02

ฉันเดินเข้ามาเรียนตามปกติแต่ที่ไม่ปกติก็คือฉันไม่มีแว่น ฉันเลยมองสิ่งที่ครูเขียนอยู่บนกระดานไม่เห็น เพื่อนของฉันมันเลยอาสาที่จะจดงานที่คุณครูสั่งให้ฉันลงในสมุด

[เลิกเรียน]​

หลังจากเลิกเรียนฉันก็คว้าจักรยานคู่ใจ จูงเพื่อที่จะกลับบ้านฉันปั่นไม่ได้เพราะจักรยานโซ่ตกและล้อเบี้ยว

"อีไฝ!!" เสียงของ เพื่อนของฉันตะโกนตามหลังมา แค่ได้ยินเสียงก็รู้แล้วว่าคนที่เรียกคือใคร มันชื่อปั้นจั่นค่ะ เพื่อนของฉันเอง มีแต่ชื่อแปลกๆว่ามั้ย

"มีอะไรอีจั่น!"

"จะกลับแล้วหรอ"

"อืมจะกลับแล้ว มึงมีไรกูจะรีบกลับ เดี๋ยวจะมืดค่ำ"

"มีคนฝากของมาให้มึง ผอ.ให้กูเอามาให้ เค้าฝากเอาไว้ตรงผอ.อะ"

"ของ ของใครวะ"

"ของมึงนั่นละ เปิดดูดิ" ฉันรับกล่องเล็กๆนั่นมาก่อนจะแกะสติ๊กเกอร์ออกแล้วเปิดดูของด้านใน

ของด้านในนั้นก็คือแว่นแถมใหม่ด้วย ใครเอามาให้ฉันกันนะหรือว่าจะเป็นไอ้ลุงเปรตคนนั้น แต่ว่าลุงเปรตคนนั้นจะรู้จักโรงเรียน​ที่ฉันอยู่ได้ไง

ฉันหยิบแว่นขึ้นมาก่อนจะสวมใส่เข้าไปเหมือนเขาจะรู้เลยอ่ะว่าฉันใส่ขนาดเท่าไหร่ เพราะว่ามันพอดีไปซะหมดทุกอย่างเลยและแว่นตัวนี้ดูแล้วก็คงจะแพงมากๆด้วยเพราะดูจากทรงและลักษณะแล้ว

"ของดีวะอีจั่น ชัดแจ๋วเลย"

"เออ ว่าแต่มึงไปชนกับใครมาวะ รถถึงได้พังขนาดนี้"

" ไม่รู้จักเหมือนกันว่ะ ไม่คุ้นหน้าด้วยเหมือนไม่ใช่คนแถวนี้ แม่งหยิ่งเอามากๆเลยด้วย สักแม่งเต็มตัว พูดจาน่าตบปากด้วย"

" หน้าตามันเหี้**ขนาดนั้นเลยหรอวะมึงถึงได้เกลียดขี้หน้าซะขนาดนี้กูชักอยากจะเห็นหน้าซะแล้วสิ"ปั้นจั่นพูด

" กูว่าสักวันแม่งก็คงจะต้องได้เจออีก แต่ถ้าเป็นไปได้กูไม่อยากเจอซะมากกว่า แม่งคนอะไรปากจัดฉิบหา**"

" ขนาดนั้นเลยหรอวะ"

" เออๆกลับบ้านก่อน เดี๋ยวมืด" หลังจากที่ยืนคุยกันอยู่พักใหญ่ มะไฟก็ขอตัวกลับก่อนเพราะบ้านของเธอนั้นอยู่ไกลจากตัวโรงเรียนพอสมควรและเธอไม่ได้ปั่นจักรยานกลับเหมือนเดิม

ระหว่างทาง

ปี๊บๆๆๆ เสียงแตรรถดังไล่หลังของมะไฟมาก่อนจะไปจอดอยู่ที่ด้านหน้าของมะไฟ ก่อนที่เจ้าของรถคันนั้นจะเปิดกระจกรถลงมาพร้อมกับชูนิ้วกลางให้กับเธอ ก่อนจะขับรถออกไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับทิ้งควันดำๆไว้ให้กับเธอจนเธอสำลักควันรถ

" เฮ้ย ไอ้ลุงเปรตคนนั้นนี่ แม่งกล้าชูนิ้วกลางให้เลยหรอวะอย่าให้ได้เจออีกนะแม่งจะจับตัดนิ้วทิ้งให้ดู"

"แค่กๆๆ แม่งรถเก๋งหรอวะเนี่ย กูนึกว่ารถขายไก่ย่าง ควันเยอะชิบ!!"