ตอนที่ 7 ความรู้สึกของลิลิน

ตอนที่ 7 ความรู้สึกของลิลิน

ลิลินเลือกที่จะมาหาแตงโม เพราะแตงโมเป็นเพื่อนคนเดียวในกลุ่มที่ไม่ได้อยู่บ้านกับพ่อแม่ เธอต้องการให้แตงโมพากลับห้อง แล้วไปเอากุญแจสำรองรถ ที่จอดทิ้งไว้ที่ผับเมื่อคืน ส่วนเรื่องเข้าห้องก็คงต้องไปติดต่อกับทางคอนโดก่อน

"ก๊อกๆๆ" เมื่อลิลินขึ้นมาถึงหน้าห้องของแตงโมแล้ว เธอก็รีบเคาะประตูทันที เพราะต้องรีบยืมเงินเพื่อนไปจ่ายค่าแท็กซี่ ที่เธอให้จอดรออยู่ที่ด้านหน้าของตึก

"ก๊อกๆๆ" เสียงเคาะประตูดังขึ้นรัวๆ เนื่องจากว่าคนเคาะกำลังรีบ

"มาแล้วค่า...อ้าวลิน!" แตงโมออกมาเปิดประตู พบว่าเป็นลิลิน สภาพของลิลินตอนนี้ ทำให้แตงโมถึงกับต้องขมวดคิ้ว ลิลินยังคงสวมใส่ชุดเดิมอยู่ คงมีเรื่องอะไรสักอย่างเกิดขึ้นกับเพื่อนของเธอแน่ๆ

"ยังไม่ต้องถาม เอาเงินมายืมสองร้อยดิ จะเอาไปจ่ายค่าแท็กซี่" ลิลินรู้ว่า ยังไงเพื่อนก็ต้องสงสัยอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ต้องเอาเงินลงไปจ่ายค่าแท็กซี่ที่นั่งมาก่อน แล้วจะกลับมาเล่าให้ฟังทีหลัง

"เออๆ แป๊บนะมึง" จากนั้นแตงโมก็หยิบเงินให้เพื่อนสองร้อยแล้วลิลินก็เอาเงินที่เพื่อนให้ยืมลงไปจ่ายค่าแท็กซี่ แล้วขึ้นมาบนห้องใหม่อีกครั้ง แต่เมื่อลิลินเข้ามาภายในห้องกลับต้องตกใจ เพราะเพื่อนไม่ได้อยู่คนเดียว แต่อยู่กันครบเลยต่างหาก

"พวกมึง!!" ลิลินเห็นเพื่อนทั้งสามคนของเธอนั่งอยู่ภายในห้อง สภาพแบบยังตื่นไม่เต็มที่ งัวเงียผมเผ้ารุงรังเหมือนคนเพิ่งลืมตาตื่นอย่างไรอย่างนั้น แต่แล้วทั้งหมดก็มองมาที่เธอเป็นตาเดียว

“พวกมึงไม่ได้กลับไปนอนที่บ้านกันเหรอ” ลิลินสงสัยเพราะธีร์กับน้ำหวานก็อยู่ที่นี่ด้วย

“ก็อย่างที่เห็น เมาก็เลยนอนนี่” ธีร์ตอบแบบมึนๆ ไม่ได้ลงรายละเอียดมากนัก เมื่อคืนเมากันมาก จึงตกลงกันใหม่หลังจากที่แยกกับลิลินแล้ว พอดีได้ขึ้นรถแท็กซี่คันเดียวกัน เลยลงนอนที่ห้องแตงโมนี่แหละเพราะใกล้ที่สุด แต่ก็โทรไปบอกที่บ้านแล้ว นี่ก็เป็นสาเหตุทำให้ทั้งหมดรวมกันอยู่ที่นี่ตอนนี้

"ลินมึงมีอะไรจะบอกพวกกูมั้ย" น้ำหวานพูดขึ้น เพราะดูจากสีหน้าเพื่อนและชุดที่ใส่ยังเป็นชุดเดิม คงยังไม่ได้กลับห้องแน่ๆ

"ลินมึงเป็นอะไรหรือเปล่า" ลิลินไม่รู้จะเริ่มต้นเล่าให้เพื่อนฟังยังไงดี เพราะเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเธอจำอะไรไม่ได้เลย แต่ที่รู้คือ...

