14 ทีใครทีมัน

คนที่ถูกกล่าวหาว่าเรื่องมากพามิรันดามายังแผนกเสื้อผ้าบุรุษที่อยู่บนชั้นสามของห้างสรรพสินค้า พนักงานขายดูจะไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่เพราะเหลือเวลาอีกไม่ถึงชั่วโมงพวกเธอก็จะเลิกงานแล้ว พนักงานบางส่วนเริ่มเก็บของและเช็กสต๊อกกันแล้ว

“คุณจะซื้อชุดของตัวเองเหรอคะ แล้วพาฉันมาทำไม”

“ก็พาคุณมาช่วยเลือกไง คุณจะได้ไม่ว่าผมใส่แต่ชุดสีดำ”

“คุณจะถือสาคำพูดของฉันทำไมอยากใสแบบไหนก็ตามใจคุณเลย”

“บางทีผมก็อยากเปลี่ยน แต่ทุกชุดที่ใส่เลขาผมเป็นคนจัดให้”

“แล้วคุณจะใส่แบบไหน”

“แบบไหนก็ได้เลือกมาเถอะ”

“เลือกแล้วต้องใส่นะ”

“อือ ขออย่าฉูดฉาดมากก็พอ”

มิรันดาถามไซซ์เสื้อผ้าที่เขาสวมจากนั้นก็เดินไปเลือกกับพนักงานที่ดูเหมือนจะยิ้มออกเมื่อเธอบอกว่าอยากได้เสื้อเชิ้ตสัก 20 ตัว

“คุณ เอาเนกไทด้วยไหมคะ” หญิงสาวเดินเข้ามาถามเมื่อได้เสื้อครบ 20 ตัวแล้ว”

“คุณอยากซื้ออะไรก็ซื้อเลย”

“อ๋อ ฉันเข้าใจแล้ว”

มิรันดายิ้มพราว หญิงสาวหยิบเนกไทสีฟ้าน้ำทะเล สีโอลโรส สีเทา สีครีมและสีขาวมาอย่างละหนึ่งเส้นจากนั้นก็ไปเลือกสูทซึ่งมีทั้งแบบและสีที่ต่างกันรวมแล้วก็ 20 ชุด

ระหว่างที่มาร์คัสกำลังเดินดุอย่างอื่นอยู่เธอก็โทรไปขอเบอร์โทรศัพท์ของแม่บ้านจากแพทริค จากนั้นก็โทรศัพท์ไปบอกแม่บ้านเพื่อให้ช่วยทำงานบางอย่างให้

“ผมว่ามันเยอะไปแล้วนะครับ” มาร์คัสมองถุงเสื้อผ้าที่พนักงานนำมาวางให้มันมากกว่าที่เขาคิดไว้

“ทีใครทีมันค่ะ ทีคุณซื้อให้ฉันก็เยอะแบบนี้ ฉันยังไม่ว่าอะไรคุณเลยนี่ค่ะ”

“ผมว่าเรากลับกันเถอะ แค่นี้ก็ถือไม่ไหวแล้วนะครับ”

“ฉันบอกคุณแพทริคแล้วว่าให้ตามมาเอาชุดที่ร้าน”

“แล้วจะไปไหนแต่อีกไม่กี่นาทีห้างก็จะปิดแล้ว”

“ก็แค่จะปิดนี่คะ ยังไม่ปิดสักหน่อย มาทางนี้คะ” มิรันดาใช่เวลาที่เหลืออย่างคุ้มค่าที่สุด เวลาไม่กี่นาทีเธอก็ได้ชุดลำลองและชุดนอนให้เขาอีกอย่างละ 5 ชุด

“ผมว่ายังขาดอีกอย่าง” ไหนๆ เธอก็เลือกชุดมาตั้งเยอะเขาเลยอยากให้มิรันดาช่วยเลือกอีกสักอย่าง

“คุณคงหมายถึงรองเท้า ฉันว่าที่ใส่อยู่มันก็โอเคอยู่แล้วล่ะคะ”

“ผมหมายถึงชั้นใน”

“โอ๊ยคุณ นั่นมันอยู่ข้างในจะใส่แบบไหนก็แล้วแต่คุณเลยค่ะ”

