Ep.2

​Ep.2

วันต่อมา

เหนือที่นอนหลับอยู่บนเตียงค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆก็พบกับเพดานห้องที่ไม่คุ้ยเคยและกลิ่นที่มีแต่กลิ่นยาเต็มไปหมดแล้วที่มือของเขายังมีเข็มของน้ำเกลือเจาะอยู่อีก เหนือลุกขึ้นนั่งแล้วมองไปรอบๆห้องก็เห็นว่าที่โซฟามีรุ่นน้องของเขาที่ชื่อสินหลับอยู่

“สิน.สิน!.”เหนือเรียกสินแต่สินกับนิ่งอยู่ เหนือเลยเรียกอีกครั้งเขาเพิ่มเสียงให้ดังขึ้นจนสินสะดุ้งลุกขึ้นมา

“อะ.หะ..อ้าวพี่เหนือฟื้นแล้วหรอพี่”สินสะดุ้งตื่นขึ้นมาก็รีบลุกเดินมาหารุ่นพี่ของเขาทันที

“อื้ม…แล้วคุณท่านละ”เหนือตอบสินไปแต่ก็ไม่ลืมถามเรื่องของคุณท่าน

“เออ..คือ.ตอนนี้ยังอยู่ในห้องอีซียูนะครับ”สินพูดตอบ เหนือกระชากสายน้ำเกลือออกจากมือตัวเองแล้วลงจากเตียง

“เฮ้ยๆ..พี่จะไปไหนเนี่ย”สินเดินไปยืนขว้างเหนือไว้

“พี่จะไปหาคุณท่าน..หลบไป”เหนือว่าสินสียงเข้ม

“จะบ้าหรอ..พี่ยังไม่หายดีเลยอีกอย่างตอนนี้คุณหญิงท่านก็อยู่ในห้องนั้นด้วยผมว่าพี่พักก่อนเถอะ”สินพูดห้ามเหนือไว้ เพราะอย่างให้เหนือได้พักก่อน

“ถ้าเป็นแบบนั้นพี่ยิ่งต้องไป..หลบไปสินแล้วเอาเสื้อผ้าพี่มาเดี๋ยวนี้”เหนือพูดสั่งอย่างจริงจัง จนสินต้องยอมแพ้แล้วเดินไปหยิบชุดมาให้เหนือชุดที่ว่าก็คือชุดสูทที่บอดิ้การ์ดส่วนใหญ่ใส่กัน เหนือเป็นคนที่ค่อนข้างเนียบ สินเลยเตรียมเสื้อผ้าสำรองไว้ตลอด เหนือรับเสื้อผ้าที่สินเอามาให้แล้วเขาไปเปลี่ยนในห้องน้ำ

“พาพี่ไปหาคุณท่าน..”เหนือพูดบอกสินหลังจากที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย ตอนนี้เหนืออยู่ในชุดสูทเต็มตัวแต่ก็ไม่อาจปกปิดร่องรอยบนใบหน้าและบาดแผลที่มือได้ แผลที่ได้จากการกระชากสายน้ำเกลือแม้ไม่ได้ลึกมากแต่ก็ยาวพอดู

“ครับ..”สินรับคำ แล้วเดินนำเหนือไปที่ห้องที่ผู้เป็นนายของเขาอยู่

“ผมรออยู่ตรงนี้นะพี่”สินพูดบอกเหนือหลังจากที่ทั้งสองคนมาอยู่ที่หน้าห้องแล้ว เหนือพยักหน้ารับแล้วเคาะห้องสองสามครั้งก่อนจะเปิดประตูเข้าไป ส่วนสินก็ยืนรออยู่ด้านนอกกับเพื่อนบอดิ้การ์ดอีกสองคน

