บทที่6 คนป่าเถื่อน

@คอนโดเซริว

"ลงไปสิ หรือต้องให้อันเชิญ" มาเฟียหนุ่มเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อรถเคลื่อนมาจอดลงหน้าคอนโดนานหลายนาทีแล้วแต่ร่างอรชรที่นั่งข้าง ๆ ก็ยังนั่งกอดอกไม่ยอมลงจากรถสักที

"..." สิ้นเสียงกระแทกแดกดันของร่างสูงดวงตากลมโตก็ตวัดมองเขาด้วยแววตาไม่พอใจ ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถเงียบ ๆ ไม่อยากจะตอบโต้กลับให้เสียเวลา ขณะที่ร่างสูงก็เปิดประตูรถอีกฝั่งลงมา

"เอากระเป๋าขึ้นไปให้เธอด้วย" ดวงตาคมกริบปรายมองร่างอรชรนิ่ง ๆ แวบหนึ่ง ก่อนหันไปออกคำสั่งกับลูกน้องจากนั้นก็เดินนำร่างอรชรเข้าไปในคอนโดขึ้นลิฟต์ตรงขึ้นไปยังชั้นบนสุดซึ่งมีเขาเป็นเจ้าของทั้งชั้น

สาเหตุที่เขาซื้อคอนโดไว้ทั้งชั้นก็เพราะต้องการความเป็นส่วนตัวใครก็ไม่สามารถขึ้นมารุ่มร่ามได้นอกจากคนของเขา

"นั่นห้องเธอ" เสียงทุ้มเปล่งออกจากริมฝีปากหนาอีกครั้งหลังจากออกจากลิฟต์เดินมาถึงห้องที่เขาสั่งให้แม่บ้านเตรียมไว้ให้หญิงสาวพร้อมล้วงไปหยิบคีย์การ์ดห้องในกระเป๋ากางเกงยื่นให้เธอ

"พี่จะหาเรื่องหงส์ไปถึงไหน" หงส์ฟ้าโวยวายด้วยความไม่พอใจในตอนที่ยื่นมือไปรับคีย์การ์ด แต่อีกคนกลับดึงมือกลับไม่ยอมส่งคีย์การ์ดให้ราวกับจะหาเรื่องกัน

"ฉันกำลังสอนเด็กไม่มีมารยาท ไม่รู้จักเด็กผู้ใหญ่แบบเธอต่างหาก"

"ไม่มีมารยาทตรงไหนมิทราบ"

"ผู้ใหญ่ให้ของไม่คิดจะขอบคุณหรือไง" ลมหายใจหนัก ๆ ถูกพ่นออกจากจมูกโด่งสันบ่งบอกได้ว่าเขารู้สึกหัวเสียกับร่างอรชรตรงหน้ามากแค่ไหน ให้ตายเถอะเขาไม่คิดว่าเธอจะเป็นหนักขนาดนี้ ดวงตาคมกริบจับจ้องใบหน้าหวานอย่างเอือม ๆ

"ถ้าเป็นคนอื่นหงส์ขอบคุณ แต่เป็นพี่หงส์ไม่ขอบคุณ" ร่างอรชรมองสบดวงตาคมกริบอย่างไม่ยอมแพ้ เชิดหน้าขึ้นอย่างถือดีก็เห็นอยู่ว่าเขาจงใจกลั่นแกล้งไม่อย่างงั้นคงยอมให้คีย์การ์ดกับเธอดี ๆ แล้ว ไม่ต้องมีลูกมงลูกไม้หรอก สิ้นเสียงพูดเธอก็พุ่งเข้าไปหาร่างสูงทันทีหมายจะแย่งคีย์การ์ดจากมือของเขาแต่ก็ช้ากว่าร่างสูงอยู่ดี

