ปีศาจราคะ2

ภายในห้องนอนของหลินหลินตรงหลังบานประตูห้องนอนที่ปิดสนิทเมื่อเธอเดินเข้ามา

"เฮ่อ! คิดอะไรอยู่หลินหลิน ไม่ใช่ว่าไม่เคยเจอผู้ชายหล่อๆซะหน่อย" หญิงสาวยืนตบแก้มของตนเองเบาๆขณะยืนพิงประตูห้องตัวเองอยู่เพื่อสะกดกั้นอารมณ์บางอย่าง

ซักพักเธอจึงแอบเปิดประตูห้องของตนออกมาเพื่อแอบมองหยางหยางของเธอ

เธอเห็นเขาลุกขึ้นมาหยิบเบียร์ก่อนจะรินใส่แก้วด้วยตัวเองแล้วนั่งดื่มต่อด้วยมาดสุขุมนุ่มลึกดังเดิมไม่มีเปลี่ยนแปลง

ติดใจเบียร์เข้าแล้วล่ะสิ

เขาเมาแล้วหรือยังนะ

เฮ่อ!

หลินหลินเอ้ย

คงจะเป็นแกนั่นแหล่ะที่บ้ากามอยู่คนเดียว

เธอว่ากล่าวตนเองอยู่ในใจ

ซักพักหลินหลินจึงตัดสินใจเดินออกมาจากในห้องส่วนตัวเพื่อเดินกลับมายังห้องครัวตรงที่ชายหนุ่มนั่งดื่มเบียร์อยู่อีกครั้งอย่างรู้สึกผิดอยู่บ้าง

"ท่านชอบหรือ" เธอถามก่อนนั่งลงที่เก้าอี้ตัวเดิมอย่างช่วยไม่ได้

"รสชาติดี" เขาตอบแค่นั้นโดยไม่ได้มองหน้าของหญิงสาว

"เจ้าเป็นฝ่ายเชิญชวน ไม่ควรเดินหนีไปเยี่ยงนั้น" ว่าแล้วก็หยิบแก้วที่คว่ำอยู่บนโต๊ะหงายขึ้นแล้วเป็นฝ่ายรินเบียร์ให้หญิงสาวบ้าง

หลินหลินเอื้อมมือขึ้นมารับแก้วเบียร์แล้วนั่งดื่มเป็นเพื่อนเขาต่อตามมารยาท

ทั้งสองจึงนั่งดื่มเบียร์ด้วยกันต่ออย่างใจเย็น

การดื่มเบียร์ด้วยกันจึงเริ่มต้นใหม่และผ่านไปอีกซักพัก

"หยางหยาง..." หลินหลินนั่งเท้าคางเอานิ้วจิ้มวนๆอยู่ตรงขอบปากแก้วเบียร์ของตนเอง ดวงตาเหม่อมองไปทางชายหนุ่ม

"หืม" ชายหนุ่มขานรับอย่างเป็นกันเอง ขณะสนใจเพียงรินเบียร์ให้ตัวเองตรงหน้าก่อนจะเป็นฝ่ายรินให้หญิงสาวอย่างช่วยไม่ได้

"ท่านมีแฟนหรือยัง" เธอถามขึ้นโดยไม่รู้เหมือนกันว่าจะอยากรู้ไปทำไม

"แฟนคืออันใด" เขาถาม

หลินหลินกลอกตากลมโตขึ้นมองบน

ตอนนี้เธอเริ่มมึนๆมากขึ้นกว่าเดิม สมองจึงไม่ค่อยแล่นเท่าไหร่ แฟนต้องพูดเป็นภาษาจีนโบราณยังไงล่ะนั่น นึกไม่ออก

"เอาเป็นว่า มีหรือยังล่ะ แฟนน่ะ มีหรือไม่มี ตอบ!" เธออยากรู้แล้วนะช่วยตอบเลยไม่ได้เรอะ หลินหลินงุ่นง่านอยู่ในใจ

หลี่หงจินหยางมองอาการเริ่มสติหลุดของหลินหลินจึงตอบออกไป "ไม่มี..."

