มาเฟีย(ทวง)รัก

รักแรก คือ ครั้งแรกที่สอนให้เรารู้จักคำว่า ‘รัก’

สอนให้รู้จัก ‘ความเจ็บปวด’

สอนให้รู้จัก ‘ความเสียใจ’

แม้ไม่ได้สมหวัง ทว่าเขาคนนั้น… จะยังคงอยู่ในความทรงจำของเราไปตลอดกาลอย่างไม่มีวันลืม

“ลืมพี่ซะ”

“…”

“ลืมทุกอย่างเกี่ยวกับพี่ไปให้หมดรวมถึง… ความรู้สึกที่มีให้พี่”

นั่นเป็นครั้งแรกที่เธอสัมผัสได้ความเจ็บปวดตรงก้อนเนื้อข้างซ้าย มันเจ็บแปลบเกินจะบรรยายได้ถูก โทนเสียงที่ใช้พูดเหมือนปกติทั่วไป หากแต่คำพูดนั้นเปรียบเสมือนของมีคม ที่กำลังกรีดลงบนหัวใจ

นี่สินะ ความรู้สึกเจ็บปวดในช่วงเวลาที่มีความรัก

“ลีอาร์เคยบอกว่าพี่ฮันเตอร์ใจดี ทำไมวันนี้ถึงกลายเป็นคนใจร้ายแล้วล่ะคะ”

“เพราะว่าในอนาคต พี่อาจจะจะไม่ใช่คนเดิมที่ลีอาร์เคยรู้จัก”

“ฮึก…”

“ลืมพี่ซะ อย่าจดจำพี่อีกเลย”

เธอยืนมองเขาที่เดินจากไปผ่านม่านน้ำตา จากนั้นค่อยๆ รินไหลลงมาอาบสองพวงแก้มใส ก้อนเนื้อข้างซ้ายยังคงรู้สึกเจ็บแปลบ

เขาเป็น ‘รักครั้งแรก’ ทว่าในขณะเดียวกัน… เธอกลับกลายเป็น ‘คนแปลกหน้า’ สำหรับเขาไปแล้ว

รักครั้งแรกของเธอเกิดขึ้นตอนอายุสิบหก เขาคนนั้นทำให้เธออยากเปลี่ยนแปลงตัวเองเป็นคนที่สวยและเก่งขึ้น หากแต่ความพยายามที่ผ่านมาเขากลับไม่เคยสนใจเลยแม้แต่น้อย

“ถ้าวันนึงเราสองคนมีโอกาสได้เจอกันอีก พี่ฮันเตอร์จะให้โอกาสลีอาร์อีกครั้งไหมคะ”

กึกก

ชายหนุ่มเอียงใบหน้ากลับมาหาเพียงนิด ก่อนจะขยับริมฝีปากตอบคำถามของเธอ

“เลิกคาดหวังแล้วเธอจะไม่เสียใจ… ลีอาร์”

เรื่องราวระหว่างเขาและเธอมันจบลงแล้ว มันจบลงทั้งที่ยังไม่ทันได้เริ่มต้นกันเลยด้วยซ้ำ

เธอยืนแค่นยิ้มคนเดียวท่ามกลางคราบน้ำตาบนใบหน้า แอบรู้สึกสมเพชตัวเองเหมือนกันที่เอ่ยถามเขาไปแบบนั้น

ชายหนุ่มในวัยยี่สิบเอ็ดปีชะลอความเร็วของฝีเท้าลง มองสิ่งของที่ ลีอาร์ ให้มาก่อนหน้านี้นิ่งๆ สายตาเหลือบเห็นถังขยะใกล้ๆ ก่อนจะเดินเข้าไปหาแล้วทิ้งกล่องของขวัญที่ถือเอาไว้ในมือลงถังขยะอย่างไม่ใยดี

ไม่มีความจำเป็นต้องเก็บมันเอาไว้อีกต่อไป…

หากเก็บไว้ มันเป็นเหมือนการเก็บความทรงจำของผู้หญิงคนนั้นเอาไว้ ตัดสินใจทิ้งแม้ว่าลึกๆ แอบเสียดายและอยากรู้ว่าข้างในคืออะไรก็ตาม

“ฮึก…” คนที่ยืนมองภาพนั้นรู้สึกเจ็บปวดไปทั่วหัวใจ ของขวัญชิ้นนั้นตั้งใจทำเองกับมือ หากแต่คนรับกลับทิ้งไปอย่างไร้เยื่อไย

รักเองเจ็บเอง

เธอไม่น่าเผลอใจไปรักคนอย่างเขาเลย…