Ep.4

Ep.4

“ได้..”ธันนั่งรอเหนือ อยู่สักพักเหนือก็ออกมาจากห้องน้ำด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยเหงื่อแถมแก้มทั้งสองข้างก็แดงขึ้นจากพิษไข้มากกว่าเดิม

“เสร็จแล้วครับ..เชิญคุณชายเขาไปอาบได้เลยผมขอตัวก่อน”เหนือพูดตัดบทเพราะเขาเริ่มจะยืนไม่ไหวแล้วจริงๆ ให้แต่ธันกับลุกมาจับแขนของเหนือไว้

“กูบอกให้มึงอาบน้ำให้กูไม่ใช่แค่เตรียมน้ำอาบ”ธันพูดบอกไปแล้วเขาก็สังเกตเห็นว่าเหนือดูผิดปกติไป ใบหน้าที่แดงแล้วมีแค่เหงือซึมออกมาทำให้เขาต้องขมวดคิ้ว

“แต่.ผม”

“นี้มึงเป็นอะไร..”ธันพูดถามทั้งๆที่เขาก็รู้อยู่แล้วว่าคนตรงหน้าเขาตอนนี้กำลังไม่สบาย

“ป่าวครับ..ผมไม่ได้เป็นอะไร”เหนือพูดปกิเสธไปและพยายามทำตัวให้เป็นปกติ แต่ก็ไม่สามารถซ่อนความทรมารจากพิษไข้ของตนเองได้

“ไม่ได้เป็นอะไรก็ดี..งั้นช่วยเข้าไปถูหลังให้กูหน่อย…นี่เป็นคำสั่ง”ธันที่หงุดหงิดกับท่าทีของเหนือพูดออกมา เขาอยากรู้ว่าเหนือจะทนได้นานแค่ไหน

“ครับ…”แล้วธันก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ ธันจัดการถอดกางเกงนอนละอันเดอร์แวร์ของตัวเองออกแล้วลงไปนอนแช่ในอ่างน้ำอย่างสบายอารมณ์ ทางด้านเหนือก็จัดการถอดสูทตัวนอกของตนเองออกแล้วเอาไปพาดไปที่เก้าอี้ในห้อง เหนือพับแขนเสื้อไปจนถึงข้อศอกทั้งสองข้างแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ

“เข้ามาแล้วก็มาถูหลังให้กูเร็วๆ”ทันทีที่เข้าปันที่นั่งแช่อ่างหันหลังให้เหนือก็พูดออกมาทันที เหนือลงไปนั่งคุกเข่าอยู่ข้างอ่าง แล้วหยิบฟองน้ำที่วางอยู่บนขอบอ่างพร้อมกับบีบครีมอาบน้ำใส่เล็กน้อยแล้วน้ำไปถูหลังให้ธันอย่างเบามือ

“มาถูข้างหน้าด้วยสิ”ธันสั่งออกมาอีก ทำให้เหนือต้องลุกไปนั่งที่ขอบอ่างเพื่อที่จะเอื้อมมือให้ไปถึงตัวด้านหน้าของธัน

“อืมม...”ธันครางในลำคอเบาๆ ไม่รุ้ว่าเพราะอะไรเขาถึงรู้สึกดีก็ไม่รู้  ธันให้เหนือถูตัวเขาไปเรื่อยๆจนเขาเริ่มพอใจ จึงสั่งให้หยุดแล้วให้เหนือไปยืนรอข้างนอก พออกมาข้างนอกเหนือก็ทรุดนั่งลงกับเก้าอี้ที่เขาเอาเสื้อพาดไว้ทันที

“เฮ้ออ..เหนื่อชะมัด”เหนือที่แทบจะหมดแรงได้แต่นั่งบ่นกับตัวเองเพราะเขาเริ่มหน้ามืดซะแล้ว แต่นั่งพักได้ไม่นานเหนือก็ต้องลุกขึ้นเพราะธันได้เดินออกมาจากห้องน้ำแล้ว ทำให้เหนือต้องลุกขึ้นยืนขึ้นทันที

“เหอะ..แค่นี้ก็เหนื่อยมึงเป็นบอดิ้การ์ดแน่หรอวะ”ธันพูดว่าออกมาพลางหยิบเสื้อผ้าใส่ไปด้วย

“แต่อย่างว่าละนะถ้าฝีมือดีจริงคงไม่ปล่อยให้พ่อกูต้องเจ็บตัวแบบนี้”ธันพูดว่าออกมาอีกหลังจากที่แต่งตัวเสร็จ

