ตอนที่ 01 ลูกชายแสนน่ารัก

โรงพยาบาลxxx 

อุแว้ อุแว้ อุแว้ 

เสียงเด็กทารกร้องดังลั่นห้องผ่าตัด ทำให้ เจคอป ที่ยืนรออยู่หน้าห้องผ่าตัดถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก หลังจากที่ ไต้ฝุ่น คนรักของตนปวดท้องคลอดกลางดึก ทำให้เขาต้องรีบพามาที่โรงพยาบาลทั้งๆ ที่ตัวเองก็ยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้าอะไรเรียบร้อยดีเลย 

แต่เป็นห่วงอีกคนมากกว่า และก็ยังมีอีกหนึ่งชีวิตที่กำลังรอออกมาลืมตาดูโลกด้วย 

แกร้ก!

"ทารกคลอดแล้วนะคะ แข็งแรงสมบูรณ์ค่ะ" พยาบาลบอก เจ้าตัวถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งอก เพราะตอนขับรถมาอีกฝ่ายตัวสั่นหน้าซีดไปหมดแล้ว ทำเอาเขาใจหล่นวูบเพราะกลัวว่าจะเป็นอะไรไป 

"แล้วจะออกมาจากห้องผ่าตัดตอนไหนครับ?"

"อีกสักพักใหญ่ๆ เลยค่ะ คุณแม่เพิ่งผ่าตัดมาต้องพักฟื้นในห้องปลอดเชื้อก่อนค่ะ" 

"ครับ ถ้างั้นผมกลับไปเตรียมของที่บ้านแล้วจะมาอีกทีตอนเช้านะครับ ฝากคุณพยาบาลช่วยดูแลด้วยนะครับ"

"ยินดีค่ะ เป็นหน้าที่ของพยาบาลอยู่แล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ" 

"ขอบคุณครับ" 

เจคอปตัดสินใจกลับ เพราะอยู่ต่อก็ยังไม่ได้เข้าเจอไต้ฝุ่นกับลูกอยู่ดี คิดว่ากลับไปเตรียมของมาตอนเช้าน่าจะดีกว่า เขาเองก็ยังไม่ได้นอนเลยด้วย กลับไปพักสายตาสักสองสามชั่วโมงก็ยังดี 

"คุณเจคอป!" 

"อืม ป้ามาทำอะไรครับ?" เมื่อกลับเข้ามาในบ้านก็เห็นแม่บ้านยืนหน้าเสียอยู่ เขายกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองให้สร่างจากอาการง่วงนอนก่อน จะได้คุยได้รู้เรื่อง 

"ป้าได้ยินเสียงดังน่ะค่ะเลยออกมาดู แต่เห็นรถคุณเจคอปออกไปแล้ว เกิดอะไรขึ้นคะ?"

"ไต้ฝุ่นคลอดแล้วครับ" 

"หา!? ทะ ทำไมคลอดก่อนกำหนดล่ะคะ?" เพราะกำหนดคลอดของไต้ฝุ่นมันอีกตั้งเดือนนึง และที่ผ่านมาไต้ฝุ่นก็ไม่มีอาการที่บ่งบอกว่าจะคลอดเลย ทุกคนในบ้านก็เลยไม่มีใครเอะใจสักนิดเดียว 

"ผมเองก็ยังไม่รู้เหมือนกันครับ ต้องรอพบหมอพรุ่งนี้ ยังไงตอนเช้าผมรบกวนป้าเตรียมของให้ทีนะครับ ผมจะขึ้นไปนอนสักหน่อย" 

"ได้ๆ ค่ะ" 

เจคอปเดินขึ้นไปนอนบนห้องนอนด้วยอาการที่เหนื่อยเพลีย และผล็อยหลับไปในทันที 

เช้าวันต่อมา 

"แล้วคุณฝุ่นเป็นยังไงบ้างคะ" แม่บ้านถามขณะที่กำลังเตรียมของใส่กระเป๋าให้กับเจคอปอยู่ 

