บทที่ 11
เย็นวันเดียวกัน..
"หิววว"
"ฉันขอโทษแกด้วยนะ คิดว่าพวกเขาจะไม่อบรมจนถึงตอนเย็น" ทั้งสองเดินออกมาหน้าบริษัท หวังจะหาร้านอาหารตามสั่ง แต่ร้านก็ปิดกันหมดแล้ว
"ฉันว่าเรานั่งแท็กซี่กลับกันดีไหม" ของขวัญคิดว่าถ้าไปยืนเบียดบนรถเมล์ มีหวังได้เป็นลมเป็นแล้งแน่ ที่ทั้งสองหิวกันมากเพราะตอนเช้าก็ไม่ได้ทานอะไร แถมตอนเที่ยงกินแค่นั้นด้วย
"แกขึ้นแท็กซี่กลับก่อนเลยก็ได้นะ ยังไงบ้านเราก็อยู่คนละทางกัน"
ของขวัญคิดว่าที่เพื่อนพูดมาก็ถูก ถ้าขึ้นแท็กซี่คันเดียวกันก็คงต้องวนไปส่งไกล ..ทั้งสองก็เลยแยกกันตรงนั้น
ขณะที่จ๊ะเอ๋นั่งรอรถเมล์อยู่ ก็ได้ยินเพื่อนที่นั่งรออยู่ข้างๆ พูดกัน
"สงสัยคุณราม จะเป็นแฟนกับคุณมัลลิกาหรือเปล่า" ทั้งสองมองตามรถคันที่เพิ่งวิ่งผ่านไป จ๊ะเอ๋ก็เลยมองตามบ้าง
"แล้วผู้หญิงคนนั้นไปไหน รักกันมากไม่ใช่เหรอ" จ๊ะเอ๋หมายถึงหนุงหนิงคนที่เรียนคณะเดียวกันกับเขา
[ ที่บ้าน ]
"การอบรมเป็นยังไงบ้างลูก" กว่าจอยจะกลับมาถึงบ้านก็ค่ำมืด เพราะถ้าวันไหนได้ทำโอทีต่อก็จะกลับค่ำแบบนี้
"ก็ไม่เป็นยังไงนี่คะแม่" พูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่ในใจพยายามที่สุดแล้วที่จะอดทน เพื่อแม่จะได้ไม่ลำบากแบบนี้
"ถ้าหนูได้เข้าไปเป็นพนักงานในบริษัท หนูต้องทำหูทวนลมไว้นะลูก"
"อะไรคือหูทวนลมคะ"
"อยู่กับคนหมู่มากต้องมีปัญหาอยู่แล้ว ถ้าอันไหนพอที่จะปล่อยผ่านได้หนูก็ปล่อย" นางทำความสะอาดห้องน้ำ ได้ยินทุกคำที่พนักงานนินทากัน ยิ่งถ้าเลื่อนขั้นได้ดิบได้ดีหน่อยก็ถูกเพื่อนลากมานินทา ไม่เว้นแม้แต่กลุ่มแม่บ้านด้วยกัน
เช้าวันต่อมา..
วันนี้จ๊ะเอ๋ออกมาจากบ้านพร้อมกับแม่ และต่อจากนี้ไปคงจะเป็นแบบนี้ทุกวัน เพราะทั้งสองทำงานที่บริษัทเดียวกัน
[บริษัท PN อิเล็กทรอนิกส์]
วันนี้ทุกคนที่เข้ามาใหม่ ต้องได้มารวมตัวกัน เพราะต้องได้รอรับคำสั่งว่าใครจะถูกจ่ายไปที่แผนกไหน
"ใครให้ขึ้นไปข้างบน" พอพระรามเห็นรายชื่อเด็กฝึกงานที่ไปประจำการอยู่ ชั้นบน เขาก็ไม่พอใจเอามากๆ
"ผู้จัดการเลือกมาเองค่ะ"
"ไม่ต้อง เดี๋ยวผมจะเป็นคนคัดเองว่าใครต้องขึ้นไป เขาต้องการแค่สองคนใช่ไหม"
"เออ..ค่ะ" มัลลิกาแปลกใจทำไมหัวหน้าถึงกล้าขัดคำสั่งของผู้จัดการ
ห้องผู้จัดการ..
"แล้วคนที่ผมขอไปล่ะ" พระลักษณ์ถามเลขาเมื่อเห็นเด็กฝึกที่ต้องมาช่วยงาน ไม่ใช่คนที่ตัวเองลิสต์รายชื่อไปให้
"หัวหน้าบอกว่าน้องคนนั้น ต้องไปประจำการที่ฝ่ายผลิตค่ะ ก็เลยให้เพื่อนของน้องขึ้นมาแทน"
"ไม่เป็นไรเดี๋ยวผมจัดการเอง"