“ผมรู้ว่าผมผิด..แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าคุณชายจะดูถูกผมได้หรอกนะครับ”เหนือพูดอย่างข่มอารมณ์เพราะเขารู้สึกไม่ชอบเลยสักนิดที่ถูกว่าแบบนี้ เพราะการที่เขามายืนในจุดนี้ได้เพราะเขาใช้ความสามารถเข้ามาจริงๆ

“แล้วยังไงวะ..คนอย่างมึงถ้าเก่งจริงทำไมถึงทำพลาดละ”ธันพูดว่าอีก เหนือกำหมัดไว้แน่น หัวเริ่มปวดมากขึ้นเรื่อยๆ

“ถ้าคุณชายยังพูดแบบนี้..ก็เชิญฆ่าผมเลยก็ได้นะครับในเมื่อผมทำผิดผมก็ยอมรับบทลงโทษทุกอย่างแม้ว่าผมจะต้องตายก็ตาม”ที่เหนือพูดออกมาแบบนี้ไม่ใช่ว่าเขาต้องการท้าธัน แต่ถ้าให้เขาต้องมาโดนดูถูกอยู่แบบนี้สู้ฆ่าเขาให้ตายไปเลยยังดีซะกว่า

พรึบ  

ปึ้กก!

“มึงท้ากูเองนะ”ธันคว้าคอร่างเล็กไว้แล้วดันไปติดกำแพงห้องจนหลังของเหนือกระแทกกับกำแพงอย่างแรงจนเจ็บไปหมด

“อึก..ผมไม่ได้ท้าแต่ถ้าคุณอยากฆ่าผม.ก็เชิญเลย”เหนือพูดออกมาอย่างยากลำบากนิดหน่อยเพราะธันบีบคอของเขาแน่นขึ้น เหนือเองแม้จะแสดงสีหน้าเจ็บปวดแต่ก็ยอมยืนเฉยๆให้ธันบีบคอโดยที่ไม่ต่อสู้เลยแม้แต่น้อย

“อวดเก่งเหลือเกินนะมึง…”ธันปล่อยมือออกจากคอของเหนือ เหนือทรุดลงไปนั่งกับพื้นแล้วโกยอากาศเข้าปอดตัวเอง ธันย่อตัวลงไปนั่งข้างเหนือแล้วใช้มือจับที่คางของเหนือให้หันมามองตัวเอง

“เรื่องอะไรกูจะให้มึงตายง่ายๆมึงต้องอยู่ให้กูทรมารอีกนาน..จำไว้”ธันปล่อยมืออกจากใบหน้าของเหนือแล้วลุกขึ้นโดยไม่รู้เลยว่าหลังจากที่เขาหันหลังให้เหนือร่างเล็กได้หมดสติไปแล้ว

“อีกอย่างนะ….เชี้ย!.เป็นไรวะเนี้ย”ธันที่กำลังหันหลังกับมาเพื่อพูดกับเหนือก็ต้องตกใจเพราะคนที่เขากำลังจะหันมาพูดด้วยกับสลบไปซะแล้ว ธันเข้าไปประคองตัวเหนือไว้ในอ้อมแขนอย่างลืมตัว

“นี่..ตื่นสิ.ทำไมตัวร้อนแบบนี้วะ..ใครอยู่ข้างนอกบ้างเข้ามาหน่อยสิ!!”ธันเขย่าตัวเหนือเบาๆและตะโกนเรียกให้คนมาช่วยแต่กับไม่มีใครมาสักคน

“ไปไหนกันหมดวะ..แม่งเอ้ย!”เพราะไม่มีคนเข้ามาธันเลยตัดสินใจอุ้มเหนือแล้วไปวางที่เตียงของตนเองอย่างไม่สบอารมณ์นัก

“ภาระกูอีก..”ธันพูดบ่นออกมาหลังจากที่วางเหนือไว้ที่เตียงแล้ว ธันเดินไปที่หน้าประตูเพื่อไปเรียกคนรับใช้คนอื่น

“นี่!..ไปไหนกันหมดที่ฉันเรียกไม่ได้ยินหรือไง!!”ธันตะโกนอย่างอารมณ์เสีย และก็มีคนวิ่งมาทางธัน คนนั้นก็คือสินนั้นเอง

“ครับ..คุณชายมีอะไรหรอครับ”สินพูดถาม

“ฉันไม่มีหรอก..แต่หัวหน้าของนายต่างหากที่มี”ธันบอกแล้วพยักหน้าไปที่เตียงที่เหนือนอนอยู่พอสินเห็นก็รีบเดินเข้าไปหาเหนือทันทีโดยไม่รอให้ธันอนุญาติ