มาเฟียหนุ่มยกมือที่ถือคีย์การ์ดขึ้นเหนือศีรษะด้วยความเร็ว ก้มมองร่างอรชรที่ความสูงเพียงอกของเขาด้วยแววตาเย้ยหยัน "พูดเพราะ ๆ สิแล้วจะให้"

"เอาคีย์การ์ดมานะหงส์จะเข้าห้องพักผ่อน หงส์ไม่มีอารมณ์มาเล่นไร้สาระกับพี่นะ" มีหรือที่คนอย่างหงส์ฟ้าจะยอมทำตามคำสั่งของมาเฟียหนุ่มเธอกลับกระโดดโหย่ง ๆ พยายามใช้มือคว้าคีย์การ์ดจากร่างสูงพัลวันแต่ดูเหมือนการกระทำของเธอจะเปล่าประโยชน์

"เตี้ยแล้วไม่รู้จักเจียมตัว" เธอหยุดนิ่งฉับพลันเมื่อได้ยินประโยคแสนร้ายและเสียงหัวเราะอย่างเย้ยหยันจากริมฝีปากหนา

ดวงตากลมโตช้อนขึ้นมองเสี้ยวหน้าคมคายด้วยความโกรธ มือเรียวกำเข้าหากันแน่นจนเส้นเลือดปูดโปนเพื่อข่มอารมณ์เอาไว้ไม่ให้ระเบิดออกมา "หงส์เตี้ยแล้วมันไปหนักบนหัวพี่เหรอ"

"ถ้าอวดดีนักก็อยู่มันนอกห้องนี้แหละ" คำพูดของร่างอรชรสร้างความไม่พอใจให้มาเฟียหนุ่มเป็นอย่างมากใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มจับจ้องใบหน้าหวานด้วยแววตาดุดัน ก่อนพูดทิ้งท้ายแล้วเดินไปเปิดประตูห้องตัวเองที่อยู่ติดกับห้องหญิงสาวปล่อยให้เธอยืนรอหน้าห้องสักพักโทษฐานที่พูดจาอวดดีไม่ให้เกียรติเขา ทว่าไม่ทันที่เขาจะได้ก้าวเท้าเข้าประตูร่างอรชรก็วิ่งมาขว้างไว้เสียก่อน

"หากไม่ให้คีย์การ์ดก็อย่าหวังว่าจะได้เข้าไป" ใบหน้าหวานยกยิ้มมุมปากอย่างผู้ที่เหนือกว่า มือเรียวเอื้อมไปจับขอบประตูทั้งสองข้างไว้แน่นกั้นไม่ให้เขาเข้าไปได้

"หึ" ร่างสูงเค้นหัวเราะในลำคออย่างนึกตลกกับความคิดตื้น ๆ ของหญิงสาวที่คิดว่าวิธีนี้จะห้ามไม่ให้เขาเข้าไปได้ซึ่งบอกเลยว่าโคตรโง่

"คิดว่าแค่นี้จะห้ามฉันได้เหรอ" ไม่พูดเปล่าเท้าใหญ่เดินเข้าประชิดร่างอรชรทันทีทำเอาเธอต้องถอยหลังกรูดเข้าไปในห้อง

"พี่หยุดตรงนั้นละ...ว๊ายย!" เสียงหวานตะเบ็งใส่มาเฟียหนุ่มดังลั่น แต่ไม่ทันจะได้เอ่ยจบเธอก็ต้องหลุดอุทานด้วยตกใจในตอนที่โดนร่างสูงเดินเข้าประชิดตัวแล้วจับเธอยกขึ้นอุ้มพาดบ่าด้วยความเร็วโดยไม่ทันได้ตั้งตัว

"พี่จะทำอะไรปล่อยหงส์เดี๋ยวนี้นะ" มือเรียวทุบลงบนแผ่นหลังกว้างพัลวันพลางดีดดิ้นไปด้วยหวังให้เขารำคาญจนทนไม่ไหวแล้วยอมปล่อยลง แต่เธอกลับคิดผิดถนัดนอกจากเขาจะไม่ปล่อยเธอลงแล้วยังฟาดฝ่ามือลงบนก้นงามงอนของเธอแรง ๆ อีกสร้างความเจ็บปวดให้เธอไม่น้อย "หงส์เจ็บนะ"

ตุ๊บ!