"พวกมึงยังจำได้มั้ย ที่พวกมึงเคยบอกว่า...กูซิงน่ะ" ลิลินเริ่มเล่า กับเพื่อนกลุ่มนี้ เธอไม่เคยมีความลับต่อกันอยู่แล้ว

"เออ...จำได้ดิ มีอะไรหรือเปล่า" แตงโมถามลิลินอย่างเป็นห่วง เพราะดูจากสีหน้าของลิลินแล้ว ไม่ค่อยสู้ดีสักเท่าไหร่

"คือ…กูว่ากูไม่ซิงแล้วว่ะ" ลิลินกำลังพยายามเล่า ถึงไม่รู้ว่าจะเริ่มเล่าจากตรงไหนก่อนดี เพราะเธอจำอะไรไม่ได้เลย เธอจึงเลือกที่จะเล่าถึงความรู้สึกของเธอตอนนี้ โดยเฉพาะร่างกายของเธอตอนนี้มันก็บอกกับเธอแบบนั้น

"อย่าบอกนะว่าเมื่อคืน..." แตงโมกับเพื่อนอีกสองคนตกใจที่ลิลินตอบออกมาแบบนี้

"อือ" ลิลินพยักหน้า ด้วยสีหน้าเศร้าๆ แต่เธอก็ไม่ได้ร้องไห้หรือมีน้ำตาแต่อย่างใด

“กับใครที่ไหน มึงช่วยเล่าให้มันชัดๆ หน่อยสิ พวกกูจะได้ปลอบใจมึงถูก” ธีร์รู้สึกว่าสิ่งที่เพื่อนเล่ามันยังไม่ชัดเจน บางครั้งลิลินอาจจะคิดไปเองก็ได้ แล้วอะไรที่ทำให้มันมั่นใจว่าไม่ซิงแล้ว แล้วผู้ชายคนนั้นเป็นใคร

"แล้วมึงเป็นยังไงบ้าง รู้สึกเหมือนที่พวกกูเคยบอกมั้ย" แตงโมไม่อยากให้เพื่อนเครียด จึงพูดติดตลกหวังว่าเพื่อนจะขำออก เพราะสำหรับพวกเธอมันคือเรื่องธรรมดา แต่กับลิลินอาจจะไม่ใช่

"ไอ้แตงโม มึงควรจะเป็นห่วงเพื่อนมึงก่อนมั้ย" น้ำหวานพูดขึ้นมาบ้าง เพราะครั้งแรกของผู้หญิงมันน่าจะสวยงามมากกว่านี้ แล้วเมื่อคืนลิลินก็เมามาก น้ำหวานคิดว่าเรื่องแบบนี้ลิลินคงไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้นแน่ๆ แล้วยังเป็นครั้งแรกของลิลินอีกด้วย

"อือ...ขอโทษ มึงโอเคหรือเปล่าลิน" แตงโมถามเพื่อนด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง ที่จริงทุกคนในห้องนี้ก็เป็นห่วงความรู้สึกของลิลินทั้งหมดนั่นแหละ แต่เจ้าตัวยังไม่ยอมเล่ารายละเอียดที่เกิดขึ้นเลย

"ไม่ค่อยว่ะ" ลิลินยังรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เธอรู้สึกโกรธตัวเอง ที่ปล่อยให้ตัวเองเมามากขนาดนั้น เธอจำได้ครั้งสุดท้ายว่ายอมขึ้นรถไปเอง

"กับใครวะลิน" ธีร์ถามขึ้นอีกครั้ง ลิลินส่ายหน้าแล้วทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ แต่ก็ไม่ได้ร้อง เธอไม่มีน้ำตาเลยสักหยด

"ไม่รู้ว่ะพวกมึง เมื่อวานกูจำอะไรไม่ได้เลย ตื่นขึ้นมากูก็อยู่บนเตียงกับใครก็ไม่รู้" น้ำเสียงเศร้าที่สุดในชีวิตของลิลิน เพราะปกติเธอเป็นคนร่าเริง เข้มแข็ง แต่ตอนนี้ไม่ไหวจริงๆ รู้สึกแย่มากๆ

