EP4.มารีน่า?

EP04.มารีน่า?

“จะไปไหน” เสียงเข้มเอ่ยถาม เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กกำลังจะหยัดกายลุกขึ้นจากโซฟา

“ไปเข้าห้องน้ำค่ะ” คารีน่าหันมาตอบด้วยแววตาซื่อใส

ชาร์ลที่ได้ยินดังนั้นก็ไม่รอช้าที่จะดึงร่างสมส่วนมาแนบชิดกับตัวเขาอีกครั้ง

“ไม่ต้องไป ฉันยังอยากเอาต่อ” เขาตอบกลับเสียงเรียบก่อนจะลุกขึ้นยืน พร้อมกับรวบร่างบางมาไว้ในท่าเจ้าสาว

คารีน่าที่โดนรวบตัวมาไว้แนบอกแกร่งก็ได้แต่ทำสีหน้าตื่นตกใจออกมา เธอไม่ได้ตกใจที่เขาจะต่ออีกรอบ แต่ตกใจที่เขาช้อนเธอขึ้นมาอุ้มแบบนี้ต่างหาก หลายครั้งแล้วที่เธอแอบใจเต่นไปกับการกระทำพวกนี้ของเขา ถึงแม้ว่าอีกคนจะไม่ได้คิดอะไรก็เถอะ

พรึ่บ…..

แขนแกร่งเต็มไปด้วยเส้นเลือดค่อยๆวางร่างเล็กไว้บนเตียงกว้างอย่างเบามือก่อนจะจับคารีน่าพลิกตัวก้มลงอยู่ในท่าที่หันก้นมาหาเขา ดวงตาคมกริบจับจ้องไปยังกลีบกุหลาบงามที่ยังคงเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบสีขาวขุ่นที่ออกมาจากรูกระบอกปืนของเขาอยู่อย่างนั้น

“แตกในแล้ว รอบนี้ไม่จำเป็นต้องใส่ถุง”

สวบ!

“เฮือก…..อื้ออ อึดอัด” ร่างบางบ่นงึมงัม ใบหน้าสวยซุกไปบนหมอนนุ่มเพื่อระบายความปั่นป่วนที่มี

“อืมม เสียบสดมันดีแบบนี้นี่เอง”

ตับ! ตับ! ตับ! ตับ!

คนตัวโตเริ่มขยับเอวสอบเข้าออกอีกครั้ง หลังจากที่ใบหน้าหล่อฉายความพึงพอใจออกมาอย่างชัดเจนว่าความรู้สึกแปลกใหม่ที่เขาได้รับจากการเอาใครสักคนโดยปราศจากถุงยางอนามัยมันฟินขนาดไหน

“อ่าา”

“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ”

ชาร์ลเริ่มปล่อยกายปล่อยใจกระแทกเข้าออกรูสวาทของคู่นอนคนโปรดอย่างบ้าคลั่ง แม้จะเป็นรอบที่สองแต่แรงของเขากลับไม่ได้ลดลงไปเลยสักนิด มาเฟียหนุ่มยังคงตอกอัดจ้วงแทงเข้ามาในตัวของคารีน่าอย่างดิบเถื่อนและดุดันเช่นเดิม

ในขณะที่ร่างบางก็ได้แต่นอนครวญครางหอบหายใจไม่เป็นภาษาอยู่ใต้ร่างแกร่ง โดยที่เธอเองก็สุขสมและมีความสุขไปกับบทรักเร่าร้อนพวกนั้น

สองชั่วโมงต่อมา…..

ร่างบางของคารีน่าค่อยๆเปิดประตูเดินออกมาจากห้องนอนอย่างระมัดระวัง ด้วยขนาดอันใหญ่ยักษ์ของชาร์ลทำให้กึ่งกลางกายของเธอรู้สึกแสบอยู่มากพอสมควร ก็เขาเล่นจับเธอกินไปตั้งชั่วโมงกว่านี่! เดินได้ก็บุญแล้ว

“อยู่ไหนนะ” คนตัวเล็กชะเง้อซ้าย ชะเง้อขวามองหาเจ้าของคอนโดแต่ก็ไม่พบ

“สงสัยอยู่ห้องทำงาน” เท่าที่รู้มาวันนี้ชาร์ลจะไม่ออกไปไหนจนกว่าจะถึงตอนค่ำ

เขาต้องเข้าไปตรวจความเรียบร้อยที่ผับอย่างเช่นทุกวัน นอกจากจะเป็นอาจารย์ชั่วคราวที่มหาลัยเอบิแอลแล้ว ชาร์ลยังทำธุรกิจอีกหลายอย่าง ทั้งเพอร์แมนผับ และอื่นๆอีกที่คารีน่าไม่รู้เพราะเธอไม่เคยถามหรือยุ่งเรื่องส่วนตัวของเขา ถ้าเขาไม่บอก

