บทที่ 4 ถ้ารู้ว่าฉันเป็นใครจะยังยินดีที่ได้รู้จักกันอยู่ไหม

คิมหันต์ตบมือไปรอบ ๆ เอวบางที่มือเขาแทบจะกำได้รอบ สำรวจว่ามีปืนเหน็บอยู่ที่ขอบกางเกงเธอหรือไม่พร้อมทั้งดึงทึ้งเสื้อคลุมเธอออกเพื่อตรวจดูให้แน่ใจ

“ คะ คุณจะทำอะไร ถอดเสื้อฉันทำไม! ” เธอถอดกรูดไปจนแผ่นหลังติดกับข้างรถ ทว่าเขาไม่พูดพร่ำทำเพลงกระชากถอดเสื้อคลุมเธอออกมาดูจนได้ ร่างบางรีบยกมือขึ้นกอดตัวเองไว้เพราะเสื้อตัวในเป็นเพียงแค่เสื้อสายเดี่ยวผ้าซาตินสีชมพูนู้ดชายเสื้อตัวน้อยถูกยัดเข้าไปในขอบกางเกงยีนรัดรูปอวดสะโพกผายกับท่อนขายาวเรียวสมส่วน ผิวเธอขาวอมชมพูนวลเนียนจนคิมหันต์สะดุดลมหายใจตัวเองไปชั่วขณะ

“ ไม่มีอาวุธ ทีนี้ตอบมาว่าตามผมมาทำไม ” ใบหน้าคมเข้มของเขาเรียบเฉย นัยน์ตาสีดำสนิทจ้องนิ่งมาที่เธอจนไออุ่นต้องหลบตา

“ ฉันไม่ได้ตามคุณมา จำได้ว่าเมาจนเพื่อนพาไปเข้าห้องน้ำที่ปั๊ม แล้วฉันก็ขึ้นมานอนรอเพื่อนบนรถแล้วหลับไป ตื่นมาอีกทีก็มาเจอคุณเนี่ยแหละ คุณ…ขโมยรถเพื่อนฉันมาใช่มั้ย อย่าทำอะไรฉันเลยปล่อยฉันไปเถอะ รับรองว่าฉันจะไม่แจ้งความจับคุณแน่นอนสาบาน ฮึก ๆ ” ด้วยความกลัวเธอร้องไห้วิงวอนพร้อมทั้งยกมือไหว้เขาอย่างน่าสงสาร แววตาเธอดูหวาดกลัวจนริมฝีปากสั่นระริก

คิมหันต์ถอนใจยาวนึกขึ้นมาได้ทันทีว่าเจ้าหล่อนคงจะหลับหูหลับตาปีนขึ้นมานอนบนรถเขาด้วยความเข้าใจผิดว่าเป็นรถเพื่อนตัวเอง ในตอนที่เขาปลดล็อคประตูแล้วกลับไปเอาของที่ซื้อไว้ในร้านมาเก็บอย่างแน่นอน

“ ฟังนะ ผมไม่ได้ขโมยรถเพื่อนคุณ คุณขึ้นรถผิดคัน แล้วที่นี่ก็อยู่บนดอย ซึ่งผมไม่มีวันจะกลับลงไปส่งคุณอย่างแน่นอน ” น้ำเสียงเขาฟังดูเย็นชาทว่าภายในเริ่มร้อนรุ่ม เมื่อสายฝนที่พรำลงมาบนร่างของคนทั้งคู่ทำให้เสื้อสายเดี่ยวตัวบางของเธอเปียกแนบเนื้อจนเห็นสองเต้าสล้างอวบใหญ่อย่างชัดเจน

ไออุ่นเห็นเขาจ้องมาที่อกตัวเองก็รีบยกแขนขึ้นกอดอกเอาไว้ ในใจว้าวุ่นคิดหาทางออกจนหัวหมุน ต้องโทษตัวเองที่เมาจนได้เรื่อง แต่ก็รู้สึกโล่งใจอยู่บ้าง อย่างน้อยเขาก็ไม่ใช่โจรขโมยรถอย่างที่คิดเอาไว้ในตอนแรก

“ ถ้าอย่างนั้นฉันต้องขอโทษคุณด้วยนะคะที่ขึ้นรถคุณมา แล้วก็พูดไม่ดีกับคุณอีก ถ้าคุณไม่กลับไปส่งฉันก็ไม่เป็นไรค่ะ งั้นฉันขอพักอยู่จนฝนหยุดแล้วจะส่งข่าวให้เพื่อนมารับเองก็ได้ค่ะ ” เธอกล่าวเสียงอ่อนลง ตัวเริ่มสั่นเพราะเปียกฝนจนหนาว

“ ได้สิ ผมจะขนของลงไปเก็บในบ้านก่อนคุณไปนั่งรอตรงระเบียงโน่นก็แล้วกัน นี่เสื้อคลุมของคุณ ” คิมหันต์ส่งเสื้อคลุมคืนให้เธอพร้อมกับยิ้มมุมปาก เธอจะรู้ตัวไหมว่าไม่มีวันที่เขาจะปล่อยให้เธอกลับลงไปตัวเป็น ๆ อย่างแน่นอนเพราะนั่นอาจจะหมายถึงความไม่ปลอดภัยของตัวเขาเอง

ร่างบางเดินขึ้นเนินไปยังกระท่อมหลังเล็กยกสูงจากพื้นประมาณครึ่งเมตร เธอสวมเสื้อคลุมที่เขาส่งกลับคืนมาให้แล้วนั่งมองร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มแปลกหน้าเดินขนของข้าวขึ้นมาไว้ในกระท่อม เห็นเขาเดินอยู่สองรอบเธอก็เริ่มรู้สึกเกรงใจจึงลงไปช่วยถือของขึ้นมาเก็บด้วยอีกแรง

“ ให้ฉันช่วยนะคะ คุณ? ” ลืมไปเลยว่ายังไม่ได้ถามชื่อเสียงเรียงนามกัน

“ ผมชื่อคิม แล้วคุณล่ะ? ” คิมหันต์หรี่ตามองร่างเล็กที่เดินตามมาช่วยขนของอยู่ด้านหลัง ต้องยอมรับว่าเธอสวยน่ามองมากเลยทีเดียว แม้ว่าตอนนี้ใบหน้าเธอจะถูกสายฝนชะล้างเครื่องสำอางออกไปจนแทบหมดแล้วก็ตาม

“ ฉันชื่อไออุ่น เรียกอุ่นเฉย ๆ ก็ได้ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ” เธอยิ้มให้เขาเป็นครั้งแรก มันเป็นรอยยิ้มที่ทำให้หัวใจเขาเต้นแรงผิดปรกติได้อย่างน่าประหลาดใจ

“ ยินดีครับ แต่ผมว่าเราจะมัวมาแนะนำตัวเองท่ามกลางสายฝนอยู่แบบนี้คงได้ไข้รับประทานกันแน่ รีบขนของขึ้นไปเก็บก่อนดีกว่า เราคงมีเวลาทำความรู้จักกันอีกนานเลยล่ะ ” เขาปัดความรู้สึกตื่นเต้นกับรอยยิ้มของเธอทิ้งไป แล้วหันกลับไปยกถุงสัมภาระส่งให้เธอรับเอาไปเก็บในกระท่อม นึกในใจว่าหากไออุ่นรู้ความจริงว่าเขาเป็นใครและทำงานอะไร เธอจะยังยินดีที่จะรู้จักเขาอยู่รึเปล่านะ