"หล่อหรือเปล่า" แตงโมส่งสายตาระยิบระยับ เมื่อพูดถึงผู้ชาย แต่ก็ถูกสายตาของเพื่อนอีกสองคนส่งมาด่าซะก่อน

"ไอ้แตงโม" น้ำหวานกับธีร์ผสานเสียงกัน เรียกชื่อเพื่อน ที่มันดันถามอะไรที่ไม่ควรถามออกไป

"กูลืมมองว่ะ กูเลยไม่รู้เลยว่าผู้ชายคนนั้นเขาเป็นใคร หน้าตาเป็นยังไง พอกูรู้ตัวก็เลยรีบหนีออกมา" เมื่อลิลินพูดจบ เพื่อนๆก็พอนึกเหตุการณ์ทั้งหมดออกแล้ว ที่แท้ลิลินถูกผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้พาไปนอนด้วย และเป็นเพราะความเมาจึงทำให้ลิลินไม่รู้ตัว และที่สำคัญคือเธอจำหน้าผู้ชายคนนั้นไม่ได้นี่สิ

"แล้วมึงรู้ได้ยังไงว่าเขาทำ...แบบนั้นกับมึง" ธีร์ ลองถามดูเผื่อลิลินจะคิดไปเอง

"ไอ้นี่ กูอายุป่านนี้แล้ว กูไม่ได้โงนะมึง กูเจ็บ!" ลิลินบอกเสียงดังหน่อยๆ แต่ก็ไม่ได้ดังมากเพราะรู้ว่าเพื่อนเป็นห่วง ใช่แล้วเธอเจ็บตรงความเป็นหญิงของเธอ ตอนที่เธอรู้สึกตัว ตื่นขึ้นมาเธอรู้สึกเจ็บตรงนั้น แบบที่ไม่เคยรู้สึกเจ็บมาก่อน มันเจ็บเหมือนเป็นแผล และสิ่งที่เห็นตอนตื่นคือร่างกายของเธอไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้นนี่สิ จะให้คิดเป็นอย่างอื่นได้ยังไงอีก แค่นี้มันก็ชัดเจนพอแล้ว

"เออแสดงว่ามึงโดนจริง" ธีร์สรุป เพราะถ้ารู้สึกแบบที่พูดจริงก็คงเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้

"ไหนพวกมึงบอกกูว่า ดีอย่างโน้นดีอย่างนี้ ดีส้นตีนกูเจ็บชิบ" ตลอดเวลาที่เพื่อนมีความสัมพันธ์กับคนรัก พวกมันชอบมาเล่าความรู้สึกให้ฟังอยู่บ่อยๆ ฟินอย่างโน้นอย่างนี้ จนบางครั้งลิลินอยากจะลองบ้าง แต่เธอแค่ยังไม่รู้จะไปลองกับใคร แล้วเธอก็เพิ่งจะรู้วันนี้ว่า สิ่งที่เพื่อนเล่ามานั้นโกหกทั้งเพ ไม่เห็นมีความรู้สึกดีสักนิดเลย

"แล้วผู้ชายคนนั้นป้องกันหรือเปล่า" ธีร์ถามเพื่อนอย่างเป็นห่วงอีกครั้ง เพราะถ้าไม่ได้ป้องกันจะได้หาทางแก้ตั้งแต่เนิ่นๆ เรื่องแบบนี้เขาถนัด เพราะว่านักรักอย่างเขาจะต้องให้ความสำคัญกับเรื่องนี้เป็นหลัก

"ตอนที่กูลงจากเตียงก้มเก็บเสื้อผ้าขึ้นมาใส่ กูเห็นมีถุงยางที่ใช้แล้วตกอยู่ข้างเตียง เขาคงป้องกันแหละ" เธอเห็นถุงยางอนามัยตกอยู่ที่พื้น ถึงเธอจะไม่เคยเรื่องอย่างว่ามาก่อน แต่เธอก็รู้ว่าสิ่งที่เห็นมันคืออะไร

"อือถือว่าโชคดีของมึงไป แล้วมึงจะเอายังไงต่อ แจ้งความมั้ย" ถ้าเธอแจ้งความ พี่มิราพี่สาวของเธอก็จะต้องรู้เรื่องนี้ เธอไม่อยากเอาเรื่องนี้ไปทำให้พี่สาวของเธอต้องเป็นห่วง อีกอย่างเธออยู่ได้ ของที่มันเสียไปแล้ว ยังไงมันก็เอากลับคืนมาไม่ได้อยู่ดี คิดซะว่าฟาดเคราะห์ไปก็แล้วกัน

"ไม่ว่ะ กูอาย" เธอหน้าหนาไม่พอที่จะไปบอกกับตำรวจว่าเธอโดนข่มขืน ไหนตำรวจจะต้องให้หมอตรวจอีก คิดแล้วก็เรื่องเยอะไปหมด ช่างแม่งก็แล้วกัน!