เพียงแค่คิดว่าอีกคนต้องไปทำงานที่ผับ ใบหน้าสวยก็เริ่มหม่นลง ผับนั่น….เธอไม่อยากให้เขาไป เพราะเวลาที่เขาไป เขามักจะไปเจอผู้หญิงคนอื่นอยู่เสมอ นั่นคือสาเหตุที่บางวันชาร์ลไม่กลับมานอนกับเธอ

“เลิกคิด เดี๋ยวเอาของว่างไปให้ดีกว่า” คิดได้ดังนั้นร่างบางจึงตัดสินใจสะบัดความคิดที่บั่นทอนจิตใจของตัวเองทิ้งไป ก่อนจะเตรียมน้ำชากับคุกกี้สูตรหวานน้อยที่เธอทำเอาไว้ให้เขากินเล่นจัดใส่จานเพื่อเอาไปให้เขา อย่างที่เธอมักจะทำเป็นประจำ

ด้านชาร์ล

“ได้เรื่องว่ายังไงบ้าง” ใบหน้าหล่อนิ่งนั่งอยู่บนโต๊ะทำงานตัวโปรด โดยมีโทรศัพท์เครื่องหรูแนบหูเอาเอาไว้ก่อนจะกรอกเสียงถามปลายสายออกไป

[ ผมพยายามสืบเรื่องของเธอแล้วครับ แต่มันไม่ได้ง่ายอย่างที่เราคิดในตอนแรก ] เสียงนักสืบที่เขาจ้างไปสืบข้อมูลของผู้หญิงที่เขาสนใจเปล่งออกมาน้ำเสียงเครียดนิดๆ

ชาร์ลได้ยินดังนั้นก็รู้สึกไม่ค่อยเข้าใจ เขาแค่อยากได้ข้อมูลส่วนตัวของมารีน่าเท่านั้นเอง แต่ทำไมดูเหมือนมันจะไม่ง่ายเลย

“ทำไม?”

[ คือผมสืบได้แค่ว่าเธอเป็นลูกครึ่งไทย-เยอรมันแล้วก็ข้อมูลเกี่ยวกับตัวเธอนิดหน่อย เช่นเรื่องน้ำหนัก ส่วนสูง แต่ว่าเรื่องของครัวของเธอผมไม่สามารถสืบอะไรได้เลยครับ ]

เหตุการณ์นี้ไม่ปกติ แต่ชาร์ลก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมเขาถึงไม่สามารถสืบข้อมูลของครอบครัวมารีน่าได้

“ลองสืบใหม่ดู ฉันต้องการข้อมูลมากกว่านี้” ชาร์ลยื่นคำขาด เขาอยากรู้จักผู้หญิงคนนั้นให้มากขึ้น หรือเรียกง่ายๆว่าต้องการรู้จุดอ่อนของเธอ

[ แต่ผมคิดว่า….. ] นักสืบมีท่าทีอึกอักขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด เพราะรู้สึกผิดปกติตั้งแต่ตอนที่สืบหา มารีน่าแล้ว เธออาจจะไม่ใช่คนธรรมทั่วไป อาจจะเป็นลูกของผู้มีอิธพลในประเทศไทย ซึ่งไม่ใช่การดีหากพวกเขาพยายามหาข้อมูลของเธอ

“ฉันต้องการได้ข้อมูลของมารีน่า! ถ้าทำไม่ได้ก็ให้คนอื่นทำแทน” เขาตอบกลับอย่างเกรี้ยวกราดก่อนจะวางสายไปอย่างไม่สนใจ!

“มารีน่าง้้นเหรอ?” คารีน่าที่หยุดยืนอยู่ข้างประตูห้องทำงานของชาร์ล เอ่ยทวนชื่อของผู้หญิงที่ตนเองไม่เคยได้ยินขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่เด่ไม่ได้ว่าเธอกำลังรู้สึกอย่างไร

ขณะเดียวกันหัวใจก็รู้สึกหนักอี้งขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก มันคงไม่ใช่….อย่างที่เธอคิดหรอกใช่ไหม

