EP7.ฉันรักใครไม่เป็น

EP07.ฉันรักใครไม่เป็น

บรื้นนน~

เสียงรถสปอร์ตสีดำเงาวับถูกกระชากล้อขับออกไปจากผับหรูอย่างรวดเร็ว ตอนนี้อารมณ์ของมาเฟียหนุ่มมันไม่คงที่เอาซะเลย เขารู้ดีว่าที่ผ่านมาคารีน่าเสียใจเพราะเขามากแค่ไหน แต่ชาร์ลก็พยายามไม่ทำให้เธอเห็นว่าเขาอยู่กับใคร ทำอะไร ที่ไหน

เขามีคนอื่นนอกเหนือจากเธอ แต่ไม่มีใครที่ได้เข้าใกล้เขาเท่าคารีน่า เธอเข้าใจ ใส่ใจเขาในทุกเรื่อง และมาเฟียหนุ่มไม่เคยคิดจะเลิกกับเธอเลยสักครั้ง แต่ในขณะเดียวกันใจของชาร์ลมันก็ไม่พร้อมจะรักใคร ด้วยเหตุผลที่ว่า….เขารักใครไม่เป็น!

และไม่รู้ว่าความรักนั้นเป็นยังไง!

เอี๊ยด!

เสียงล้อแม็กซ์หยุดชะงักอย่างกระทันหันภายใต้คอนโดสุดหรูใจกลางเมือง ร่างสูงของชาร์ลก้าวลงออกมาจากรถด้วยความกระฉับกระเฉง มือหนาเอื้อมมือไปกดเลขชั้นทันทีเมื่อเดินเข้ามาในลิฟท์ตัวใหญ่

ติ๊ง!

เสียงลิฟท์ถูกเปิดออกที่ชั้น 16 ชั้นที่มีห้องทั้งหมด 3 ห้อง ซึ่งโดนชาร์ลกวาดซื้อไปทั้งหมดและเขาสั่งให้ช่างมาทุบห้องท้้งสามต่อเข้าด้วยกันตั้งแต่ก่อนย้ายเข้ามา

คนตัวหนาหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะตัดสินใจผลักประตูเข้าไป โดยรู้ดีอยู่แล้วว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้า อาจนำไปสู่การมีปากเสียงกันของเขาและเธอได้

ปึง!

ทันทีที่ชาร์ลเดินเข้ามาในห้อง คนตัวโตก็ต้องชะงักไปเมื่อเห็นว่าโซนห้องนั่งเล่นถูกตกเเต่งไปด้วยลูกโป่งและป้ายไฟคำว่า ‘Happy Birthday’ โชว์หราอยู่กลางห้อง

ความรู้สึกบางอย่างจุกขึ้นมาอยู่ที่อกของเขา มันเป็นความรู้สึกที่เขาไม่เคยพบเจอมาก่อนมันทั้งดีใจและเสียใจอยู่ลึกๆ เพราะตั้งแต่เกิดมา…..ครอบครัวของเขาไม่เคยมีใครทำอะไรแบบนี้ให้เลยสักครั้ง

แม้เขาจะเป็นผู้ชายอกสามศอกที่ไม่ได้สนใจเกี่ยวกับเรื่องอะไรพวกนี้ เเต่พอมีใครสักคนมาทำให้….มันก็อดที่จะรู้สึกดีใจไม่ได้จริงๆ

“เคท…” ร่างสูงเอ่ยเรียกคนตัวเล็กที่มักจะรอเขาอยู่นี่เป็นประจำ

ตึก ตึก

เขาไม่รอช้าที่จะสาวเท้าเข้าไปในห้องนอน ใบหน้าหล่อขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อยเมื่อไม่เห็นเงาของคารีน่า มีแต่เเสงไฟเท่านั้นที่ถูกเปิดเอาไว้

ชาร์ลนิ่งไปพักนึง เมื่อเขากวาดสายตามองไปรอบๆแล้วเจอเธอยืนอยู่ที่ระเบียงนอกห้องนอน ก่อนที่เขาจะค่อยๆเดินเข้าไปหาเธออย่างระมัดระวัง เพราะเขารู้ดีว่าคารีน่ากำลังอยู่ในอารมณ์ไหน

ครืด~

เสียงประตูกระจกใสถูกเลื่อนออก พร้อมกับร่างสูงที่เดินมายืนหยุดอยู่หลังร่างบาง

คารีน่ารับรู้ได้ถึงการเข้ามาใหม่ของอีกคน แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ได้รู้สึกดีใจเลยสักนิดที่เขากลับมาหาเธอ เพราะความรู้สึกของเธอมันพังไปแล้วตั้งแต่วินาทีนั้น ที่ผ่านมาคารีน่าพยายามมาตลอด พยายามลืมเรื่องราวเหล่านั้น เพื่อที่จะรักเขาเอาไว้ให้ได้เหมือนเดิม