"แล้วมึงจะเอายังไงต่อกับซิงมึง" น้ำหวานรู้สึกเสียดายซิงแทนเพื่อน ใครที่ไหนก็ไม่รู้มาชิงเอาซิงไป แถมลิลินยังไม่รู้สึกตัวอีก น้ำหวานแอบคิดในใจว่า ผู้ชายคนนั้นจะต้องนุ่มนวลกับเพื่อนของเธอมากแน่ๆ ถึงลิลินจะเมามาก และพวกเธอทุกคนก็รู้ดีว่า ถ้าลิลินเมา ลิลินมักจะเมาแบบจำอะไรไม่ได้เลยก็จริง แต่...นี่มันเสียตัวครั้งแรกนะโว้ย ถ้าผู้ชายคนนั้นไม่นุ่มนวลจริงๆ ยังไงลิลินก็ต้องตื่น หรือไม่ก็ต้องมีรู้สึกตัวบ้างแหละน่า คิดแล้วก็อยากจะเห็นหน้าผู้ชายคนนั้นจริงๆ

"ช่างแม้ง โวยวายไปก็ไม่ได้ช่วยให้กูได้ซิงกลับมาหรอก" ทุกคนที่ได้ยินสิ่งที่ลิลินพูด ก็รู้สึกแบบเดียวกัน นี่สิลิลินตัวจริง ผู้หญิงเข้มแข็ง ไม่มีอะไรในโลกนี้มาทำร้ายเธอได้ และทุกคนก็ดีใจที่เพื่อนไม่เป็นอะไรมาก

"เออ...ถ้ามึงคิดแบบนั้นแล้วสบายใจ พวกกูก็ดีใจด้วย" คงเป็นเพราะลิลินผ่านอะไรมาเยอะ เพราะเมื่อก่อนชีวิตของเธอไม่ได้ดีแบบทุกวันนี้ ภูมิต้านทานในชีวิตจึงมีมากกว่าคนอื่น ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นเกิดเจอเรื่องแบบเธอ อาจจะคิดว่าเรื่องแบบนี้มันคือเรื่องเลวร้ายในชีวิตไปแล้ว แต่ลิลินไม่ได้รู้สึกถึงขนาดนั้น แต่ถ้าจะบอกว่าไม่ได้รู้สึกเลยก็คงไม่ใช่

"แล้วมีทางที่ดีกว่านี้มั้ยล่ะ" เธอแค่คิดว่าเธอต้องผ่านมันไปให้ได้ก็เท่านั้น เพราะชีวิตของเธอยังอีกยาวไกล จะมาจำกับเรื่องที่ทำให้เธอไม่มีความสุขไปทำไม

"พวกกูขอโทษนะที่เมื่อคืนพวกกูทิ้งมึงให้อยู่คนเดียว ขอโทษจริงๆ ว่ะ" ทุกคนรู้สึกผิดกับเรื่องนี้แล้วก็ขอโทษลิลินกันใหญ่ แต่ลิลินไม่ได้โทษเพื่อนเลย เธอเองต่างหากที่หาเรื่องเอง

"ไม่เป็นไรกูไม่ได้โทษพวกมึง ไม่ต้องคิดมาก อย่างมากกูก็แค่ทำใจสินะ" จะมีอะไรดีไปกว่าทำใจ อย่างที่โบราณพูดไว้ไม่มีผิด ทุกข์สุขอยู่ที่ใจของเรา...

