4 ผู้ชายน่ากลัว

ตอนที่ 4 ผู้ชายน่ากลัว

“อื้อออ...โอ้ยยย!!” ทันทีที่รู้สึกตัวความเจ็บปวดที่หัวไหล่ขวามันแพร่ซ่านไปทั่วร่างกาย ราวกับมีอะไรเสียบคาอยู่ หน้างามขาวซี้ดนิ้วหน้าด้วยความเจ็บปวดพรางยกมือกุมหัวไหล่ไว้ โดยที่ไม่ทันสังเกตุว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ที่เธอรู้จัก “อื้อออออ~”

มันเจ็บจนน้ำตาซึม เสื้อขนสัตว์สีขาวที่สวมใส่เปียกโชกไปด้วยเลือด ทันทีที่นึกขึ้นได้ว่าตัวเองโดนยิง ร่างบางเบิกตาโพลงด้วยความตกใจเมื่อพื้นห้องที่อยู่ไม่ใช่ที่ที่คุ้นเคยและไม่ใช่พื้นห้องของโรงพยาบาล!

ดวงตากลมโตกวาดมองรอบๆ ห้องด้วยความกลัว เธอนั่งอยู่บนเตียงกลางเก่ากลางใหม่ในห้องเก่าๆ ที่ทำด้วยไม้

“ที่นี่ที่ไหน” ดวงตากลมโตสั่นไหวนะริกด้วยความกลัว หลังจากที่สลบไปใครกันที่เป็นคนพาเธอมาที่นี่! “พี่ไคย์!”

ใช่แล้ว! พี่ไคย์เองก็ถูกยิงเหมือนกัน

เท้าเล็กค่อยๆ ก้าวลงจากเตียงอย่างระมัดระวังแม้จะรู้สึกเจ็บที่หัวไหลข้างขวาก็ตามและดูเหมือนว่าเลือดยังไม่หยุดไหลเพราะแผลไม่ได้รับการรักษาที่ถูกต้อง ร่างบางเดินกุมหัวไหล่ไปที่ประตูไม้เก่าๆ คร่ำครึ ห้องนี้ไม่มีหน้าต่างเลยอารมณ์เหมือนห้องใต้บันได

ปึงๆๆๆ!

“มีใครอยู่ไหมคะ” มิเกลยกมือซ้ายขึ้นทุบประตู แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับจากข้างนอก

นั่นยิ่งทำให้ใจฝ่อลงไปเรื่อยๆ ร่างบางสั่นผวาไปทั้งตัวด้วยความกลัว

ปึงๆๆๆ!

“ฮันโหล...มะ..มีใครอยู่ไหมคะ” เสียงหวานตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ ตอนนี้สมองของเธอเริ่มคิดไปต่างๆ นาๆ กลัวว่าคนที่พาตัวเธอมาจะไม่ใช่คนดี “พะ..พี่ไคย์...พี่ไคย์อยู่ไหน ช่วยเกลด้วย!”

มือบางพยายามดึงทึ่งประตูออกแต่มันกลับแน่นหนาเหลือเกิน ราวกับว่ามีคนข้างนอกล็อคไว้

“ฮึก..ฮื้อๆๆๆ ใครอยู่ข้างนอก ปล่อยฉันออกไปที!” มือบางเคาะประตูซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่กลับเงียบเหมือนเดิม หยาดน้ำตารื้อขึ้นเต็มด้วงตางามที่กำลังสั่นระริก

มิเกลหันขวับดูรอบๆ ห้อง มันไม่มีทางหนีเลย ไม่มีหน้าต่างที่พอให้ปีนหนีได้ ใครกันจับเธอมาในที่แบบนี้ กลัวเหลือเกิน กลัวว่าจะโดนทำร้าย!