“คุณหญิงครับ..”เหนือพูดเรียกนายหญิงของเขาที่อยู่มองกระจกดูคุณท่านที่นอนอยู่บนเตียง(ในห้องเป็นแบบสองชั้น)ที่เต็มไปด้วยสายระโยงระยางมากมายเพื่อช่วยรักษานายของเขา เหนือมองภาพนั้นอย่างรู้สึกผิด นายหญิงของเขาหันมามองเหนืออย่างช้าๆพร้อมกับรอยยิ้มบางๆบนใบหน้า

“อ้าวเหนือ..เป็นยังไงบ้างเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”คำพูดที่ห่วงใยของคนตรงหน้าเกือบทำให้เหนือกลั้นน้ำตาแทบไม่ไหว เหนือทรุดตัวลงไปนั่งคุกเข่าอยู่กับพื้น

“เหนือ!..ทำอะไรนะ”คุณหญิงตกใจกับการกระทำของเหนือจนต้องรีบไปดึงตัวเหนือให้ลุกขึ้นแต่เจ้าตัวกับฝืนไว้ไม่ยอมลุก

“ผมขอโทษครับ..ผมขอโทษเพราะผมคุณท่านถึงเป็นแบบนี้”เหนือได้แต่พูดขอโทษอย่างรู้สึกผิด ที่เขาไม่อาจปกป้องผู้เป็นนายได้

“อย่าโทษตัวเองสิเหนือ..อย่าทำแบบนี้..เธอไม่ผิดหรอกนะ.ลุกขึ้นเถอะ”คุณหญิงพูดอีกแต่เหนือก็ไม่ยอมขยับร่างกายลุกไปตามที่คุณหญิงสั่ง

“ไม่ครับ..คุณหญิงครับได้โปรดลงโทษผมเถอะนะครับ..ผมผิดเอง”

“เหนือ.ฉันบอกว่าเธอไม่ผิดไง.ลุกขึ้นเถอะ..ถ้าเธอยังนับถือฉันเป็นแม่อยู่ก็ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้”คุณหญิงพยายามพูดขู่เพื่อให้เหนือลุกขึ้น  เหนือมองคุณหญิงนิ่งๆจนในที่สุดเขาก็ยอมต่อคำขู่ของคนที่เขาเคารพเหมือนแม่

“เหนือ..ฉันคิดว่าจะส่งตัวคุณพี่ไปรักษาที่ต่างประเทศตามที่หมอเขาแนะนำ..เธอว่าดีไหม”คุณหญิงพูดเปลี่ยนเรื่องเพราะไม่อยากให้เหนือคิดมากเรื่องนี้

“ผมว่าก็ดีครับ..ถ้างั้นผมขอไปด้วยได้ไหมครับ”

“ฉันว่าเธออยู่ที่นี้ดีกว่านะ”เหนือขมวดคิ้วอย่างข้องใจ

“แต่ผมอยากไปดูแลคุณท่านด้วยนะครับ”เหนือแย้งออกมา เพราะเขาอยากไปดูแลนายของเขาจริงๆ

“ถือซะว่าฉันขอนะเหนือ..เธอไม่ต้องห่วงหรอกฉันจะไปอยู่กับคุณท่านของเธอด้วยไม่ต้องห่วง..และอีกอย่างฉันอยากให้เธออยู่ทางนี้ค่อยช่วยลูกชายฉันบริหารงานช่วงที่ฉันกับคุณท่านไม่อยู่ดีกว่านะ”

“ลูกชาย?..หมายถึงคุณชายนะหรอครับ”เหนือพูดถามออกไป เพราะมั่วแต่ห่วงอาการของคุณท่านเลยลืมเรื่องที่ว่าคุณชายจะมา ความส่งจำบ้างอย่างหวนมาอีกครั้ง ทั้งที่เขาเกือบลืมไปแล้วแท้ๆแต่พอรู้ว่าคนๆนั้นจะกลับมาใจที่สงบมานานก็เริ่มเต้นผิดจังหวะ