"ผมเองก็ยังไม่รู้ครับ หมอให้พักฟื้นอยู่ในห้องปลอดเชื้อก่อนเพราะผ่าตัดคลอด ผมก็เลยไม่ได้เจอครับ" เจคอปตอบ 

"อ๋อ งั้นป้าฝากซุปร้อนๆ ไปให้คุณฝุ่นนะคะ ไม่รู้จะทานได้หรือเปล่า ผ่าตัดเสร็จใหม่ๆ คงจะเจ็บแผลน่าดูเลย" 

"ขอบคุณครับ แล้วผมจะบอกฝุ่นให้ว่าป้าฝากมา" 

"ค่ะ" 

"...." 

"ป้าเตรียมของให้ครบแล้วนะคะ ถ้าขาดเหลืออะไรก็โทรมาบอกได้เลยนะคะ เดี๋ยวป้าเอาไปส่งให้" 

"ครับ" 

หลังจากที่จัดการธุระส่วนตัวของตัวเองเสร็จเรียบร้อยแล้วเจคอปก็รีบขับรถมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลทันทีเพราะตอนนี้น่าจะเปิดให้เข้าเยี่ยมคนไข้ได้แล้ว 

โรงพยาบาลxxx 

"ขอโทษนะครับไม่ทราบว่าคนไข้ที่ชื่อไต้ฝุ่นมาคลอดลูกเมื่อคืนอยู่ห้องไหนหรอครับ?" 

"อ๋อ พักอยู่ห้องพิเศษค่ะ ชั้นสองห้องBB230ค่ะ" 

"ขอบคุณครับ" 

เจคอปรีบขึ้นไปด้านบนทันทีตามที่พยาบาลบอก ก่อนที่จะหยุดยืนนิ่งอยู่หน้าประตูห้องสีขาวๆ ถอนหายใจเบาๆ แล้วค่อยๆ เปิดเข้าไป 

"ฝุ่น" 

"คุณเจ...อืมมาแล้วหรอครับ" 

"เป็นยังไงบ้าง"

"ก็เจ็บครับ เจ็บแผล" 

เพราะเพิ่งจะผ่าตัดมาเมื่อคืนไต้ฝุ่นจึงทำได้เพียงต้องนอนนิ่งๆ บนเตียง ขยับร่างกายมากมายก็ไม่ได้เพราะมันสะเทือนไปถึงแผลรอยยาวตรงช่วงท้องน้อยใต้สะดือ 

มือหนาของเจคอปสัมผัสที่หน้าผากอีกฝ่ายเบาๆ ก่อนที่เขาจะจูบซับลงมอบความรักความอบอุ่นให้แก่อีกฝ่ายจนไต้ฝุ่นยิ้มออกมา 

"ก่อนที่ผมจะสลบไป ผมเห็นลูกของเราด้วยนะครับ แกหน้าตาเหมือนคุณมากเลย" 

"หรอ ฉันอยากเจอลูกเร็วๆ จัง" 

"เมื่อเช้าตื่นมาพยาบาลบอกว่าระหว่างนี้จะเอาลูกไปช่วยดูแลให้ก่อนครับ" ไต้ฝุ่นพูดเสียงแหบ หน้าตายังคงซีดเซียวเหมือนตอนแรกไม่มีผิดเลย 

"ตั้งชื่อลูกหรือยัง?" 

"ยังครับ คุณเจไม่ตั้งเองหรอ?"