“ฮื้อออ พี่ไคย์ช่วยเกลด้วย!!!” ร่างบางตะโกนร้องขอความช่วยเหลือพรางทุบประตูอย่างบ้าคลั่ง ในตอนนี้ความกลัวมันมีมากกว่าความเจ็บที่แขน

จนกระทั่งหมดแรงทุบ ร่างบางทรุดลงหลังพิงประตู น้ำตาไหลพรากไม่ขาดสาย

“พะ..พี่ไคย์อยู่ไหน เกลกลัว ฮื้อๆๆๆ ~”

ตึกๆๆๆ

หูบางแว่วได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนที่กำลังเดินมา มิเกลรีบปาดน้ำตาด้วยความดีใจพร้อมหยัดกายลุกขึ้นยืน

ต้องเป็นพี่ไคย์แน่ๆ!

ตึกๆๆๆๆ

เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ มิเกลยืนยิ้มด้วยความดีใจ พี่ไคย์มาช่วยแล้ว...แต่ทันทีที่ประตูถูกเปิดออกดวงตากลมโตถึงกับเบิกโพลงด้วยความตกใจ เมื่อคนที่เปิดประตูเข้ามาไม่ใช่ไคย์!!!

“คะ..คุณ” ขาเรียวก้าวถอยหลังอัตโนมัติเมื่อดวงตากลมโตสบประสานเข้ากับดวงตาคมที่ดูท่าทางไม่เป็นมิตร “คะ..คุณเป็นใคร”

ปากบางสั่นด้วยความกลัว ก่อนไล่พิจารณาใบหน้าของชายปริศนา เขามีดวงตาคมเฉี่ยวที่ดูไม่เป็นมิตรมันดุดันจนดูน่ากลัว จมูกโด่งสันเป็นคม ปากสีแดงหยักได้รูป เส้นผมสีดำสนิท เป็นผู้ชายที่ดูดีมากใบหน้าของเขาหล่อเหลาราวกับรูปปั้น รูปร่างสูงโปร่งไม่อ้วนไม่ผอมเหมือนนายแบบหลุดออกมาจากนิตยสาร

...แต่ดูไปดูมาใบหน้าของเขาช่างละม้ายคล้ายคลึงกับไคย์แฟนหนุ่มของเธอยิ่งนัก ต่างกันตรงที่ดวงตา ชายหนุ่มคนนี้ดวงตาของเขาดุดันกว่าจนดูน่ากลัว

“...” ชายหนุ่มคนนั่นเงียบ เขายืนจ้องหน้าของเธออย่างไม่เป็นมิตร สายตาของเขานั้นราวกับจะฆ่าเธอให้ตาย

“เออ...” ร่างบางกลืนน้ำลายลงคอเมื่อสัมผัสได้ถึงรังสีแห่งความน่ากลัว ผู้ชายคนนี้ไม่พูดอะไรซักคำแต่กลับยืนจ้องหน้าของเธออยู่ “คะ..คุณเป็นใครคะ”

“...” แต่ชายหนุ่มคนนั้นยังคงเงียบ จนหญิงสาวรู้สึกใจคอไม่ค่อยดี

ผู้ชายน่าตาหล่อเหลาคนนี้ดูท่าทางไม่ค่อยน่าไว้ใจเลย เหมือนเขามีรังสีความน่ากลัวอยู่รอบๆ ตัว

ปึก!

“โอ้ย!” จู่ๆ เขาโยนกล่องอะไรซักอย่างมากระทบกับใบหน้าของเธออย่างแรง พอก้มลงดูถึงพบว่ามันเป็นกล่องปฐมพยาบาล

“เอาไปทำแผลซะ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา แต่ไม่ทันที่มิเกลจะเอ่ยปากถาม ชายปริศนาคนนั้นก็ปิดประตูขังเธอไว้เช่นเดิมท่ามกลางความตกใจ “เดี๋ยวกอนค่ะคุณ คุณ!”

ร่างบางพยายามดึงประตูออกแต่กลับได้ยินเสียงล็อคกลอนจากข้างนอก พร้อมกับเสียงฝีเท้าหนักๆ ที่ก้าวเดินออกไป มิเกลย่นคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ

ผู้ชายคนนี้เป็นใครกัน!