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

หญิงสาวปั้นยิ้มเคาะประตู พร้อมกับเดินเข้ามาหาเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังนั่งทำงานอยู่ด้วยสภาพกระดุมเสื้อไม่ใส่เลยสักเม็ด เผยให้เห็นรอยสักรูปหัวกระโหลกบริเวณอกด้านซ้ายพร้อมกับมัดกล้ามรอนซิกแพคน่าขย้ำนั้นอย่างเปิดเผย

“ดื่มชาหน่อยนะคะ” เธอฝืนยิ้มเดินเข้ามาหาเขาแม้ใจจะกำลังรู้สึกแปลกไปก็ตามที

“ไม่มีกาแฟเหรอ” คนติดกาแฟถามสวนขึ้นมา

“บอกกี่ครั้งแล้วคะ ว่าอย่าทานกาแฟตอนเย็น เดี๋ยวกลางคืนจะนอนไม่หลับ” เธอบ่นเขาเบาๆก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปหาร่างสูง พร้อมกับหย่อนก้นนั่งลงบนตักแกร่งหวังออดอ้อนเขาอย่างที่มักจะทำอยู่บ่อยๆเวลาอยู่ด้วยกันสองคน

“หึ รู้อยู่แล้วว่าเธอไม่ให้กิน ก็แค่ลองถามดูเผื่อฟลุ๊ค” เจ้าของริมฝีบางหนาตอบกลับด้วยรอยยิ้มบางๆ

เขารู้สึกชอบและไม่เคยรำคาญที่คารีน่าใส่ใจเขาในทุกเรื่อง เพราะในชีวิตของมาเฟียอย่างเขาไม่ใช่ว่าจะมีใครมาใส่ใจหรือสนใจอะไรขนาดนั้น……แม้แต่คนครอบครัว ก็ไม่เคยมีใครใส่ใจเขาเลยสักคน

“วันพรุ่งนี้ วันเกิดคุณใช่ไหมคะ” ใบหน้าเฉี่ยวเอ่ยถามน้ำเสียงนุ่ม

ชาร์ลที่ได้ยินดังนั้นก็ชะงักนิ่งไป…..เขาลืม ลืมวันเกิดตัวเองเพราะมัวแต่ทุ่มเวลาไปที่งานหมด แววตาคมค่อยๆหันไปมองเจ้าของเสียงหวานก่อนจะฉายยิ้มออกมาเพราะรู้สึกดีที่หญิงสาวจำวันเกิดเขาได้

“ไม่คิดว่าเธอจะจำได้” ระยะเวลาไม่กี่เกือนที่อยู่กับคารีน่า เขารู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมากที่เธอรู้ใจเขาเกือบทุกอย่าง ราวกับว่าเธอรู้จักเขามาแล้วทั้งชีวิต

“มีเรื่องอะไรเกี่ยวกับคุณที่ฉันไม่รู้ด้วยเหรอคะ” เธอตอบกลับยิ้มๆ

“งั้นพรุ่งนี้อยากเป่าเค้กมั้ยคะ” คารีน่าถามออกไปเพราะเธอเป็นคนที่ชอบทำขนมเป็นอย่างมาก โดยชาร์ลก็ได้กินของอร่อยฝีมือเธอบ่อยๆ

ปกติเขาไม่ชอบกินขนมเพราะมันหวาน แต่พอคารีน่ารู้เข้า ทุกครั้งที่ทำเธอจะทำขนมที่หวานน้อยเผื่อเขามาโดยตลอด

“อืม แล้วเเต่เธอ” เขาตอบกลับอย่างไม่ได้คิดอะไรมาก

“โอเคค่ะ งั้นพรุ่งนี้ไปทำงานแล้วก็รีบกลับมาเป่าเค้กที่ห้องนะคะ” เธอยิ้มหวานให้เขาอย่างอารมณ์ดี

“มีแค่เค้กเหรอที่จะได้เป่า” คนตัวสูงยิ้มเจ้าเล่ห์สื่อแววตาออกมาอย่างเปิดเผยว่าเขาไม่ได้ต้องการกินแค่เค้ก แต่อยากกินอย่างอื่นด้วย

“ก็ลองกลับมาเร็วๆสิคะ จะได้มากกว่าเป่าเค้กแน่นอน” หญิงสาวตอบกลับด้วยท่าทางยั่วยวนไม่แพ้กัน

ก่อนที่เขาและเธอจะนั่งคุยเรื่อยเปื่อยกันไปสักพัก นี่คือความสุขของเธอ การที่ได้อยู่กับเขา เจ้าของหัวใจดวงเล็กดวงนี้ แค่นั้น….คารีน่าก็ไม่ต้องการสิ่งใดอีกต่อไปแล้ว