บทที่ 10

หญิงสาวพยายามใช้ความคิด..ว่าเคยเจอเขาคนนั้นที่ไหน ..แต่เวลานี้ไม่เหมาะสำหรับการที่มาคิดทบทวนอะไรแบบนี้ เพราะเธอต้องได้เข้าไปพบฝ่ายบุคคล

"เข้าไปในห้องอบรมได้เลยค่ะ" พนักงานที่เข้ามาใหม่ต้องได้รับการอบรมแบบนี้กันทุกคน เพราะจะได้รู้กฎของบริษัท

จ๊ะเอ๋และของขวัญก็เลยรีบไปที่ห้องอบรม พอเปิดประตูเข้ามาคนที่ได้งาน ต่างก็พร้อมหน้าพร้อมตากันในห้องอบรมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

"จ๊ะ" ของขวัญเดินเข้ามานั่งแต่มองกลับไปอีกทีเพื่อนยังคงยืนอยู่หน้าประตู ก็เลยต้องได้เรียกให้ตามไป ..ที่จ๊ะเอ๋ยังยืนอยู่ตรงนั้น เพราะเธอมองเห็นใครคนหนึ่งนั่งประจำที่พนักงานฝ่ายอบรมของบริษัท

หญิงสาวหายใจเข้าลึกๆ แล้วก็ก้าวเดินไปนั่งลงข้างๆ เพื่อน

"แค่วันแรกก็สาย" มันคือคำพูดประโยคแรกของคนที่ทำให้เธอตกใจ และคนที่มาร่วมอบรมพร้อมกันต่างก็มองมาแบบสมน้ำหน้าที่ถูกต่อว่า เพราะดูทุกคนจะไม่ค่อยชอบหน้าของทั้งสองเลย

"ขอโทษค่ะพวกเราไม่รู้ว่าต้องมาห้องนี้ก่อน" ของขวัญเป็นคนกล่าวขอโทษ

"เริ่มเลยครับคุณมัลลิกา"

"ได้ค่ะหัวหน้า"

"หัวหน้า?" จ๊ะเอ๋และของขวัญมองหน้ากันแบบไม่ได้นัดหมาย

"ก่อนอื่นพี่ขอแนะนำตัวก่อนนะคะ พี่ชื่อมัลลิกา เป็นผู้รับผิดชอบพวกน้องๆ ทุกคนในระหว่างที่ฝึกงาน" พอได้ยินมัลลิกาแนะนำตัวทุกคนก็ปรบมือให้เล็กน้อย เพื่อเป็นการตอบรับ "ส่วนท่านนี้ชื่อคุณพระราม" มัลลิกาหันไปแนะนำคนที่นั่งอยู่ใกล้กัน

"สวัสดีครับ เรียกผมว่ารามเฉยๆ ก็ได้" ใช่แล้วเขาคือนายพระราม คนที่จ๊ะเอ๋เคยบอกเลิกและตบหน้า

"หล่ออ่ะ" สาวๆ หลายคนต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกัน

"เอาล่ะคะเงียบก่อน" มัลลิกาได้ห้ามปรามคนที่พูดเสียงดัง "หลายคนอาจจะสงสัยว่าคุณรามมาทำหน้าที่อะไร"

"สงสัยมากเลยค่ะ"

"คุณพระรามเป็นคนที่รับผิดชอบพวกเราโดยตรงเลยค่ะ การฝึกงานในระยะเวลา 3 เดือนของพวกเราทุกคนจะผ่านหรือไม่ผ่าน ก็ขึ้นอยู่กับคุณพระรามนี่ล่ะค่ะ"

หึ..ได้ยินแบบนี้จ๊ะเอ๋ก็พอจะรู้ชะตาตัวเองแล้ว

เที่ยงวันเดียวกัน.. พอถึงเที่ยงทุกคนก็ได้ออกมาทานข้าว เพราะช่วงบ่ายต้องได้เข้าไปอบรมอีกรอบ

"แกก็คิดไปในทางที่ดีหน่อยสิ นายรามนั่นอาจจะลืมเรื่องเก่าๆ แล้วก็ได้ เขาถึงได้รับพวกเราเข้ามาฝึกงานไง"

"ขอให้มันเป็นแบบนั้นเถอะ" ตอนนี้หัวใจเธอไม่ได้เต้นแรงเพราะเขาอีกแล้ว แต่จะว่าไม่เต้นแรงก็ไม่ได้ ที่เต้นแรงอยู่ตอนนี้คือกลัวเขาเอาคืนมากกว่า

"นั่งโต๊ะนั้นดีกว่าค่ะราม"

พอเสียงนั้นดังขึ้น มันก็ทำให้คนที่อยู่ในภวังค์ความคิดถึงกับสะดุ้งแล้วหันกลับไปมองด้านหลัง

"เราไปกินข้าวที่อื่นกันดีกว่า" ทีแรกจ๊ะเอ๋และของขวัญก็หมายตาโต๊ะนั้นไว้

"แล้วที่อื่นมันอยู่ที่ไหน แกรู้หรือไง"

"ถ้างั้นเราก็ซื้อไปนั่งกินข้างนอกกัน" ขนาดแม่ของเธอยังยืนกินในห้องเก็บของได้เลย เพราะคิดถึงหน้าแม่นี่แหละ จ๊ะเอ๋จึงได้เลี่ยงการเผชิญหน้ากับเขา

"กินแค่นี้มันจะอิ่มหรือวะ"

"เขาคงไม่อบรมถึงเย็นหรอกมั้ง" ทั้งสองซื้อผลไม้ออกมานั่งกินกันแบบง่ายๆ

"ไม่แน่นะตอนเช้ายังอบรมไปไม่ถึงไหนเลย"

"ถ้างั้นแกเข้าไปกินข้าวดีกว่า ฉันกินไอ้นี่ก็พอแล้ว"

"แกคิดว่าฉันจะทิ้งแกไว้คนเดียวหรือไง อดก็ต้องอดด้วยกันสิ"

ห้องอบรมช่วงบ่ายโมง..

คนที่เข้ามาให้ความรู้เรื่องการทำงานในบริษัทไม่ได้มีแค่สองคนนี้ ยังมีหัวหน้ารวมไปถึงผู้จัดการผลัดเปลี่ยนกันเข้ามาเพื่อให้ความรู้

"สวัสดีครับน้องๆ ทุกคน"

"ว๊าว คนนี้ก็หล่อลากดินไม่ใช่เล่น" พนักงานสาวพูดคุยเมื่อเห็นคนที่เข้ามาในห้องอบรม

"ผมชื่อพระลักษณ์ เป็นผู้จัดการฝ่ายผลิตของที่นี่ครับ"

พระลักษณ์? พระราม? หลายคนแม้แต่ของขวัญต่างก็มองหน้าของพระลักษณ์และพระรามสลับไปมา แบบสงสัยชื่อของทั้งสอง

แต่มีอยู่คนหนึ่งที่ไม่ได้สงสัยชื่อ เพราะเธอกำลังสงสัยว่า..เคยเจอคนที่ชื่อพระลักษณ์อยู่ที่ไหน ทำไมถึงได้คุ้นหน้าขนาดนี้..