"จริงเรอะ แน่นะ" หญิงสาวอมยิ้มกรุ้มกริ่ม

"อืม..." เขายังไม่รู้อยู่ดีว่าแฟนคืออะไร

"ดีดี ดื่มดื่ม" หลินหลินยกเบียร์ขึ้นชนแก้วของชายหนุ่มนิดนึงก่อนกระดกลงคอของตัวเองอย่างอารมณ์ดี

วันนี้มีแต่เรื่องดีๆ โดยเฉพาะเรื่องเมื่อกี้

หลินหลินปลื้มปริ่มอยู่ในใจ

เวลาผ่านไปซักพักหลินหลินเริ่มรู้สึกตัวว่าเมามากแล้วจริงๆ จึงขอตัวเข้าห้องนอน

เธอมักจะควบคุมตัวเองได้เสมอในเรื่องนี้ ไม่อย่างนั้นคงอยู่ด้วยตัวเองไม่ได้มาเนิ่นนานปี

ในขณะที่หลินหลินเริ่มเมาและขอตัวเข้าห้องส่วนตัวไปแล้วนั้น ทางฝ่ายของหลี่หงจินหยางนั้นยังคงสภาพไว้ดังเดิมเหมือนไม่ได้ดื่มน้ำเมาลงไปแต่อย่างใด

เมื่อหลินหลินเดินเข้ามาในห้องนอนของตัวเองเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เธอจึงทิ้งตัวลงนอนบนเตียงหนานุ่มอย่างสบายอารมณ์ พลางคิด

หยางหยางของเธอช่างดูดี ดื่มเบียร์ด้วยกันตั้งหลายขวดยังคงมาดทรงพลังเอาไว้ได้อย่างดีเยี่ยม โดยไม่มีวี่แววเจ้าชู้ใดๆ

ที่สำคัญ!

ยังไม่มีแฟน...

เขายังไม่มีแฟน...

เดิมทีตัวเธอนั้นไม่เคยเป็นฝ่ายเข้าหาผู้ชายคนไหนมาก่อนเลย จะมีก็แต่ผู้ชายเป็นฝ่ายเข้าหาเธอด้วยบุคลิกที่แตกต่างกันออกไป

ซึ่ง…

ไม่มีใครเหมือนหยางหยางของเธอเลย

ผู้ชายอะไรมีเสน่ห์ชะมัด สุภาพบุรุษสุดๆ

ก๊อก ก๊อก

หือ!?

เสียงเคาะประตูห้องของหลินหลินพลันดังขึ้นดึงเธอให้หลุดออกจากมโนฝันเฟื่องของตัวเองในทันที

หยางหยางมาเคาะประตู!

อะไร?

เมื่อกี้อุตส่าห์ชม

อย่าบอกนะว่ากำลังคิดมิดีมิร้ายกับเธออยู่

หลินหลินเริ่มฟุ้งซ่าน

"มีอะไร" หญิงสาวตีหน้าตึงส่งเสียงเข้มถามออกไปเมื่อเปิดประตูมาเจอชายหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าประตู

หลี่หงจินหยางไม่ตอบคำใด เขาเพียงยกมือขึ้นให้หลินหลินมองตาม ก่อนเอ่ยเสียงเรียบ "สิ่งนี้มันมีเสียงดังออกมา ข้าเคยเห็นเจ้าใช้งานมัน"

ในมือของเขามีโทรศัพท์มือถือของหลินหลินอยู่และกำลังส่งสัญญาณสายเรียกเข้า

"ใครโทรมาเอาป่านนี้" หญิงสาวเพียงนึกแปลกใจอยู่บ้างเพราะปกติเธอจะไม่เปิดโทรศัพท์หลังจากกลับเข้าคอนโด

แต่ตอนนี้เธอยังไม่มีผู้จัดการคนใหม่จึงต้องเปิดโทรศัพท์สแตนบายเอาไว้เพื่อรับสายด้วยตนเอง

และเมื่อหญิงสาวรับโทรศัพท์มาไว้ในมือแล้วกดรับ เสียงปลายสายจึงดังขึ้น

"อา...ซี๊ด...สุดสวย มานอนกับผมเถอะ..อา.."

เสียงนั้นทำเอาหลินหลินต้องรีบเขวี้ยงโทรศัพท์ออกจากตัวไปทางเตียงนอนในทันที

ถ้าเขวี้ยงลงพื้นเดี๋ยวมันพัง เธอคิด

หลี่หงจินหยางเห็นหลินหลินเขวี้ยงวัตถุประหลาดในมือออกไปคล้ายกับว่ามันเป็นก้อนไฟอย่างนั้นจึงรีบเข้ามาในห้องนอนของหลินหลินก่อนจะก้มลงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อพิจารณาบ้าง

