7 แลกกับความสุข

พอรถจอดสนิทแพทริคก็รีบลงไปเปิดประตูให้มิรันดาขึ้นมานั่งคู่กับเจ้านาย ส่วนเขากระเป๋าของเธอไปเก็บหลังรถ จากนั้นก็ตรงไปยังธนาคารที่ใกล้ที่สุด

“กระเป๋ามีแค่ใบเดียวใช่ไหม” มาร์คัสถามอย่างแปลกใจเพราะเขาเคยพาผู้หญิงไปเที่ยวแม้จะไปแค่ไม่กี่วันกระเป๋าของพวกหล่อนก็ไม่ต่ำกว่าสองใบ

“ค่ะ”

“เอาสมุดบัญชีมาด้วยไหม”

“ค่ะ ฉันเตรียมมาแล้ว คุณจะให้เงินสดเลยใช่ไหมคะ”

“ฉันรู้ว่าถ้าให้เป็นเช็คเธอคงนอนไม่หลับทั้งคืนเพราะกลัวเช็คจะเด้ง”

“คุณนี่รู้ใจฉันที่สุดเลยค่ะ” มิรันดาส่งยิ้มหวานมาให้

มาร์คัสเห็นรอยยิ้มของเธอแล้วก็ใจเต้นแรง ความรู้สึกเหมือนกับครั้งแรกที่เจอกับไลร่าเมื่อเจ็ดปีก่อน แต่จะต่างกันนิดหน่อยก็ตรงที่มิรันดาดูไม่สง่างามเท่ากับไลร่า จะเรียกอีกอย่างก็คือทั้งสองคนมีบุคลิกที่แต่งต่างกันอย่างลิบลับ

ไลร่าสวยสง่าดูเป็นผู้ดีทุกกระเบียดนิ้ว กิริยามารยาทอ่อนหวานน่ามอง ส่วนมิรันดานั้นดูเหมือนเด็กกำลังโต ไม่มีความเรียบร้อยเลยสักนิดอีกทั้งการแต่งตัวก็เหมือนเด็กวัยรุ่นทั้งไปไม่มีจุดไหนที่ดึงดูดผู้ชายได้เลย

แต่มาร์คัสก็ยังคงมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า เขายังคงแปลกใจกับการแต่งตัวของมิรันดา ไม่ว่าจะเสื้อผ้า กระเป๋าหรือรองเท้าไม่มีของแบรนด์เนมเลยสักชิ้น แล้วที่จัสมินบอกว่าเขมทัตซื้อของพวกนั้นให้เธอล่ะ เธอเอาไปเก็บไว้ไหน หรือร้อนเงินถึงขั้นเอาของเหล่านั้นไปขายแล้ว

เขาอยากรู้ว่าเงิน 30 ล้านที่มิรันดาต้องการนั้นเธอจะเอาไปทำอะไรเพราะเธอไม่มีบ้าน ไม่มีครอบครัวที่ไหน หรือเธออยากจะเก็บเอาไว้ใช้เอง แต่ไม่ว่าเธอจะเอาเงินไปทำอะไรเขาก็จะจ่ายให้เธอมากกว่าที่ไปขอจากเขมทัต

เงิน 40 ล้านแลกกับความสุขของน้องสาวมาร์คัสคิดว่ามันคุ้มยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด

มิรันดายิ้มกว้างออกมาจากธนาคารเมื่อเห็นจำนวนเงินในบัญชีธนาคารของตนเอง พรุ่งนี้เธอกับเพื่อนจะไปหาแม่ครูและพาแม่ครูไปหาเจ้าของที่ดิน

เงินที่มาร์คัสให้มานั้นมากกว่าที่เธอต้องการ แต่มิรันดาก็ยินดีรับไว้ เพราะไม่รู้ว่าจะมีค่าใช้จ่ายอะไรเพิ่มเติมจากค่าที่ดินและค่าเช่าที่ต้องจ่ายให้กับเจ้าของคนใหม่อีกมากน้อยเท่าไหร่ แต่ถ้าจัดการทุกอย่างเรียบร้อยก็จะคืนเงินที่เหลือให้กับเขาทั้งหมด

จัดการเรื่องเงินเรียบร้อยมาร์คัสก็พาเธอมายังร้านอาหารแห่งหนึ่ง มิรันดาไม่กล้าลงจากรถเมื่อเห็นความหรูหราของร้าน

“ลงมา ฉันหิว”

