วจะกลับมาเช็ดตัวให้หนูเมล่อนเอง”

“ป้าบอกผมก็ได้ว่าต้องทำยังไงก็พอเดี๋ยวผมเช็ดให้เอง”

“ได้ค่ะ”

ป้าแม่บ้านบอกวิธีเช็ดตัวและเตรียมอุปกรณ์ให้เขาเรียบร้อยก็กลับไปยังห้องของตนเองเพื่อทำอาหารเย็นให้กับเจ้านายต่อ แม้ว่าห้องของออสตินจะมีห้องครัวและอุปกรณ์ทำครัวครบครันแต่เขาก็ไม่ชอบให้ใครเข้ามาวุ่นวาย แม่บ้านจึงจัดเตรียมอาหารที่ห้องของเธอซึ่งมีอุปกรณ์ทำครัวไม่ต่างจากห้องของเขา

ชายหนุ่มถือกะละมังน้ำมาวางที่เก้าอี้ข้างเตียงแล้วมองคนที่นอนเหงื่อซึมด้วยความสงสารก่อนจะค่อยๆ ใช้ผ้าเช็ดที่หน้าผากของเธอเบาๆ

“อื้อ มันเย็น” วรรษมนขยับหน้าหนีพลางดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมจนถึงศีรษะ

“เมล่อน เธอตัวร้อนมากนะ เอาผ้าห่มออกเดี๋ยวนี้ฉันจะเช็ดตัวให้”

“ไม่เอาไม่เช็ดเมล่อนอยากนอน”

“เช็ดตัวเสร็จแล้วจะให้นอน แต่ถ้าไม่ยอมให้ฉันเช็ดตัวฉันจะอุ้มเธอไปแช่ในอ่างอาบน้ำนะ” เขาขู่เสียงเข้ม

“คุณจะเช็ดตัวให้แม่ล่อนใช่ไหมคะ” เธอดึงผ้าห่มลงมาถึงคอแล้วถามเข้า

“อือ ฉันจะเช็ดให้”

พอเขาบอกว่าจะเช็ดให้วรรษมนก็ยิ้มก่อนจะดึงผ้าห่มออกแล้วยื่นแขนให้เขา

“เช็ดแค่แขนมันจะหายได้ยังไง ถอดเสื้อออกสิ”

“ไม่เป็นไรเมล่อนคิดว่าเช็ดแค่นี้ก็ได้ค่ะ”

“ฉันรู้ว่าเธออายแต่อย่าลืมนะว่าทั้งตัวเธอฉันก็เห็นมาหมดแล้วนะ”

“มันเหมือนกันที่ไหนคะ นั่นมันตอนกลางคืนนะคะ ขอเช็ดแค่นี้ได้ไหม เมล่อนไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อย”

“ฉันจะเช็ดเท่าที่เช็ดได้ ส่วนด้านในเดี๋ยวฉันจะวางกะละมังไว้แล้วเธอเช็ดเองนะตกลงไหม”

“ตกลงค่ะ” วรรษมนมองชายหนุ่มที่กำลังเอาผ้าเช็ดไปตามแขนและขาของเธออย่างตั้งใจแล้วยิ้ม

หญิงสาวรู้สึกดีที่มีคนคอยดูแลในเวลาที่ตนเองไม่สบายแบบนี้ เธออดคิดไม่ได้ว่าถ้าหากมีเขาอยู่ข้างๆ แบบนี้ตลอดไปก็คงดี เพราะที่ผ่านมาวรรษมนก็เหมือนกับอยู่คนเดียวตามลำพังมาตลอด แม้จะมีพี่สาวและแม่เลี้ยงอยู่ร่วมบ้านแต่ก็ต่างคนต่างอยู่ ถึงเธอจะไม่สบายหรือไม่กลับมานอนที่บ้านก็ไม่มีใครเคยสนใจ การมีคนมาค่อยห่วงใยแบบนี้เลยทำให้เธอมีแต่ความรู้สึกดีให้กับออสตินมากขึ้นไปอีก

“ขอบคุณนะคะ ที่เหลือเดี๋ยวเมล่อนเช็ดเองคุณรอข้างนอกนะคะ”

“เสร็จแล้วเรียกนะ”

“ค่ะ” หญิงสาวรีบผ้าเช็ดตัวมาถือไว้ก่อนจะเดินไปล็อกประตูห้องแล้วรีบถอดเสื้อเพื่อเช็ดตัวให้กับตัวเองพอเช็ดเสร็จก็เปิดล็อกแล้วเดินออกมาทางด้านนอก

“ออกมาทำไม เธอยังไม่หายนะ”

“เมล่อนเบื่อค่ะ นอนมาครึ่งวันแล้วนะคะ”

“คนไม่สบายก็ต้องนอนพัก”

“ขอกลับมานอนห้องตัวเองได้ไหมคะ ห้องคุณออสตินมันกว้างเวลาอยู่คนเดียวแล้วมันดูโหวงเหวงยังไงก็ไม่รู้ค่ะ” วรรษมนทำเสียงอ้อน ยิ่งเห็นสีหน้าที่ห่วงใยของเขาก็เธอรู้สึกอบอุ่นไปถึงหัวใจ

“แล้วถ้าฉันเข้าไปอยู่ด้วยล่ะ”

“ก็ดีค่ะ เมล่อนขอเปิดทีวีในห้องคุณได้ไหม”

“อือ อยากจะดูอะไรล่ะ”

“ยังไม่รู้เหมือนกันค่ะ ขอเลือกก่อนคุณเข้าไปดูกับเมล่อนนะคะ”

พอเขาพยักหน้าเธอจนตาหยี เป็นรอยยิ้มที่ออสตินเห็นแล้วใจเต้นแปลกๆ เพราะที่ผ่านมาไม่ค่อยมีผู้หญิงคนไหนยิ้มแบบนี้ให้เขา ส่วนใหญ่พวกเธอก็จะยิ้มยั่วยวนเสียมากกว่า