“พี่เหนือ..ตัวร้อนชะมัด”สินพูดบ่นหลังจากที่เอามืออังที่หน้าผากของเหนือแล้ว  สินอุ้มเหนือขึ้นมา

“นี่นายจะพามันไปไหน”ธันเดินมาขว้างสินเอาไว้

“ผมจะพาพี่เหนือกลับห้อง..ไม่ทราบว่าคุณชายถามทำไมครับ”สินพูดถามพร้อมกับกระชับมือแน่นขึ้น ธันที่เห็นภาพนั้นก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นแต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน

“ป่าว..จะไปก็ไปสิ”ธันหลีกทางให้สิน สินจึงอุ้มเหนือกับไปที่ห้องพัก  ธันได้แต่มองตามด้วยความรู้สึกแปลกๆในใจ

“แล้วกูจะไปถามมันทำไมวะ..”ธันพูดกับตัวเองอย่าง งงๆก่อนจะสะบัดหัวไล่ความคิดแล้วเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เพื่อจะออกไปข้างนอก

ทางด้านสินที่อุ้มเหนือกับมาไว้ที่เตียงในห้องของเหนือ สินเดินไปหาผ้ากับกะละมังที่ใส่น้ำแล้วกับมานั่งที่เตียงข้างเหนือ เขาจัดการเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กับเหนือ จนเสร็จ

“คะ.คุณท่าน.ผะผมขอโทษ”สินที่กำลังจะเอากะละมังไปเก็บก็ต้องหยุดชะงักเพราะเสียงละเมอของเหนือดังออกมา

“พี่เหนือ..พี่เหนือพี่”เขาเรียกเหนือขึ้นเพื่อให้เหนือตื่นเพราะเขารู้ดีว่าเหนือกำลงฝันร้าย

“อะ..เฮือกก”เหนือสดุ้งลุกขึ้นมา พร้อมกับเหงื่อที่ซึมออกมา เหนือกวาดสายตไปรอบๆอย่างหวาด ระแวง เหมือนคนที่กำลังกลัวอะไรบ้างอย่างจนสินต้องจับหน้าของเหนือให้หันมาหาตนเอง

“พี่เหนือ.ใจเย็นๆพี่...ไม่มีอะไรแล้ว”สินพูดปลอบเหนือ เหนือหันมามองอย่างกับเพิ่งรู้ตัวว่าสินอยู่ข้างๆ

“สิน..”เหนือเรียกสินเสียงแผ่ว

“ใช่พี่.ผมเอง..นอนลงเถอะพี่พักผ่อนเถอะนะ”สินดันตัวให้เหนือนอนลงอย่างเบามือ เหนือก็ทำตามอย่างว่าง่ายไม่นานเหนือก็หลับไปอีกครั้ง

“พี่นี้ไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ..เมื่อไรจะเลิกเป็นคนที่ฝังใจกับอดีตสักทีนะ”สินบ่นคนที่หลับอยู่เบาๆแล้วกระชับผ้าห่มให้เหนือจนถึงคอ แล้วเดินออกจากห้องมาเพื่อออกไปทำหน้าที่ของตน

กลับมาที่ธัน หลังจากที่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยเขาก็เดินทางไปที่บริษัท เพื่อสะสางงานของพ่อตนเอง แต่ถึงแม้ธันจะอยากออกมาคนเดียวแต่ด้วยสถานะการ์ณแบบนี้เขาจำเป็นต้องมีบอดิ้การ์ดตามมาด้วยถึงแม้เขาจะไม่ค่อยชอบใจนัก

“เธอนั้นใครนะ..หล่อชะมัดเลย”เสียงซุบซิบของพนักงานผู้หญิงดังขึ้นทันทีที่เห็นร่างสูงเดินเข้ามาในบริษัทไม่แปลกเลยที่ทุกคนจะสงสัยว่าชายร่างสูงคนนี้เป็นใคร เพราะอย่างที่รู้กันว่าธันไม่ไทยกลับมาที่เมืองไทยนานมากแล้วแต่ที่เขายังพูดไทยได้ชัดเพราะว่าทุกครั้งที่เขาคุยกับพ่อแม่ทั้งสองคนจะให้ธันพูดภาษาไทยเสมอ