"ฉันอยากให้ฝุ่นเป็นคนตั้ง" 

"ถ้างั้นผมจะให้ลูกของเราชื่อว่า ตะวัน นะครับ"

"ชื่อเพราะดีนะ" 

"ครับ" 

"นอนพักเถอะ หน้าของฝุ่นยังซีดอยู่เลยนะ พักผ่อนต่ออีกสักหน่อยเดี๋ยวฉันจะอยู่ตรงนี้แหละ" 

"ครับ" 

"ถ้าหิวก็บอกนะ ฉันมีซุปมาให้ป้าแกฝากมา เห็นว่าน่าจะกินอะไรไม่ค่อยได้ได้กินซุปสักหน่อยก็น่าจะดี"

"ตอนนี้ผมยังไม่หิวหรอกครับ เจ็บแผลจนผมไม่อยากจะทำอะไรเลย" เป็นการคลอดลูกครั้งแรกที่เจ็บปวดมากๆ ไต้ฝุ่นปวดท้องในช่วงกลางดึก มีเลือดออกมาจนเจคอปต้องรีบพาส่งโรงพยาบาล พอมาถึงคุณหมอก็ทำการผ่าตัดคลอดทันที เพราะถ้าปล่อยเอาไว้นานอาจจะทำให้เกิดอันตรายทั้งแม่และลูก 

"ถ้างั้นก็นอนพักเถอะนะ" 

"ครับ" 

ระหว่างที่ไต้ฝุ่นกำลังนอนพักผ่อน เจคอปก็ไม่ปล่อยเวลาให้ว่างเปล่าไปเฉยๆ เขาจัดเตรียมของทุกอย่างให้เข้าที่ เก็บอาหารที่นำมาจากบ้านใส่ตู้เย็นเอาไว้เพราะไม่รู้ว่าไต้ฝุ่นจะตื่นขึ้นมากินตอนไหน และก็ไม่รู้ว่าจะกินได้หรือเปล่า 

แกร้ก~ 

"คุณหมอ" 

"สามีคนไข้ใช่หรือเปล่าครับ" 

"ครับ ใช่ครับ" เจคอปรีบตอบ 

"งั้นผมรบกวนออกไปคุยเรื่องอาการของคนไข้ข้างนอกหน่อยครับ"

"ครับ ได้ครับ" เจคอปตอบรับ พร้อมกับหันกลับไปมองไต้ฝุ่นที่ยังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง เห็นว่าเจ้าตัวกำลังนอนพักผ่อนอยู่จึงไม่อยากรบกวน เขาเดินตามคุณหมอออกไปอย่างเงียบๆ 

เจคอปเดินตามคุณหมอมาจนถึงห้องทำงานที่อยู่ไม่ห่างจากห้องพักของไต้ฝุ่นเท่าไร ไม่รู้ว่าเจ้าตัวจะตื่นขึ้นมาตอนนี้หรือเปล่า แล้วถ้าตื่นขึ้นมามองไม่เห็นเจคอปจะเป็นอะไรหรือเปล่า 

"คุณหมอมีเรื่องอะไรหรอครับ?" 

"คุณรู้หรือเปล่าครับ ว่าคนไข้เป็นลูคีเมีย"

"คะ ครับ ลูคีเมีย?" 

"ครับ ที่คนไข้คลอดก่อนกำหนดก็เพราะแบบนี้ แต่ยังดีที่เด็กเกิดมาครบสมบูรณ์ ตอนผ่าคลอดคนไข้เสียเลือดไปค่อนข้างเยอะนะครับ" 

"แล้วต้องทำยังไงถึงจะหายครับ?"

"ต้องเข้ารับการรักษาครับ ตามขบวนการของหมอ"

"แล้วโรคนี้มีโอกาสที่จะหายขาดหรือเปล่าครับ"

"แน่นอนครับ แต่ต้องได้รับการรักษาอย่างสม่ำเสมอห้ามขาด จนกว่าคุณหมอจะมั่นใจว่าคนไข้กลับมาหายดีเป็นปกติแล้ว" 

"ครับ ผมจะพาเขามารักษาครับ"

"ส่วนเรื่องลูก ภายในระยะเวลานี้ หมออยากให้เว้นไปก่อนนะครับ ถ้าตั้งครรภ์ระหว่างการรักษาไปด้วยมันอาจจะเกิดอันตราย บางทีอาจจะต้องยุติการรักษาชั่วคราว หรือไม่ก็ต้องจำเป็นที่จะต้องเอาเด็กออกเพื่อรับการรักษาต่อ ถ้ายุติการรักษาไปกลางคันอาจจะทำให้คนไข้ได้รับยาไม่ครบถี่ถ้วน และอาจจะไม่มีประสิทธิภาพมากพอที่จะหยุดยั้งการเติบโตของโรคนี้ครับ" 

