เกริ่นนำ

@เกริ่นนำ

‘ถึงหมูน้อยของพี่...ตอนนี้ที่ญี่ปุ่นอากาศค่อนข้างหนาวแล้ว หมูน้อยของพี่ดูแลตัวเองด้วยนะ อย่านอนดึก แล้วก็อย่าดื้อเข้าใจไหม หมูน้อยเรียนจบ ม.6 แล้วแต่พี่คงกลับไปงานปัจฉิมนิเทศน์ไม่ทัน เดี๋ยวพี่จัดงานย้อนหลังให้นะครับเฉพาะเราสองคน อีกหนึ่งอาทิตย์ก็ได้เจอกันแล้ว คิดถึงจนใจจะขาดแล้วอย่าลืมใส่เสื้อที่พี่ซื้อให้นะครับ แล้วเจอกันนะหมูน้อยของพี่...’

ฉันนั่งอ่านจดหมายที่พี่ไคย์ส่งมาให้พร้อมกับพัสดุกล่องใหญ่ซึ่งคาดว่าพี่ไคย์น่าจะส่งมาแสดงความยินดีเนื่องในงานปัจฉิมนิเทศน์ พี่ไคย์เป็นแฟนที่น่ารักมากดูแลเอาใจใส่ตลอดถึงแม้ตัวจะอยู่ไกลกันก็ตาม ฉันลองเปิดกล่องพัสดุที่พี่ไคย์ส่งมา พบว่าข้างในมันเป็นเสื้อกันหนาวขนสัตว์สีขาวแบรนด์โปรดของพี่ไคย์ ฉันหยิบเสื้อตัวนั้นขึ้นมากอดแนบอกราวกับกอดคนซื้อเสื้อให้ แม้วันจบการศึกษาพี่ไคย์ไม่ได้มาแสดงความยินดีก็ตาม อย่างน้อยพี่ไคย์ก็แสดงความใส่ใจด้วยการส่งของมาให้ ซึ่งสิ่งที่มีค่าต่อจิตใจมากที่สุดไม่ใช่เสื้อแต่มันคือความใส่ใจของเขา

“จุ๊บ~” ฉันจุ๊บกระดาษแผ่นหรูระยิบที่ข้างในถูกเขียนด้วยลายมือของพี่ไคย์

อีกหนึ่งอาทิตย์ก็ได้เจอกันแล้วฉันจะใส่เสื้อตัวนี้ไปรับพี่ไคย์

ว่าแล้วก็รีบนำเสื้อไปเก็บไว้ในตู้เพราะกลัวมันจะเปื้อนก่อนที่จะเจอพี่ไคย์

ฉันกับพี่ไคย์คบกันได้หนึ่งปีแล้ว คบกันตั้งแต่ตอนที่ฉันเรียนอยู่ชั้นมัธยมห้า คำว่าแฟนของเราเริ่มต้นมาจากคำว่าพี่ชายกับน้องสาว คุณโคบายาชิพ่อของพี่ไคย์เป็นเจ้านายของพ่อฉันซึ่งสนิทกันมากชนิดที่เป็นเหมือนครอบครัวเดียวกัน จนกระทั่งฉันกับพี่ไคย์มีโอกาศได้เจอกัน พอเจอกันเข้าบ่อยๆพี่ไคย์ก็เริ่มมีใจให้ฉันและดูเหมือนว่าคุณพ่อกับคุณโคบายาชิเองค่อยข้างพึงพอใจหากฉันกับพี่ไคย์คบกัน พี่ไคย์จึงเข้าหาฉันทางพ่อและด้วยความที่ฉันไม่เคยสนิทชิดเชื้อกับผู้ชายมาก่อนจึงทำให้เกิดความคุ้นชินกับพี่ไคย์จนพัฒนามาเป็นแฟนกันได้หนึ่งปีแล้ว หลังจากตกลงคบกันพี่ไคย์เขาก็ไปเรียนต่อที่ฝรั่งเศส ถึงตัวจะห่างไกลกันแต่ฉันไม่เคยแอบนอกใจพี่ไคย์เลยนะ ตั้งหน้าตั้งตาร่ำเรียนเพื่อรอวันที่เขากลับมา

“อีกแค่หนึ่งอาทิตย์เท่านั้น” ฉันหยิบกรอบรูปที่เคยถ่ายคู่กันขึ้นมาดู ก่อนหน้านี้ฉันกับพี่ไคย์ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยมากก็ไม่แปลกที่วันหนึ่งความสัมพันธ์จะพัฒนา

เดิมทีบ้านของฉันอยู่แถวชนบทซึ่งห่างไกลจากตัวเมืองมาก คุณโคบายาชิจึงอาสาส่งเสียให้ฉันเรียนจนจบแล้วย้ายเข้ามาอยู่ในเมืองเพราะจะได้ไปมาหาสู่กับพี่ไคย์ได้ง่าย ส่วนพ่อกับแม่ของฉันก็ยังอยู่ชนบทเหมือนเดิม เมื่อก่อนฉันกลับบ้านบ่อย แต่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้กลับเพราะต้องติวหนังสือหนักเพื่อสอบเข้ามหาวิทยาลัยดีๆในกรุงโตเกียว

‘ฝันดีนะคะพี่ไคย์’

ฉันส่งข้อความบอกฝันดีพี่ไคย์ที่อยู่กันคนละซีกโลกก่อนล้มหัวลงนอนและซักพักก็มีข้อความเด้งเข้ามา

‘ฝันดีครับหมูน้อยของพี่ ห่มผ้าด้วยนะและอย่าลืมฝันถึงพี่ด้วยละ”

ฉันนอนยิ้มให้มือถือราวกับว่ากำลังยิ้มให้คนส่งข้อความ พี่ไคย์นับว่าเป็นผู้ชายที่ดีมาก ดีเสมอต้นเสมอปลาย ซึ่งฉันเองคิดไม่ผิดที่เลือกคนๆนี้มาเป็นแฟน เพราะนอกจากจูบและกอด พี่ไคย์ไม่เคยล่วงเกินอะไรฉันเลย ถึงแม้จะเคยนอนด้วยกันก็ตาม เพราะเคยสัญญาว่ารอให้ฉันอายุครบยี่สิบปีก่อน ซึ่งพี่ไคย์เองก็ให้เกียตริฉันเรื่อยมา ไม่แปลกใจเลยที่ฉันจะตั้งหน้าตั้งตารอแค่คนๆเดียว ถึงแม้จะมีผู้ชายหลายคนเข้ามาขายขนมจีบก็ตาม

...แต่สำหรับพื้นที่ของหัวใจแล้วมีแค่พี่ไคย์เท่านั้น