“ใช่..เขาจะมาถึงไทยอีกไม่กี่ชั่วโมงแต่ฉันให้เขาไปพักที่บ้านเพราะฉันจะย้ายคุณพี่ไปต่างประเทศคืนนี้เลย”คุณหญิงพูดบอก

“ยังไงก็ฝากเธอด้วยแล้วกันนะ”คุณหญิงพูดบอกออกมาอีก

“ครับ..เข้าใจแล้วครับ”เหนือพูดรับคำ

“อีกอย่างนะเหนือ....หยุดโทษตัวเองซะนะมันไม่ใช่ความผิดของเธอ..ถ้าแม่ไม่อยู่ก็ดูแลตัวเองดีๆนะรู้ไหมแล้วอย่าตากฝนละเดี๋ยวไม่สบาย”คุณหญิงเดินมาหาเหนือ แล้วเอื้อมมือไปจับมือเหนือไว้เบาๆก่อนจะลูบหัวของเหนือไปด้วย คุณหญิงเองก็มองเหนือเป็นลูกคนนึงแต่เหนือไม่ค่อยยอมเรียกเขาว่าแม่ เวลาพูดทีไรก็ชอบบอกว่าตัวเองไม่คู่ควรกับคำนั้นและที่คุณหญิงเตือนเขาเรื่องฝนเพราะรู้ดีว่าเหนือเป็นคนที่ป่วยง่ายมากทุกครั้งที่โดนฝนเขามักจะไม่สบายเสมอแถมเวลาไม่สบายก็ไม่ชอบบอกใครอีกด้วย

“ครับ..งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”เหนือจับมือคุณหญิงออกจากตัวของเขาอย่างสุภาพ ก่อนจะขอตัวออกไปเพื่อกลับบ้าน

“เฮ้ออ..เมื่อไรจะเลิกเป็นแบบนี้นะเหนือ”คล้อยหลังเหนือออกไปคุณหญิงได้แต่บ่นอย่างจนใจกับท่าทีที่ เจี้ยมตัวเกินไปของชายที่เขาเปรียบเหมือนลูกแท้ๆ

ทางด้านร่างสูงที่เพิ่งเดินทางมาถึงไทยทีแรกเขากะจะไปที่โรงยาบาลก่อนแต่แม่ของเขาบอกว่าไม่ต้องไปเพราะจะย้ายพ่อเขาไปรักษาตัวคืนนี้ เขาเลยตรงไปที่บ้านแทน การกลับมาของร่างสูงทำให้คนในบ้านแตกตื่นไม่น้อย เพราะคุณชายของบ้านนี้กลับมาหลังจากที่ไม่ได้กลับมาเกือบ20ปี แม่บ้านต้องจัดเตรียมห้องอย่างเร่งด่วน แม้จะทำความสะอาดทุกวันแต่ก็ต้องทำซ้ำอีก ร่างสูงเดินเข้ามาในบ้านที่มีลูกน้องและเมดยืนเรียงรอตอนรับ

“ยินดีตอนรับกับบ้านนะคะคุณชาย”แม่บ้านวัยหกสิบปีพูดทักนายน้อยของเธอ

“ครับ..”ร่างสูงขานรับอย่างไม่ยินดียินร้าย ก่อนจะกวาดสายตามองไปยังทุกๆคนที่ยืนอยู่ ก่อนจะไป สะดุดกับร่างบางคนนึงที่ดูไม่เหมาะกับหน้าที่บอดิ้การ์ดสักนิด ตัวบางเกินไป ขาวเกินไป เออเรื่องนี้ไม่น่าจะเกี่ยวนะ

“ทุกคนนี่ลูกชายคนเดียวของคุณหญิงกับคุณท่านคุณชายธันเดอร์.สวัสดีคุณเขาซะสิ”แม่บ้านสูงวัยคนเดิมพูด เพราะคนที่ทำงานที่นี้ตอนนี้ส่วนใหญ่เป็นคนที่มาใหม่ยังไม่มีใครรู้จักคุณชายสักคน