“ที่ผมยังช่วยคุณเลือกเลย”

“เว้นไว้สักอย่างก็ได้ของแบบนั้นคุณคงซื้อเองได้มั้งคะ”

“ผมไม่เคยซื้อเอง”

“อย่าบอกนะคะว่าเลขาซื้อ”

“ครับ เขาจัดการให้ทุกอย่าง”

“ห้างจะปิดแล้วค่อยมาวันหลังเถอะค่ะ”

“คุณไม่อยากช่วยเลือกเหรอ อายเหรอ”

“ใครจะอายกัน แต่ของพวกนั้นมันต้องใช้เวลาเลือก ถ้าซื้อไปแล้วมันใส่สบายขึ้นมาคุณก็จะโทษว่าเป็นความผิดของฉันอีก”

“งั้นพรุ่งนี้ค่อยมาอีกรอบก็ได้”

“คุณดูว่างงานมากนะคะ แต่พรุ่งนี้ฉันไม่ว่าง”

“ไหนว่ายังไม่เปิดเทอม”

“ฉันจะดูซีรีส์ค่ะ”

“งั้นผมดูด้วย”

“มีผู้ชายที่ไหนเขาดูกัน”

“ก็ผมนี่ไง”

กลับมาถึงเพนเฮาส์ได้ไม่ถึงชั่วโมงมาร์คัสก็เตรียมตัวออกไปข้างนอก คืนนี้เขาจะไปตรวจผับอีกแห่งหนึ่งซึ่งที่นั่นเป็นผับที่น้องเขยของเขามักจะไปเที่ยวอยู่บ่อยๆ เผื่อว่าโชคดีมาร์คัสอาจจะเจอเขมทัต

ชายหนุ่มแต่งตัวเสร็จก็เดินไปบอกมิรันดาที่กำลังนอนเล่นมือถืออยู่บนเตียงกว้างภายในห้องนอนของเขา

“ผมจะไปข้างนอกนะ”

“ค่ะ”

“ไม่ถามเหรอว่าไปไหน”

“ไม่ค่ะ”

“ทำไมล่ะ”

“ฉันไม่อยากยุ่งเรื่องส่วนตัวของคุณ”

“แล้วถ้าผมออกไปนอนกับคนอื่นคุณจะโอเคไหม”

“นั้นก็เรื่องของคุณ”

“ไม่หึงเหรอ”

“จะหึงทำไม คนอย่างคุณก็คงนอนกับผู้หญิงไปทั่วนั่นแหละ”

“ผมก็แค่ล้อเล่นหรอกน่า ผมมีธุระต้องไปจัดการนิดหน่อย ถ้าง่วงก็นอนก่อนเลยนะ”

“ค่ะ”

มาร์คัสเดินเข้ามายื่นหน้าให้เธอแล้วชี้ไปที่แก้มตัวเองทั้งสองข้าง มิรันดาส่ายหน้าก่อนจะหอมแก้มสากของเขาทั้งซ้ายขวา

“ออกไปด้วยกันไหม” จู่ๆ เขาก็ไม่อยากทิ้งให้เธอเหงาอยู่คนเดียว

“ไม่หรอกค่ะ คุณไปทำงาน ฉันไม่อยากเกะกะ”

“ถ้างั้นผมจะรีบกลับมากอดคุณนะ”

“ไม่ต้องรีบก็ได้มั้งคะ”

“ทำไมกลัวเหรอ”

“มีอะไรต้องกลัวกันละ”

“โอเค ผมไปล่ะ ถ้าคิดถึงก็โทรหาผมนะ หรือถ้าอยากได้อะไรก็โทรไปบอกคนของผม”

“เขาไม่ไปกับคุณเหรอคะ”

“ไปสามคนครับ เหลืออยู่กับคุณอีก 2 คน”

“ฉันอยากรู้จักว่าคุณเป็นใครกันแน่ทำไมถึงต้องมีลูกน้องเยอะขนาดนี้”

“ถ้าอยากรู้ก็อย่าเพิ่งรีบนอนเดี๋ยวผมจะกลับมาเล่าให้คุณฟังทุกเรื่อง”

