EP1.คู่นอน

EP01.คู่นอน

@PM คอนโด

01.09 นาที

ใบหน้าสวยสไตล์ยุโรปนั่งสัปหงกอยู่หลายครั้งบนโซฟาสีครีมกลางห้อง คารีน่าพยายามข่มความง่วงนอนเอาไว้ให้ได้มากที่สุดเพราะเธอยังไม่อยากหลับในตอนนี้ คนตัวเล็กกำลังรอใครบางคนกลับมาที่ห้องอยู่ดั่งเช่นทุกคืน

ดวงตาเฉี่ยวรับกับขนตาเป็นแพตวัดหางตามองเวลาที่ฝาผนังจากนาฬิกาบานใหญ่อยู่ครั้งแล้วครั้งเล่า เมื่อไหร่คนที่เธอรอคอยจะกลับมา ใบหน้าสวยเศร้าสร้อยขึ้นมาฉับพลันทันทีที่มองเล็กเริ่มฟุ้งซ่าน…..

หรือเขาอาจจะไปนอนกับผู้หญิงคนอื่นอีกแล้ว……

แกร๊ก!

เสียงกลอนประตูถูกบิดให้ดังขึ้น ส่งผลให้ร่างเพรียวหุ่นดีของคารีน่าสะดุ้งลุกขึ้นด้วยความดีใจ ใบหน้าเล็กรู้สึกมีความหวัง แต่ในขณะที่เธอกำลังใจจดใจจ่อกับการรอคนที่เดินเข้ามานั้นหญิงสาวกลับต้องชะงักไป…..

เพราะคนที่เดินเข้ามาใหม่ไม่ใช่คนที่เธอต้องการ!

“สวัสดีครับคุณเคท” ฟินิกซ์ ลูกน้องคนสนิทของ ชาร์ล เพอร์แมน โค้งหัวใจผู้หญิงตรงหน้าเล็กน้อย เขากะเอาไว้แล้วว่าอีกคนยังคงยังไม่นอน

เธอยังคงนั่งรอเจ้านายของเขาดั่งเช่นทุกวันที่เคยทำ ต่อให้นายของเขาจะไปนอนกับดารา นางแบบหน้าไหนก็ตาม คารีน่าจะรอเขากลับมาอยู่แบบนี้เสมอ

“แล้วชาร์ลล่ะ” คนตัวเล็กเอ่ยถาม สีหน้าของเธอหมองลงเล็กน้อยที่ไม่เห็นว่าเขามากลับมาพร้อมลูกน้องคนสนิท

“ผมแค่จะมาแจ้งว่าคืนนี้เจ้านายคงจะไม่กลับมาครับ” เพราะชาร์ลเป็นคนสั่งเขาเองว่าไม่ต้องรอ เขาหิ้วปีกนางแบบหน้าใหม่ของวงการไปที่โรงแรมดัง ตั้งแต่หนึ่งชั่วโมงก่อนแล้ว

จริงๆมันไม่ใช่คำสั่งของชาร์ลที่เขาต้องเสียเวลามาบอกคารีน่า แต่ด้วยความที่ฟีนิกซ์นั้นรู้สึกเห็นใจหญิงสาวคนนี้อยู่ลึกๆ เขาถึงเลือกที่จะมาบอกเธอว่าไม่ต้องนั่งรอเจ้านายของเขาแล้ว

“เขาไปกับนางแบบคนนั้นเหรอ?” คารีน่าเอ่ยถามด้วยความรู้สึกจุกในอกจนพูดไม่ออก แม้จะพยายามเข้มเเข็งในทุกครั้งที่อีกคนไปกับผู้หญิงคนอื่น

แต่สุดท้ายก็ไม่พ้นกับการที่เธอต้องไปแอบนั่งร้องไห้อยู่เงียบๆคนเดียวในห้อง

“ผมว่าคุณเคทควรนอนได้แล้วนะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะมารับไปส่งที่มหาลัย” ฟินิกซ์เลี่ยงที่จะตอบคำถามที่ทำให้อีกคนเจ็บปวด โดยสาดคำพูดเป็นห่วงส่งไปให้หญิงสาวตรงหน้าแทน

“…….” ดวงตาเฉี่ยวไหววูบ ความรู้สึกมากมายถาโถมเข้าใส่เธออีกครั้ง แต่คารีน่าก็เลือกที่จะไม่แสดงอะไรออกมาให้ฟินิกซ์ได้เห็น

“ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ นายกลับไปเถอะ ดึกมาแล้ว” เธอฝืนยิ้มให้คนตรงหน้าด้วยความปวดหัวใจสุดขีด ก่อนที่ร่างบางจะเดินหลบเข้ามาในห้องด้วยหัวใจที่แตกสลายครั้งแล้วครั้งเล่า

ปึง!