"....." เจคอปนั่งฟังไปใจก็หล่นวูบไปด้วย ไม่รู้มาก่อนเลยว่าไต้ฝุ่นเป็นแบบนี้ ไม่รู้ว่าเจ้าตัวรู้ด้วยหรือเปล่า หรืออาจจะเป็นแล้วไม่รู้ตัวมาโดยตลอด 

"ช่วงนี้ก็ให้คนไข้พักฟื้นไปก่อนซัก 3-4 เดือนนะครับ หลังจากนั้นค่อยมาคุยกันเรื่องการรักษา" 

"ครับคุณหมอ แต่ระหว่างนี้จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นใช่ไหมครับ"

"ไม่มีครับ คนไข้ยังอายุน้อยรักษาตอนนี้ยังทันครับ"

"ครับ ผมจะคอยดูแลให้ดีที่สุดครับ" 

เจคอปเดินออกมาจากห้องของคุณหมอ พอกลับมาถึงก็เห็นว่าไต้ฝุ่นนั้นหลับตื่นแล้ว เจ้าตัวตาแดงๆ เหมือนคนกำลังจะร้องไห้เมื่อได้เห็นสามีเดินเข้ามา 

"เป็นอะไรไปไต้ฝุ่น?" 

"คะ คุณเจหายไปไหนมาครับ?" 

"ฉันไปคุยกับคุณหมอมาน่ะ เห็นว่าฝุ่นกำลังหลับอยู่ฉันก็เลยไม่อยากปลุก"

"ผมนึกว่าคุณเจหนีผมไปแล้วซะอีก"

"ฉันจะทิ้งฝุ่นกับลูกไปไหนได้ ในเมื่อฉันก็มีแค่ฝุ่นกับลูกนี่" 

"อย่าทิ้งผมไปไหนนะครับ" 

"ฉันไม่ทิ้งไปไหนหรอก นอนลงดีๆ เถอะ อย่าเพิ่งขยับมากเดี๋ยวแผลจะปริเอา" 

"ครับ" ไต้ฝุ่นยอมนอนลงแต่โดยดี แต่ก็ไม่กล้าหลับตาลงอีกเลยเพราะกลัวว่าตื่นมาจะไม่ได้เจอหน้าเจคอปอีก "คุณเจไปคุยอะไรกับคุณหมอหรอครับ?" 

"ก็เรื่องของเรากับลูกนั่นแหละ ตรวจอาการหลังคลอดน่ะ" เจคอปยังไม่รู้ว่าจะบอกเรื่องที่ไต้ฝุ่นเป็นยังไงเลย แต่มันก็คงต้องมีสักวิธีที่ทำให้เขาพูดเรื่องนี้ออกไปได้ และมันคงไม่ใช่เวลานี้ 

"ผมจะได้ออกจากโรงพยาบาลวันไหนครับ?"

"ยังไม่ใช่ตอนนี้หรอก อย่าลืมสิว่าเราผ่าตัดนะ ถ้าออกไปแล้วแผลติดเชื้อขึ้นมาจะทำยังไง" 

"อือ...ถ้างั้นคุณเจต้องอยู่กับผมตลอดเลยนะครับ" 

"แน่นอนอยู่แล้ว ฉันไม่ทิ้งฝุ่นไปไหนหรอกสบายใจเถอะ" 

"...." 