“ไม่ทราบว่ามาพบใครหรอครับ”พนักงานต้อนรับรีบเข้าไปถามทันที

“นี้คุณธันลูกชายของท่านประธาน.”บอดิ้การ์ดที่มากับธันพูดตอบแทนเพราะร่างสูงเหมือนไม่สนใจคนที่ถามสักนิด

“อ่อครับ..งั้นเชิญที่ห้องทำงานท่านประธานได้เลยครับ”พนักงานเดินนำธันไปที่ห้องทำงาน แม้ว่าเหล่าบอดิ้การ์ดจะรู้อยู่แล้วว่าห้องทำงานไปทางไหนแต่การที่มีพนักงานพาไปก็ถือเป็นเรื่องที่ควรทำ

“ยินดีตอนรับนะครับคุณธัน..ยังไงผมขอตัวก่อนนะครับ”เมื่อมาถึงห้องทำงาน พนักงานจึงขอตัวกลับและยังไม่ทันที่ธันจะเดินเข้าห้องก็มีคนเดินมาซะก่อน

“นี่ธันใช่ไหมเนี่ย..จำลุงได้ไหมลุงกิจไง..โตขึ้นแล้วหล่อขึ้นเยอะนะเราเนี้ย”ชายที่มีช่วงอายุพอๆกับพอของเดินมาแล้วพูดทักธันขึ้น ธันเองแม้จะไม่ได้อยู่ที่นี่แต่ก็ใช่ว่าเขาจะไม่รู้​ความเคลื่อนไหวในบริษัทของพ่อตัวเอง เขารู้ดีว่าคนตรงหน้าเป็นใครและรู้ดีที่สุดว่าเบื้องหลังของเขาเป็นยังไง

“จำได้สิครับ..ทำไมผมจะจำไม่ได้ละ..ไม่ได้เจอกันนานนะครับคุณลุง.หวังว่าคงสบายดีนะครับ”ธันพูดทักกลับไปบ้าง

“สบายดี..ว่าแต่หลานมาทำอะไรที่นี้ละ”

“พอดีพ่อผมเขาต้องไปทำธุระที่ต่างประเทศนะครับ..ผมเลยมาทำงานแทนพ่อชั่วคราว”

“ทำธุระงั้นหรอ…ถ้ายังไงเย็นนี้หลานว่างไหมละไปกินข้าวเป็นเพื่อนลุงสักมื้อสิ”กิจทำน้ำเสียงเหมือนแปลกใจจนธันสงสัย ก่อนที่กิจ จะเปลี่ยนไปพูดเรื่องอื่น

“ได้สิครับ..แต่ยังไงตอนนี้ผมขอไปทำงานก่อนนะครับ..ขอตัวครับ”ธันเดินเข้าไปในห้องทันที ธันเดินไปนั่งที่เก้าอี้

“สงสัยเรื่องนี้จะไม่ธรรมดาซะแล้วสิ”ธันรู้สึกสงสัยกับคำพูดและสีหน้าของกิจที่แสดงตอนนี้ที่เขาพูดถึงพ่อของตนเอง และการที่เขาไม่ได้อยู่​ไทยก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่มีเพื่อนที่ไทยเลย เพราะตอนนี้ที่เรียนต่างประเทศเขาก็มีเพื่อนที่เป็นคนไทยเยอะพอดูแถมแต่ละคนก็มีเส้นสายไม่น้อย

“สงสัยต้องให้ไอ้พวกบ้านั้นช่วยสืบซะแล้วสิ”ธันส่งข้อความหาเพื่อนตัวเองเพื่อนัดให้มาเจอกัน ก่อนที่เขาจะลงมือสะสางงานที่พ่อของเขาทำค้างไว้ ธันทำงานไปจนเวลาล่วงเลยไปถึงเย็น พอใกล้เวลาลูกน้องของเขาก็รายงานเรื่องที่ลุงของเขานัดไปทานข้าวว่านัดไปที่ร้านไหน เขาเดินทางที่ร้านที่ลุงของเขานัดไว้

“อ้าวมาแล้วรอ..นั่งก่อนสิ”กิจพูดขึ้นทันที่เห็นธันเข้ามาในห้องอาหาร ธันเดินไปนั่งที่โต๊ะที่ลุงของเขาอยู่พร้อมกับผู้หญิงอีกคน น่าจะอายุน้อยกว่าเขาคิดว่าคงพอๆกับเหนือ ว่าแต่เขาจะไปคิดถึงมันทำกัน

“สวัสดีครับคุณลุง”ธันยกมือไหวตามมารยาท

“สวัสดี..อ่าธันนี้ลูกสาวลุงเอง.ชื่ออิงฟ้า…อิงฟ้านี้ธัน..สวัสดีพี่เขาซะสิลูก”กิจแนะนำหญิงสาวข้างกายให้ธันรู้จัก