“ฮึก ฮื่ออ ความรู้สึกนี้อีกแล้ว ฮื้ออ เมื่อไหร่ฉันจะเลิกรักคุณได้สักที” ใบหน้าสวยเอ่อล้นไปด้วยคราบน้ำตา คารีน่านั่งกอดเข่าอยู่หน้าประตูห้องนอนอย่างหมดแรงถึงสิ่งที่ได้รับรู้ก่อนหน้านี้

ฟินิกซ์ที่กำลังจะหันหลังกลับจำต้องหยุดชะงักก่อนที่เขาจะค่อยๆหลับตาลงเพื่อข่มใจตัวเอง หลังจากที่เสียงร้องของหญิงสาวในห้องดังขึ้นมา เขารู้สึกสงสารคารีน่าทุกครั้งที่เป็นเป็นแบบนี้ เขาไม่สามารถทำอะไรได้ดีไปกว่าการเเสดงความเป็นห่วงเธอออกมาในยามที่เจ้านายของเขาเลือกที่จะใจร้ายกับเธอ

————————————————-

@โรงแรมห้าดาวแห่งหนึ่ง

7.34 นาที

“อ๊ะ” ใบหน้าหล่อเหยเกไปตามความปวดหัวของร่างกาย ร่างสูงนอนเปลือยเปล่าอยู่ในโรงแรมหรูในสภาพที่แทบจะดูไม่ได้เลย เมื่อคืนเขาดื่มหนักมากจนแทบจะจำอะไรไม่ได้ด้วยซ้ำ ใบหน้าหล่อเข้มสบัดผมสองสามทีเพื่อเรียกสติให้ตัวเอง ผมเผ้าของเขายุ่งเหยิงเล็กน้อย เกิดจากการนอนหลับที่ไม่รู้เรื่องราวอะไร

แต่ชาร์ลพอจำได้ลางๆว่าเมื่อคืนเขาหิ้วเอานางเเบบคนนึงกลับมานอนด้วย แต่เขาน่าจะไล่เธอกลับไปตั้งแต่เสร็จกิจ เพราะคนอย่าง ชาร์ล เพอร์แมน ไม่เคยนอนค้างคืนกับใครที่เขาไม่ได้มีข้อตกลงลงหรืออะไรด้วย เมื่อปรับโฟกัสทางสายตาเสร็จเรียบร้อย ร่างสูงก็รีบลุกขึ้นไปจัดการกับตัวเอง ก่อนจะสาวเท้าออกไปจากโรงแรมนี้ทันที

หนึ่งชั่วโมงต่อมา…….

ชาร์ลเปิดประตูเข้ามาในคอนโดของเขาเอง ซึ่งเขาไม่ได้อยู่คนเดียวเพราะเขามีความสัมพันธ์ลับๆซ่อนอยู่ที่นี่ด้วย นั่นคือผู้หญิงที่กำลังยืนง่วนทำอาหารเช้าอยู่ในห้องครัวของเขาในตอนนี้

“กลับมาแล้วเหรอคะ” คารีน่าสะบัดสายตาขึ้นไปมองเจ้าของคอนโดหรูที่เพิ่งเดินเข้ามาใหม่ หญิงสาวทำตัวเหมือนเดิมปกติทุกอย่าง ไม่ได้พูดถึงเรื่องราวเจ็บปวดหัวใจขึ้นมาแต่อย่างใด

เพราะเธอรู้ดีว่าชาร์ลไม่ชอบคนงี่เง่า คารีน่าจึงเลือกที่จะไม่เป็นอย่างนั้น เเม้ตลอดระยะเวลาสามเดือนที่ผ่านมา ชาร์ลจะไม่ได้มีเธอเป็นคู่นอนแค่คนเดียว แต่คารีน่าก็ไม่สามารถทำอะไรได้ นอกเสียจากยอมรับมัน