"แล้วมึงรู้ได้ยังไงว่าพวกเราอยู่กันที่นี่" แตงโมสงสัย แต่ก็ดีที่ลิลินเลือกที่จะมาที่นี่ แล้วก็บังเอิญอยู่กันครบซะด้วย

"กูไม่รู้หรอก กูแค่คิดถึงมึงเป็นคนแรก ไม่ใช่ว่ามึงสองคนไม่สำคัญนะ แต่ถ้ากูจะไปหามึง...น้ำหวาน กูไม่อยากให้แม่มึงรู้ ส่วนมึงไอ้ธีร์มึงเป็นผู้ชาย" ลิลินสรุป นี่จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้ลิลินเลือกที่จะมาหาแตงโมเป็นคนแรก

"เออกูเข้าใจ บังเอิญที่เมื่อคืนพวกกูกลับไม่ไหวเลยลงนอนที่นี่อย่างที่มึงเห็นนั่นแหละ" น้ำหวานอธิบาย ก็เมื่อคืนต่างคนต่างเมา

"แล้วมึงไหวมั้ยเนี่ย...กูหมายถึงเจ็บมากมั้ย" แตงโมถามลิลินด้วยความเป็นห่วง เผื่อเพื่อนอยากจะถามอะไร กับคนที่เคยผ่านเรื่องนี้มาแล้วแบบเธอ

"ก็เจ็บมากพอสมควรแหละ แต่ก็ทนได้กี่วันวะกว่าจะหายเจ็บ" ลิลินถามเพื่อนอย่างไม่นึกอาย เพราะเรื่องแบบนี้เพื่อนเธอทุกคนมีประสบการณ์ดี และสิ่งที่ทุกคนคิดไม่ถึงก็คือ ผู้ชายที่นอนกับลิลินเมื่อคืนเขาไม่ใช่คนไทย แต่เป็นต่างชาติตัวใหญ่และตรงนั้นก็ไม่ธรรมดาซะด้วย

"ก็แล้วแต่ว่าอันที่โดนมันใหญ่หรือเล็ก แต่กูว่าไม่น่าจะถึงอาทิตย์หรอกเชื่อกูเดี๋ยวก็หาย" แตงโมออกความคิดเห็น คำว่าครั้งแรก ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็แล้ว ยังไงก็ต้องจำได้ โดยเฉพาะเรื่องนี้ไม่มีใครลืมได้หรอก ว่าครั้งแรกของผู้หญิงมันเจ็บมากขนาดไหน แต่ถ้าได้ทำกับคนที่รักนะ มันก็มีความสุขท่วมท้นเลยแหละ

“โหอาทิตย์นึงเลยเหรอวะ นานจัง” ลิลินแอบคิดในใจว่าเจ็บขนาดนี้อาทิตย์นึงนานไป หรือว่าเธอจะต้องหายาแก้อักเสบกินดีนะ

"เออมันก็ค่อยๆ หายเจ็บไปเรื่อยๆ นั่นแหละน่าไปอาบน้ำก่อนไป ยังใส่ชุดเดิมอยู่เลย ชุดในตู้กูน่ะอยากใส่ชุดไหนก็เลือกเอา" เรื่องเสื้อผ้าแตงโมไม่เคยหวงเพื่อน อยากใส่ชุดไหนเลือกได้ตามสบาย เพราะแตงโมเป็นคนซื้อเสื้อผ้าบ่อย ในตู้เสื้อผ้าของเธอจึงแน่นไปด้วยเสื้อผ้าชุดสวยๆ บางชุดยังไม่ได้ใส่เลยด้วยซ้ำก็มี

"กูขออะไรพวกมึงอย่างนึงได้มั้ย" ก่อนที่ลิลินจะเดินไปหยิบเสื้อผ้าในตู้ เธอได้หันมาหาเพื่อนแล้วพูดขอร้องออกไป

"ได้ดิ มีอะไร”

“กูไม่อยากให้คนอื่นรู้เรื่องนี้ นอกจากพวกมึง อย่าไปบอกใครได้มั้ย" เพราะเรื่องแบบนี้มันไม่ใช่เรื่องน่าสนุกที่จะต้องมาพูดกับแบบสนุกปาก แล้วเธอก็ยังรู้สึกแย่กับเรื่องนี้อยู่

"อือได้ พวกกูรักมึงนะไม่มีวันทำแบบนั้นอยู่แล้ว" ถึงทุกคนจะชอบพูดเรื่องทะลึ่งกัน แต่ส่วนมากก็พูดแต่เรื่องของตัวเอง ไม่ได้เอาเรื่องคนอื่นมาพูดอยู่แล้ว แล้วเรื่องของลิลินมันก็ไม่ได้น่าพูดถึง เพราะทุกคนรู้ว่าเพื่อนไม่ได้โอเคกับเรื่องแบบนี้สักเท่าไหร่นัก

