ตอนที่ 1 ลูบคมมังกร 2

***

ขายาวภายใต้กางเกงสีดำก้าวอย่างมั่นคงมาตามทางเดิน บริเวณหลังร้านเป็นพื้นที่สำหรับพนักงานในช่วงพักเบรก ตอนนี้มีชายในชุดดำสามคนยืนสูบบุหรี่กันอยู่ พอเห็นว่าฑีฆชาติมาถึง พวกมันก็เริ่มแสดงอาการกร่างใส่เขาทันที สันดานเหมือนเจ้านายมันไม่มีผิด

“ตกลงว่ายังไง มึงจะยอมถอยให้นายกูไหม” ลูกน้องของอาเธอร์คนหนึ่งถามขึ้นอย่างอวดดี ฑีฆชาติมองมันตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาสมเพช

“มาถึงก็พล่ามเหี้ยอะไร มึงคิดว่าตัวเองเป็นใครวะ”

“พวกกูอุตส่าห์มาคุยกับมึงดีๆ ตามคำสั่งของนาย มึงอย่ามาเล่นลิ้นให้มาก”

ฑีฆชาติเคยเจอลูกน้องคนนี้ของอาเธอร์อยู่สองสามครั้ง มันเป็นประเภทชอบคิดว่าตนเองเก่งที่สุด ขนาดกับลูกน้องด้วยกันเองมันยังตั้งตนเป็นลูกพี่ เห็นแล้วเวทนาฉิบหาย

“ให้นายพวกมึงมาคุยกับกูเอง กูไม่อยากคุยกับพวกหมารับใช้” ฑีฆชาติตอบกลับ และราวกับว่าจะไปสะกิดต่อมให้พวกมันเดือดพล่าน แต่ละคนเลยพร้อมใจกันชักปืนขึ้นเล็งมาทางเขา ฑีฆชาติไม่ได้แสดงท่าทางตกใจนอกจากดุนลิ้นกับกระพุ้งแก้มแสดงอาการกวนประสาทพวกมันกลับ

เป็นภัทรมือขวาของเขาที่พุ่งเข้าใส่พวกมันก่อนด้วยมือเปล่า ลูกน้องแต่ละคนของฑีฆชาติได้รับการฝึกฝนการต่อสู้มาอย่างดี ไม่ว่าจะมือเปล่าหรือมีอาวุธต่างก็ทำได้เป็นอย่างดีไม่แพ้กัน ขนาดลูกน้องของอาเธอร์มีปืนก็ยังล้มกันเป็นแถบ

“วันนี้กูคิดว่าจะไม่ออกกำลังกายแล้วเชียว” ฑีฆชาติหักข้อมือดังกร๊อบ ก่อนจะยกเท้าถีบเข้าไปที่กลางอกของไอ้เวรที่มันเอาปืนจ่อเขาอยู่ เกิดการตะลุมบอนกันจนวุ่นวาย ฑีฆชาติได้กลิ่นเลือดคลุ้งในโพรงปากตามมาด้วยอาการจุกเสียดที่ท้อง เขาโดนปืนกระแทกเข้าอย่างจังก่อนที่จะโดนสันปืนตบเข้าที่ขมับอีกหนึ่งหน

ชายหนุ่มขบกรามด้วยความโมโห ทั้งที่คิดว่าจะไม่ทำอะไรเอิกเกริกแล้วแท้ๆ สุดท้ายก็ต้องหยิบปืนออกมาและยิงไปที่ขาของคนที่มันทำร้ายเขาอย่างแม่นยำ

ปัง!

ปัง!

เสียงปืนดังขึ้นพร้อมกันสองนัด ร่างของลูกน้องคนหนึ่งของอาเธอร์ล้มลงด้วยฝีมือการยิงปืนของภัทร ส่วนอีกนัดที่มันลั่นไกออกมาเฉียดๆ เข้าที่ไหล่ของฑีฆชาติ

“พี่นาจ! เป็นอะไรไหมพี่” พอเห็นลูกพี่ล้มลง ชายชุดดำอีกสองคนก็รีบเข้าไปช่วยประคอง พวกมันชี้หน้าฑีฆชาติก่อนจะพากันล่าถอยออกไป

“ฝากไว้ก่อนเถอะมึง นายไม่เอามึงไว้แน่”

“กระจอกฉิบหาย” ฑีฆชาติถ่มเลือดลงบนพื้น มือข้างหนึ่งกุมไหล่ตนเองที่ได้แผลจากกระสุนปืนถากๆ ภัทรเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วงว่าเขาเป็นอะไรมากหรือเปล่า ฑีฆชาติส่ายหน้าก่อนจะบอกให้ลูกน้องเก็บกวาดบริเวณนี้ให้เรียบร้อย คืนที่แสนสงบสุขของฑีฆชาติไม่สงบสุขอีกต่อไปแล้ว เพราะตอนนี้เส้นเลือดข้างขมับของเขามันเต้นตุบด้วยความโมโห

เขากับอาเธอร์ไม่ว่ายังไงก็ต้องตายกันไปข้าง ไม่มีวันญาติดีกันได้

***

“ไม่ได้เรื่องจริงๆ พวกมึง ไปกันตั้งหลายคนทำไมกลับมาสภาพนี้วะ!” อาเธอร์โวยวายใส่ลูกน้อง เมื่อเห็นสภาพของแต่ละคนที่ดูแทบไม่ได้ เขาให้พวกมันไปข่มขู่ฑีฆชาติให้กลัว จะได้ยอมถอยเรื่องที่ดินแถบชานเมือง การซื้อขายจะได้ง่ายหน่อย แต่ดูท่าเขาคงจะส่งพวกมันไปให้อีกฝ่ายเล่นงานเสียมากกว่า

“แม่งดุเป็นหมาเลยครับนาย ขนาดพวกผมมีปืนมันยังไม่กลัว ทั้งไอ้มังกร ทั้งลูกน้องมัน”

อาเธอร์ส่ายหน้า คิดว่าคำตอบของลูกน้องคือการแก้ตัวชัดๆ เห็นพวกมันแต่ละตัวแล้วพาลหงุดหงิดจนต้องไล่ให้แยกย้ายกันไปก่อน ภายในห้องทำงานส่วนตัวจึงเหลือเพียงแค่อาเธอร์และลูกน้องคนโปรดของเขา ถึงแม้จะเพิ่งทำงานด้วยกันไม่นาน แต่กลับทำงานได้ถูกใจมากกว่าคนที่อยู่มานานเสียอีก

“ฉันน่าจะคิดผิดที่ส่งพวกมันไปเจรจา ไอ้เวรพวกนี้ใจร้อนกันทุกคน ทำเสียเรื่องจนได้” อาเธอร์บ่น ก่อนจะสั่งการกับลูกน้องคนโปรด

“คงต้องให้ถึงมือนายแล้ว ฝากด้วยแล้วกัน”

“ด้วยความยินดีครับนาย” พยับเมฆก้มหัวเล็กน้อยให้ผู้เป็นนาย รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าอย่างนึกสนุก แค่คิดว่าจะได้มีอะไรสนุกๆ เล่นก็อารมณ์ดีขึ้นมาแล้ว แค่รับมือกับคนอย่างฑีฆชาติจะไปยากอะไร พวกนั้นไม่รู้วิธีจัดการเสียมากกว่า

ไม่มีใครจะรู้วิธีรับมือกับมังกรไปมากกว่าพยับเมฆคนนี้แล้วล่ะ