“สวัสดีคะพี่ธัน”อิงฟ้าทักธันยิ้มๆ ธันเองก็ไม่ได้โง่เขาดูออกว่าลูกของคิดจะทำอะไร

“ครับ..ผมว่าเรารีบทานกันเถอะครับ.พอดีผมมีธุระต่อ”ธันตัดบทด้วยการพูดอย่างอื่น แล้วทั้งสามคนก็ทานอาหารกันจนเสร็จ ธันจึงขอตัวกับทันที ทั้งๆที่ความจริงเขาไม่ได้มีธุระที่ไหนเลย

“เฮ้อออ..เหนื่อยชะมัด”ตอนนี้ธันนั่งอยู่ที่โซฟาของรับแขกหลังจากที่กับมาถึงบ้าน แล้วเขาก็รู้สึกหิวขึ้นครั้นจะเรียกให้คนอื่นยกมาให้เขาก้ขี้เกียจตะโกนเลยเลือกที่จะเดินไปหยิบเอง แต่พอไปถึงเขาก็เห็นใครบ้างคนอยู่ที่พื้น

“นั้นใคร..”ธันพูดถามออกไปแต่กับไม่มีคำตอบ เขาเลยเดินเข้าไปหาเจ้าของร่างนั้นเรื่อยๆ จนเขารู้ว่าคนที่นั้นอยู่กับพื้นพร้อมกับเอามือกุมหัวไปด้วยก็คือเหนือ

“นี่มึงมานั่งทำอะไรตรงนี้”ธันพูดถามเสียงเข้ม ก่อนจะสังเกตุเห็นว่าชุดที่เหนือใส่คือเสื้อยืดสีขาวตัวใหญ่กับกางเกงขาสั้นบางๆซึ่งนั้นก็ทำให้ธันเห็นเรียวขาที่เรียวเล็กของเหนือไปด้วย

“คุณชาย..”เหนือเงยหน้ามามองธันอย่างมึนๆ เพราะเขาตั้งใจจะออกมาเอาน้ำเพราะไม่อยากกวนคนอื่นแต่ดันรู้สึกหน้ามืดซะก่อนเลยต้องลงไปนั่งกับพื้น เหนือพยายามลุกขึ้นยืนแต่ก็เกือบจะล้มไปอีกครั้งถ้าไม่มีมือของธันมาประคองเขาไว้ซะก่อน ทำให้ตอนนี้ใบหน้าของทั้งสองคนห่างกันแค่คืบ

“ไม่สบายแล้วจะออกมาทำไมไม่ทราบ”ธันพูดถามออกไปโดยที่ทั้งสองคนยังอยู่ท่าเดิม

“ผมแค่หิวน้ำเท่านั้น..ขอโทษด้วยครับที่ทำให้คุณชายเดือนร้อน”เหนือพยายามดันตัวออกจากวง แขนของธัน แต่ธันกลับไม่ยอมปล่อย

“ปล่อยผมได้แล้วครับ”เหนือบอก แต่แทนที่ธันจะปล่อยกลับอุ้มเหนือขึ้นมาซะอย่างงั้น

“อะ.คุณชายจะทำอะไรครับ..ปล่อยผมลงเดี๋ยวนี้เลยนะ”เหนือพูดด้วยเสียงที่ทั้งหอบและเหนื่อย

“กูไม่ปล่อยและมึงก็ไม่มีสิทธิ์มาสั่งกู”

“ผมไม่ได้สั่ง”

“เลิกพูดได้และกูจะพามึงไปส่งที่ห้อง”

“ไม่ต้องครับ..ผมไปเองได้”

“แค่เดินให้ตรงมึงยังไม่มีปัญญาเลย..อย่าอวดเก่งให้มากนักเลย”ธันไม่สนว่าเหนือจะปฏิเสธเขาอุ้มเหนือไปที่ห้องทันที เขารู้ว่าห้องของเหนืออยู่ที่ไหนเพราะเขาเห็นตอนที่สินเดินออกมาเมื่อเช้า เหนือเองที่ตอนนี้ไม่มีแรงแม้แต่จะต่อต้านเลยยอมหันอุ้มไปส่งที่ห้องอย่างจำยอม

...............................................................

ฝากกดไลน์เพจ  สายฟ้าสีน้ำเงิน  ในเฟส และก็ฝากเม้นให้สายฟ้าบ้างน่าาา