“คุณไปกับคนของคุณเถอะ”

“ทำไม ไม่หิวเหรอ”

“เปล่า ฉันว่าฉันคงไม่เหมาะกับสถานที่แบบนั้น”

“มันจะไม่เหมาะยังไง ลงมาเถอะน่าอย่าเรื่องมากฉันหิวแล้วนะ”

“คุณดูสภาพฉันสิ” มิรันดาชี้มาที่ตัวเองซึ่งกายแต่งกายของเธอวันนี้มันไม่เข้ากับสถานที่เอาเสียเลย”

“มิรันดา ฉันสั่งในฐานะเจ้านาย ให้เธอลงมาจากรถเดี๋ยวนี้” มาร์คัสทำเสียงดุจนหญิงสาวยอมลงมาจากรถอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก

ตลอดเวลาที่นั่งทานอาหารกันอยู่นั้นก็มีสายตาหลายคู่มองคนทั้งสอง มิรันดานั่งทานตัวเกร็งถึงแม้อาหารจะอร่อยมากแค่ไหนแต่เธอกลับรู้สึกไม่มีความสุขเลย

“พรุ่งนี้บ่ายจะพาไปซื้อของ”

“ของอะไรคะ”

“เสื้อผ้า”

“เห็นไหมล่ะ คุณก็อายที่ฉันแต่งตัวแบบนี้มานั่งทานข้าวด้วย”

“ฉันจะอายทำไมในเมื่อเขาไม่ได้มองฉัน”

“งั้นก็ไม่ต้องซื้อให้เสียเงินหรอก ฉันจะไม่ออกไปไหนมาไหนกับคุณอีกแล้ว”

“ต้องซื้อสิ เพราะถ้าผมต้องออกไปข้างนอกคุณต้องไปด้วยทุกครั้ง”

“ทำไมคะ”

“ฉันอยากแน่ใจว่านายต้นจะไม่ติดต่อกับเธออีกถ้าเขารู้ว่าเธอเป็นคนของฉัน”

“แต่พรุ่งนี้ฉันนัดเพื่อนไว้แล้ว”

“นัดไว้ที่ไหน กี่โมง”

“สิบโมงเช้าที่บ้านเด็กกำพร้า”

“ธุระของเธอจะเสร็จก่อนสี่โมงเย็นไหม”

“ค่ะ”

“งั้นพรุ่งนี้ฉันจะให้รถไปส่งแล้วสี่โมงเย็นจะให้ไปรับ”

“ไม่เป็นไร ฉันไปเองได้”

“เพราะไปเองได้ไง ฉันถึงต้องให้คนคอยรับส่ง เกิดเธอแอบไปหานายต้นอีกฉันก็เสียเงินเปล่านะ”

“เรื่องนั้นคุณไม่ต้องห่วงหรอกน่า ฉันเป็นคนรักษาสัญญา”

“ฉันเพิ่งรู้จักเธอได้ไม่กี่วันเพราะฉะนั้นฉันยังไม่ไว้ใจเธอ”

“งั้นก็ตามใจคุณเลยค่ะ”

กลับมาถึงเพนเฮาส์มาร์คัสก็ขอตัวไปทำงานของตัวเอง ส่วนมิรันดาก็จัดของใช้ส่วนตัวให้เข้าที่ ซึ่งมาร์คัสให้เธอพักห้องเดิมที่นอนเมื่อคืน

มิรันดานอนหลับสนิทตลอดทั้งคืนเพราะไม่มีเรื่องอะไรมากวนใจเธอแล้ว เช้านี้ก็เลยตื่นตั้งแต่เช้าและคิดว่าจะแอบออกไปก่อนที่มาร์คัสจะตื่นนอน

“Buon giorno (บอนจอร์โน่) ครับคุณมิรันดา”

“คะ??”