“ฉันก็อยากรู้นะคะว่าคุณเป็นใคร แต่ฉันว่าเอาไว้พรุ่งนี้เช้าดีกว่าเพราะคุณยังไม่ออกจากห้องฉันก็ง่วงแล้ว”

“ง่วงก็นอนครับ ฝันดีนะมิรันดาผมไปล่ะ

“โชคดีนะคะ”

“ขอบคุณครับ” เขาก้มลงหอมไปบนหน้าผากของเธออีกครั้งก่อนจะออกจากห้อง

มิรันดาตื่นตอนมาในเวลาหกโมงเช้า เธอไม่รู้ว่าเมื่อคืนมาร์คัสกลับมาตอนไหน รู้ตัวอีกทีเธอก็ตื่นมาอยู่ในอ้อมกอดของเขาแล้ว

หญิงสาวย่องออกมาจากห้องของเขาอย่างเบาที่สุด เธอกลับมาที่ห้องของตัวเองอาบน้ำและเตรียมตัวจะออกไปข้างนอกก่อนที่เขาจะตื่น วันนี้เธอมีนัดไปสัมภาษณ์งานที่ร้านกาแฟซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่นี่เท่าไหร่

เธอลงลิฟต์มาถึงชั้นล่างก็เจอกับแพทริคที่กำลังจะออกไปข้างนอกพอดี

“คุณจะไหนครับคุณมิรันดา”

“ไม่ต้องเรียกชื่อเต็มขนาดนั้นก็ได้ค่ะคุณแพทริค”

“ครับ คุณรัน คุณจะออกไปไหนครับ บอสรู้หรือเปล่าว่าคุณจะออกไปข้างนอก”

“ฉันไม่ได้บอกเขา ก็แค่อยากออกไปร้านกาแฟตรงหัวมุม”

“คุณอยากดื่มกาแฟเหรอครับเดี๋ยวผมไปสั่งให้คุณขึ้นไปรอข้างบนเลย”

“ฉันอยากไปเอง”

“งั้นรอตรงนี้เดี๋ยวผมเรียกคนเดินไปเป็นเพื่อน”

“มันใกล้แค่นี้เองนะคะ อย่ารบกวนคนอื่นเลยค่ะ”

“ไม่รบกวนหรอกครับ แต่ถ้าคุณไปคนเดียวแล้วบอสรู้คนอื่นที่คุณพูดถึงจะเดือดร้อน”

“คุณแพทริคคะ ทำไมเจ้านายคุณจะต้องมีลูกน้องเยอะแยะด้วยล่ะคะ”

“เรื่องนี้คุณไปถามเขาเองดีกว่า”

“ใครจะกล้าถามกันล่ะ ฉันกลัวเขาโกรธที่ไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของเขา”

“ลองถามเถอะครับ ผมว่าเขาไม่โกรธคุณหรอก”

“คุณแน่ใจได้ยังไง ว่าเขาจะไม่โกรธ”

“ผมแน่ใจก็แล้วกันครับ”

“ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ฉันว่าฉันกลับขึ้นไปบนห้องดีกว่า ในห้องก็มีเครื่องชงกาแฟเดี๋ยวฉันทำเองก็ได้”

“ครับ ถ้าขาดเหลืออะไรก็โทรลงมานะครับ พวกนั้นน่ะเอาแต่นอนสบายๆ อยู่ห้องมาหลายวันแล้ว คุณไม่เรียกใช้งานสักที”

“ไม่ดีเหรอคะ พวกคุณจะได้สบายไง”

“ดีครับ” แพทริคหัวเราะ ตั้งแต่เห็นผู้หญิงของบอสมาก็ไม่เคยมีใครเรียบง่ายเป็นกันเองเหมือนกับมิรันดาสักคน

มิรันดากลับขึ้นมายังชั้นบนสุดอีกครั้ง เธอโทรศัพท์ไปขอโทษเจ้าของร้านกาแฟพร้อมกับบอกว่าเธอคงไม่ไปทำงานที่นั่นแล้วเนื่องจากมีปัญหาส่วนตัวนิดหน่อย