หญิงสาวหยุดสะอื้น ปล่อยให้คราบน้ำตาเหือดแห้งไปเอง ดวงตาเฉี่ยวเหม่อมองออกไปยังวิวค่ำคืนอันสวยงาม มีแต่ความเจ็บปวดเท่านั้นที่กำลังไหลพล่านอยู่ในตัวของเธอเวลานี้

“ออกไปเป่าเค้กกันเถอะ ฉันอยากชิมเค้กฝีมือเธอจะแย่เเล้ว” นั่นคือคำที่ดีที่สุดที่ชาร์ลนึกได้ในตอนนี้

เขาเพียงแค่ทำเหมือนมันไม่มีอะไรเกิดขึ้น นั่น่คงคือสิ่งที่เขาถนัด

“…….” เงียบ….ไร้การตอบกลับใดๆจากเธอ

ทำให้ชายหนุ่มเห็นแบบนั้นก็ทนไม่ไหว อดไม่ได้ที่จะรู้สึกใจแป้ว ไม่ว่าเขาจะทำตัวเลวแค่ไหน คารีน่าไม่เคยที่จะเมินเขาเลยจริงๆ

พรึ่บ~

ร่างสูงตัดสินใจกอดคนตัวเล็กจากด้านหลัง คางหน้าเกยไหล่มนเอาไว้ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาเพื่อระบายความรู้สึกที่ตัวเองไม่คุ้นชิน

“ฉันไม่คิดว่าเธอจะไปหา” เสียงทุ้มเอายอยู่ข้างหู

คารีน่าปรายตาไม่มองเขาเล็กน้อย เธอไม่ควรรู้สึกดีกับการกระทำพวกนี้ใช่ไหม แต่หัวใจบางครั้งมันก็ห้ามยาก จนเธอเกลียดตัวเอง

“ฉันไม่น่าเข้าไปขัดจังหวะคุณเลยใช่ไหมคะ” เธอตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเศร้า แต่แอบแฝงไปด้วยความประชดประชันเล็กน้อย

“เปล่า ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น”

“ฉันขอถามได้ไหมคะ…..ความรักของฉันมันไม่มีค่าสำหรับคุณเลยงั้นเหรอ” คารีน่ากระพริบตาถี่ๆ พยายามบังคับไม่ให้เสียงสั่น ยามนึกถึงเรื่องนั้นทีไร เธอก็รู้สึกอยากร้องไห้ขี้นมาตลอดเวลา

ร่างสูงค่อยๆผละหน้าออกมาจากไหล่ของเธอ กลิ่นน้ำหอมของร่างบางยังคงติดอยู่ที่จมูกของเขา ชาร์ลได้ยินประโยคนั้นก็เริ่มรู้สึกไม่อยากจะคุยกับคนตรงหน้า เขาไม่อยากพูดเรื่องนี้ ไม่อยากพูดถึงเรื่องความรัก เพราะเขาไม่อยากรักใคร มันฟังดูซับซ้อนและน่าปวดหัวเหลือเกินสำหรับคนอย่างเขา

ความรักคือสิ่งที่ทำให้เธอร้องไห้ และเขาไม่เคยอยากเห็นคารีน่าร้องไห้สักครั้งเลยจริงๆ

“ถ้าเธอจะพูดเรื่องนี้ ฉันว่าเราเข้าไปเป่าเค้กกันดีกว่าไหม” เขาพูดออกมาเพราะไม่อยากเป็นต้นเหตุทำให้คารีน่าเสียใจ ไม่อยากให้เธอพูดถึงเรื่องรักๆใคร่ๆอะไรบ้าบอนี่

แต่ดูเหมือนความคิดของชาร์ลจะผิดมหันต์เพราะนอกจากเธอจะไม่หยุดร้องแล้วยังมีน้ำตาไหลลงมามากกว่าเดิมเสียอีก

“กลับไปเถอะค่ะ ถ้าฉันไม่ไปที่นั่นป่านนี้ฉันก็คงจะต้องนั่งรอคุณอยู่ที่นี่คนเดียว” เธอเหยียดยิ้มทั้งน้ำตา น้ำเสียงสั่นไหวเกินกว่าจะห้ามอยู่ ทุกคำพูดของชาร์ลเหมือนเข็มแหลมๆจิ้มแทงเข้าที่หัวใจของเธอเป็นพันๆเล่ม

เธอนึกสมเพชตัวเองอยู่เหมือนกันที่โง่งมงายไปรักคนอย่างเขา แม้ความหวังจะริบหรี่ไปทุกทีว่าเขาจะรักเธอตอบ สักวันมันคงมอดดับลงไปเอง

ร่างสูงได้ยินแบบนั้นก็เม้มปากแน่น เขาไม่มีอะไรจะเถียงเพราะถ้าเธอไม่เข้าไปขัด เขาก็คงจะนอนกับผู้หญิงคนนั้นจนเสร็จสิ้นอารมณ์หมายจริงๆ

“ที่ผ่านมาเธอก็รับได้ตลอดไม่ใช่เหรอ ครั้งนี้ฉันยังไม่ได้เอากับผู้หญิงคนนั้นด้วยซ้ำนะ” เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น