เวลาผ่านไป 

พยาบาลจะเป็นคนพาลูกไปดูแลเองเพื่อให้ไต้ฝุ่นได้พักฟื้นจนร่างกายฟื้นตัวดี จะพามาหาก็เฉพาะช่วงที่จะต้องให้นมเท่านั้น ไต้ฝุ่นได้รับการดูแลเป็นอย่างดีจากคุณหมอจากพยาบาลและจากคนรักของตัวเอง จนตอนนี้ร่างกายก็ดีขึ้นมากแล้ว ถึงแม้แผลจะยังไม่หายดีแต่ก็สามารถช่วยเหลือตัวเองได้แล้ว 

การพักฟื้นร่างกายสำหรับคนที่ผ่าตัดคลอด ต้องพักฟื้นและห้ามยกของหนักไปจนกว่าจะครบ 3 เดือน ซึ่งไต้ฝุ่นก็ปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด เพราะอยากหายเร็วๆ 

แกร้ก~

เจคอปเปิดประตูเข้ามาในห้องนอน หลังจากที่พาลูกชายวัยไม่กี่เดือนนอนหลับไปเรียบร้อยแล้ว 

"ทำไมยังไม่นอนอีกหืม?" 

"ผมยังไม่ง่วงครับ"

"ฉันจะไปอาบน้ำก่อนนะ ถ้าง่วงก็นอนได้เลยไม่ต้องรอ" 

"คุณเจคงเหนื่อยแย่เลยนะครับ ไหนจะทำงานด้วย ไหนจะต้องเลี้ยงลูกไปด้วยอีก"

"เพื่อฝุ่นกับลูกฉันทำได้เสมอ" 

"...." คำตอบของเจคอปทำเอาไต้ฝุ่นหุบยิ้มไม่ได้ ถึงแม้เขาจะพูดจาหยอดคำหวานให้ฟังเป็นประจำ แต่ก็ยังไม่เคยชินสักที 

อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่แรกจนคลอดลูกก็จวบจนสองปีได้แล้ว 

ไม่ได้รักกันแต่แรก แค่รู้สึกดีและมีความสัมพันธ์กันทำให้มีเจ้าก้อนออกมาเป็นของขวัญและผูกมัดทั้งสองอยู่ด้วยกันทั้งๆ ที่ไม่มีสถานะอะไร 

เขาทั้งอ่อนโยน เป็นผู้ชายที่โคตรสุภาพบุรุษ พูดจาดูดีเป็นคนมีภูมิฐาน แถมยังเสมอต้นเสมอปลายไม่เคยพูดโกหกเลยอีกต่างหาก นั่นจึงทำให้ไต้ฝุ่นเปิดใจรักผู้ชายคนนี้มากขึ้นเรื่อยๆ จนตอนนี้รักจนไม่เหลือเผื่อใจเอาไว้เจ็บอีกแล้ว

______________

เวลาต่อมา 

"ไต้ฝุ่น" เจคอปค่อยๆ คุกเข่านั่งย่อลงตรงหน้าของไต้ฝุ่น เพื่อให้เขาได้สนทนากับไต้ฝุ่นได้ง่ายๆ โดยที่อีกฝ่ายไม่ต้องเงยหน้าขึ้นมอง ที่สำคัญการได้นั่งอยู่ตรงหน้าแบบนี้มันก็ดีกว่าเห็นๆ 

"มีอะไรหรือเปล่าครับ?"

"ถ้าฉันบอกอะไรไป อย่าตกใจนะ แล้วก็อย่ากลัว"

"...." 

"คุณหมอบอกว่าฝุ่นเป็นลูคีเมีย ก็เลยทำให้คลอดลูกก่อนกำหนด คุณหมออยากให้ฝุ่นไปรักษา ตอนนี้ฝุ่นเองก็อายุยังไม่มาก มีโอกาสที่จะรักษาหาย 90% เลย ฉันอยากให้ฝุ่นไปรักษากับฉัน" 

"ลูคีเมียหรอครับ?" ไต้ฝุ่นพูดเสียงแผ่ว แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่ตกใจหรือมีท่าทีร้อนรนตรงไหนเลย หรือว่ารู้อยู่แล้วว่าเป็นแต่ไม่ยอมบอก 

"ใช่ เรารู้อยู่แล้วหรือเปล่า?" 

