ตอนที่ 6 หนี

ตอนที่ 6 หนี

เวลาต่อมา

"ฮึ!! อะไรหนักๆ วะเนี่ย" ลิลินรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในเวลาก่อนสว่าง ในสมองกำลังประมวลผลเล็กน้อย ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับตัวเธอกันแน่ เธอหันไปมองข้างๆ รู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่ได้ส่งเสียง เธอค่อยๆ เอาแขนของเขาที่กอดเธอออก แล้วก้มลงมองดูตัวเอง รู้สึกตกใจมากขึ้นไปอีก เพราะตัวเธอนั้นไม่มีเสื้อผ้าเลยแม้แต่ชิ้นเดียว เธอรีบลงจากเตียง ไม่ให้อีกคนรู้สึกตัว

ด้วยความมืดทำให้ลิลินเห็นหน้าผู้ชายไม่ชัด ที่จริงเธอไม่ได้มองหน้าเขาเลยด้วยซ้ำ สมองของเธอตอนนี้มันบอกว่า ต้องออกไปจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด เธอรีบหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาสวมใส่ทันที แล้วค่อยๆ ย่องออกจากห้องไป ส่วนคริสเตียนที่เพิ่งจะได้หลับตาลงไปเมื่อไม่นาน ทำให้เขาไม่รู้สึกตัว ว่าคนที่เขานอนกอดอยู่นั้น ตอนนี้เธอได้ออกจากห้องไปแล้ว ลิลินออกมาจากโรงแรมได้แล้ว แต่เธอไม่รู้ว่าจะไปจากที่นี่ได้ยังไง เพราะกระเป๋าของเธอคงอยู่ที่ผู้ชายคนนั้น กระเป๋าตัง โทรศัพท์มือถือและกุญแจรถ

"หมดกัน...เอาไงดีวะ” จะกลับไปเอากระเป๋าคืนหรือจะไปหาเพื่อนให้พวกมันช่วยดี และแล้วเธอก็เลือกที่จะไปหาแตงโมที่ห้องพัก เธอจึงเรียกแท็กซี่ แล้วนั่งแท็กซี่ไปหาเพื่อน จะกลับห้องเลยก็ไม่ได้เพราะไม่มีเงินติดตัวเลยสักบาท และเมื่อเธอมาถึง เธอก็บอกให้แท็กซี่รอ

"รอสักครู่นะคะ" เธอไม่มีเงินติดตัวเลย ต้องไปยืมเพื่อนมาให้แท็กซี่ก่อน

"ลุงยามคะ โทรตามห้อง421 ให้หนูหน่อยได้มั้ยคะ บอกเธอว่าเพื่อนมาหาชื่อลินค่ะ" ลิลินแจ้งลุงยามที่เฝ้าทางเข้าออกหน้าประตู

"หนูลินลุงจำได้ แล้วทำไมมาแต่เช้าขนาดนี้ล่ะ" ลิลินมาเที่ยวห้องแตงโมบ่อย ลุงยามจึงจำเธอได้

"คือ...ลินมีธุระกับแตงโมค่ะ ให้ลินขึ้นไปหาแตงโมเองเลยได้มั้ยคะ" ที่นี่มีกดห้ามคนนอกเข้าเธอเลยต้องขออนุญาตก่อน

"ได้สิ คนกันเองเห็นกันประจำ" ลุงยามเห็นว่าเด็กพวกนี้ก็เข้าออกที่นี่เป็นประจำ คงไม่มีปัญหาอะไรถ้าจะให้ลิลินขึ้นไปเลย

"งั้นลินขึ้นไปเลยนะคะ ขอบคุณลุงยามมากๆ ค่ะ"

"ไม่ต้องเกรงใจไปเถอะ" แล้วลิลินก็วิ่งขึ้นไปหาเพื่อนที่ชั้นสามของตึกทันทีโดยให้แท็กซี่รอก่อน

ทางด้านคริสเตียน

เขาตื่นขึ้นมาก็ไม่เจอหญิงสาวที่เขานอนกอดแล้วซะงั้น ตอนนี้คริสเตียนรู้สึกหงุดหงิดอารมณ์เสียขึ้นมาทันที เพราะคนอย่างเขาไม่เคยนอนกอดคู่นอนคนไหนแบบนี้มาก่อนเธอเป็นคนแรก แต่เธอกลับหนีเขาไปก่อนที่เขาจะตื่นขึ้นมา

