[4] เป็นห่วง

ตอนที่4 เป็นห่วง

“มึงตรวจเช็คให้ดีหรือยังว่ามีอะไรเสียหายอีกบ้าง?”รังสิมันต์ยืนสั่งงานกับลูกน้องคนสนิทด้วยใบหน้าเคร่งขรึม เพราะไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาเหมืองแร่ของเขากลับถล่มถลาย ทำให้ดินยุบตัวลามมาถึงสำนักงานชั่วคราวและบ้านพักคนงาน

“มีเครื่องจักรอีกตัวครับนาย แต่ค่อนข้างชำรุดมากแล้ว”เหมืองแร่รังสิมันต์อยู่ทางภาคตะวันออกของประเทศ เมื่อเช้าเขาก็เพิ่งบินมาถึงและกลับมาเจอแจ๊คพรอตใหญ่เลยทีเดียว ถึงเเม้จะเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นบ่อยนัก แต่ครั้งนี้มีคนงานได้รับบาดเจ็บอยู่จำนวนหนึ่ง จึงนับว่าครั้งนี้รุนแรงมากเลยทีเดียว

“อืม ชั่งมันเถอะแล้วมึงตรวจเช็คดีหรือยังว่ามันถล่มลงมาโดยไม่มีฝีมือของหมาตัวไหนหน่ะ?”อาชีพของเขามักจะมีศัตรูคู่ค้าคู่แข่งกัน นั้นรังสิมันต์รู้ดี จึงอยากจะเช็คให้แน่ใจว่าอุบัติภัยครั้งนี้ใสสะอาดมากเพียงใด

“ทางเราไม่พบซากที่ทำให้เกิดประกายไฟเลยครับนาย แต่เพื่อความแน่ใจเดี๋ยวผมพาไปดูรอบๆเลยดีกว่า”

“…”

ตลอดทั้งวันรังสิมันต์ยุ่งอยู่กับงาน จนอยู่ที่เหมืองแร่ต่อเป็นเวลาร่วมอาทิตย์ เขาจัดการสะสางปัญหาทุกอย่างให้คลีคลายอย่างรวดเร็วและวางแผนงานใหม่ทั้งหมดโดยไม่ได้รับสายจากบุตรสาวเลยแม้แต่น้อย

“รอบนี้คุณพ่อไปนานเกินไปแล้วนะคะพี่จันทร์ ปกติก็จะรับสายพิณตลอด คุณพ่อกำลังได้รับอันตรายอยู่หรือป่าวคะ หนูอยากไปหาคุณพ่อ”เด็กหญิงเดินวนไปวนมาอย่างร้อนรน ในมือกำสมาทโฟนเครื่องหรูไว้แน่น

ส่วนจันทร์ตราเองก็จิตใจร้อนรนไม่แพ้คุณหนูของตนเช่นกัน รังสิมันต์ไม่เคยหายเงียบไปอย่างที่พิณพิกาว่าจริงๆ หรือว่าจะเกิดอันตรายกับเขากัน หล่อนเคยได้ยินว่าเหมืองแร่นั่นก็

อันตรายไม่แพ้กัน เพราะเป็นที่ต้องการของคู่แข่งหลายๆคน ไม่แปลกเพราะที่นั่นสร้างเม็ดเงินได้อย่างมหาศาล อีกทั้งบ่อ

พลอยต่างๆที่รังสิมันต์เป็นเจ้าของอยู่ ต้องยอมรับเลยว่าเขานั้นเป็นมหาเศรษฐีคนหนึ่งของประเทศเลยจริงๆ

“คงไปไม่ได้หรอกคะ คุณหนูใจเย็นๆก่อนนะคะ บางทีคุณท่านอาจจะค้างแรมสะสางงานเหมือนกับทุกครั้งก็ได้”

“แต่พิณกลัว”

“ไม่ต้องกลัวนะคะ คุณพ่อจะไม่เป็นอะไรเด็ดขาด เชื่อจันทร์นะ”

“ก็ได้ค่ะ”

“เดี๋ยวจันทร์ไปอยู่เป็นเพื่อนระหว่างที่คุณหนูยังไม่นอนนะคะ”

“ค่ะ”

ผ้าห่มผืนหนาถูกเคลื่อนมาปรกคลุมเรือนร่างของเด็กหญิงในเวลาใกล้เที่ยงคืน จันทร์ตราอยู่เป็นเพื่อนคุณหนูพิณพิกาจนกระทั่งเด็กหญิงผลอยหลับไปเมื่อสักครู่นี้ จากนั้นก็หมดหน้าที่ของตนเองร่างบางจึงหันหลังเพื่อที่จะเดินกลับห้อง

Hrrrrr!

แต่แล้วสมาทโฟนเครื่องหรูของคุณหนูก็ส่งเสียงดังขึ้นมาก่อน แน่นอนเจ้าของสมาทโฟนนั้นหลับลึกอย่างกับอะไรดี จันทร์ตราจึงเดินเข้าไปรับแทนแต่แล้วหน้าจอก็โชว์เบอร์ที่ทั้งหล่อนและคนที่นอนอยู่บนเตียงเฝ้ารอมาตลอดทั้งสัปดาห์มานี้

ติ๊ด!

“หนูยังไม่นอนเหรอครับลูก พ่อขอโทษทีน่ะที่ไม่ได้รับสาย เกิดเรื่องนิดหน่อยคงอีกสักสอง-สามวันพ่อจะได้กลับ”จันทร์ตรากดรับสายไปโดยทันที แต่เจ้าหล่อนนั้นดีใจที่เขาปลอดภัยจนลืมไปว่าจะพูดจากับเจ้านายหนุ่มไปอย่างไรดีเพราะอาการดีใจจนออกนอกหน้าแบบนี้ถ้าเปิดไปให้อีกฝ่ายได้รู้คงไม่ดีแน่

“เอ่อ...คุณหนูนอนหลับไปเมื่อสักพักแล้วค่ะ จันทร์ขึ้นมาอยู่เป็นเพื่อน เดี๋ยวจันทร์จะเรียนให้คุณหนูทราบพรุ่งนี้เช้าเองค่ะว่าคุณท่านโทรมา”น้ำเสียงราบเรียบเป็นปกติ จันทร์ตราข่มเอาไว้ได้เป็นอย่างดี

“อืม เธอเองเหรอ ฝากดูแลลูกฉันด้วยน่ะ บอกเขาทีว่าไม่ต้องเป็นห่วง”

“...” จันทร์ตราขบเม้มริมฝีปากล่างไปอย่างคาดเดาอีกฝ่าย ในใจแอบหวังลึกๆบางอย่างตามประสา คาดหวังว่ารังสิมันต์จะนึกถึงตนเองหรือไม่บ้างก็เท่านั้น แต่จะเป็นไปได้อย่างไรตลกสิ้นดี

“ค่ะท่าน”

ติ๊ด!

จากนั้นสายก็ถูกตัดไป จันทร์ตราจึงสลัดความคิดและเดินออกจากห้องนี้ไปเพื่อนอนหลับพักผ่อนบ้าง พรุ่งนี้เช้าจะได้ลุกขึ้นมาประกอบอาหารดูแลคุณหนูตามที่รังสิมันต์ได้สั่งเอาไว้ แต่ถึงไม่สั่งหล่อนก็เต็มใจทำอยู่แล้ว