“สวัสดีคะ/สวัสดีครับคุณชาย”เมดหญิงและบอดิ้การ์ดพูดตามที่แม่บ้านอาวุโส​บอก

“อืม…คนที่อยู่กับพ่อฉันในวันที่เกิดเหตุไปพบฉันที่ห้องทำงานของพ่อเดี๋ยวนี้”ธันเดอร์หรือธันพูดจบก็เดินไปที่ห้องทำงานของพ่อตนเองทันที ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้มาที่นี่นานก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะจำไม่ได้ว่าห้องห้องทำงานของพ่อเขาอยู่ที่ไหน

“งานเข้าแล้วละพี่เหนือดูท่าคุณชายจะโหดเอาเรื่องเหมือนกันนะ”พอธันเดินออกไปสินที่ยืนอยู่ข้างๆเหนือก็พูดขึ้นมาทันที แม้จะพูดทีเล่นทีจริงแต่ตัวเขาก็แอบเครียดเหมือนกัน

“อืม..พี่ไปหาคุณชายก่อนนะ”

“เดี๋ยวดิพี่..ผมไปด้วยยังไงเรื่องนี้ผมก็มีส่วนเกี่ยวนะ”สินพูดออกมาเพราะเขาเองก็แอบคิดอยู่เหมือนกันว่าเขาก็มีส่วนผิดเพราะถ้าเขาไปเร็วกว่านี้ก็อาจจะช่วยคุณท่านได้

“ไม่ต้องหรอก..พี่เข้าไปคนเดียวก็พอ”เหนือไม่อยากให้สินเดือนร้อนด้วยเลยอยากรับผิดชอบเรื่องนี้คนเดียว

“ไม่..ผมจะไป”สินพูดจบก็เดินออกไปทันทีโดยไม่สนว่าเหนือจะห้ามเพราะเขาตัดสินใจแล้วว่าจะเข้าไป

ห้องทำงาน

ก๊อกๆๆ

“ขออนุญาติครับคุณชาย”สินเคาะประตูแล้วพูดบอก

“เข้ามา”ธันพูดบอก ทั้งสองคนเดินเขาไปในห้อง ธันยืนพิงขอบโต๊ะทำงานแล้วกอดอกยืนมองสองคนที่เดินเข้ามาอย่างพิจารณา ทั้งสองคนยืนตรงเอามือไขว้หลังด้วยสีหน้าเรียบนิ่งสไตล์บอดิ้การ์ด

“พวกนายสองคนสินะ..ฉันถามหน่อยทำไมถึงปล่อยให้เกินเรื่องแบบนี้ขึ้นได้”ธันพูดถามเสียงเข้มแต่น่ากลัว

“ผมขอโทษครับคุณชาย..แต่เรื่องทั้งหมดผมเป็นคนผิดเอง”เหนือพูดออกมาเพราะอยากให้ธันเอาเรื่องแค่เขาคนเดียว

“ผมก็ผิดด้วยครับ.”สินพูดแทรกออกมา

“สิน!...ผมเป็นคนผิดคนเดียวครับถ้าคุณชายจะว่าหรือลงโทษขอให้ทำที่ผมคนเดียว”เหนือเรียกสินเพื่อให้สินหยุดพูด

“งั้นนายก็เป็นคนผิดคนเดียวสินะ”ธันพูดถามออกมา

“ครับ..”เหนือพูดขานรับ

“ดี..”