มันคือข้อตกลงระหว่างเธอกับเขาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ถ้าจะให้เล่าแบบคร่าวๆก็คือ ทั้งสองเจอกันที่มหาวิทยาลัยที่คารีน่ากำลังเรียนปริญญาโทอยู่ ชาร์ลเป็นตัวแทนของนักธุรกิจเข้ามาบรรยายเรื่องของธุรกิจผับเพอร์แมนของเขาให้เหล่านักศึกษาจำนวนมากฟังว่าทำไมเขาถึงประสบความสำเร็จเป็นอย่างมากและหลังจากนั้นเขาก็ถูกทาบทามให้เข้ามาเป็นอาจารย์พิเศษ สอนวิชาบริหารด้านธุรกิจโดยเฉพาะ

ด้วยแรงดึงดูดมหาศาลและความใกล้ชิดที่เริ่มจากการไม่เข้าใจบทเรียนของคารีน่าทำให้เธอกับชาร์ลมีโอกาสได้เจอกันบ่อยๆ ไม่ใช่เเค่เธอที่สนใจในตัวของเขา แต่ชาร์ลเองก็หลงเสน่ห์ไปกับความสวยงามในตัวของคารีน่าไม่น้อย

จนกระทั่ง….เรื่องราวมันเลยเถิดมาจนถึงขั้นมีอะไรลึกซึ้งกัน แต่คารีน่าไม่ได้รู้สึกเสียใจเลยที่เขากลายมาเป็นผู้ชายคนแรกของเธอ แต่สิ่งที่เธอคิดก็ไม่ได้เป็นอย่างที่หวังเสมอไปเพราะในตอนที่เธอสารภาพความรู้สึกออกไป ชาร์ลกลับบอกเธอว่า……

‘ฉันไม่คิดที่จะรักใคร แต่ฉันขอบคุณในความรักของเธอมาก’

ณ ตอนนั้นคารีน่านึกไม่ออกเลยจริงๆว่าเธอจะอยู่โดยไม่มีเขาได้ยังไง เพราะเขาคือคนที่ทำให้เธอมีความสุข เขาเป็นรักแรกและผู้ชายคนแรกของเธอ มันจึงไม่ใช่เรื่องง่ายที่เธอจะตัดเขาออกจากชีวิตแบบปุปปัป

ซึ่งคนอย่างคารีน่าไม่มีวันตามทันผู้ชายเล่ห์เหลี่ยมเยอะอย่างชาร์ลได้อยู่แล้ว เขาตั้งใจทำให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้เอง เขาหลอกล่อเธอให้กลายมาเป็นของเขาได้อย่างง่ายดายและเขาเองก็ยอมรับว่ารู้สึกพึงพอใจกับเลือนร่างของคนตรงหน้าอยู่ไม่น้อย เขาถึงไม่เคยคิดว่าจะกินเธอแค่ครั้งเดียวและทิ้งไปเหมือนคนอื่นๆ

‘มาอยู่กับฉัน มาเป็นคนของฉัน ฉันจะให้ทุกอย่างที่เธอต้องการ’

คำพูดนั้นของชาร์ลทำให้คารีน่าตกลงย้ายมาอยู่กับเขาเพื่อที่ได้เป็นคู่นอนของเขาอย่างเต็มตัว ซึ่งในช่วงแรกหญิงสาวยอมรับว่าเธอมีความสุขเป็นอย่างมากที่ได้ใช้ชีวิตอยู่กับเขา แต่พอเลยผ่านสองเดือนไปชาร์ลก็ค่อยๆแสดงนิสัยที่แท้จริงออกมา

นิสัยที่ว่า….เขามักจะไปมีอะไรกับคนอื่นทั้งๆที่เธอยังรออยู่ตรงนี้ ไม่ใช่ว่าคารีน่าพอใจที่จะเห็นเขาทำอย่างนั้น เเต่สุดท้ายเธอก็ไม่สามารถเอาชนะอะไรเขาได้เลย เพราะเธอเป็นคนตกลงปลงใจยอมรับสัญญาบ้าบออะไรนั่นกับเขาเองตั้งแต่แรก เธอเป็นคนเลือกที่จะอยู่ตรงนี้ มองดูเขาไปนอนกับผู้หญิงคนอื่นด้วยความเจ็บปวดเสียใจ โดยที่ร่างสูงไม่เคยคิดที่จะสนใจหรือแคร์เธอเท่าที่ควรจะเป็น