"ผมก็ไม่คิดว่ามันจะเป็นหรอกครับ แม่ของผมเป็นลูคีเมียน่ะครับ ตอนเด็กๆ ร่างกายของผมแข็งแรง จนโตขึ้นมาก็ยังไม่มีอาการอะไร ก็เลยคิดว่าไม่น่าจะเป็นน่ะครับ" 

"ถ้างั้นก็แปลว่าฝุ่นรู้อยู่แล้ว แต่ฝุ่นแค่ไม่รู้ว่าตัวเองจะเป็น"

"ครับ แม่ของผมเสียไปก็เพราะโรคนี้" 

"แต่แม่ของฝุ่นเสียตอนอายุมากแล้วไม่ใช่หรอ" 

"ครับ เพราะแม่ไม่ยอมเข้ารับการรักษาต่อ อาการมันก็เลยหนักขึ้น จนไม่สามารถยื้อชีวิตของแม่เอาไว้ได้" 

"ถ้าอย่างนั้นฝุ่นก็ไปรักษากับฉันนะ ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องค่าใช้จ่ายฉันจะรับผิดชอบทั้งหมดเอง ฝุ่นจะได้อยู่กับฉันนานๆ ไง น้องตะวันก็ยังอยากอยู่กับฝุ่นนะ"

"ครับ ผมจะเข้ารับการรักษาครับ" 

"เก่งที่สุด ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะไม่ทิ้งฝุ่นไปไหน ฉันจะคอยจับมือฝุ่นเอาไว้ทุกครั้งที่ฝุ่นกลัว"

"ครับคุณเจ" 

ไต้ฝุ่นยอมรักษาแต่โดยดีเพราะอายุยังน้อยบวกกับยังอยากมีความสุขกับคนที่ตัวเองรักทั้งสองคน ลูกยังคงต้องคอยพึ่งอย่างที่เจคอปพูดจริงๆ ถ้าไต้ฝุ่นจากไปแล้วใครจะคอยดูแลน้องตะวันล่ะ 

6 เดือนต่อมา 

ไต้ฝุ่นได้เข้ารับการรักษาหลังจากที่พักฟื้นร่างกายหลังคลอดจนหายดี โดยมีเจคอปเป็นผู้ที่อยู่เบื้องหลังคอยให้กำลังใจให้ไต้ฝุ่นสู้ในการรักษาครั้งนี้ 

ส่วนลูกชายตอนนี้ก็น่ารักขึ้นมาก แถมยังตัวอ้วนจ้ำม่ำอีกต่างหาก หน้าตาก็เริ่มเปลี่ยนยิ่งโตขึ้นหน้าตาก็ยิ่งเหมือนกับแม่ของตัวเอง 

"เหนื่อยไหมคนเก่ง" 

"ไม่เลยครับ สบายมาก" ไต้ฝุ่นหันไปยิ้ม เพราะการรักษากับโรคนี้มันต้องใช้เวลาและใช้วิธีทางการแพทย์หลายอย่าง ไต้ฝุ่นเองก็ได้เข้ารับการรักษาทุกทางเช่นกัน เหนื่อยไม่ต่างจากการทำงานเลย แต่เพราะตัวเองอยากหายไต้ฝุ่นจึงยอมรักษาและไม่ยอมปริปากบ่นออกมาแม้แต่คำเดียว 

แต่ก็ยังมีกำลังใจจากคนรักจากลูกชายที่ตอนนี้กำลังน่ารักน่าหยิก ทำให้อาการเหนื่อยของไต้ฝุ่นมันหายเป็นปลิดทิ้งเลย แถมยังเป็นกำลังใจให้ไต้ฝุ่นฮึดสู้อีกต่างหาก 

"สู้ๆ นะอีกไม่นานก็หายดีแล้ว" 

"ครับคุณเจ" 

ตกดึกคืนหนึ่ง 

หมับ! 

"อยะ อย่าไต้ฝุ่น" คนตัวเล็กถูกผลักออกไปเบาๆ ทำให้ต้องขมวดคิ้วมองหน้าอีกฝ่ายด้วยความสงสัย 

"ทำไมครับ?" 