เพี้ยย!!  ตุบ

“พี่เหนือ!!..”สิ้นคำพูดของธันแรงตบจากหลังมือของธันก็ฝาดลงบนหน้าที่ยังมีรอยช้ำของนิดๆของเหนือ แรงที่ลงมามีมากพอจนเหนือล้มลงไปกับพื้น สินที่เห็นเหตุการ์ณรีบลงไปพยุงเหนือให้ลุกขึ้นทันที

หลังจากที่เหนือลุกแล้วก็ส่ายหน้าให้กับสินเป็นเชิงว่าไม่เป็นไร ก่อนจะกลับมายืนตรงในท่าเดิมอีกครั้งรวมทั้งสินด้วย ถึงแม้ในใจของสินตอนนี้อย่างจะกระโดดถีบลูกชายของนายตัวเองมากแค่ไหนแต่เพราะอยู่ในหน้าที่เขาเลยทำไม่ได้

“นี่สำหรับที่หน้าปล่อยให้พ่อฉันต้องเจ็บตัว….แต่บทลงโทษของหน้ายังไม่หมดหรอกนะนายพร้อมที่รับบทลงโทษจากฉันไหม”ธันพูดบอกออกมาแต่เว้นวรรณไว้แล้วพูดถามเหนือต่อ

“ผมยินดีรับบทลงโทษทุกอย่างครับ”เหนือพูดตอบอย่างเฉยชาไม่ได้มีท่าทีหวาดกลัวหรือวิตกสักนิดเพราะเขาคิดว่าเขาสมควรโดนแล้ว ส่วนสินแม้อยากจะพูดแย้งออกมาแต่แต่สายตาดุๆของเหนือทำให้เขาต้องเก็บคำพูดลงคอไป

“ดี….งั้นนายเห็นสนามนั้นไหม….ไปนั่งคุกเข่าตรงนั้นจนกว่าฉันจะสั่งให้นายเข้ามา”ธันชี้ไปที่สนามข้างบ้าน พร้อมบอกเหนือให้เข้าใจ

“แต่ผมว่า..”สินจะพูดขึ้น

“หยุดนะสิน..กลับไปทำหน้าที่ของตัวเองซะ”เหนือพูดดักสินไว้เพราะไม่อยากให้เรื่องใหญ่มากกว่านี้และเขาเองก็พร้อมรับบทลงโทษ

“ผมขอตัวนะครับคุณชาย”เหนือโค้งตัวให้ธันเล็กน้อยก่อนจะดึงแขนสินออกมาแล้วพาออกไปนอกห้อง

“พี่เหนือ..พี่ไปยอมเขาทำไมอะพี่ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย”สินพูดบ่นออกมาหลังจากที่เดินออกมาจากห้อง

“พี่เป็นบอดิ้การ์ดนะสิน..หน้าที่ของพี่คือปกป้องเจ้านายแต่คราวนี้พี่พลาดเพราะฉะนั้นมันเป็นความผิดของพี่”เหนือพูดออกมาพลางเดินไปเรื่อยๆเพื่อไปที่สนามข้างบ้าน และทำตามคำสั่งของธัน

“ผมรู้พี่..แต่ว่า”

“ไปทำหน้าที่ซะสิน..เดี๋ยวนี้”เหนือทำเสียงเข้มเพื่อตัดปัญหาจนสินต้องยอมและเดินไปทำหน้าที่ของตน ส่วนเหนือก็เดินไปนั่งคุกเข่าที่สนามตามคำสั่ง เขาหวังว่ามันจะผ่านไปด้วยดีแต่ดูเหมือนฟ้าฝนจะไม่ค่อยเป็นใจเท่าไร

ส่วนธันที่จ้องมองเหนือด้วยสายตาว่างเปล่าแต่บนใบหน้ากับมีรอยยิ้มที่เจ้าเลห์ปรากฏอยู่ เขารู้สึกไม่พอใจเหนืออยู่มากที่ทำให้พ่อของเขาต้องบาดเจ็บขนาดนี้

“นี้มันน้อยไปสำหรับมึง..ที่ทำให้พ่อกูต้องเจ็บตัว”อาจจะดูไรเหตุผลไปหน่อยแต่สำหรับคนอย่างธันถ้าเขาจะทำอะไรก็ไม่มีใครห้ามได้ทั้งนั้น

..............................................................

Comming​ soon