พอหญิงสาวเริ่มงี่เง่า….เขาก็จะตอบกลับมาอย่างไม่แยแสว่าเขาไม่ได้ขอให้เธออยู่ตรงนี้ อยากไปจากชีวิตเขาเมื่อไหร่เธอก็สามารถออกไปได้เลย

“อืม ทำอะไรอยู่” เขาชะงักก่อนจะเดินเข้ามาหาคนตัวเล็กที่กำลังยืนอยู่หน้าหม้อซุปเห็ดที่เขาชอบกิน

แม้ว่าความสัมพันธ์ของเขากับคารีน่าจะมีเส้นแบ่งกันอย่างชัดเจนว่าจะไม่มีการล้ำเส้นของกันและกัน แต่ทุกครั้งที่เขาออกไปเอากับผู้หญิงคนอื่น พอกลับมาเจอหน้าเธอที่ห้อง ชาร์ลกลับรู้สึกผิดอยู่ลึกๆในใจ แต่เขาเลือกที่จะไม่สนใจหรืออะไรทั้งสิ้น เพราะเธอเองก็ไม่ได้สำคัญไปกว่าคู่นอนคนอื่นๆของเขา เพียงแต่ว่าเขาถูกใจคารีน่ามากกว่าคนอื่นๆเท่านั้นเอง เขาถึงได้กินเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าและไม่รู้จักเบื่อเธอเลย

สุดท้ายเขาก็ต้องซมซานกลับมาหาเธออยู่ดี…..

“ซุปเห็ดค่ะ เสร็จพอดี กำลังร้อนๆทานก่อนนะคะ”

คารีน่าปั้นสีหน้ายิ้มแย้มออกมา พยายามไม่คิดถึงเรื่องกวนใจที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เธอมักจะทำแบบนี้เสมอ แค่เขากลับมาให้เธอเห็นหน้ามันก็รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง แต่ก็ไม่ทั้งหมด แผลในใจของเธอยังเหวอะหวะเช่นเคย เพียงแค่คารีน่าไม่สามารถแสดงออกมาให้เขาเห็นได้ เพราะเธอไม่อยากถูกไล่ให้เจ็บช้ำน้ำใจอีกแล้ว

“แล้วเธอไม่กินเหรอ” เขาเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าคารีน่าตักซุปมาเสิร์ฟเขาแค่ถ้วยเดียว

“เคทต้องรีบไปเรียนแล้วค่ะ วันนี้คุณมีสอนหรือเปล่าคะ”

เทอมนี้ชาร์ลยังคงมาเป็นอาจาร์ยพิเศษให้สาขาบริหารของเธอเหมือนเดิม เพียงแต่ว่าเคทไม่ได้เรียนกับเขาแล้วในเทอมนี้

“อืม เรียนเสร็จแล้วรอกลับพร้อมฉัน” เขาบอกเสียงเรียบก่อนจะตักซุปเห็ดฝีมือของคนตรงหน้าเข้ามาใส่ปากด้วยความอร่อยเหมือนเดิม

คารีน่ายิ้มออกมาบางๆ เเค่เธอได้มีตัวตนอยู่ในชีวิตของเขา แค่นั้นก็ดีมากแล้ว หญิงสาวไม่เคยหวังอะไรไปมากกว่านี้เลยจริงๆ

“ค่ะ งั้นเคทไปก่อนนะคะ”

ฟอด~

เธอเดินไปหอมแก้มเขาอย่างที่ชอบทำทุกวัน ซึ่งชาร์ลก็ไม่ได้ว่าอะไร เขายอมให้เธอหอมแก้มสากของตัวเองได้ตามใจ ทั้งๆที่เขาไม่เคยชอบให้ใครมายุ่งวุ่นวายกับใบหน้าของตัวเอง

มีแต่คารีน่าที่แหละที่เขายอม

“อืม”