บทที่ 6

ในขณะผมกำลังจัดข้าวของในห้องเขาก็นอนเล่นมือถือบนเตียงอย่างสบายใจ เราไม่คุยกันเลยตั้งแต่แยกเขี้ยวใส่กันก่อนหน้านี้ เมื่อจัดข้าวของเสร็จเรียบร้อยแล้วก็หันไปมองบนเตียงอีกครั้งพบว่าเขานอนหลับไปแล้ว ตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้ ๆ แล้วส่องดูให้แน่ใจว่าเขาหลับจริงหรือเปล่า

“หลับจริง ๆ ด้วย ว่าแต่...หล่อไม่เบานะเนี่ย”

ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมเอ่ยวลีนั้นออกมา ยอมรับว่าคุณนาธานหล่อแบบตะโกนมาก ดารานายแบบยังชิดซ้าย แต่ดูท่าทางแล้วน่าจะเป็นผู้ชายทรงแบด ผู้หญิงที่กำลังคบตอนนี้ไม่รู้จะเลิกเมื่อไหร่ แม้เขาจะบอกว่ารักจริงหวังแต่งก็เถอะถึงยังไงก็ไม่อยากจะเชื่อ

หลังจากมั่นใจว่าเขาหลับแล้วผมก็ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ให้สบายตัว เนื่องจากจัดข้าวของในห้องจนเหนื่อย อาบเสร็จแล้วก็นำนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวออกมาจากห้องน้ำ กำลังจะเดินไปยังห้องแต่งตัวก็ต้องชะงักฝีเท้าเมื่อเห็นคุณนาธานยืนอ้าปากหาวอยู่กลางห้อง ด้วยสัญชาตญาณต้องรีบยกมือขึ้นมากอดอกเอาไว้ แต่เหตุไฉนผ้าเช็ดตัวมันไม่รักดีร่วงหล่นลงบนพื้นต่อหน้าต่อตาเขา

“เฮ้ย!!!”

ผมเผลอร้องดังสุดเสียงจนลั่นบ้าน รีบคว้าผ้าเช็ดตัวขึ้นมานุ่งทันทีทันใด ส่วนเขาน่ะเหรอยืนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้เหมือนเคยเห็นคนแก้ผ้ามาเป็นร้อยอะไรเทือกนั้น

“เธอจะตะโกนร้องทำไม เดี๋ยวคนในบ้านก็แตกตื่นกันหมดหรอก”

“จะไม่ให้ร้องได้ยังไงก็...คุณเห็นของผมหมดแล้ว”

“เห็นแล้วไง ฉันไม่ได้พิศวาสเธอหรอก ผู้ชายด้วยกันนี่หว่า”

“เออว่ะ...ผู้ชายด้วยกัน เฮ้ย! แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะผมก็อายอยู่ดี”

กำลังจะก้าวขาเดินกลับเข้าไปแต่งตัวก็มีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

“นาธานเกิดอะไรขึ้น ทำไมเมียแกร้องลั่นบ้านอย่างนั้น เปิดประตูให้แม่เดี๋ยวนี้นะ”

“เอายังไงดีเนี่ย” ผมเอ่ยถามให้เบาเสียงที่สุด

คุณนาธานเดินตรงปรี่มายังผมพร้อมด้วยสีหน้าขึงขัง เขาคว้ามือให้เดินตามไปยังประตูห้อง หากทว่าผมไม่ยอมไปเพราะยังแต่งตัวไม่เรียบร้อยดี

“ผมขอแต่งตัวก่อน”

“มาเถอะน่า”

เขาลากผมมาถึงประตูห้องจนได้ จากนั้นเปิดประตูให้คุณนายวิมล ท่านยืนกอดอกมองมาพร้อมกับแม่บ้านคนหนึ่ง

“เกิดอะไรขึ้น!”