ไม่รู้สึกผิด…..ไม่มีคำง้อ

“ที่ฉันเงียบไม่ได้แปลว่าฉันรับได้ เพียงแค่ฉันยังอยากอยู่กับคุณ อยากเก็บความทรงจำที่ดีของเราเอาไว้ให้ได้มากที่สุดและฉันหวังว่าสักวันคุณจะรักฉันตอบบ้าง!” เธอเหลืออด เขาช่างคิดไปได้ยังไงว่าเธอรับได้กับการกระทำของเขา

ใบหน้าสวยที่เปรอะน้ำตาไปทั้งสองแก้มหันมาจ้องหน้าคนใจร้ายด้วยแววตาตัดพ้อ เขาเกือบไปไม่เป็นเมื่อเห็นสภาพของเธอ แต่ก็นะ……เขาเคยบอกไปหลายครั้งแล้วนี่ ว่าเขาไม่สามารถรักใครได้ทั้งนั้น!

“ฉันรักเธอไม่ได้ เธอน่าจะรู้ดีที่สุด” เขาปล่อยแขนออกจากมือเธอ ท่าทางเหมือนไม่พอใจที่เห็นอีกคนคาดหวังในตัวเขา

“ทำไมล่ะ ฮึก ทำไมคุณถึงรักฉันไม่ได้!” เธอสะอื้นถามอย่างน่าเวทนา รู้สึกเจ็บปวดจนหัวใจชาหนึบไปหมดแล้ว ที่ผ่านมาไม่เคยถามถึงเรื่องนี้กับเขาเลยสักครั้ง เพราะกลัวเขาไม่พอใจ

แต่ตอนนี้เธอไม่มีอะไรที่จะเสียใจไปมากกว่าเดิมอีกแล้ว….

“เพราะฉัน…..ไม่รู้จักความรัก ฉันรักใครไม่เป็น พ่อฉันไม่ได้เลี้ยงฉันมาด้วยความรัก เธอเข้าใจไหมเคท อย่ามารักฉันเลย เธอรู้ดีว่าฉันอยู่กับเธอเพราะอะไร ถ้าวันไหนเธอพร้อมจะไปบอกฉันได้เลย ฉันไม่อยากเห็นเธอเป็นแบบนี้ อย่ามาร้องไห้เพราะฉันอีกเลย”

“ฉันไม่คู่ควรกับความรักของเธอหรอกนะ” เขาเอ่ยบอกเธอด้วยสีหน้าเคร่งเครียดไม่ต่างกัน

การที่เธอมายืนร้องไห้ต่อหน้าเขาแบบนี้ ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้สึกอะไร เขาไม่อยากให้เธอเจ็บปวดเพราะความรักที่มีให้เขา เขารู้ตัวดีว่าตัวเองไม่สามารถมอบความรักให้ใครได้

คารีน่าเบือนหน้าหนีคนใจร้าย เธอทำได้แต่กัดริมฝีปากเอาไว้แน่นเพื่อระบายความรู้สึกอันไม่สู้ดีของตัวเอง แต่แล้วในที่สุด คารีน่าก็ค่อยๆสงบลงไป โดยมีชาร์ลยืนมองเธออยู่เงียบๆ

หญิงสาวตั้งสติ หันไปมองหน้าเขา เธอตัดสินใจแล้วว่าถ้าวันไหนเธอทนไม่ไหว เธอจะไปจากเขาตามที่เขาบอก แต่ในวันนี้….เธอขอเพียงแค่ได้เก็บความทรงจำระหว่างเธอกับเขาเอาไว้ให้ได้มากที่สุดก็เป็นพอ แม้เขาจะทำให้เธอแหลกสลายมามากเท่าไหร่ แต่เธอก็ยังคงรักเขาอยู่ดี

คารีน่าหวังเพียงลึกๆในใจ ว่าเขาทำเธอเจ็บปานนี้ พอถึงเวลานั้นเธอจะได้เลิกรักเขาได้อย่างง่ายดาย แบบที่ไม่อยากที่จะรู้สึกรักเขาอีกต่อไปแล้ว

“ไปเป่าเค้กกันเถอะค่ะ คงเลยวันเกิดคุณมาหลายนาทีแล้ว” เธอพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เลิกร้องไห้ไปโดยอัตโนมัติ เพียงเพราะอยากเก็บช่วงเวลาเหล่านี้เอาไว้ในความทรงจำให้ได้มากที่สุด

ดวงตาคมได้แต่มองตามร่างบางนั้นไป ท่าทีที่เปลี่ยนไปแบบกระทันหันของเธอ ทำให้ชาร์ลไม่เข้าใจว่าคนตัวเล็กกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ อีกใจนึงเขาก็รู้สึกใจหาย ที่เธอไม่ได้ตอบกลับอะไรมาในคำพูดของเขา…..เธอไม่ได้ปฎิเสธและก็ไม่ได้ตกลงว่าจะเลิกรักเขาหรือไม่