"ขอบใจพวกมึงมาก งั้นกูขอไปอาบน้ำก่อนนะ" แล้วลิลินก็เดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ โดยที่ไม่ลืมหยิบชุดของแตงโมในตู้ติดมือได้ด้วย เธอถอดเสื้อผ้าออก แล้วมองไปที่กระจก ดูเนื้อตัวของตัวเอง ไม่ได้มีรอยอะไรเลยแม้นแต่น้อย แสดงว่าเขาคนนั้นไม่ได้รุนแรงกับเธอ แล้วเมื่อคืนเธอก็เหมือนฝัน ในความฝันนั้น มันให้อารมณ์ที่เธอไม่เคยรู้สึกมาก่อน มันนุ่มนวลในช่วงแรกๆ ต่อมามันก็เริ่มหนักขึ้นแบบอบอุ่นแนบแน่น ต่อมามันก็.… ลิลินสะบัดหัวแรงๆ สองสามที เพื่อไล่สิ่งที่เธอกำลังคิดอยู่ในหัว เมื่อลิลินอาบน้ำได้สักพัก เธอก็ออกมาพร้อมกับชุดของเพื่อน แล้วเตรียมตัวกลับคอนโดไปเอารถ

"สำหรับกูเซ็กซ์เป็นเรื่องธรรมชาติขอแค่ป้องกันให้ดีก็พอ" ธีร์เอ่ยขึ้นลอยๆ เมื่อลิลินเดินมานั่งลงข้างๆ เพราะเขาเป็นผู้ชายเรื่องแบบนี้เขาไม่เสียหายอยู่แล้ว

"แต่กูไม่ชิน แล้วกูก็เจ็บ" ลิลินออกความคิดเห็นในส่วนที่ตัวเองรู้สึก เธอไม่เห็นรู้สึกดีกับมันสักนิดเลย โชคดีที่ตอนไอ้ผู้ชายเลวคนนั้นมันทำเธอไม่ได้รู้สึกตัว แต่ลิลินคิดว่ามันจะต้องเจ็บมากกว่านี้แน่ๆ

"แล้วกระเป๋ามึงล่ะ" น้ำหวานถามขึ้นเพราะตอนที่แยกกัน ลิลินมีกระเป๋าติดตัวอยู่เธอจำได้

"ก็คงอยู่ที่เขาแหละมั้ง" คงเป็นอื่นไปไม่ได้ แล้วตอนที่ออกมาจากห้องนั้น เธอก็ตกใจจนลืมมองหากระเป๋าของตัวเองซะด้วย...ซวยชะมัด

"แล้วถ้าเขามาแสดงตัวมึงจะทำยังไง เพราะเขาคงหามึงได้ไม่ยาก ถ้าเขาคิดจะหา" ธีร์ถามขึ้น อยากให้เพื่อนเตรียมใจข้อนี้ไว้บ้าง เพราะในกระเป๋าต้องมีบัตรประชาชน บัตรนักศึกษา เพราะฉะนั้นการหาลิลินก็ไม่ใช่เรื่องยาก

"กู...ไม่รู้ว่ะกูอาย" ตอนที่ลิลินขึ้นรถไป เธอจำได้ว่ามีสองคนเข้ามาคุยกับเธอ บอกว่าจะไปส่ง แต่พอเธอเข้าไปนั่งในรถ มีอีกหนึ่งคนที่นั่งอยู่ด้านหลังข้างๆ เธอ จากนั้นเธอก็จำอะไรไม่ได้เลย แต่เธอมั่นใจว่า ภายในสามคนนั้น มีแค่เพียงหนึ่งเดียวแน่นอน ที่นอนกับเธอ เพราะซากถุงยาง กับผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียง และตอนที่เธอตื่นขึ้นมา เขาคนนั้นก็นอนกอดเธออยู่ ถ้าผู้ชายพวกนั้นทำกับเธอหมดนั่น สภาพของเธอคงไม่ได้ออกมาดีอย่างนี้แน่นอน...