"หยามกันชัดๆ" เขาขบกล้ามแน่นอย่างนึกโมโห โมโหที่เธอไม่อยู่รอ แล้วซิงของเธอล่ะไม่ได้มีความหมายเลยหรือไง กว่าเขาจะหลับได้ เขานอนคิดถึงเรื่องนี้ตั้งนาน ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานขนาดไหนเขาถึงหลับลงได้ แต่นี่ของมีค่าของตัวเองแท้ๆ กลับไม่สนใจ ถึงเธอจะไม่สนแต่เขาสน เขาหยิบมือถือขึ้นมาแล้วกดโทรออกหาลูกน้องทันที

"ครับนาย" ปลายสายรับสายทันที

"พวกมึงอยู่ไหน" น้ำเสียงบ่งบอกว่าอารมณ์ไม่ดีสุดๆ

"เกิดอะไรขึ้นครับนาย" เดลรู้สึกว่าน้ำเสียงของเจ้านายไม่ปกติจึงถามขึ้น เช้าตื่นขึ้นมาเจ้านายของเขาก็น่าจะอารมณ์ดีสิถึงจะถูก

"ผู้หญิงคนนั้นหายไป" คริสเตียนรู้ว่าบอดี้การ์ดของเขาจะต้องเห็นเธอแน่ๆ เพราะบอดี้การ์ดของเขาจะต้องผลัดกันมาเปลี่ยนดูแลความปลอดภัยให้เขาเสมอ แต่ทำไมมันถึงได้ปล่อยไป ในเมื่อเขายังไม่ได้สั่ง

"หายไป หมายความว่ายังไงครับ" เดลไม่เข้าใจ ใช่ลูกน้องของคริสเตียนทุกคนเห็นว่าเธอเดินออกไปแล้ว แต่พวกเขาก็ไม่ได้คิดที่จะห้าม เพราะคิดว่าเจ้านายของเขาคงจัดการเรียบร้อยแล้ว คงไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่เรียกร้องค่าเสียหาย เมื่อรู้ว่าตัวเองได้ตื่นขึ้นมาอยู่กับผู้ชายแปลกหน้าบนเตียง หลังจากนั้นเดลก็วางสายของเจ้านายไปแล้วรีบพากันมาหา

"พวกมึงเห็นผู้หญิงที่กูพามาเมื่อคืนมั้ย" เขาถามลูกน้องเสียงเข้ม

"เห็นครับ เธอออกไปตั้งแต่เช้ามืดแล้วครับ" บอดี้การ์ดคนหนึ่งตอบ

"กูยังไม่ได้สั่ง ทำไมพวกมึงถึงไม่ขวางเธอไว้" น้ำเสียงอันทรงพลังทำให้เหล่าบอดี้การ์ดก้มหน้าลงกันเป็นแถว

"พวกมึงไปสืบมาว่าเธอเป็นใครแล้วพักอยู่ที่ไหน"

"ครับนาย"

คริสเตียนเลือกที่จะกลับไปที่คฤหาสน์หลังงามของเขาก่อน เขานั่งลงที่โซฟาสุดหรูภายในห้องทำงานแล้วรินแอลกอฮอล์ใส่แก้ว จากนั้นก็กระดกลงคอรวดเดียวจนหมด รอฟังลูกน้องมารายงานเรื่องที่ให้ไปทำ ไม่นานลูกน้องที่ให้ไปจัดการเรื่องนั้นก็เข้ามาภายในห้องทำงานที่เขานั่งอยู่

"เจอมั้ย" เมื่อลูกน้องเข้ามาปุ๊บเขาก็ถามปั๊บเพราะกำลังรอฟังคำตอบอยู่

"ไม่เจอเลยครับนาย" คำตอบของลูกน้องทำให้เขาไม่พอใจ อุตส่าห์นั่งรอมาทั้งวัน เข้ามารายงานว่าไม่เจอเนี่ยนะ เสียเวลาจริงๆ

"ไม่ได้เรื่อง ไปตามหาเธอให้เจอ ถ้าไม่เจอไม่ต้องกลับมาให้กูเห็นหน้าไป!!" คริสเตียนพูดด้วยน้ำเสียงดุดันเพราะความโมโห เขานึกเคียงหญิงสาวบริสุทธิ์คนนั้นอยู่ไม่น้อย ได้เขาแล้วคิดจะทิ้งเหรอ ไม่มีทางซะหรอก เขาจะต้องหาเธอให้เจอให้ได้