และเมื่อชายหนุ่มได้ฟังเสียงจากวัตถุประหลาดนั่น เขาถึงกับชะงักงันหน้าแดงในทันที

หลินหลินเห็นดังนั้นจึงรีบถลาไปหวังแย่งโทรศัพท์กลับคืนมา

เมื่อมือของหลินหลินถึงโทรศัพท์สัญชาตญาณหลี่หงจินหยางจึงจับมันยกขึ้นเพื่อหลบเลี่ยง

สองหนุ่มสาวจึงยื้อแย่งกันอยู่พักหนึ่ง

หลินหลินตัดสินใจจับไหล่ของหลี่หงจินหยางเพื่อประคองกอดหวังจะกระโดดขึ้นจับโทรศัพท์ที่ยังคงมีเสียงครางกระเส่าของโรคจิตดังเล็ดลอดออกมา

กิริรยานั้นของหลินหลินทำชายหนุ่มถึงกับเสียหลักล้มลงบนเตียงนอนโดยมีหลินหลินตามทาบทับอยู่บนร่างของเขาแบบเต็มตัว

เมื่อร่างนุ่มนิ่มถาโถมกายเบียดเสียดแบบเนื้อแนบเนื้อโดยมีเพียงเสื้อยืดบางเบากางกั้นหลี่หงจินหยางจึงหน้าแดงยิ่งขึ้นมากกว่าเดิม

มารยาของนางร้ายกาจยิ่ง เขาคิด

หลินหลินที่รู้สึกถึงแผงอกบึกบึนใต้ร่างถึงกับชะงักงันแข็งค้าง

เธอรีบเรียกสติของตัวเองก่อนจะพยายามยันกายขยุกขยิกหวังจะลุกขึ้นแต่กลับยิ่งเพิ่มแรงเบียดเสียดให้เสียดสีบนร่างกำยำของเขามากกว่าเดิม

เสียงครางกระเส่าของโรคจิตยังคงดังอย่างต่อเนื่องจากในโทรศัพท์

เสียงนั้นกำลังดังอย่างได้อารมณ์อยู่ใกล้ๆใบหูของพวกเขา

มันกำลังดังจนได้ยินชัดเจนพร้อมกันทั้งสองคนจนเพิ่มความรู้สึกบางอย่างได้เป็นอย่างดี

หลินหลินที่อยู่ในอาการกรุ้มกริ่มจึงเหม่อมองใบหน้าของชายหนุ่มใต้ร่างอย่างลืมตัว

"ปีศาจราคะ" หลี่หงจินหยางเอ่ยขึ้นด้วยเสียงแหบต่ำใส่หน้าหลินหลินที่ยังนอนทิ้งน้ำหนักทั้งหมดลงบนตัวของเขา

หลินหลินกระพริบตาปริบๆ ปีศาจราคะรึ!?

"ออกไปได้แล้ว" เขากัดฟันกล่าวออกมา

หลินหลินยังคงตีหน้ามึนก้มหน้ามองชายหนุ่มใต้ร่าง โดยไม่ยอมลุกออกจากตัวของเขา

อา...ถ้าเธอแกล้งจูบเขาแล้วอ้างว่าเมาจะได้มั้ยหนอ

หลินหลินคิดในใจขณะเหม่อมองริมฝีปากสีแดงสดของเขาอย่างเปิดเผย

หลี่หงจินหยางหน้าแดงหูแดงถลึงตาดุดันมองหลินหลินอย่างเปิดเผยเช่นกัน

แต่เหมือนจะไม่มีผลใดๆกับหลินหลินเหมือนเคย

เธอยังคงคิดลึกกับหยางหยางของเธออย่างต่อเนื่อง

ชายหนุ่มจึงดีดตัวลุกขึ้นจนร่างบางของหลินหลินกลิ้งตกออกจากลำตัวของเขา

หลี่หงจินหยางไม่รอช้ารีบช้อนร่างของหลินหลินอุ้มขึ้นมาแล้วจัดตัวเธอให้นอนราบลงบนเตียงนอนก่อนฉวยผ้าห่มเอามาพันรอบลำตัวของเธอจนมิด

หลินหลินถึงกับสร่างเมาอ้าปากค้างกระพริบตาปริบๆมองการกระทำของเขา

"ข้าจะไม่ดื่มกับเจ้าอีก" เขาเอ่ยเสียงทุ้มต่ำแค่นั้นก่อนพาร่างสูงใหญ่ของตนเองออกจากห้องของเธอไป

หลินหลินได้แต่มองตามหยางหยางของเธอ

เขา...

เขา...

ถูกใจเธอสุดๆ