“คือ...” ผมยังคิดไม่ออกว่าจะบอกท่านอย่างไรดี ตามองก็คุณนาธานเพื่อให้เขาแก้สถานการณ์ไปก่อน มือใหญ่ถูกส่งขึ้นมาเกี่ยวเอวผมไว้อย่างแน่นหนา รู้สึกอึดอัดเป็นบ้าเลยล่ะ

“ต้องขอโทษคุณแม่ด้วยครับ พอดีว่าผมกับบิวเรา...กำลังเล่นจ้ำจี้ตามประสาผัวเมียน่ะครับ พอดีว่าผมเล่นพิเรนทร์ไปหน่อยน้องเลยร้องดังลั่นขนาดนั้น”

คำแก้ต่างของเขาทำให้ใบหน้าผมร้อนผ่าวขึ้นมาทันที มันไปกันใหญ่แล้ว ทำไมถึงไม่อายปากบ้าง เล่นจ้ำจี้อย่างนั้นหรือ!!!

“แม่ก็นึกว่าเรื่องอะไร คราวหน้าคราวหลังก็อย่าเล่นพิเรนทร์ให้มันมากนัก ท่ามาตรฐานก็ทำลูกได้ย่ะ สงสารเมียแกบ้าง”

“ครับคุณแม่”

คุณนายวิมลมองมาพร้อมด้วยสายตาแปลก ๆ ผมทำได้เพียงยิ้มแหย ๆ เท่านั้น รอให้ท่านกับแม่บ้านคนนั้นเดินลงไป จนเมื่อประตูห้องถูกปิดลงผมก็ถลึงตามองคุณนาธานแล้วรีบวิ่งแจ้นเข้าไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเจอเรื่องน่าอายอย่างนี้มาก่อน

.

.

ช่วงที่นั่งรับประทานอาหารมื้อเย็นด้วยกัน คุณนายวิมลถามไถ่ประวัติส่วนตัวผมไม่ต่างจากเจ้าหน้าที่ฝ่ายบุคคลกำลังสัมภาษณ์รับพนักงานใหม่เสียอย่างนั้น ผมตอบไปตามความเป็นจริง เว้นก็แต่เรื่องราวของผมกับคุณนาธานที่ถูกแต่งขึ้นมาหลายหน้ากระดาษเอสี่ ผมท่องจนจำได้หมดแล้วว่าครั้งแรกเจอกันที่ไหน เดทแรกวันไหน ขอเป็นแฟนที่ไหน ทำให้ทุกอย่างราบรื่นไร้ซึ่งพิรุธ

กลับขึ้นมาบนห้องแล้วผมก็หลบมุมเพื่อมาคุยสายกับบอล มันบอกว่าตอนนี้แม่ลัลล้าใหญ่ที่ปลดหนี้ก้อนโตได้แล้ว ไม่รู้เอาเงินมาจากไหนไปซื้อทองมาใส่อวดชาวบ้านชาวช่อง แต่ไม่ยักจะเห็นไปบ่อนเหมือนแต่ก่อน แค่รู้ว่าห่างจากการเล่นพนันได้ก็โล่งใจขึ้นมาบ้าง คุยสายเสร็จแล้วก็เดินมาที่เตียงนอน คุณนาธานยังคงนอนอยู่บนนั้นในสภาพสวมใส่แค่กางเกงขาสั้นตัวเดียวทำราวกับอยู่ในห้องคนเดียวซะอย่างนั้น

“คุณจะให้ผมนอนที่ไหน”

“แล้วแต่เธอสิ”

“งั้น...ผมนอนที่โซฟานะ”

“...”

เขาไม่พูดอะไรยังคงนอนอยู่ที่เดิม ผมหอบหมอนและผ้าห่มเดินมานอนที่โซฟาตัวใหญ่ นอนเล่นมือถือไปเรื่อยจนกว่าจะง่วง จู่ ๆ ก็เบนสายตาไปมองคนที่อยู่บนเตียง ในตอนนั้นเขาก็ดันมองมาที่ผมเช่นกัน เมื่อเราประสานสายตาอย่างไม่ได้ตั้งใจต่างก็ตกใจ รีบดึงสายตากลับมาไว้ที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือทันที ทำไมหัวใจเต้นแรงพิกล ทำไมจู่ ๆ ถึงรู้สึกอายก็ไม่รู้ ปกติแล้วผมไม่เคยมีความรู้สึกหวั่นไหวกับผู้ชายคนไหนมาก่อนนี่นา