"เรากลับมาเหนื่อยๆ นอนพักซะเถอะนะ" 

"ก็ผมไม่ง่วงนี่ครับ" 

"พักผ่อนให้เยอะๆ ดีกว่าเชื่อฉันเถอะ"

"พักนี้คุณเจเป็นอะไรครับ ดูเหมือนไม่ค่อยอยากทำเรื่องแบบนั้นกับผมเลย" 

"ฉันไม่อยากทำจริงๆ ก็รู้อยู่นี่ว่าคุณหมอห้ามมีลูกตอนนี้"

"เราก็ใส่ถุงได้นี่ครับ" 

"ฉันรู้ แต่ฉันอยากให้เรานอนพักมากกว่า" 

"จิ๊ ผมอดมาหลายเดือนแล้วนะ ขอแค่นี้ก็ไม่ได้หรอใจร้ายจัง"

"ถ้างั้นฉันจะช่วย แต่ฉันจะไม่สอดเข้าไปเด็ดขาด ต่อให้ใส่ถุงยางแต่ถ้าถุงแตกขึ้นมาเป็นเรื่องเลยนะ" 

"...." ถึงจะไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไรแต่พอถูกคนตัวโตเล้าโลมก็ร่างกายอ่อนระทวยทันที เขาไม่ได้สอดเข้าไปอย่างที่พูดจริงๆ เพียงแต่ช่วยทำให้อีกฝ่ายได้ปลดปล่อยออกมาก็เท่านั้นเอง 

ถึงมันจะเป็นวิธีที่ทำให้ไต้ฝุ่นไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไร แต่พอได้เสร็จออกมาได้เจ้าตัวก็หมดเรี่ยวแรงนอนผล็อยหลับไปเลยทันที 

"ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากทำหรอกนะ แต่ฉันอยากให้เราหายก่อนมากกว่า" เจคอปพูดกับคนตัวเล็กที่นอนหลับปุ๋ยไปแล้ว สายตาจ้องมองไปที่ร่างบางด้วยความเอ็นดู ก่อนหน้านี้ที่ไต้ฝุ่นทำท่าทีเหมือนกับเด็กใส่เขาไม่ได้รู้สึกโกรธหรือไม่พอใจอะไรเลย กลับกันการกระทำแบบนี้ทำให้เขารู้สึกเอ็นดูไต้ฝุ่นมากกว่าเดิมอีกต่างหาก 

เพราะเขาอยากให้ไต้ฝุ่นกลับมาหายเป็นปกติดี จึงจำเป็นต้องเชื่อฟังคำพูดของคุณหมอทุกอย่าง 

"คร่อก~ฟี้~"

"คงเหนื่อยมากสินะ นอนหลับฝันดีนะ" เจคอปจูบลงบนหน้าผากของไต้ฝุ่นเบาๆ จากนั้นก็ลุกออกจากที่นอนเดินไปดูลูกชายที่นอนอยู่เปลข้างๆ

"หลับปุ๋ยเชียวนะครับคนเก่ง งอแงเก่งทั้งแม่ทั้งลูกเลยนะ"

ไม่ใช่แค่ลูกน้อยที่มักจะงอแงใส่เวลาอะไรไม่ค่อยได้ดั่งใจ แต่จะมีไต้ฝุ่นรวมอยู่ในนี้ด้วย มักจะไม่พอใจสักเท่าไรเวลาที่มีคนขัดใจหรือทำให้ไม่พอใจ

"ไม่ต้องกลัวนะ ถ้ากลับมาหายดีเมื่อไหร่ ฉันมีลูกกับฝุ่นอีกแน่ๆ แต่ตอนนี้ต้องอดไปก่อน" เจคอปพูดเสียงแผ่วกับคนข้างกาย ก่อนที่เขาจะล้มตัวลงนอนคว้าอีกฝ่ายเข้ามาสวมก่อนเอาไว้แน่นและหลับไปในที่สุดเช่นกัน