"โอ๊ย!" ไม่ทันที่ความเจ็บบริเวณแก้มก้นจะจางหายไปเธอก็ต้องร้องโอดครวญออกมาอีกครั้งเมื่อถูกร่างสูงอุ้มมาทุ้มลงบนพื้นแข็ง ๆ หน้าห้องอย่างไร้ความอ่อนโยนจนก้นเธอกระแทกกับพื้นเต็มแรงความเจ็บแผ่ซ่านไปทั่วก้นงามงอนลามถึงสะโพกมน

เธอเบ้หน้าด้วยความเจ็บพลางพยายามหยัดกายลุกขึ้นยืน สายตาจับจ้องร่างสูงที่ยืนมองเธอหน้าเรียบนิ่งไม่สะทกสะท้านกับการกระทำของตัวเองด้วยแววตาโกรธเคือง "ไอ้คนป่าเถื่อนชอบใช้ความรุนแรง"

"..." เสียงต่อว่าของร่างอรชรไม่ได้ทำให้มาเฟียหนุ่มสะทกสะท้านสักนิดไหวไหล่ใส่เธออย่างไม่ยีระแล้วหันหลังเดินกลับเข้าห้องปิดประตูดังปังทำเอาอีกคนถึงกับสะดุ้งเฮือก

"ไอ้พี่บ้าคิดว่าหงส์จะง้อหรือไงไม่อยู่ก็ได้โว้ย"

ปัง ๆ!

เธอตะโกนดังลั่นหวังให้คนในห้องได้ยินพร้อมเดินไปทุบประตูอย่างแรงจนเสียงดังสนั่นเพื่อระบายความคับแค้นใจ เมื่อสาแก่ใจแล้วจึงยอมหยุดหันกลับมาพูดกับลูกน้องของเขาที่ยืนอยู่ "พาฉันไปพักที่โรงแรมหน่อย"

"แต่คุณเซริวจะว่าเอานะครับ" ลูกน้องของมาเฟียหนุ่มมีท่าทีกระอักกระอ่วนอย่างเห็นได้ชัดคงเป็นเพราะกลัวเจ้านายจะไม่พอใจหากพาหญิงสาวออกไปโดยไม่ได้รับคำสั่งจากเขาก่อน

"มีอะไรฉันรับผิดชอบเอง" หงส์ฟ้ากลอกตามองบนถอนหายใจหนัก ๆ ออกมาอย่างนึกหงุดหงิดก่อนพูดขึ้นก็แค่ผู้ชายตัวโต ๆ คนเดียวไม่รู้จะกลัวอะไรนักหนาขนาดเธอเป็นผู้หญิงยังไม่รู้สึกกลัวเขาสักนิด

"ครับ" สุดท้ายลูกน้องของมาเฟียหนุ่มก็ต้องทำตามคำสั่งหญิงสาวอย่างเลี่ยงไม่ได้ จำต้องลากกระเป๋าเดินทางสองใบโตของเธอเดินไปเข้าลิฟต์โดยมีร่างอรชรตามหลังไปติด ๆ

"ทำไมฉันต้องมาเจอผู้ชายประสาทแดกแบบพี่เซริวด้วยเนี้ย" เสียงหวานดังเล็ดลอดออกจากริมฝีปากอวบอิ่มระคนหงุดหงิดเมื่อเดินเข้ามายืนในลิฟต์แล้วแทนที่จะได้พักผ่อนเธอกลับต้องมาเสียเวลาทำสงครามประสาทกับเขา แล้วยังต้องตะลอน ๆ หาโรงแรมพักอีกเธออยากจะบ้าตายเสียจริง