กลับเขามาบนห้องก็เห็นว่ามาร์คัสนั่งหน้าบึ้งอยู่หน้าทีวี

“เป็นอะไรคะ ทำไมหน้าบูดแต่เช้าเลย”

“ผมตื่นมาไม่เจอคุณ”

“ฉันลงไปข้างล่างกะว่าจะไปซื้อกาแฟ สักหน่อย แต่นึกขึ้นได้ว่าข้างบนก็มีเครื่องทำกาแฟ คุณจะเอาไหมฉันจะทำให้”

“ก่อนจะชงกาแฟคุณมาช่วยผมเลือกเสื้อผ้าก่อนดีไหม” “ปกติก็เห็นคุณเลือกเอง”

“ก็แต่ก่อนผมไม่ต้องเลือกครับ เพราะมันมีแต่สีดำและก็แบบเดิมๆ แต่ที่คุณซื้อมาเมื่อวานนอกจากจะไม่มีสีดำแล้ว แต่ละตัวยังแบบไม่ซ้ำกันอีกแล้วผมจะรู้ไหมว่าตัวไหนใส่คู่ตัวไหน”

“อย่ามาโบ้ยว่าเป็นความผิดของฉันนะ คุณบอกให้ฉันเลือก ฉันเลือกให้เองนะ ทีเมื่อวานไม่เห็นคุณจะท้วงตอนจ่ายเงิน”

“งั้นคุณช่วยเลือกให้ผมหน่อยได้ไหม นะครับ ผมเลือกไม่ถูกจริงๆ นะ” เขาทำหน้าอ้อนพลางเดินเข้ามากอดอย่างประจบ

“ปล่อยฉันก่อนค่ะ ถ้ากอดอย่างนี้จะเลือกได้ยังไง”

มาร์คัสยอมปล่อยจากนั้นเขาก็เดินตามเธอเข้ามาที่ห้องแต่งตัวซึ่งอยู่ระหว่างห้องนอนกับห้องน้ำ

“วันนี้จะออกไปไหนหรือเปล่าคะ”

“ไม่ครับ”

“งั้นก็ใส่ชุดสบายๆ แล้วกันนะคะ ชุดนี้เป็นไง” เธอหยิบเสื้อโปโลแบรนด์หรูสีขาวแต่งลายตรงปลายแขนเล็กน้อยกับกางเกงผ้าเนื้อดีสีน้ำตาลสั้นแค่เข่า

“ครับ” มาร์คัสรับมาอย่างไม่ค่อยแน่ใจ ห้าปีแล้วที่เขาไม่เคยใส่เสื้อผ้าสีอื่นนอกจากสีดำ

“ไม่ได้บังคับนะคะ ถ้าไม่ใส่ก็แล้วแต่” มิรันดาเห็นสีหน้าค่อนข้างลำบากใจของเขาแล้วก็ไม่อยากบังคับ

“ถึงผมไม่ยากใส่ก็คงต้องใส่ เพราะคุณเอาชุดสีดำผมไปทิ้งหมดแล้ว”

“ไม่ได้ทิ้งค่ะ แค่เก็บเอาไว้อย่างดี ในเมื่อคุณอยากเปลี่ยนฉันก็จะช่วยคุณเปลี่ยน แต่ถ้ามันฝืนจนเกินไป คุณจะกลับมาใส่แบบเดิมฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอกค่ะ แค่อยากให้ลองเปลี่ยน อยากให้ลงออกมาจากเซฟโซนบ้าง เมื่อคืนคุณบอกว่าจะเล่าให้ฉันฟังว่าคุณเป็นใครมาจากไหนแล้วทำไมถึงชอบใส่แต่สีดำ”

“ถ้าวันนี้คุณว่างจากการดูซีรีส์ผมจะเล่าให้คุณฟังเอง”

“ฉันคิดว่าไม่ดูซีรีส์วันหนึ่งก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้งคะ”

“งั้นตกลงครับ กินข้าวเสร็จแล้วผมจะเล่าให้ฟังว่าผมเป็นใคร มาจากไหนละทำไมต้องใส่ชุดสีดำ”