“บอนจอร์โน่เป็นภาษอิตาลีครับแปลว่าว่าอรุณสวัสด์”

“อ๋อ บอนจอร์โน่ค่ะคุณแพทริค มาหาคุณมาร์คัสเหรอคะ”

“เปล่าครับ ผมมารอรับคุณไปข้างนอก”

“ฉันไม่อยากรบกวนเลย เดี๋ยวคุณกลับไปพักก็ได้นะคะ ฉันไม่บอกเขาหรอกค่ะ”

“ผมไม่ชอบทำอะไรลับหลังบอสครับ”

“คุณนี่ซื่อสัตย์จังเลยนะคะ”

“ก็ผมรับเงินเดือนจากบอสนี่ครับ”

“พูดแบบนี้ฉันรู้สึกผิดเลยค่ะ เพราะฉันเองก็รับเงินของเขามาตั้งเยอะ”

“มันคนละอย่างกันนี่ครับ”

“ไม่หรอกค่ะ ฉันก็คงเป็นลูกน้องของเขาอีกคน มาแต่เช้าแบบนี้คุณทานอะไรมาหรือยังคะ ฉันไม่รู้ว่าแถวนี้มีร้านอาหารไหม ว่าจะชวนคุณลงไปหาอะไรทาน”

“อาหารเช้าแม่บ้านเตรียมให้แล้วเครับ เช้านี้เป็นข้าวต้มกุ้งครับ แม่บ้านฝากถามคุณว่าชอบทานอะไรเป็นพิเศษหรือแพ้อาหารหารอะไรไหมเขาจะได้จัดมาให้คุณถูก”

“ฉันทานได้ทุกอย่างค่ะ อันที่จริงเรื่องอาหารฉันซื้อของสดมาทำเองก็ได้ค่ะ จะได้ไม่ต้องรบกวนแม่บ้าน”

“คุณจะลำบากทำเองทำไมครับ แม่บ้านเขามีหน้าที่เขาอยู่แล้ว”

“ตั้งแต่ฉันมายังมาเคยเห็นแม่บ้านเลยนะคะ”

“เขาพักอยู่ชั้นล่างครับ ที่นั่นมีทั้งห้องครัว ห้องซักรีด”

“ถ้าวันไหนคุณว่าง พาฉันลงไปเจอเธอหน่อยได้ไหมคะ”

“ได้ครับ แต่วันนี้ผมว่าคุณควรรีบทานดีกว่าเพราะบอสให้เวลาคุณถึงแค่สี่โมงเย็นนะครับ”

“ค่ะ”

มิรันดารีบทานอาหารเช้าจากนั้นเปลี่ยนไปสวมกางเกงยีนกับเชิ้ตสีขาวพอดีตัวก่อนจะเดินตามแพทริคออกไป

แพทริคมาส่งเธอที่บ้านเด็กกำพร้าและจะกลับมารีบเธอในเวลา 16.00น.

“พวกหนูแน่ใจนะว่าเงินนี้มีคนมาบริจาคจริงๆ”

“แน่สิคะแม่ครู”

“มันเยอะมาก แม่ครูอยากเจอเขา อยากขอบคุณเขาด้วยตัวเอง”

คำพูดของแม่ครูอรดีทำให้หญิงสาวทั้งสามคนหน้าซีด

“คุณมาร์คัสเขางานยุ่งค่ะแม่ครู อีกอย่างเขาก็ไม่ค่อยอยู่เมืองไทย” มิรันดารีบบอก

“แล้วแม่จะขอบคุณเขายังไงละรัน”

“แม่ครูก็ให้เด็กๆ ทำการ์ดขอบคุณเขาสิคะ เหมือนอย่างที่พวกเราเคยทำให้กับคนที่มาเลี้ยงอาหารกลางวันหรือบริจาคสิ่งของ” ชนิศาเสนอ

“รันก็เห็นด้วยนะคะ ถ้าทำเสร็จแล้วรันจะเอาไปฝากคุณศิลาไว้ค่ะ”

“อย่างนั้นก็ได้จ้ะ แล้วเย็นนี้พวกหนูสามคนจะอยู่กินข้าวกับน้องๆ ไหมละ”

“โยกับนิอยู่ค่ะ แต่รันต้องรีบไปทำงานค่ะ”

“อ๋อ รันยังทำงานกลางคืนอยู่เหรอลูก”

“รันพักงานกลางคืนสามเดือนค่ะ พอดีมีคนจ้างรันไปทำความสะอาดเพนเฮาส์ของเขาค่ะ”

“ดีเหมือนกัน แม่ไม่อยากให้หนูทำงานกลางคืนเลย มันอันตรายแล้วไหนจะต้องอดนอนอีก แล้วถ้าเปิดเทอมต้องไปเป็นนักศึกษาฝึกสอนแม่กลัวจะไม่ไหวเอานะลูก”

“ถ้าเปิดเทอมรันคงทำแต่วันหยุดค่าแม่ครู”

“อดทนกันอีกนิดนะลูก อีกปีเดียวก็จบแล้ว”

“ค่ะ แม่ครู”